γράφει : Πέτρος Λεωτσάκος
Οι κίνδυνοι για την Ελλάδα δεν έχουν μειωθεί τουναντίον έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, καθώς το βασικό δομικό πρόβλημα της χώρας είναι το παλαιό χρέος των 340 δις ευρώ περίπου.
Το νέο χρέος των 110 δις ευρώ επιμηκύνθηκε και θα επιμηκυνθεί εκ νέου σύντομα.
Μια τέτοια λύση είναι προφανώς θετική αλλά ουδέτερη για την αγορά.
Το νέο χρέος των 110 δις ευρώ επιμηκύνθηκε και θα επιμηκυνθεί εκ νέου σύντομα.
Μια τέτοια λύση είναι προφανώς θετική αλλά ουδέτερη για την αγορά.
Η λύση αυτή έχει σε μεγάλο βαθμό προεξοφληθεί και πλέον το ενδιαφέρον εστιάζεται στο πραγματικό χρέος της χώρας που είναι το παλαιό των 340 δις ευρώ.
Να σημειωθεί ότι αν η Ελλάδα συμφωνηθεί να στηριχθεί ώστε να διευθετήσει το πρόβλημα που αφορά το παλαιό χρέος αυτό και μόνο θα αποτελεί μια θετική είδηση ουσίας.
Αν αντιθέτως η Ελλάδα δεν υποστηριχθεί από την Ευρώπη στο κεφαλαιώδες πρόβλημα της δηλαδή το παλαιό χρέος τότε ο αντίκτυπος στην χώρα και την αγορά θα είναι πολύ μεγάλος.
Τραπεζικά στελέχη ελληνικών και ξένων τραπεζών υποστηρίζουν ότι 4 λύσεις υπάρχουν για να αποφευχθεί η χρεοκοπία υπό την έννοια ενός μεγάλου haircut το οποίο θα έπληττε όλες τις πλευρές και τον δανειστή και τον δανειζόμενο.
Λύση πρώτη
Αποφασίζει η Ευρώπη να ενισχύσει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, με επιπλέον κεφάλαια και εν συνεχεία επιτρέπει σε χώρες όπως η Ελλάδα που μαθηματικά πλησιάζουν το αδιέξοδο να δανεισθούν από το Ταμείο 50 με 60 δις ευρώ και εν συνεχεία να επαναγοράσουν μέρος του χρέους.
Το ερώτημα είναι αν το Ταμείο έδινε το πράσινο φως η Ελλάδα να κάνει χρήση της διαδικασίας επαναγοράς ομολόγων από ποιους επενδυτές θα τα αγόραζε;
Θα μπορούσε να προστρέξει στην ΕΚΤ που κατέχει ελληνικό χρέος 48 δις ευρώ αλλά θα μπορούσε να καταφύγει και σε επιλεγμένους επενδυτές ελληνικές και ξένες τράπεζες οι οποίες συνολικά κατέχουν 176 δις ευρώ ελληνικού χρέους.
Από μια τέτοια διαδικασία το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να κερδίσει αλλά όχι τα αναμενόμενα.
Αν οι αγορές διαπίστωναν ότι η Ελλάδα επαναγοράσει το χρέος της θα ανέβαζαν με συνοπτικές διαδικασίες της τιμές θα έριχναν τις αποδόσεις ώστε να πωλήσουν οι ομολογιούχοι στις υψηλότερες δυνατές τιμές.
Έτσι όμως το ελληνικό κράτος θα μετρίαζε το όποιο όφελος.
Π.χ. Το ομόλογο Μαρτίου 2012 εμφανίζει απόδοση 24,6%.
Αν το ομόλογο αυτό εντασσόταν στην διαδικασία επαναγοράς οι κάτοχοι, οι κερδοσκόποι και οι traders τις θα έκαναν απλά θα αύξαναν τις τιμές με στόχο να πωλήσουν σε πολύ υψηλότερα επίπεδα.
Θα μπορούσε να μειωθούν σημαντικά τα spreads αν δούλευε πρακτικά το σχέδιο επαναγοράς.
Λέμε θα μπορούσε να ειπωθεί καθώς το παράδειγμα της Πορτογαλίας είναι πολύ χαρακτηριστικό.
Η Πορτογαλία επαναγοράζει χρέος αλλά η διαδικασία έχει στεφθεί από μεγάλη αποτυχία…
Άρα η λύση της επαναγοράς δεν είναι βέβαιο ότι θα ωφελήσει όσο αρχικά μπορεί να εκτιμηθεί το κράτος που προβαίνει σε μια τέτοια κίνηση.
Λύση δεύτερη
Επιμηκύνεται συναινετικά το παλαιό χρέος ή μέρος αυτού με νέα ομόλογα τα οποία θα φέρουν διαφορετικό κουπόνι και απόδοση.
Το www.bankingnews.gr έχει αναφερθεί σε σχέδιο 10ετούς επιμήκυνσης με 3,5% επιτόκιο.
Αντί ο κάτοχος του ομολόγου Μαρτίου 2012 που αυτή την περίοδο εμφανίζει απόδοση 24,6% να πάρει το 100% του επενδεδυμένου κεφαλαίου στην λήξη, το ελληνικό κράτος πριν την λήξη του ομολόγου θα μπορούσε να συμφωνήσει με τον κάτοχο ότι αντί να επιστρέψει στο κεφάλαιο να αντικαταστήσει το ομόλογο λήξης Μαρτίου 2012 με άλλο π.χ. λήξης 2022.
Η λύση αυτή διευκολύνει σημαντικά το δημόσιο καθώς μεταφέρει για το μέλλον σημαντικές λήξεις άρα αποδεσμεύει κεφάλαια και το κυριότερο επιτρέπει στο κράτος με τα μέτρα που θα λάβει να βελτιώσει τα δημόσια οικονομικά.
Η λύση αυτή είναι η πλέον ήπια καθώς κατ΄ ουσία κανείς δεν χάνει και αν χάνει θα είναι οριακές οι απώλειες.
Όμως αυτού του είδους άτυπης αναδιάρθρωσης υποχρεωτικά θα πρέπει να υλοποιηθεί κοινώς συναινέσει δηλαδή εκδότης δανειζόμενος η Ελλάδα και ομολογιούχος δανειστής φυσικό ή νομικό πρόσωπο εντός και εκτός χώρας.
Λύση Τρίτη
Στην λύση αυτή προτείνεται μια αρκετά ρηξικέλευθη προσέγγιση.
Η ΕΚΤ συνεχίζει να αγοράζει ελληνικό χρέος από 48 δις φθάνει στα 70 ή 80 δις ευρώ και εν συνεχεία Ελλάδα και ΕΚΤ συναποφασίζουν ένα haircut 30%. Το 30% στα 80 δις ευρώ είναι 24 δις ευρώ.
Η λύση αυτή προϋποθέτει όμως 2 βασικά πράγματα.
1)Η ΕΚΤ να έχει αγοράσει μεγάλο μέρος ελληνικού χρέους. Η ΕΚΤ όμως έπαψε να αγοράζει ελληνικό χρέος.
2)Να είναι αποφασισμένη η Ευρώπη να στηρίξει την ΕΚΤ με μια μεγάλη αύξηση κεφαλαίου.
Η λύση αυτή όμως ενώ έχει το πλεονέκτημα ότι δεν θα αγγίξει τους ομολογιούχους σε Ελλάδα και εξωτερικό έχει και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Η ΕΚΤ αποτελεί θεσμικό όργανο εποπτείας των τραπεζών και κανείς δεν διακινδύνευε να βάλει σε περιπέτειες την Κεντρική Τράπεζα.
Λύση Τέταρτη
Η Ευρώπη αποφασίζει την έκδοση ευρωομολόγου έτσι η Ελλάδα δεν θα βγει στις αγορές αλλά μέσω ευρωεκδόσεων θα καλύπτει τις δανειακές τις υποχρεώσεις.
www.bankingnews.gr
Να σημειωθεί ότι αν η Ελλάδα συμφωνηθεί να στηριχθεί ώστε να διευθετήσει το πρόβλημα που αφορά το παλαιό χρέος αυτό και μόνο θα αποτελεί μια θετική είδηση ουσίας.
Αν αντιθέτως η Ελλάδα δεν υποστηριχθεί από την Ευρώπη στο κεφαλαιώδες πρόβλημα της δηλαδή το παλαιό χρέος τότε ο αντίκτυπος στην χώρα και την αγορά θα είναι πολύ μεγάλος.
Τραπεζικά στελέχη ελληνικών και ξένων τραπεζών υποστηρίζουν ότι 4 λύσεις υπάρχουν για να αποφευχθεί η χρεοκοπία υπό την έννοια ενός μεγάλου haircut το οποίο θα έπληττε όλες τις πλευρές και τον δανειστή και τον δανειζόμενο.
Λύση πρώτη
Αποφασίζει η Ευρώπη να ενισχύσει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, με επιπλέον κεφάλαια και εν συνεχεία επιτρέπει σε χώρες όπως η Ελλάδα που μαθηματικά πλησιάζουν το αδιέξοδο να δανεισθούν από το Ταμείο 50 με 60 δις ευρώ και εν συνεχεία να επαναγοράσουν μέρος του χρέους.
Το ερώτημα είναι αν το Ταμείο έδινε το πράσινο φως η Ελλάδα να κάνει χρήση της διαδικασίας επαναγοράς ομολόγων από ποιους επενδυτές θα τα αγόραζε;
Θα μπορούσε να προστρέξει στην ΕΚΤ που κατέχει ελληνικό χρέος 48 δις ευρώ αλλά θα μπορούσε να καταφύγει και σε επιλεγμένους επενδυτές ελληνικές και ξένες τράπεζες οι οποίες συνολικά κατέχουν 176 δις ευρώ ελληνικού χρέους.
Από μια τέτοια διαδικασία το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να κερδίσει αλλά όχι τα αναμενόμενα.
Αν οι αγορές διαπίστωναν ότι η Ελλάδα επαναγοράσει το χρέος της θα ανέβαζαν με συνοπτικές διαδικασίες της τιμές θα έριχναν τις αποδόσεις ώστε να πωλήσουν οι ομολογιούχοι στις υψηλότερες δυνατές τιμές.
Έτσι όμως το ελληνικό κράτος θα μετρίαζε το όποιο όφελος.
Π.χ. Το ομόλογο Μαρτίου 2012 εμφανίζει απόδοση 24,6%.
Αν το ομόλογο αυτό εντασσόταν στην διαδικασία επαναγοράς οι κάτοχοι, οι κερδοσκόποι και οι traders τις θα έκαναν απλά θα αύξαναν τις τιμές με στόχο να πωλήσουν σε πολύ υψηλότερα επίπεδα.
Θα μπορούσε να μειωθούν σημαντικά τα spreads αν δούλευε πρακτικά το σχέδιο επαναγοράς.
Λέμε θα μπορούσε να ειπωθεί καθώς το παράδειγμα της Πορτογαλίας είναι πολύ χαρακτηριστικό.
Η Πορτογαλία επαναγοράζει χρέος αλλά η διαδικασία έχει στεφθεί από μεγάλη αποτυχία…
Άρα η λύση της επαναγοράς δεν είναι βέβαιο ότι θα ωφελήσει όσο αρχικά μπορεί να εκτιμηθεί το κράτος που προβαίνει σε μια τέτοια κίνηση.
Λύση δεύτερη
Επιμηκύνεται συναινετικά το παλαιό χρέος ή μέρος αυτού με νέα ομόλογα τα οποία θα φέρουν διαφορετικό κουπόνι και απόδοση.
Το www.bankingnews.gr έχει αναφερθεί σε σχέδιο 10ετούς επιμήκυνσης με 3,5% επιτόκιο.
Αντί ο κάτοχος του ομολόγου Μαρτίου 2012 που αυτή την περίοδο εμφανίζει απόδοση 24,6% να πάρει το 100% του επενδεδυμένου κεφαλαίου στην λήξη, το ελληνικό κράτος πριν την λήξη του ομολόγου θα μπορούσε να συμφωνήσει με τον κάτοχο ότι αντί να επιστρέψει στο κεφάλαιο να αντικαταστήσει το ομόλογο λήξης Μαρτίου 2012 με άλλο π.χ. λήξης 2022.
Η λύση αυτή διευκολύνει σημαντικά το δημόσιο καθώς μεταφέρει για το μέλλον σημαντικές λήξεις άρα αποδεσμεύει κεφάλαια και το κυριότερο επιτρέπει στο κράτος με τα μέτρα που θα λάβει να βελτιώσει τα δημόσια οικονομικά.
Η λύση αυτή είναι η πλέον ήπια καθώς κατ΄ ουσία κανείς δεν χάνει και αν χάνει θα είναι οριακές οι απώλειες.
Όμως αυτού του είδους άτυπης αναδιάρθρωσης υποχρεωτικά θα πρέπει να υλοποιηθεί κοινώς συναινέσει δηλαδή εκδότης δανειζόμενος η Ελλάδα και ομολογιούχος δανειστής φυσικό ή νομικό πρόσωπο εντός και εκτός χώρας.
Λύση Τρίτη
Στην λύση αυτή προτείνεται μια αρκετά ρηξικέλευθη προσέγγιση.
Η ΕΚΤ συνεχίζει να αγοράζει ελληνικό χρέος από 48 δις φθάνει στα 70 ή 80 δις ευρώ και εν συνεχεία Ελλάδα και ΕΚΤ συναποφασίζουν ένα haircut 30%. Το 30% στα 80 δις ευρώ είναι 24 δις ευρώ.
Η λύση αυτή προϋποθέτει όμως 2 βασικά πράγματα.
1)Η ΕΚΤ να έχει αγοράσει μεγάλο μέρος ελληνικού χρέους. Η ΕΚΤ όμως έπαψε να αγοράζει ελληνικό χρέος.
2)Να είναι αποφασισμένη η Ευρώπη να στηρίξει την ΕΚΤ με μια μεγάλη αύξηση κεφαλαίου.
Η λύση αυτή όμως ενώ έχει το πλεονέκτημα ότι δεν θα αγγίξει τους ομολογιούχους σε Ελλάδα και εξωτερικό έχει και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Η ΕΚΤ αποτελεί θεσμικό όργανο εποπτείας των τραπεζών και κανείς δεν διακινδύνευε να βάλει σε περιπέτειες την Κεντρική Τράπεζα.
Λύση Τέταρτη
Η Ευρώπη αποφασίζει την έκδοση ευρωομολόγου έτσι η Ελλάδα δεν θα βγει στις αγορές αλλά μέσω ευρωεκδόσεων θα καλύπτει τις δανειακές τις υποχρεώσεις.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών