γράφει : ΜΑΡΙΝΑ ΦΟΥΝΤΑ
Η κατηγορηματική άρνηση του Beppe Grillo, του επικεφαλής του Κινήματος των 5 Αστέρων, να συνεργαστεί με την κεντροαριστερή συμμαχία του Pier Luigi Bersani (τον οποίο χαρακτήρισε «πολιτικά νεκρό») διαμορφώνει νέα δεδομένα – που ενδεχομένως να αποδειχθούν ιστορικά – για την πολιτική ζωή της Ιταλίας.
Κυρίως, διότι επαναφέρει στο προσκήνιο – και μάλιστα με τον πλέον εμφατικό τρόπο – το ενδεχόμενο μιας κυβερνητικής συνεργασίας της κεντροαριστεράς του Bersani και της κεντροδεξιάς του Berlusconi. Όσο απίθανο και αν φαντάζει αυτό το σενάριο, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη μια σειρά από εξαιρετικά σημαντικές παραμέτρους που συνηγορούν στην υλοποίηση του.
Πρώτον, τόσο ο Bersani όσο και ο Berlusconi (αλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Giorgio Napolitano) έχουν απορρίψει την ιδέα της νέας προσφυγής στις κάλπες, ενδεχόμενο που απεύχονται οι Ευρωπαίοι εταίροι και οι αγορές λόγω της παρατεταμένης πολιτικής και οικονομικής αβεβαιότητας που αυτό συνεπάγεται. Δεύτερον, το σενάριο ότι ο Bersani θα προχωρήσει σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας «ποντάροντας» στη στήριξη του Berlusconi (ενδεχομένως και του Grillo) επί της ουσίας σημαίνει ότι καθίσταται όμηρος στις «ορέξεις» του επικεφαλής της κεντροδεξιάς, οι οποίες κάθε άλλο παρά προβλέψιμες μπορούν να χαρακτηριστούν, αν κρίνει κανείς και από την πρόσφατη στάση του απέναντι στην κυβέρνηση του Mario Monti. Τρίτον, το σενάριο συγκρότησης μιας νέας κυβέρνησης τεχνοκρατών μάλλον θα πρέπει να αποκλειστεί, αν κρίνει κανείς από την «τύχη» που επιφύλαξε το εκλογικό σώμα στον απερχόμενο πρωθυπουργό, Mario Monti ενώ επιπλέον θα θεωρηθεί ως «αδυναμία» των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων να διαχειριστούν με υπευθυνότητα τις κρίσιμες ώρες που διέρχεται ο τόπος.
Υπό αυτά τα δεδομένα, η συγκρότηση ενός μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού (με ευρεία πλειοψηφία τόσο στη Βουλή όσο και στη Γερουσία) προβάλλει ως μονόδρομος. Και αν τα ιταλικά ΜΜΕ επιχειρούν τα τελευταία 24ωρα να επιχειρηματολογήσουν υπέρ αυτού του σεναρίου, προβάλλοντας ως κυρίαρχο ζήτημα την ανάγκη διατήρησης της οικονομικής σταθερότητας της χώρας αλλά και το προηγούμενο της «συνεργασίας» τους στην κυβέρνηση του Monti, ο προβληματισμός είναι έντονος για το κατά πόσο μια τέτοια κυβέρνηση συνεργασίας μπορεί να είναι βιώσιμη και σταθερή. Για παράδειγμα, είναι απορίας άξιο πώς μπορεί να συνυπάρξουν υπό την ίδια κυβερνητική σκέπη το κόμμα της Αριστεράς, της Οικολογίας και της Ελευθερίας (SEL) με την υπερσυντηρητική Λέγκα του Βορρά. Ή πώς μπορεί ο Bersani και τα υπόλοιπα στελέχη του Δημοκρατικού κόμματος να «συμπορευτούν» με τον Berlusconi, τον οποίο έχουν καταστήσει κύριο υπεύθυνο για την οικονομική καταστροφή της χώρας. Τα ίδια ερωτήματα αφορούν και τον Berlusconi, ο οποίος κατά τη διάρκεια της πολυετούς πολιτικής του θητείας, έχει ξεδιπλώσει όλο του το μένος και τα πυρά του κατά των κομουνιστών και των αριστερών. Υπό αυτές τις συνθήκες, ακόμα και ο ορισμός του πρωθυπουργού αυτής της κυβέρνησης μοιάζει άλυτος γρίφος.
Είναι σαφές πως η σεναριολογία για την επόμενη ημέρα στην Ιταλία θα συνεχιστεί με αμείωτο ρυθμό και τις επόμενες εβδομάδες. Βάσει της διαδικασίας, στις 15 Μαρτίου θα πρέπει να έχουν συγκληθεί σε σώματα η Βουλή και η Γερουσία και να έχουν εκλεχθεί οι πρόεδροι τους. Κατόπιν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Giorgio Νapolitano (του οποίου παρεμπιπτόντως η θητεία λήγει τον Απρίλιο) θα αρχίσει διαβουλεύσεις με τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Από τη στιγμή που οι πολιτικές δυνάμεις καταλήξουν σε συμφωνία για το σχηματισμό κυβέρνησης, αυτή θα πρέπει εντός δέκα ημερών να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης τόσο από τη Βουλή όσο και από τη Γερουσία.
Παρά τις διαμετρικά αντίθετα πολιτικές κοσμοθεωρίες τους, οι συγκλίνουσες εκτιμήσεις καταλήγουν στο ότι τελικά και υπό την αφόρητη πίεση των αγορών και των Ευρωπαίων θα υπάρξει μια ευρεία κυβέρνηση συνασπισμού κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς, περιορισμένης διάρκειας και με ζητούμενο την υλοποίηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η ιταλική οικονομία προκειμένου να αποφύγει νέες περιπέτειες και υποβαθμίσεις, όπως άλλωστε προειδοποίησε ο οίκος αξιολόγησης Moody’s.
Συνεπώς, το καλύτερο σενάριο την παρούσα στιγμή προβλέπει επί της ουσίας τη συγκρότηση μιας βραχύβιας κυβέρνησης και κατ’επέκταση τη νέα προσφυγή στις κάλπες στο άμεσο μέλλον. Χρονικό διάστημα, κατά το οποίο τα πολιτικά κόμματα της κυβέρνησης θα έχουν προλάβει να φθαρούν λόγω της συνεχιζόμενης λιτότητας, του πολιτικού «παρεμβατισμού» των Ευρωπαίων – συγκεκριμένα της Γερμανίας – και της διαρκούς και ασφυκτικής πίεσης των αγορών. Ότι πρέπει δηλαδή για την περαιτέρω πολιτική ενίσχυση των οποιωνδήποτε λαϊκίστικων φωνών με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται όχι μόνο για το μέλλον της Ιταλίας αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.
Σ.Χ.
www.bankingnews.gr
Πρώτον, τόσο ο Bersani όσο και ο Berlusconi (αλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Giorgio Napolitano) έχουν απορρίψει την ιδέα της νέας προσφυγής στις κάλπες, ενδεχόμενο που απεύχονται οι Ευρωπαίοι εταίροι και οι αγορές λόγω της παρατεταμένης πολιτικής και οικονομικής αβεβαιότητας που αυτό συνεπάγεται. Δεύτερον, το σενάριο ότι ο Bersani θα προχωρήσει σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας «ποντάροντας» στη στήριξη του Berlusconi (ενδεχομένως και του Grillo) επί της ουσίας σημαίνει ότι καθίσταται όμηρος στις «ορέξεις» του επικεφαλής της κεντροδεξιάς, οι οποίες κάθε άλλο παρά προβλέψιμες μπορούν να χαρακτηριστούν, αν κρίνει κανείς και από την πρόσφατη στάση του απέναντι στην κυβέρνηση του Mario Monti. Τρίτον, το σενάριο συγκρότησης μιας νέας κυβέρνησης τεχνοκρατών μάλλον θα πρέπει να αποκλειστεί, αν κρίνει κανείς από την «τύχη» που επιφύλαξε το εκλογικό σώμα στον απερχόμενο πρωθυπουργό, Mario Monti ενώ επιπλέον θα θεωρηθεί ως «αδυναμία» των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων να διαχειριστούν με υπευθυνότητα τις κρίσιμες ώρες που διέρχεται ο τόπος.
Υπό αυτά τα δεδομένα, η συγκρότηση ενός μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού (με ευρεία πλειοψηφία τόσο στη Βουλή όσο και στη Γερουσία) προβάλλει ως μονόδρομος. Και αν τα ιταλικά ΜΜΕ επιχειρούν τα τελευταία 24ωρα να επιχειρηματολογήσουν υπέρ αυτού του σεναρίου, προβάλλοντας ως κυρίαρχο ζήτημα την ανάγκη διατήρησης της οικονομικής σταθερότητας της χώρας αλλά και το προηγούμενο της «συνεργασίας» τους στην κυβέρνηση του Monti, ο προβληματισμός είναι έντονος για το κατά πόσο μια τέτοια κυβέρνηση συνεργασίας μπορεί να είναι βιώσιμη και σταθερή. Για παράδειγμα, είναι απορίας άξιο πώς μπορεί να συνυπάρξουν υπό την ίδια κυβερνητική σκέπη το κόμμα της Αριστεράς, της Οικολογίας και της Ελευθερίας (SEL) με την υπερσυντηρητική Λέγκα του Βορρά. Ή πώς μπορεί ο Bersani και τα υπόλοιπα στελέχη του Δημοκρατικού κόμματος να «συμπορευτούν» με τον Berlusconi, τον οποίο έχουν καταστήσει κύριο υπεύθυνο για την οικονομική καταστροφή της χώρας. Τα ίδια ερωτήματα αφορούν και τον Berlusconi, ο οποίος κατά τη διάρκεια της πολυετούς πολιτικής του θητείας, έχει ξεδιπλώσει όλο του το μένος και τα πυρά του κατά των κομουνιστών και των αριστερών. Υπό αυτές τις συνθήκες, ακόμα και ο ορισμός του πρωθυπουργού αυτής της κυβέρνησης μοιάζει άλυτος γρίφος.
Είναι σαφές πως η σεναριολογία για την επόμενη ημέρα στην Ιταλία θα συνεχιστεί με αμείωτο ρυθμό και τις επόμενες εβδομάδες. Βάσει της διαδικασίας, στις 15 Μαρτίου θα πρέπει να έχουν συγκληθεί σε σώματα η Βουλή και η Γερουσία και να έχουν εκλεχθεί οι πρόεδροι τους. Κατόπιν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Giorgio Νapolitano (του οποίου παρεμπιπτόντως η θητεία λήγει τον Απρίλιο) θα αρχίσει διαβουλεύσεις με τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Από τη στιγμή που οι πολιτικές δυνάμεις καταλήξουν σε συμφωνία για το σχηματισμό κυβέρνησης, αυτή θα πρέπει εντός δέκα ημερών να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης τόσο από τη Βουλή όσο και από τη Γερουσία.
Παρά τις διαμετρικά αντίθετα πολιτικές κοσμοθεωρίες τους, οι συγκλίνουσες εκτιμήσεις καταλήγουν στο ότι τελικά και υπό την αφόρητη πίεση των αγορών και των Ευρωπαίων θα υπάρξει μια ευρεία κυβέρνηση συνασπισμού κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς, περιορισμένης διάρκειας και με ζητούμενο την υλοποίηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η ιταλική οικονομία προκειμένου να αποφύγει νέες περιπέτειες και υποβαθμίσεις, όπως άλλωστε προειδοποίησε ο οίκος αξιολόγησης Moody’s.
Συνεπώς, το καλύτερο σενάριο την παρούσα στιγμή προβλέπει επί της ουσίας τη συγκρότηση μιας βραχύβιας κυβέρνησης και κατ’επέκταση τη νέα προσφυγή στις κάλπες στο άμεσο μέλλον. Χρονικό διάστημα, κατά το οποίο τα πολιτικά κόμματα της κυβέρνησης θα έχουν προλάβει να φθαρούν λόγω της συνεχιζόμενης λιτότητας, του πολιτικού «παρεμβατισμού» των Ευρωπαίων – συγκεκριμένα της Γερμανίας – και της διαρκούς και ασφυκτικής πίεσης των αγορών. Ότι πρέπει δηλαδή για την περαιτέρω πολιτική ενίσχυση των οποιωνδήποτε λαϊκίστικων φωνών με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται όχι μόνο για το μέλλον της Ιταλίας αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.
Σ.Χ.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών