γράφει : Απόστολος Σκουμπούρης
Πως ο πρώην ανθρακωρύχος, ακροαριστερός Λούλα Ντα Σίλβα γύρισε γρήγορα στη ρεαλιστική πραγματικότητα και έκανε μεταρρυθμίσεις που άλλαξαν τη Βραζιλία
Πολύς λόγος έχει γίνει για τον εναγκαλισμό του Αλ. Τσίπρα με πολιτικές που γενικά θεωρούνται (στην πράξη) εντελώς αποτυχημένες και ξεπερασμένες, όπως των Τσάβες και Μαδούρο στη Βενεζουέλα. Όπως, υπάρχει και ένα παράδειγμα, επίσης από τη ζώνη της Λατινικής Αμερικής και επίσης αριστερών καταβολών, που έμελε να μείνει στην ιστορία ως ξεχωριστά πετυχημένο. Αυτό δεν είναι άλλο από τον επί 8ετία πρόεδρο της Βραζιλίας, Λουίς Ιγνάτσιο «Λούλα» ντα Σίλβα!
Ο πρώην ανθρακωρύχος και συνδικαλιστής, κυβέρνησε τη χώρα στο μέγιστο επιτρεπτό όριο, από την 1η Ιανουαρίου του 2003 έως την 1η Ιανουαρίου του 2011, δύο συναπτές θητείες και θεωρείται ως αναμορφωτής της μεγάλης αυτής χώρας.
Θεωρούνταν ακροαριστερός, με «καυτό» λόγο, μαρξιστής, Πρόεδρος των Εργατικών Συνδικάτων και ιδρυτής του αριστερόστροφου Εργατικού Κόμματος.
Η ρητορική του πριν αλλά και μετά την ανάληψη της εξουσίας ήταν ανατρεπτική κι επικίνδυνη, σχεδόν… casus belli για τις αγορές, τις επενδύσεις, το… κεφάλαιο κ.λπ.
Και όμως, αυτός ο πρώην ανθρακωρύχος «αγκάλιασε» το επενδυτικό και χρηματοοικονομικό σύστημα, γυρνώντας άμεσα στη ρεαλιστική πραγματικότητα, μακριά από τις ρητορείες που είναι κενές περιεχομένου, όταν αναμετρώνται με την πραγματικότητα.
Τα προτερήματά του ήταν ότι είχε ψυχραιμία και πραγματισμό που υπερίσχυσε της ιδεοληψίας!
Ο Λούλα έβγαλε τη Βραζιλία από τη θηλιά του χρέους, πετυχαίνοντας ζηλευτούς ρυθμούς ανάπτυξης που σφραγίστηκε από την είσοδο της χώρας στον πανίσχυρο όμιλο των ΒΡΙΚ (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα). Όλα αυτά τα πέτυχε όχι με… κρατικοποιήσεις και διόγκωσης του κράτους, αλλά μέσω «ξυπνήματος» των δημιουργικών δυνάμεων, που μόνο μέσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία (στο σύγχρονο ελεύθερο κόσμο) μπορεί να επιτευχθεί.
Ο Λούλα αποπλήρωσε τα χρέη προς το ΔΝΤ, δημιούργησε ταχύτατα σημαντικά δημοσιονομικά πλεονάσματα και εξασφάλισε την εμπιστοσύνη των διεθνών αγορών με εισροή διεθνών επενδύσεων, που με την σειρά τους οδήγησαν στην αύξηση του βιοτικού επιπέδου του λαού.
Χτίζοντας πάνω στο Πρόγραμμα Επιταχυνόμενης Ανάπτυξης (Programa de Aceleração de Crescimento) προχώρησε σε ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις στο φορολογικό, μειώνοντας θεαματικά τους φόρους, εκσυγχρόνισε τον τομέα της ενέργειας σε βάσεις καθαρά ελεύθερης αγοράς.
Επίσης, προχώρησε σε γενικευμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, καθώς επίσης και σε πρόγραμμα συνεργασίας δημόσιου - ιδιωτικού τομέα κυρίως στο κρίσιμο πλέγμα των κρατικών αυτοκινητόδρομων.
Μέσα σε ελάχιστα χρόνια, η Βραζιλία, από χώρα που για δεκαετίες «κουβαλούσε» το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στον αναπτυσσόμενο κόσμο, πέτυχε μεγάλη πρόοδο ανάπτυξης.
Με ισχυρότατους τραπεζικούς ομίλους (που «άνθισαν» επί… αριστερής κυβέρνησης όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται), ενώ η λεγόμενη μεσαία τάξη – αυτή που… σπρώχνει κατανάλωση και θεωρείται το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, αυξήθηκε από το 37% του πληθυσμού στο 50%! Και – μιλώντας για τη Βραζιλία – η εν λόγω ποσοστιαία αύξηση επηρεάζει πολλά εκατομμύρια πολίτες.
Η Βραζιλία αποπλήρωσε το χρέος προς το ΔΝΤ, δημιούργησε ταχύτατα σημαντικά δημοσιονομικά πλεονάσματα και έγινε σημαντικός παγκόσμιος οικονομικός «παίκτης», ως μια από τις πιο δυναμικά ανερχόμενες οικονομίες του πλανήτη, γύρω στα μέσα της 10ετίας του 2000!
Ο Ινάσιο Λούλα Ντα Σίλβα έκανε λοιπόν μεταρρυθμίσεις που άλλοι προκάτοχοί του… δεξιοί και «δεμένοι» με το κατεστημένο δεν έπραξαν.
Φυσικά, δεν έχουμε καμιά διάθεση υπεραπλούστευσης, καθώς δε χωράει καμιά σύγκριση στις δύο χώρες, ως δομή, ως κουλτούρα, ως παραγωγή και ως καταβολές.
Όμως, ως γενικό… πλαίσιο προσαρμογής και επιστροφής στο ρεαλισμό και στην πραγματικότητα, μπορεί να αποτελέσει «τροφή» για σκέψη, συνειδητής αποβολής των ταμπού και τελικά παράδειγμα προς μίμηση.
Ο κ. Τσίπρας, δεν έχει παρά να πάρει τα μηνύματα των καιρών και να προσαρμόσει το πολιτικό του «θρήσκευμα» στην πραγματικότητα και στο ρεαλισμό, χωρίς να απεμπολήσει τις… ανθρωπιστικές αριστερές πολιτικές σε ζητήματα όπως παιδεία, υγεία, εξοπλιστικά, πολιτισμό, μέσα ενημέρωσης κ.α.
Αλλά, τουλάχιστον σε ότι αφορά την οικονομία και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, οι δρόμοι είναι… συγκεκριμένοι και είναι ο εξής ένας: Πρόσκληση επενδύσεων, δημιουργία περιβάλλοντος ευνοϊκό προς επενδύσεις και ίδρυσης εταιρειών, με απλό φορολογικό σύστημα και κυρίως μεγάλη διαφάνεια με ξεκάθαρους κανόνες.
Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, ασφαλώς δε χωράνε τακτικές νέας διόγκωσης του δημοσίου, επανακρατικοποιήσεις και αθρόες προσλήψεις. Στην ουσία, ο δρόμος που έχει να ακολουθήσει ο κ. Τσίπρας είναι… μονόδρομος και είναι η αμετάκλητη ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και ο εκσυγχρονισμός του κράτους.
Ιδού η Ρόδος λοιπόν ξανά για τον κ. Τσίπρα.
www.bankingnews.gr
Ο πρώην ανθρακωρύχος και συνδικαλιστής, κυβέρνησε τη χώρα στο μέγιστο επιτρεπτό όριο, από την 1η Ιανουαρίου του 2003 έως την 1η Ιανουαρίου του 2011, δύο συναπτές θητείες και θεωρείται ως αναμορφωτής της μεγάλης αυτής χώρας.
Θεωρούνταν ακροαριστερός, με «καυτό» λόγο, μαρξιστής, Πρόεδρος των Εργατικών Συνδικάτων και ιδρυτής του αριστερόστροφου Εργατικού Κόμματος.
Η ρητορική του πριν αλλά και μετά την ανάληψη της εξουσίας ήταν ανατρεπτική κι επικίνδυνη, σχεδόν… casus belli για τις αγορές, τις επενδύσεις, το… κεφάλαιο κ.λπ.
Και όμως, αυτός ο πρώην ανθρακωρύχος «αγκάλιασε» το επενδυτικό και χρηματοοικονομικό σύστημα, γυρνώντας άμεσα στη ρεαλιστική πραγματικότητα, μακριά από τις ρητορείες που είναι κενές περιεχομένου, όταν αναμετρώνται με την πραγματικότητα.
Τα προτερήματά του ήταν ότι είχε ψυχραιμία και πραγματισμό που υπερίσχυσε της ιδεοληψίας!
Ο Λούλα έβγαλε τη Βραζιλία από τη θηλιά του χρέους, πετυχαίνοντας ζηλευτούς ρυθμούς ανάπτυξης που σφραγίστηκε από την είσοδο της χώρας στον πανίσχυρο όμιλο των ΒΡΙΚ (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα). Όλα αυτά τα πέτυχε όχι με… κρατικοποιήσεις και διόγκωσης του κράτους, αλλά μέσω «ξυπνήματος» των δημιουργικών δυνάμεων, που μόνο μέσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία (στο σύγχρονο ελεύθερο κόσμο) μπορεί να επιτευχθεί.
Ο Λούλα αποπλήρωσε τα χρέη προς το ΔΝΤ, δημιούργησε ταχύτατα σημαντικά δημοσιονομικά πλεονάσματα και εξασφάλισε την εμπιστοσύνη των διεθνών αγορών με εισροή διεθνών επενδύσεων, που με την σειρά τους οδήγησαν στην αύξηση του βιοτικού επιπέδου του λαού.
Χτίζοντας πάνω στο Πρόγραμμα Επιταχυνόμενης Ανάπτυξης (Programa de Aceleração de Crescimento) προχώρησε σε ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις στο φορολογικό, μειώνοντας θεαματικά τους φόρους, εκσυγχρόνισε τον τομέα της ενέργειας σε βάσεις καθαρά ελεύθερης αγοράς.
Επίσης, προχώρησε σε γενικευμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, καθώς επίσης και σε πρόγραμμα συνεργασίας δημόσιου - ιδιωτικού τομέα κυρίως στο κρίσιμο πλέγμα των κρατικών αυτοκινητόδρομων.
Μέσα σε ελάχιστα χρόνια, η Βραζιλία, από χώρα που για δεκαετίες «κουβαλούσε» το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στον αναπτυσσόμενο κόσμο, πέτυχε μεγάλη πρόοδο ανάπτυξης.
Με ισχυρότατους τραπεζικούς ομίλους (που «άνθισαν» επί… αριστερής κυβέρνησης όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται), ενώ η λεγόμενη μεσαία τάξη – αυτή που… σπρώχνει κατανάλωση και θεωρείται το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, αυξήθηκε από το 37% του πληθυσμού στο 50%! Και – μιλώντας για τη Βραζιλία – η εν λόγω ποσοστιαία αύξηση επηρεάζει πολλά εκατομμύρια πολίτες.
Η Βραζιλία αποπλήρωσε το χρέος προς το ΔΝΤ, δημιούργησε ταχύτατα σημαντικά δημοσιονομικά πλεονάσματα και έγινε σημαντικός παγκόσμιος οικονομικός «παίκτης», ως μια από τις πιο δυναμικά ανερχόμενες οικονομίες του πλανήτη, γύρω στα μέσα της 10ετίας του 2000!
Ο Ινάσιο Λούλα Ντα Σίλβα έκανε λοιπόν μεταρρυθμίσεις που άλλοι προκάτοχοί του… δεξιοί και «δεμένοι» με το κατεστημένο δεν έπραξαν.
Φυσικά, δεν έχουμε καμιά διάθεση υπεραπλούστευσης, καθώς δε χωράει καμιά σύγκριση στις δύο χώρες, ως δομή, ως κουλτούρα, ως παραγωγή και ως καταβολές.
Όμως, ως γενικό… πλαίσιο προσαρμογής και επιστροφής στο ρεαλισμό και στην πραγματικότητα, μπορεί να αποτελέσει «τροφή» για σκέψη, συνειδητής αποβολής των ταμπού και τελικά παράδειγμα προς μίμηση.
Ο κ. Τσίπρας, δεν έχει παρά να πάρει τα μηνύματα των καιρών και να προσαρμόσει το πολιτικό του «θρήσκευμα» στην πραγματικότητα και στο ρεαλισμό, χωρίς να απεμπολήσει τις… ανθρωπιστικές αριστερές πολιτικές σε ζητήματα όπως παιδεία, υγεία, εξοπλιστικά, πολιτισμό, μέσα ενημέρωσης κ.α.
Αλλά, τουλάχιστον σε ότι αφορά την οικονομία και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, οι δρόμοι είναι… συγκεκριμένοι και είναι ο εξής ένας: Πρόσκληση επενδύσεων, δημιουργία περιβάλλοντος ευνοϊκό προς επενδύσεις και ίδρυσης εταιρειών, με απλό φορολογικό σύστημα και κυρίως μεγάλη διαφάνεια με ξεκάθαρους κανόνες.
Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, ασφαλώς δε χωράνε τακτικές νέας διόγκωσης του δημοσίου, επανακρατικοποιήσεις και αθρόες προσλήψεις. Στην ουσία, ο δρόμος που έχει να ακολουθήσει ο κ. Τσίπρας είναι… μονόδρομος και είναι η αμετάκλητη ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και ο εκσυγχρονισμός του κράτους.
Ιδού η Ρόδος λοιπόν ξανά για τον κ. Τσίπρα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών