Η Ευρώπη βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο αναφέρει σε άρθρο της η Anne-Marie Slaughter, πρώην διευθυντής πολιτικού σχεδιασμού του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών (2009-2011) και ομότιμη Καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Υποθέσεων στο Πανεπιστήμιο Princeton.
Οι διαπραγματεύσεις που κατέληξαν σε συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και Ευρωπαϊκής Ένωσης σηματοδότησε δύο τάσεις
1)την ευέλικτη, ανθρώπινη και πολιτική ένωση που υιοθετήθηκε από τη Γαλλία
2) τον νομικό ορθολογισμό και την ΕΕ εστιασμένη στην οικονομία που προωθεί η Γερμανία.
Όπως François Heisbourg πρόσφατα έγραψε « με ανοιχτό το ενδεχόμενο αναγκαστικής απόσχισης της Ελλάδα [από την ευρωζώνη], η Γερμανία έχει φέρει στο επίκεντρο, οικονομικά, πολιτικά και στρατηγικά ζητήματα.
Η Γαλλία έχει μια άλλη θεωρία και προσέγγιση.
Το ερώτημα τώρα είναι ποιο όραμα θα υπερισχύσει;
Οι Έλληνες, από την πλευρά τους, έχουν βάλει την εθνική τους ταυτότητα μπροστά από την ατζέντα των βασικών θεμάτων που τους απασχολούν κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι οικονομολόγοι δεν καταλαβαίνουν και αποτυγχάνουν να προβλέψουν.
Είναι οικονομικά παράλογη η στάση των ελλήνων να θέλουν να παραμείνουν στην ΕΕ όταν μπορούν να επιλέξουν ένα άλλο νόμισμα που θα μπορούσαν να υποτιμήσουν.
Όμως, για τους Έλληνες, ευρωζώνη δεν σημαίνει μόνο ότι μπορούν να χρησιμοποιούν το ευρώ.
Οι έλληνες θεωρούν ότι η παραμονής του στο ευρώ φέρνει την χώρα τους στο ίδιο επίπεδο με την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, ως «πλήρες μέλος» της Ευρώπης - μια θέση που συνάδει με την κατάσταση στην Ελλάδα ως το λίκνο του δυτικού πολιτισμού.
Οι εξελίξεις θα οδηγήσουν σε «μια διαρκώς στενότερη ένωση», όμως η στάση της Γερμανίας ως προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν μπορεί να εμπνεύσει τους απλούς πολίτες να αποδεχθούν τους αναγκαίους συμβιβασμούς για να κρατήσουν την ΕΕ ενωμένη.
Η αρχική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, που δημιουργήθηκε με τη Συνθήκη της Ρώμης το 1957, ήταν, όπως δηλώνει και το όνομα, οικονομικής φύσεως ένωση.
Η ίδια η Συνθήκη θεμελιώθηκε στην σύγκλιση των οικονομικών συμφερόντων της Γαλλίας και της Γερμανίας, με τις χώρες της Μπενελούξ και της Ιταλίας στην βάση μιας νέας ευρωπαϊκής οικονομίας.
Ωστόσο, η οικονομική ολοκλήρωση ενισχύθηκε από ένα όραμα ειρήνης και ευημερίας για τους λαούς της Ευρώπης, μετά από αιώνες πρωτοφανούς βία που κορυφώθηκε με δύο παγκόσμιους πολέμους
Πράγματι, ο στόχος μιας ευρύτερης πολιτικής ένωσης ήταν ενσωματωμένος στις συνθήκες της Ευρώπης και στις ερμηνείες του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Το όραμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, που υιοθετήθηκε αρχικά από τις φεντεραλιστικές χώρες, στηρίχθηκε στην δομή των ΗΠΑ αντί να δημιουργηθεί ένα διακριτικό ευρωπαϊκό εγχείρημα.
Παρ 'όλα αυτά, η ΕΕ, είναι μείγμα ξεχωριστών γλωσσών και πολιτισμών.
Αυτό το πείραμα δεν μπορεί να επιβιώσει αν στηρίζεται μόνο στην οικονομική λιτότητα και στους κανόνες.
Για τις ΗΠΑ, τα ερωτήματα αυτά ανέκυψαν στη δεκαετία του 1840 και του 1850, όταν η επείγουσα ανάγκη για μια Ένωση για την εξασφάλιση της ανεξαρτησίας είχε ξεθωριάσει.
Ειδικότερα, η δουλεία επιτρεπόταν σε ορισμένες πολιτείες και απαγορευόταν σε άλλα.
Οι οικονομικές διαφορές μεταξύ του βιομηχανικού βορρά και των νότιων γεωργικών κυρίως πολιτειών ήταν ορατές.
Όλα αυτά οδήγησαν σε ένα πόλεμο βορείων – νοτίων όπου οι βόρειοι νίκησαν την νότια Συμπολιτεία που ήθελε να αποσχιστεί και επιβλήθηκε η ένωση.
Πριν από το τέλος του πολέμου, ο Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν έχτισε τις βάσεις που οδήγησαν στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και το Σύνταγμα.
Η ΕΕ αντιμετωπίζει τώρα ένα ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος δεν έχει τα χαρακτηριστικά της σωματικής βίας.
Η Ευρώπη δεν διαθέτει πολιτικούς που μπορεί να παρουσιάσουν ένα όραμα ενός κοινού μέλλοντος.
Ο εθνικός ύμνος της Ευρώπης και η σημαία ο κύκλος των αστεριών που συμβολίζει την δημοσιονομική ακεραιότητα και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τα ισχυρά μηνύματα των αντιπάλων της ΕΕ.
Αυτοί οι αντίπαλοι, τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς, εστιάζονται στις καθημερινές συνθήκες διαβίωσης των ευρωπαίων πολιτών - εκείνοι που αισθάνονται ότι απειλούνται από τους μετανάστες και όσους υποφέρουν ως αποτέλεσμα της λιτότητας. Για την ΕΕ στοχεύει στην ακόμη ισχυρότερη οικονομική ένωση, ωστόσο, απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ομοσπονδιακό κράτος, η ΕΕ δεν αποτελεί ακόμη αξιόπιστη προοπτική μιας καλύτερης ζωής για όλους τους πολίτες της.
Λίγο πριν τον τελικό γύρο των πρόσφατων ελληνικών διαπραγματεύσεων, ο Γάλλος Πρόεδρος F Hollande είπε ότι δεν θέλουμε μια Ευρώπη που δεν εξελίσσεται.
Ωστόσο, η πρόοδος και η εξέλιξη ως προς τι;
Προς την ελευθερία, την ισότητα και αδελφότητα για όλη την Ευρώπη;
Προς την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη όλων των Ευρωπαίων πολιτών;
Προς ένα κοινό ευρωπαϊκό σπίτι που διατηρείται σε τάξη;
Αυτά είναι τα ερωτήματα που μια νέα γενιά ευρωπαίων πολιτικών πρέπει να απαντήσει….
www.bankingnews.gr
Οι διαπραγματεύσεις που κατέληξαν σε συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και Ευρωπαϊκής Ένωσης σηματοδότησε δύο τάσεις
1)την ευέλικτη, ανθρώπινη και πολιτική ένωση που υιοθετήθηκε από τη Γαλλία
2) τον νομικό ορθολογισμό και την ΕΕ εστιασμένη στην οικονομία που προωθεί η Γερμανία.
Όπως François Heisbourg πρόσφατα έγραψε « με ανοιχτό το ενδεχόμενο αναγκαστικής απόσχισης της Ελλάδα [από την ευρωζώνη], η Γερμανία έχει φέρει στο επίκεντρο, οικονομικά, πολιτικά και στρατηγικά ζητήματα.
Η Γαλλία έχει μια άλλη θεωρία και προσέγγιση.
Το ερώτημα τώρα είναι ποιο όραμα θα υπερισχύσει;
Οι Έλληνες, από την πλευρά τους, έχουν βάλει την εθνική τους ταυτότητα μπροστά από την ατζέντα των βασικών θεμάτων που τους απασχολούν κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι οικονομολόγοι δεν καταλαβαίνουν και αποτυγχάνουν να προβλέψουν.
Είναι οικονομικά παράλογη η στάση των ελλήνων να θέλουν να παραμείνουν στην ΕΕ όταν μπορούν να επιλέξουν ένα άλλο νόμισμα που θα μπορούσαν να υποτιμήσουν.
Όμως, για τους Έλληνες, ευρωζώνη δεν σημαίνει μόνο ότι μπορούν να χρησιμοποιούν το ευρώ.
Οι έλληνες θεωρούν ότι η παραμονής του στο ευρώ φέρνει την χώρα τους στο ίδιο επίπεδο με την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, ως «πλήρες μέλος» της Ευρώπης - μια θέση που συνάδει με την κατάσταση στην Ελλάδα ως το λίκνο του δυτικού πολιτισμού.
Οι εξελίξεις θα οδηγήσουν σε «μια διαρκώς στενότερη ένωση», όμως η στάση της Γερμανίας ως προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν μπορεί να εμπνεύσει τους απλούς πολίτες να αποδεχθούν τους αναγκαίους συμβιβασμούς για να κρατήσουν την ΕΕ ενωμένη.
Η αρχική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, που δημιουργήθηκε με τη Συνθήκη της Ρώμης το 1957, ήταν, όπως δηλώνει και το όνομα, οικονομικής φύσεως ένωση.
Η ίδια η Συνθήκη θεμελιώθηκε στην σύγκλιση των οικονομικών συμφερόντων της Γαλλίας και της Γερμανίας, με τις χώρες της Μπενελούξ και της Ιταλίας στην βάση μιας νέας ευρωπαϊκής οικονομίας.
Ωστόσο, η οικονομική ολοκλήρωση ενισχύθηκε από ένα όραμα ειρήνης και ευημερίας για τους λαούς της Ευρώπης, μετά από αιώνες πρωτοφανούς βία που κορυφώθηκε με δύο παγκόσμιους πολέμους
Πράγματι, ο στόχος μιας ευρύτερης πολιτικής ένωσης ήταν ενσωματωμένος στις συνθήκες της Ευρώπης και στις ερμηνείες του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Το όραμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, που υιοθετήθηκε αρχικά από τις φεντεραλιστικές χώρες, στηρίχθηκε στην δομή των ΗΠΑ αντί να δημιουργηθεί ένα διακριτικό ευρωπαϊκό εγχείρημα.
Παρ 'όλα αυτά, η ΕΕ, είναι μείγμα ξεχωριστών γλωσσών και πολιτισμών.
Αυτό το πείραμα δεν μπορεί να επιβιώσει αν στηρίζεται μόνο στην οικονομική λιτότητα και στους κανόνες.
Για τις ΗΠΑ, τα ερωτήματα αυτά ανέκυψαν στη δεκαετία του 1840 και του 1850, όταν η επείγουσα ανάγκη για μια Ένωση για την εξασφάλιση της ανεξαρτησίας είχε ξεθωριάσει.
Ειδικότερα, η δουλεία επιτρεπόταν σε ορισμένες πολιτείες και απαγορευόταν σε άλλα.
Οι οικονομικές διαφορές μεταξύ του βιομηχανικού βορρά και των νότιων γεωργικών κυρίως πολιτειών ήταν ορατές.
Όλα αυτά οδήγησαν σε ένα πόλεμο βορείων – νοτίων όπου οι βόρειοι νίκησαν την νότια Συμπολιτεία που ήθελε να αποσχιστεί και επιβλήθηκε η ένωση.
Πριν από το τέλος του πολέμου, ο Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν έχτισε τις βάσεις που οδήγησαν στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και το Σύνταγμα.
Η ΕΕ αντιμετωπίζει τώρα ένα ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος δεν έχει τα χαρακτηριστικά της σωματικής βίας.
Η Ευρώπη δεν διαθέτει πολιτικούς που μπορεί να παρουσιάσουν ένα όραμα ενός κοινού μέλλοντος.
Ο εθνικός ύμνος της Ευρώπης και η σημαία ο κύκλος των αστεριών που συμβολίζει την δημοσιονομική ακεραιότητα και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τα ισχυρά μηνύματα των αντιπάλων της ΕΕ.
Αυτοί οι αντίπαλοι, τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς, εστιάζονται στις καθημερινές συνθήκες διαβίωσης των ευρωπαίων πολιτών - εκείνοι που αισθάνονται ότι απειλούνται από τους μετανάστες και όσους υποφέρουν ως αποτέλεσμα της λιτότητας. Για την ΕΕ στοχεύει στην ακόμη ισχυρότερη οικονομική ένωση, ωστόσο, απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ομοσπονδιακό κράτος, η ΕΕ δεν αποτελεί ακόμη αξιόπιστη προοπτική μιας καλύτερης ζωής για όλους τους πολίτες της.
Λίγο πριν τον τελικό γύρο των πρόσφατων ελληνικών διαπραγματεύσεων, ο Γάλλος Πρόεδρος F Hollande είπε ότι δεν θέλουμε μια Ευρώπη που δεν εξελίσσεται.
Ωστόσο, η πρόοδος και η εξέλιξη ως προς τι;
Προς την ελευθερία, την ισότητα και αδελφότητα για όλη την Ευρώπη;
Προς την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη όλων των Ευρωπαίων πολιτών;
Προς ένα κοινό ευρωπαϊκό σπίτι που διατηρείται σε τάξη;
Αυτά είναι τα ερωτήματα που μια νέα γενιά ευρωπαίων πολιτικών πρέπει να απαντήσει….
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών