γράφει : Πέτρος Λεωτσάκος
Η Άγγελα Μέρκελ στοχεύει, μέσα από τα λόγια και τις πράξεις της, να στραγγαλίσει τις αδύναμες οικονομίες της Ευρωζώνης; Εάν ναι, μήπως το κάνει για να κατευνάσει τους γερμανούς ψηφοφόρους, επιδεικνύοντας μια σκληρή προσέγγιση για τις χώρες που αδυνατούν να συμμορφωθούν με τις βασικές αρχές Οικονομικής πολιτικής της Ευρωζώνης;
Άσχετα από όλα όσα ακούμε περί παράλογης συμπεριφοράς της κας Μέρκελ, πιστεύω ότι εργάζεται πάνω σε ένα σχέδιο.
Ας πάμε 15 χρόνια πίσω, όταν οι πολιτικές της ζώνης του ευρώ άρχισαν να εφαρμόζονται. Η όλη ιδέα χτίστηκε με βάση μια ζώνη που θα μοιράζεται την ίδια νομισματική πολιτική, σε μια προσπάθεια να σταθεροποιήσει την οικονομία της ευρωζώνης, ελέγχοντας τα επιτόκια και την προσφορά χρήματος.
Πρόκειται για ένα ρόλο που ανατέθηκε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι η οικονομία φέρει μια άλλη διασυνδεδεμένη παράμετρο: αυτή της φορολογικής πολιτικής, η οποία είναι η διαχείριση των κρατικών δαπανών και η είσπραξη των εσόδων.
Συγκεντρώνοντας τη Νομισματική Πολιτική με την ΕΕ να έχει τον ελάχιστο έλεγχο της δημοσιονομικής πολιτικής, ήταν σαν να βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αυτή η δομή έχει βοηθήσει πολύ αυτές τις χώρες (Γερμανία, Αυστρία, κ.ά. Κάτω Χώρες) που τηρούν τους κανόνες προκειμένου να διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητας τους. Από την άλλη πλευρά, χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία δεν έχουν δώσει καμία προσοχή στις αυξήσεις μισθών και προσλήψεων, τόσο στο Δημόσιο, όσο και στον Ιδιωτικό τομέα τους, βιώνοντας έτσι μια φθίνουσα ανταγωνιστικότητα στις οικονομίες τους μέσα σε μια δεκαετία.
Με την Πιστωτική κρίση των ΗΠΑ, ως ένα σημείο ενεργοποίησης και αργότερα με την κυρίαρχη κρίση στο Ντουμπάι, οι επενδυτές ξεκίνησαν επικεντρώνοντας στις υπερχρεωμένες χώρες, απαιτώντας υψηλότερα επιτόκια, για να αγοράσουν τα ομόλογα τους! Το πιο αδύναμο μέλος της Ευρωζώνης, η Ελλάδα, εξυπηρέτησε ως το έδαφος για τη δημιουργία ενός πειράματος για μια εκ νέου διόρθωση των ανεπαρκειών της Ευρωζώνης και του καθορισμού των εργαλείων για μια αποτελεσματική συγκέντρωση της δημοσιονομικής πολιτικής.
Πιστεύω ότι, αν και είχαν τα εργαλεία για να σταματήσει αυτή η κρίση στα πολύ πρώιμα στάδια, με πολύ μικρό κόστος, η Άνγκελα Μέρκελ και η ομάδα της αποφάσισαν να οδηγήσουν τις αδύναμες χώρες κοντά στην πτώχευση, προκειμένου να επιτευχθεί πιο εύκολα η αποδοχή των νέων κανόνων του παιχνιδιού , η οποία σε πρώτη φάση είναι ο οικονομικός μηχανισμός ΕΕ / ΔΝΤ.
Τι ακολουθεί;
Φυσικά, η Γερμανία δεν θα ήθελε να καταστρέψει ούτε το ευρώ ούτε την ευρωζώνη, δεδομένου ότι αυτή είναι η βάση της επιτυχούς τρέχουσας γερμανικής ανάπτυξης. Αντ 'αυτού, ήθελε τον εξορθολογισμό της κατάστασης, οδηγώντας τις χώρες στο μηχανισμό οικονομικής στήριξης και τελικά αναγκάζοντάς τες να δεχτούν τη συγκέντρωση όχι μόνο της Νομισματικής Πολιτικής, αλλά και της Δημοσιονομικής πολιτικής. Η τρέχουσα υπέρ-εμπιστοσύνη που κυριαρχει στη Γερμανία, τους έχει δώσει την πεποίθηση ότι, μέσω των αγορών, μπορούν να επιβάλουν την πίεση προς όλες τις χώρες της Ευρωζώνης ώστε να ακολουθήσουν τους νέους αυτούς κανόνες, ενω αναπασα στιγμη έχουν την ικανότητα και τα εργαλεία (π.χ. : η δυνητική έκδοση ευρωομολόγων) να γυρίσουν το κλίμα στην της αγοράς.
Είναι μια επικίνδυνη προσέγγιση, αλλά, σύμφωνα με τις παρούσες συνθήκες, έχει υψηλές πιθανότητες να πετύχει!
Επόμενη πράξη του παιχνιδιού είναι στις 16 Δεκεμβρίου στην Ετήσια σύνοδο κορυφής των αρχηγών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν η πλήρης στρατηγική της Γερμανίας (και, σε μικρότερο βαθμό, της Γαλλίας), πιθανότατα θα αποκαλυφθεί περαιτέρω.
Ο Γιώργος Κοφινάκος είναι
StormHarbour Representative in Greece
&
CEO & Executive Director
Enolia Premium Capital S.I.F. (SCA)
Ας πάμε 15 χρόνια πίσω, όταν οι πολιτικές της ζώνης του ευρώ άρχισαν να εφαρμόζονται. Η όλη ιδέα χτίστηκε με βάση μια ζώνη που θα μοιράζεται την ίδια νομισματική πολιτική, σε μια προσπάθεια να σταθεροποιήσει την οικονομία της ευρωζώνης, ελέγχοντας τα επιτόκια και την προσφορά χρήματος.
Πρόκειται για ένα ρόλο που ανατέθηκε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι η οικονομία φέρει μια άλλη διασυνδεδεμένη παράμετρο: αυτή της φορολογικής πολιτικής, η οποία είναι η διαχείριση των κρατικών δαπανών και η είσπραξη των εσόδων.
Συγκεντρώνοντας τη Νομισματική Πολιτική με την ΕΕ να έχει τον ελάχιστο έλεγχο της δημοσιονομικής πολιτικής, ήταν σαν να βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αυτή η δομή έχει βοηθήσει πολύ αυτές τις χώρες (Γερμανία, Αυστρία, κ.ά. Κάτω Χώρες) που τηρούν τους κανόνες προκειμένου να διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητας τους. Από την άλλη πλευρά, χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία δεν έχουν δώσει καμία προσοχή στις αυξήσεις μισθών και προσλήψεων, τόσο στο Δημόσιο, όσο και στον Ιδιωτικό τομέα τους, βιώνοντας έτσι μια φθίνουσα ανταγωνιστικότητα στις οικονομίες τους μέσα σε μια δεκαετία.
Με την Πιστωτική κρίση των ΗΠΑ, ως ένα σημείο ενεργοποίησης και αργότερα με την κυρίαρχη κρίση στο Ντουμπάι, οι επενδυτές ξεκίνησαν επικεντρώνοντας στις υπερχρεωμένες χώρες, απαιτώντας υψηλότερα επιτόκια, για να αγοράσουν τα ομόλογα τους! Το πιο αδύναμο μέλος της Ευρωζώνης, η Ελλάδα, εξυπηρέτησε ως το έδαφος για τη δημιουργία ενός πειράματος για μια εκ νέου διόρθωση των ανεπαρκειών της Ευρωζώνης και του καθορισμού των εργαλείων για μια αποτελεσματική συγκέντρωση της δημοσιονομικής πολιτικής.
Πιστεύω ότι, αν και είχαν τα εργαλεία για να σταματήσει αυτή η κρίση στα πολύ πρώιμα στάδια, με πολύ μικρό κόστος, η Άνγκελα Μέρκελ και η ομάδα της αποφάσισαν να οδηγήσουν τις αδύναμες χώρες κοντά στην πτώχευση, προκειμένου να επιτευχθεί πιο εύκολα η αποδοχή των νέων κανόνων του παιχνιδιού , η οποία σε πρώτη φάση είναι ο οικονομικός μηχανισμός ΕΕ / ΔΝΤ.
Τι ακολουθεί;
Φυσικά, η Γερμανία δεν θα ήθελε να καταστρέψει ούτε το ευρώ ούτε την ευρωζώνη, δεδομένου ότι αυτή είναι η βάση της επιτυχούς τρέχουσας γερμανικής ανάπτυξης. Αντ 'αυτού, ήθελε τον εξορθολογισμό της κατάστασης, οδηγώντας τις χώρες στο μηχανισμό οικονομικής στήριξης και τελικά αναγκάζοντάς τες να δεχτούν τη συγκέντρωση όχι μόνο της Νομισματικής Πολιτικής, αλλά και της Δημοσιονομικής πολιτικής. Η τρέχουσα υπέρ-εμπιστοσύνη που κυριαρχει στη Γερμανία, τους έχει δώσει την πεποίθηση ότι, μέσω των αγορών, μπορούν να επιβάλουν την πίεση προς όλες τις χώρες της Ευρωζώνης ώστε να ακολουθήσουν τους νέους αυτούς κανόνες, ενω αναπασα στιγμη έχουν την ικανότητα και τα εργαλεία (π.χ. : η δυνητική έκδοση ευρωομολόγων) να γυρίσουν το κλίμα στην της αγοράς.
Είναι μια επικίνδυνη προσέγγιση, αλλά, σύμφωνα με τις παρούσες συνθήκες, έχει υψηλές πιθανότητες να πετύχει!
Επόμενη πράξη του παιχνιδιού είναι στις 16 Δεκεμβρίου στην Ετήσια σύνοδο κορυφής των αρχηγών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν η πλήρης στρατηγική της Γερμανίας (και, σε μικρότερο βαθμό, της Γαλλίας), πιθανότατα θα αποκαλυφθεί περαιτέρω.
Ο Γιώργος Κοφινάκος είναι
StormHarbour Representative in Greece
&
CEO & Executive Director
Enolia Premium Capital S.I.F. (SCA)
Σχόλια αναγνωστών