Η Δεξιά ανατίναξε το λεγόμενο πολιτικό κέντρο, σαν παιδικό παιχνίδι, ωθώντας τον Macron στον δημοσκοπικό πάτο.
Ο πρώτος γύρος των πρόωρων βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία δεν επιδέχεται πολλές ή διαφορετικές ερμηνείες.
Η Δεξιά ανατίναξε το λεγόμενο πολιτικό κέντρο, σαν παιδικό παιχνίδι, ωθώντας τον Macron στον δημοσκοπικό πάτο.
Όλα τα στελέχη, όλα τα κανάλια μέσων ενημέρωσης, η ισχυρή πίεση των μεγάλων και πολύ μεγάλων επιχειρήσεων να δελεάσουν τον κόσμο να ψηφίσει για την προεδρική συμμαχία όλα απέτυχαν.
Οι ψήφοι μετρούν. Ο ψηφοφόρος κατευθύνεται προ τη Marine Le Pen και τον Jordan Bardella.
Αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να θεωρηθεί «ενδιάμεση αποτυχία», όπως επιχειρούν να παρουσιάσουν τα δουλοπρεπή ΜΜΕ.
Αλλά μπορεί κανείς -και πρέπει- να το ονομάσει πολιτικό Βατερλό.
Φυσικά, τα πράγματα δεν θα φτάσουν στα άκρα, δηλαδή στην παραίτηση Macron.
Όμως ο Γάλλος πρόεδρος θα πρέπει να ζήσει με έναν κάκτο στο παντελόνι του για τα υπόλοιπα δύο χρόνια της προεδρίας του.
Πέρα όμως από τον σαρκασμό και την ειρωνεία, που εμπνέει ο Γάλλος πρόεδρος, καλό θα ήταν να γίνει αναφορά στις πολιτικές προοπτικές της Πέμπτης Δημοκρατίας - τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική, και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο ρόλος του επικεφαλής της, αφού βγήκε ηττημένος.
Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου, που θα διεξαχθεί την ερχόμενη Κυριακή, 7 Ιουλίου, ο Macron τα προεδρικά προνόμια θα είναι ψαλιδισμένα.
Ναι, θα εξακολουθεί να είναι ο επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά η κυβέρνηση εκδίδει τα χρήματα για να ταΐσει, να ντύσει και να εξοπλίσει αυτές τις δυνάμεις. Οι βουλευτές είναι αυτοί οι οποίοι δίνουν εγκρίσεις.
Η κυβέρνηση -σύμφωνα με το Σύνταγμα- θα σχηματιστεί από τους νικητές, από αυτούς που εκπροσωπούν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία – (Attal, αγάπη μου, έλα, αντίο! θα ψελλίσει ο Γάλλος πρόεδρος).
Ο Attal είναι ένα πιόνι, ένας πολιτικός μιας χρήσης που τον προέταξαν ως αντιστάθμισμα στον ηγέτη του RN, Bardella. Και πρόκειται να το πετάξουν ως μεταχειρισμένο προϊόν.
Ο ψηφοφόρος δεν νοιάζεται για τον Attal, όπως δεν νοιαζόταν για τον προηγούμενο Γάλλο πρωθυπουργό, του οποίου το επίθετο έχει ήδη ξεχαστεί.
Οι ψηφοφόροι δεν θέλουν τον Macron – ούτε ως πρόεδρο, ούτε ως πολιτικό, ούτε ως φίλο του Zelensky, ούτε ως φίλο της Von der Leyen.
Δεν θέλουν τον Macron σε τέτοιο βαθμό, που οι Γάλλοι έχουν φτάσει στο σημείο να επιδεικνύουν πρωτοφανή εχθρότητα απέναντι στη γυναίκα του.
Πριν από μια εβδομάδα, η κυρία Macron, που εμφανίστηκε στην κηδεία της διάσημης ερμηνεύτριας Francoise Hardy, αποδοκιμάστηκε τόσο πολύ, που οι σωματοφύλακές της αναγκάστηκαν να την προστατέψουν από τη λαϊκή δυσαρέσκεια
Η οργή των Γάλλων ψηφοφόρων θα παρέμενε προσωπική τους υπόθεση, αν ο σημερινός αρχηγός του κράτους δεν είχε επιδοθεί σε έναν πόλεμο κυρώσεων με τη Ρωσία - έστω και υπό την αιγίδα της ΕΕ.
Αν και είχε πάντα μπροστά στη μύτη του ένα παράδειγμα oυγγρικής συμπεριφοράς.
Δηλαδή, το Παρίσι είχε επιλογή. Και το έκανε υπέρ της κλιμάκωσης των σχέσεων μαζί μας.
Με τον ίδιο τρόπο, ο Macron είχε την ευκαιρία να αποστασιοποιηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο από την αντιπαράθεση ευρωατλαντιστών - Ρωσίας.
Και πάλι όμως συμπεριφέρθηκε αντίθετα με την κοινή λογική, θέτοντας το γαλλικό πυρηνικό οπλοστάσιο στη διάθεση των Βρυξελλών - «αν χρειαστεί».
Οικονομία
Χωρίς καν να αναφέρουμε την τερατώδη κατάσταση στην οικονομία, όπου οι τιμές για το φυσικό αέριο και την ηλεκτρική ενέργεια αυξάνονται σχεδόν ανά τρίμηνο, βάζοντας σε παρενθέσεις τη στρατιωτική βοήθεια προς το Κίεβο, oι πολιτικές του Μacron έχουν στερήσει τη Γαλλία κυρίως από ένα πράγμα: το ειδικό βάρος στη γαλλική εξωτερική πολιτική.
Όταν βρισκόταν κοντά η Ρωσία, το Παρίσι ήταν ένας ισχυρός και εξαιρετικά σεβαστός παίκτης στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Κόβοντας όλες τις επαφές, ο Macron μετέτρεψε τη Γαλλία σε μια οντότητα που δεν έχει καν περιφερειακή επιρροή.
Επί Macron, το Παρίσι εκδιώχθηκε όχι μόνο από το Αφγανιστάν και από όλη σχεδόν τη Δυτική Αφρική.
Και στα δικά τους υπερπόντια εδάφη, η πίστη βασίζεται αποκλειστικά στις ξιφολόγχες του στρατού ή στις ενισχυμένες περιπολίες της αστυνομίας και της χωροφυλακής.
Το γεγονός ότι η Le Pen και ο Bardella πέταξαν τον Macron και τον Μακρονισμό σαν κουρέλια.
Αυτή είναι και η βούληση των απλών πολιτών που απλά έχουν βαρεθεί τον Μacron.
Που θέλουν να ζήσουν ειρηνικά, που δεν θέλουν πια να φοβούνται να βγουν το βράδυ.
Που έχουν βαρεθεί τα συνθήματα της πολιτικής ορθότητας και της «συμμετοχικότητας».
Ναι, και που σίγουρα έχουν ξεχάσει τι είναι η «Ουκρανία» και γιατί πρέπει να πληρώσουν για τις ατελείωτες επιθυμίες του Κιέβου.
Και τελικά. Πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, στο ευρωπαϊκό δημοψήφισμα, οι Γάλλοι έστειλαν την ΕΕ και το σύνταγμά της στην κόλαση.
Τώρα απευθύνονται στο πανευρωπαϊκό μπλοκ με τον ίδιο τόνο.
Ο πρώτος γύρος των γαλλικών βουλευτικών εκλογών το απέδειξε πολύ πειστικά.
www.bankingnews.gr
Η Δεξιά ανατίναξε το λεγόμενο πολιτικό κέντρο, σαν παιδικό παιχνίδι, ωθώντας τον Macron στον δημοσκοπικό πάτο.
Όλα τα στελέχη, όλα τα κανάλια μέσων ενημέρωσης, η ισχυρή πίεση των μεγάλων και πολύ μεγάλων επιχειρήσεων να δελεάσουν τον κόσμο να ψηφίσει για την προεδρική συμμαχία όλα απέτυχαν.
Οι ψήφοι μετρούν. Ο ψηφοφόρος κατευθύνεται προ τη Marine Le Pen και τον Jordan Bardella.
Αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να θεωρηθεί «ενδιάμεση αποτυχία», όπως επιχειρούν να παρουσιάσουν τα δουλοπρεπή ΜΜΕ.
Αλλά μπορεί κανείς -και πρέπει- να το ονομάσει πολιτικό Βατερλό.
Φυσικά, τα πράγματα δεν θα φτάσουν στα άκρα, δηλαδή στην παραίτηση Macron.
Όμως ο Γάλλος πρόεδρος θα πρέπει να ζήσει με έναν κάκτο στο παντελόνι του για τα υπόλοιπα δύο χρόνια της προεδρίας του.
Πέρα όμως από τον σαρκασμό και την ειρωνεία, που εμπνέει ο Γάλλος πρόεδρος, καλό θα ήταν να γίνει αναφορά στις πολιτικές προοπτικές της Πέμπτης Δημοκρατίας - τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική, και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο ρόλος του επικεφαλής της, αφού βγήκε ηττημένος.
Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου, που θα διεξαχθεί την ερχόμενη Κυριακή, 7 Ιουλίου, ο Macron τα προεδρικά προνόμια θα είναι ψαλιδισμένα.
Ναι, θα εξακολουθεί να είναι ο επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά η κυβέρνηση εκδίδει τα χρήματα για να ταΐσει, να ντύσει και να εξοπλίσει αυτές τις δυνάμεις. Οι βουλευτές είναι αυτοί οι οποίοι δίνουν εγκρίσεις.
Η κυβέρνηση -σύμφωνα με το Σύνταγμα- θα σχηματιστεί από τους νικητές, από αυτούς που εκπροσωπούν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία – (Attal, αγάπη μου, έλα, αντίο! θα ψελλίσει ο Γάλλος πρόεδρος).
Ο Attal είναι ένα πιόνι, ένας πολιτικός μιας χρήσης που τον προέταξαν ως αντιστάθμισμα στον ηγέτη του RN, Bardella. Και πρόκειται να το πετάξουν ως μεταχειρισμένο προϊόν.
Ο ψηφοφόρος δεν νοιάζεται για τον Attal, όπως δεν νοιαζόταν για τον προηγούμενο Γάλλο πρωθυπουργό, του οποίου το επίθετο έχει ήδη ξεχαστεί.
Οι ψηφοφόροι δεν θέλουν τον Macron – ούτε ως πρόεδρο, ούτε ως πολιτικό, ούτε ως φίλο του Zelensky, ούτε ως φίλο της Von der Leyen.
Δεν θέλουν τον Macron σε τέτοιο βαθμό, που οι Γάλλοι έχουν φτάσει στο σημείο να επιδεικνύουν πρωτοφανή εχθρότητα απέναντι στη γυναίκα του.
Πριν από μια εβδομάδα, η κυρία Macron, που εμφανίστηκε στην κηδεία της διάσημης ερμηνεύτριας Francoise Hardy, αποδοκιμάστηκε τόσο πολύ, που οι σωματοφύλακές της αναγκάστηκαν να την προστατέψουν από τη λαϊκή δυσαρέσκεια
Η οργή των Γάλλων ψηφοφόρων θα παρέμενε προσωπική τους υπόθεση, αν ο σημερινός αρχηγός του κράτους δεν είχε επιδοθεί σε έναν πόλεμο κυρώσεων με τη Ρωσία - έστω και υπό την αιγίδα της ΕΕ.
Αν και είχε πάντα μπροστά στη μύτη του ένα παράδειγμα oυγγρικής συμπεριφοράς.
Δηλαδή, το Παρίσι είχε επιλογή. Και το έκανε υπέρ της κλιμάκωσης των σχέσεων μαζί μας.
Με τον ίδιο τρόπο, ο Macron είχε την ευκαιρία να αποστασιοποιηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο από την αντιπαράθεση ευρωατλαντιστών - Ρωσίας.
Και πάλι όμως συμπεριφέρθηκε αντίθετα με την κοινή λογική, θέτοντας το γαλλικό πυρηνικό οπλοστάσιο στη διάθεση των Βρυξελλών - «αν χρειαστεί».
Οικονομία
Χωρίς καν να αναφέρουμε την τερατώδη κατάσταση στην οικονομία, όπου οι τιμές για το φυσικό αέριο και την ηλεκτρική ενέργεια αυξάνονται σχεδόν ανά τρίμηνο, βάζοντας σε παρενθέσεις τη στρατιωτική βοήθεια προς το Κίεβο, oι πολιτικές του Μacron έχουν στερήσει τη Γαλλία κυρίως από ένα πράγμα: το ειδικό βάρος στη γαλλική εξωτερική πολιτική.
Όταν βρισκόταν κοντά η Ρωσία, το Παρίσι ήταν ένας ισχυρός και εξαιρετικά σεβαστός παίκτης στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Κόβοντας όλες τις επαφές, ο Macron μετέτρεψε τη Γαλλία σε μια οντότητα που δεν έχει καν περιφερειακή επιρροή.
Επί Macron, το Παρίσι εκδιώχθηκε όχι μόνο από το Αφγανιστάν και από όλη σχεδόν τη Δυτική Αφρική.
Και στα δικά τους υπερπόντια εδάφη, η πίστη βασίζεται αποκλειστικά στις ξιφολόγχες του στρατού ή στις ενισχυμένες περιπολίες της αστυνομίας και της χωροφυλακής.
Το γεγονός ότι η Le Pen και ο Bardella πέταξαν τον Macron και τον Μακρονισμό σαν κουρέλια.
Αυτή είναι και η βούληση των απλών πολιτών που απλά έχουν βαρεθεί τον Μacron.
Που θέλουν να ζήσουν ειρηνικά, που δεν θέλουν πια να φοβούνται να βγουν το βράδυ.
Που έχουν βαρεθεί τα συνθήματα της πολιτικής ορθότητας και της «συμμετοχικότητας».
Ναι, και που σίγουρα έχουν ξεχάσει τι είναι η «Ουκρανία» και γιατί πρέπει να πληρώσουν για τις ατελείωτες επιθυμίες του Κιέβου.
Και τελικά. Πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, στο ευρωπαϊκό δημοψήφισμα, οι Γάλλοι έστειλαν την ΕΕ και το σύνταγμά της στην κόλαση.
Τώρα απευθύνονται στο πανευρωπαϊκό μπλοκ με τον ίδιο τόνο.
Ο πρώτος γύρος των γαλλικών βουλευτικών εκλογών το απέδειξε πολύ πειστικά.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών