γράφει : Απόστολος Σκουμπούρης
Είναι λυπηρό να ακούς ότι είναι παρά φύσιν η εθνικη συνεννόηση - Δηλαδή το φυσιολογικό είναι ο εθνικός διχασμός;
Η υποκρισία περιττεύει, ακόμη και τώρα, σε μια χρεοκοπημένη χώρα, σε μια νεκρή οικονομία. Σε μια χώρα σε κατάσταση οικονομικής καταστροφής, με δεκάδες επιχειρήσεις να κλείνουν καθημερινά, με εκατοντάδες ανθρώπους να χάνουν τη δουλειά τους καθημερινά, με χιλιάδες να συνεχίζουν να φεύγουν στο εξωτερικό, κάποιοι συνεχίζουν στο δρόμο της… δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας και του διχασμού.
Σε μια συγκυρία που τα τελεσίγραφα των ξένων είναι σε ισχύ και κάθε ημέρα και ώρα που περνάει χωρίς τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που έχουν υπογραφεί, είναι μαχαιριά στην οικονομία και στη χώρα, ορισμένοι συνεχίζουν τον… ακτιβισμό και τον… ελιτίστικο τρόπο ανεύθυνης αντιμετώπισης των πραγμάτων.
Μετά από το ολοκαύτωμα μιας ολόκληρης 5ετίας ανέξοδων, ανεδαφικών και ακραία διχαστικών διλημμάτων μνημονιακών και αντιμνημονιακών, ήρθε το τελευταίο 7μηνο διακυβέρνησης του κ. Τσίπρα να ισοπεδώσει την κατάσταση. Και όμως, παρ’ ότι ο ίδιος έχει υπογράψει πλέον το 3ο μνημόνιο, αποδεχόμενος ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος επιβίωσης της χώρας, αποδεχόμενος ότι ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της φωτιάς και της καταστροφής, συνεχίζει στο δρόμο της μη συνεννόησης!
Είναι λυπηρό να ακούς από ένα νέο άνθρωπο ότι είναι παρά φύσιν ο δρόμος της εθνικής συνεννόησης – έστω στα βασικά – τα οποία έτσι κι αλλιώς έχουν υπογραφεί και πρέπει νομοτελειακά να υλοποιηθούν για να έρχονται και οι δόσεις από τους δανειστές!
Και το ερώτημα είναι το… φυσιολογικό είναι ο εθνικός διχασμός; Δεν μας έφτασαν πέντε χρόνια κούφιων μαχών και πεθαμένων δοξασιών;
Ο κ. Τσίπρας πρόσφατα είχε κατηγορήσει συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ ότι κρύβονται πίσω από την... ιδεολογική καθαρότητα, ως περισσότερο πατριώτες, ή περισσότερο φιλολαϊκοί.
Όντως, αρκετοί που δεν έχουν επίγνωση του διακυβεύματος (και είναι πολλοί) μη θέλοντας να… λερώσουν τα χέρια τους με μνημόνια, προσπαθούν να μείνουν μακριά από υπογραφές μνημονίων και διαρθρωτικές πολιτικές που αυτά επιτάσσουν.
Αυτό που στηλίτευε όμως ο κ. Τσίπρας για τις… ιδεολογικές δάφνες ορισμένων από τους συντρόφους του, φαίνεται πως το εφαρμόζει τώρα, που καλείται να κάνει συνεργασία – είτε ως πρώτος είτε ως δεύτερος – με τη Ν.Δ. και τα υπόλοιπα κόμματα για να «τρέξει» το πρόγραμμα.
Προσπαθεί να βρει διαχωριστικές γραμμές και… διαφορές, ίσως ως συνειδησιακό… άλλοθι, μετά από μια δική του τεράστια πολιτική ήττα το τελευταίο 7μηνο!
Προσπαθεί να ανακαλύψει διαφορές παρ’ ότι το πρόγραμμα είναι σχεδόν… φασόν, υπογεγραμμένο, συγκεκριμένο, με ελάχιστες δυνατότητες σοβαρής απόκλισης, τουλάχιστον στα σημαντικά και τα κεφαλαιώδη!
Προσπαθεί να πείσει για ηθική υπεροχή, τη στιγμή που εξ αρχής συνεργάστηκε με τους ΑΝΕΛ, κόμμα που είναι σαφώς δεξιότερα της Ν.Δ.!
Και όλα αυτά, παρ’ ότι είναι ίσως η πρώτη φορά στα χρονικά που τα κόμματα της αντιπολίτευσης τάχθηκαν πρόσφατα στο πλευρό της κυβέρνησης, με στόχο να «εγγυηθούν» και να στηρίξουν την κυρίαρχη Ύψιστης Εθνικής Σημασίας στόχευση, που είναι η παραμονή της χώρας στην Ευρώπη, σ’ όλους τους θεσμούς της, σ’ όλα τα όργανα αλλά και στο νόμισμα.
Τα ταξικά στρατόπεδα και η εμμονή στις οπαδικές προσεγγίσεις
Η συμπεριφορά των πολιτικών στη χώρα μας, απλώς καθρεφτίζει την κυρίαρχη κουλτούρα που υπάρχει στην κοινωνία. Οι Έλληνες έχουμε μάθει να κρίνουμε… οπαδικά τα πάντα. Λειτουργούμε με ταμπέλες. Απουσιάζει η κουλτούρα συνεργασίας, σύνθεσης και συνεννόησης, τουλάχιστον στα βασικά και τα σοβαρά.
Αυτό μαρτυρά ξεκάθαρα η παρακολούθηση της νεότερης ιστορίας του τόπου, πολιτική και κοινωνική. Στην λογική του ρωμιού όλοι πρέπει να ανήκουν κάπου ιδεολογικά, κομματικά ή ταξικά.
Η κοινωνία χρειάζεται… δόγματα και ιδεολογικά στρατόπεδα, για να μη δείχνει την ανασφάλειά της. Έχει ανάγκη από το δίπολο καλού και κακού. Του άσπρου και του μαύρου.
Υπάρχει και η... άλλη Ελλάδα
Υπάρχει όμως και μια… άλλη Ελλάδα, μια Ελλάδα σύγχρονων πολιτών, που δεν περιχαρακώνονται, δεν μπαίνουν σε ιδεολογικές φράξιες, δεν «φυλακίζονται» σε κομματικούς στρατούς, δεν κραδαίνουν σημαιάκια, ούτε είναι… χειροκροτητές.
Πρόκειται για πολίτες του κόσμου, που αγαπούν τη χώρα τους, εργάζονται στη χώρα τους, αλλά δεν έχουν εμμονές παλαιότερων δεκαετιών ούτε επιτρέπουν στα πεθαμένα ιδεολογικά διλήμματα του ’60 ή του ’70 να μπαίνουν αναχώματα στον εκσυγχρονισμό και στην πρόοδο της πατρίδας.
Επιτέλους, οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων θα πρέπει να ακούσουν και αυτούς τους Έλληνες.
Γιατί αυτοί οι Έλληνες είναι το μέλλον. Αυτοί οι Έλληνες θέλουν και μπορούν να μεγαλώσουν τη χώρα και να τη σηκώσουν... λίγο ψηλότερα!
www.bankingnews.gr
Σε μια συγκυρία που τα τελεσίγραφα των ξένων είναι σε ισχύ και κάθε ημέρα και ώρα που περνάει χωρίς τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που έχουν υπογραφεί, είναι μαχαιριά στην οικονομία και στη χώρα, ορισμένοι συνεχίζουν τον… ακτιβισμό και τον… ελιτίστικο τρόπο ανεύθυνης αντιμετώπισης των πραγμάτων.
Μετά από το ολοκαύτωμα μιας ολόκληρης 5ετίας ανέξοδων, ανεδαφικών και ακραία διχαστικών διλημμάτων μνημονιακών και αντιμνημονιακών, ήρθε το τελευταίο 7μηνο διακυβέρνησης του κ. Τσίπρα να ισοπεδώσει την κατάσταση. Και όμως, παρ’ ότι ο ίδιος έχει υπογράψει πλέον το 3ο μνημόνιο, αποδεχόμενος ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος επιβίωσης της χώρας, αποδεχόμενος ότι ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της φωτιάς και της καταστροφής, συνεχίζει στο δρόμο της μη συνεννόησης!
Είναι λυπηρό να ακούς από ένα νέο άνθρωπο ότι είναι παρά φύσιν ο δρόμος της εθνικής συνεννόησης – έστω στα βασικά – τα οποία έτσι κι αλλιώς έχουν υπογραφεί και πρέπει νομοτελειακά να υλοποιηθούν για να έρχονται και οι δόσεις από τους δανειστές!
Και το ερώτημα είναι το… φυσιολογικό είναι ο εθνικός διχασμός; Δεν μας έφτασαν πέντε χρόνια κούφιων μαχών και πεθαμένων δοξασιών;
Ο κ. Τσίπρας πρόσφατα είχε κατηγορήσει συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ ότι κρύβονται πίσω από την... ιδεολογική καθαρότητα, ως περισσότερο πατριώτες, ή περισσότερο φιλολαϊκοί.
Όντως, αρκετοί που δεν έχουν επίγνωση του διακυβεύματος (και είναι πολλοί) μη θέλοντας να… λερώσουν τα χέρια τους με μνημόνια, προσπαθούν να μείνουν μακριά από υπογραφές μνημονίων και διαρθρωτικές πολιτικές που αυτά επιτάσσουν.
Αυτό που στηλίτευε όμως ο κ. Τσίπρας για τις… ιδεολογικές δάφνες ορισμένων από τους συντρόφους του, φαίνεται πως το εφαρμόζει τώρα, που καλείται να κάνει συνεργασία – είτε ως πρώτος είτε ως δεύτερος – με τη Ν.Δ. και τα υπόλοιπα κόμματα για να «τρέξει» το πρόγραμμα.
Προσπαθεί να βρει διαχωριστικές γραμμές και… διαφορές, ίσως ως συνειδησιακό… άλλοθι, μετά από μια δική του τεράστια πολιτική ήττα το τελευταίο 7μηνο!
Προσπαθεί να ανακαλύψει διαφορές παρ’ ότι το πρόγραμμα είναι σχεδόν… φασόν, υπογεγραμμένο, συγκεκριμένο, με ελάχιστες δυνατότητες σοβαρής απόκλισης, τουλάχιστον στα σημαντικά και τα κεφαλαιώδη!
Προσπαθεί να πείσει για ηθική υπεροχή, τη στιγμή που εξ αρχής συνεργάστηκε με τους ΑΝΕΛ, κόμμα που είναι σαφώς δεξιότερα της Ν.Δ.!
Και όλα αυτά, παρ’ ότι είναι ίσως η πρώτη φορά στα χρονικά που τα κόμματα της αντιπολίτευσης τάχθηκαν πρόσφατα στο πλευρό της κυβέρνησης, με στόχο να «εγγυηθούν» και να στηρίξουν την κυρίαρχη Ύψιστης Εθνικής Σημασίας στόχευση, που είναι η παραμονή της χώρας στην Ευρώπη, σ’ όλους τους θεσμούς της, σ’ όλα τα όργανα αλλά και στο νόμισμα.
Τα ταξικά στρατόπεδα και η εμμονή στις οπαδικές προσεγγίσεις
Η συμπεριφορά των πολιτικών στη χώρα μας, απλώς καθρεφτίζει την κυρίαρχη κουλτούρα που υπάρχει στην κοινωνία. Οι Έλληνες έχουμε μάθει να κρίνουμε… οπαδικά τα πάντα. Λειτουργούμε με ταμπέλες. Απουσιάζει η κουλτούρα συνεργασίας, σύνθεσης και συνεννόησης, τουλάχιστον στα βασικά και τα σοβαρά.
Αυτό μαρτυρά ξεκάθαρα η παρακολούθηση της νεότερης ιστορίας του τόπου, πολιτική και κοινωνική. Στην λογική του ρωμιού όλοι πρέπει να ανήκουν κάπου ιδεολογικά, κομματικά ή ταξικά.
Η κοινωνία χρειάζεται… δόγματα και ιδεολογικά στρατόπεδα, για να μη δείχνει την ανασφάλειά της. Έχει ανάγκη από το δίπολο καλού και κακού. Του άσπρου και του μαύρου.
Υπάρχει και η... άλλη Ελλάδα
Υπάρχει όμως και μια… άλλη Ελλάδα, μια Ελλάδα σύγχρονων πολιτών, που δεν περιχαρακώνονται, δεν μπαίνουν σε ιδεολογικές φράξιες, δεν «φυλακίζονται» σε κομματικούς στρατούς, δεν κραδαίνουν σημαιάκια, ούτε είναι… χειροκροτητές.
Πρόκειται για πολίτες του κόσμου, που αγαπούν τη χώρα τους, εργάζονται στη χώρα τους, αλλά δεν έχουν εμμονές παλαιότερων δεκαετιών ούτε επιτρέπουν στα πεθαμένα ιδεολογικά διλήμματα του ’60 ή του ’70 να μπαίνουν αναχώματα στον εκσυγχρονισμό και στην πρόοδο της πατρίδας.
Επιτέλους, οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων θα πρέπει να ακούσουν και αυτούς τους Έλληνες.
Γιατί αυτοί οι Έλληνες είναι το μέλλον. Αυτοί οι Έλληνες θέλουν και μπορούν να μεγαλώσουν τη χώρα και να τη σηκώσουν... λίγο ψηλότερα!
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών