γράφει : Απόστολος Σκουμπούρης
To μεγάλο… ψέμα για τη μεταπολίτευση στην 5ετία των μνημονίων – Ο λαϊκισμός και το εμπόριο πόνου, σκότωσε την αλήθεια
Πριν 6-7 χρόνια, προτού ακόμη «σκάσει» η κρίση χρέους της χώρας που οδήγησε στη μετάλλαξη ολόκληρο το σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό «δόγμα» των Ελλήνων και προσγείωσε ανώμαλα μετά από μια πολυετή νιρβάνα… ψέματος, η χώρα είχε αυτοεγκλωβιστεί σε μια (άλλη) αυταπάτη.
Μέσα ενημέρωσης, πολιτικοί, επαγγελματίες λαϊκιστές, δημόσιοι συνομιλητές, ή τηλεοπτικοί… αστέρες και «ιεροκήρυκες», έφτασαν να παπαγαλίζουν και να στηλιτεύουν με χλεύη τα μισθολογικά στάνταρ της εποχής, με τη χιλιοειπωμένη φράση «η άτυχη γενιά των 700 ευρώ».
Όλη η χώρα, όλος ο δημόσιος βίος είχε εγκλωβιστεί και παπαγάλιζε με συνέπεια τη φράση για την… άτυχη γενιά των 700 ευρώ!
Χωρίς να κάνουν συγκρίσεις με άλλα διεθνή στάνταρ, χωρίς να ξέρουν αν η οικονομία «σηκώνει» κάτι καλύτερο, χωρίς καν να ενδιαφέρονται να μάθουν πως μια οικονομία «γεννάει» και παράγει τους εκάστοτε μισθούς!
Χωρίς ιδέες, χωρίς περίσκεψη και ενδοσκόπηση, χωρίς καμιά πρόταση για την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου, ή την ανάγκη σύνδεσης της εκπαίδευσης με τις ανάγκες της αγοράς!
Τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν, απλώς έδειξαν το… πόσο λάθος ήταν εκείνη η (τυφλή) στηλίτευση του μισθού των (έστω και) 700 ευρώ, καθώς αποδείχθηκε ταχύτατα ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερα. Χειρότερα όχι μόνο μισθολογικά, αλλά πολύ περισσότερο χωρίς καθόλου εργασία, χωρίς καν 400 ή 500 ευρώ!
Η Ελλάδα, πριν χρεοκοπήσει οικονομικά είχε χρεοκοπήσει κοινωνικοπολιτικά, είχε χρεοκοπήσει η παιδεία της χώρας, είχε διαταραχθεί πλήρως η κοινωνία αξιών και σταθερών δομών.
Έτσι, αμόρφωτοι λαϊκιστές, έμποροι του πόνου, εκμεταλλευτές που λυμαίνονταν για ίδιον όφελος την «ενημέρωση» και τη διαμόρφωση γνώμης, κατάφεραν να γίνουν… βασιλιάδες και να ελέγξουν εντελώς το παιχνίδι.
Χτυπώντας στα… ταπεινά ένστικτα του λαού, έφτιαξαν δοξασίες που θόλωσαν εντελώς την κρίση, που έσπειραν το ψεύδος για το τι πραγματικά συνέβη στη χώρα, τόσο τα προηγούμενες τέσσερις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, όσο και αυτή την 5ετία των μνημονίων.
Το χειρότερο, το πιο εμφατικό ψέμα που πίστεψε σχεδόν το σύνολο της χώρας κατά την 5ετία της χρεοκοπίας και των μνημονίων, ήταν ότι τα πάντα ήταν… μαύρα από το ’74 έως το 2010, ακυρώνοντας έτσι συλλήβδην ότι καλό, λιγότερο καλό ή μέτριο έγινε στη μεταπολίτευση.
Το επικίνδυνο αυτομαστίγωμα και οι ενοχές της μεταπολίτευσης
Υπήρξε – και υπάρχει ακόμη - ένα πρωτοφανές… αυτομαστίγωμα μιας δημοκρατίας που μέσα στις ενοχές της μεταπολίτευσης, έφτασε στην επικίνδυνη… αφασία, χωρίς όρια! Έτσι, έλαβαν χώρα συμψηφισμοί και εξισώσεις, που αποδείχθηκαν εξαιρετικά επικίνδυνες τακτικές.
Κυριάρχησαν υπεραπλουστεύσεις και λαϊκίστικες ισοπεδωτικές προσεγγίσεις, προϊόν ίδιον αμορφωσιάς και αναλφαβητισμού, που οδήγησαν σε ακραίες πολιτικές επιλογές! Επικίνδυνες υπεραπλουστεύσεις και ισοπεδωτικές προσεγγίσεις! Θανατηφόρος συνδυασμός, που έφερε την παράκρουση στο δημόσιο βίο, την οποία βιώνουμε και μέσα από τις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών.
Έτσι, μπήκαν ξαφνικά στο… χάρτη του δημοσίου βίου ακραίες φωνές, φασιστικές φωνές και των δύο άκρων, επικίνδυνες, δηλητηριασμένες, που κόντεψαν να διαταράξουν την παρουσία της χώρας στην Ευρώπη!
Κόντεψαν να καταστρέψουν τη σχέση της χώρας με τους επί δεκαετίες εταίρους της και να την οδηγήσουν στον ολοκληρωτικό απομονωτισμό, που ασφαλώς δεν περιλαμβάνει (πρωτίστως) το νόμισμα!
Ναι η δημοκρατία μας – επειδή δεν την περιφρουρήσαμε με την ενίσχυση της παιδείας (μας) εκφυλίστηκε, εκμαυλίστηκε έφτασε στα όρια της χρεοκοπίας! Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα την παραδώσουμε βορά στους φασίστες, στους τυχοδιώκτες και στους ψεύτες κάθε είδους.
Η Ελλάδα αναπτύχθηκε και «μεγάλωσε» τα τελευταία 40 χρόνια
Ότι και να λέμε, και σωστά για τη διαφθορά της μεταπολίτευσης, η μεγάλη αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα ποτέ ως έθνος από το 1821 δεν είχε ζήσει 40 χρόνια ανάπτυξης, ελευθερίας, ευημερίας όσο γίνεται, καλυτέρευσης συνθηκών διαβίωσης, βελτίωσης σε πολλά επίπεδα, αύξησης του προσδόκιμου ζωής, μείωση της παιδικής θνησιμότητας κ.ο.κ.
Η Ελλάδα, από το 1974 και εντεύθεν, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας έζησε τέσσερις δεκαετίες ανάπτυξης, εξέλιξης, καλυτέρευσης της ζωής εκατομμυρίων πολιτών.
Μοιραία, σχεδόν νομοτελειακά, καθώς η χώρα πέρασε από την αγροτική στην αστική ζωή μέσα από μια μνημειώδη μετάλλαξη που ασφαλώς ήταν ανώμαλη (βλέπε την αστυφιλία και την άναρχη και οργιαστική οικοδομική δραστηριότητα των δεκαετιών ’50 και ’60) υπήρξαν και δομικές στρεβλώσεις.
Στρεβλώσεις και «αρρώστιες» που ήρθαν ως… κληρονομιά και προίκα για την εξέλιξη και την ωρίμανση της ζωής στις πόλεις, την ωρίμανση και την εξέλιξη της δημοκρατίας και την εν γένει πορεία της χώρας προς τον εκσυγχρονισμό.
Εύλογα, υπήρξαν εκφυλιστικά φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής, μοιραία έγινε υπερδιόγκωση του δημοσίου, καθώς και κληροδότημα πολλών άλλων παθογενειών που έφεραν την κοινωνικοπολιτική κρίση της τελευταίας πενταετίας, που παρ’ ότι «έσκασε» ως οικονομική κρίση, πρωτίστως ήταν κρίση ηθών, αξιών και παιδείας.
Μολονότι όμως όντως υπήρξαν μεγάλες παθογένειες, η χώρα μέσα σ’ αυτά τα χρόνια… μεγάλωσε, ισχυροποιήθηκε, μπήκε περαιτέρω στο σημαντικότερο πολιτικοοικονομικό και γεωστρατηγικό κλάμπ χωρών στον κόσμο, την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Η σημερινή Ελλάδα, έστω και μετά την 5ετία καταστροφής λόγω της οικονομικής χρεοκοπίας, δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα των δεκαετιών ’70 και ’80!
Ακολουθώντας τη… ροή εξέλιξης όλης της Ευρώπης, η Ελλάδα έγινε μια σύγχρονη χώρα, που παρ’ όλα τα τρωτά της, θεωρούνταν – τουλάχιστον έως πριν από πέντε χρόνια – μια από τις χώρες με τα καλά βιοτικά επίπεδα στην Ευρώπη.
Ασφαλώς αυτό ήταν προϊόν υπερδανεισμού και στρεβλής χρήσης των κεφαλαίων που έρχονταν από τα πακέτα της Ε.Ε., όμως – μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία – το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων ήταν από τα υψηλότερα σε παγκόσμιο επίπεδο. Το να ξεγράφει λοιπόν μονοκονδυλιά τα πεπραγμένα των τελευταίων 40 ετών μια χώρα με την κατάσταση της Ελλάδας τη δεκαετία του ’70, είναι στρουθοκαμηλισμός και στρεβλή ισοπέδωση.
Η επικίνδυνη «βιομηχανία» ψεύδους, τα δηλητήρια και οι παράφρονες
Είναι τόσο μεγάλη η αρνητική «βιομηχανία» ψεύδους, που σχεδόν όλοι οι σύγχρονοι Έλληνες έχουν πειστεί ότι η Ελλάδα για 40 χρόνια έζησε σε μια… κόλαση, μια κατάσταση πολιορκίας, μια τριτοκοσμική κατάσταση! Ουδέν ψευδέστερον τούτου!
Πάνω στην πλήρη ισοπέδωση των πάντων, στην οργή, στην υπεραπλούστευση και στους επικίνδυνους συμψηφισμούς «πάτησαν» πολλά ακραία πολιτικά «ρεύματα» για να αλώσουν το σύστημα τα τελευταία χρόνια.
Η δημοκρατία δεν είναι μια… αφηρημένη έννοια, δεν είναι κάτι δεδομένο, είναι κάτι που περιφρουρείται, «χτίζεται», βελτιώνεται και θωρακίζεται απ’ όλους μας.
Θέλει θάρρος να παραδεχτούμε την αλήθεια, τα λάθη μας, τους διορισμούς μας, τη διαπλοκή μας με την εξουσία, τις πελατειακές σχέσεις. Θάρρος, ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Αλλά, από την άλλη πλευρά, το αυτομαστίγωμα και τα ενοχικά σύνδρομα για τα κακώς κείμενα της μεταπολίτευσης, πρέπει να έχουν και κάποια όρια.
Γιατί η γενικευμένη… παράκρουση και ο παραλογισμός, δίνει «τροφή» και έδαφος σε πολλούς παράφρονες που «κατοικούν» σε ακραίες (και προς τις δύο πλευρές) πολιτικές όχθες. Παράφρονες που ήδη έχουν κερδίσει έδαφος και… περιοχές, καταφέρνοντας να δηλητηριάσουν τις ψυχές και το μυαλό χιλιάδων Ελλήνων πολιτών και ψηφοφόρων!
Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι «κλειδωμένο», καμιά κατάκτηση δε θεωρείται μόνιμη. Είτε οικονομική, είτε πολιτειακή, είναι πολιτικοκοινωνική, είτε συνοριακή, είτε γεωστρατηγική. Σε έναν κόσμο και μια Ευρώπη λοιπόν με τέτοιες πρωτοφανείς προκλήσεις, η χώρα θα πρέπει αφενός να περιφρουρήσει όλες τις κατακτήσεις της και αφετέρου να «χτίσει» πάνω σ’ αυτές.
Να βελτιώσει, να συνθέσει, να ολοκληρώσει, να ωριμάσει. Όχι όμως να καταστρέψει, όχι να διαρρήξει, όχι να υποσκάψει σχέσεις και επιτεύγματα τα οποία ήρθαν με «αίμα» και κόπο, αλλά να συνδιαμορφώσει ενεργά και δημιουργικά τη νέα πραγματικότητα.
Ο απομονωτισμός, είναι συνταγή χρεοκοπίας, απώλειας, διάλυσης, συρρίκνωσης και καταστροφής. Όσοι επενδύουν σε οποιεσδήποτε δοξασίες για απομονωτισμό, στηλιτεύοντας τη σχέση της χώρας με τους εταίρους, υποσκάπτοντας παράλληλα τη γεωστρατηγική και (διεθνή) πολιτική σχέση της χώρας, θα πρέπει να απομονωθούν. Πολιτικά και κοινωνικά. Γιατί λειτουργούν προδοτικά και επαίσχυντα, ασχέτως αν το κάνουν ακούσια ή εκούσια.
Και αυτό, απαιτείται να καθρεφτιστεί και στην κάλπη. Άμεσα, ξεκάθαρα, χωρίς αστερίσκους. Οι ακραίες φωνές και από τις δύο πλευρές, οι… άρρωστοι και δηλητηριασμένοι οπαδοί χρεοκοπημένων συστημάτων, οι νοσταλγοί του ψέματος και οι έμποροι του πόνου, θα πρέπει να χρεοκοπήσουν πολιτικά. Και αυτό είναι νομοτέλεια…
www.bankingnews.gr
Μέσα ενημέρωσης, πολιτικοί, επαγγελματίες λαϊκιστές, δημόσιοι συνομιλητές, ή τηλεοπτικοί… αστέρες και «ιεροκήρυκες», έφτασαν να παπαγαλίζουν και να στηλιτεύουν με χλεύη τα μισθολογικά στάνταρ της εποχής, με τη χιλιοειπωμένη φράση «η άτυχη γενιά των 700 ευρώ».
Όλη η χώρα, όλος ο δημόσιος βίος είχε εγκλωβιστεί και παπαγάλιζε με συνέπεια τη φράση για την… άτυχη γενιά των 700 ευρώ!
Χωρίς να κάνουν συγκρίσεις με άλλα διεθνή στάνταρ, χωρίς να ξέρουν αν η οικονομία «σηκώνει» κάτι καλύτερο, χωρίς καν να ενδιαφέρονται να μάθουν πως μια οικονομία «γεννάει» και παράγει τους εκάστοτε μισθούς!
Χωρίς ιδέες, χωρίς περίσκεψη και ενδοσκόπηση, χωρίς καμιά πρόταση για την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου, ή την ανάγκη σύνδεσης της εκπαίδευσης με τις ανάγκες της αγοράς!
Τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν, απλώς έδειξαν το… πόσο λάθος ήταν εκείνη η (τυφλή) στηλίτευση του μισθού των (έστω και) 700 ευρώ, καθώς αποδείχθηκε ταχύτατα ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερα. Χειρότερα όχι μόνο μισθολογικά, αλλά πολύ περισσότερο χωρίς καθόλου εργασία, χωρίς καν 400 ή 500 ευρώ!
Η Ελλάδα, πριν χρεοκοπήσει οικονομικά είχε χρεοκοπήσει κοινωνικοπολιτικά, είχε χρεοκοπήσει η παιδεία της χώρας, είχε διαταραχθεί πλήρως η κοινωνία αξιών και σταθερών δομών.
Έτσι, αμόρφωτοι λαϊκιστές, έμποροι του πόνου, εκμεταλλευτές που λυμαίνονταν για ίδιον όφελος την «ενημέρωση» και τη διαμόρφωση γνώμης, κατάφεραν να γίνουν… βασιλιάδες και να ελέγξουν εντελώς το παιχνίδι.
Χτυπώντας στα… ταπεινά ένστικτα του λαού, έφτιαξαν δοξασίες που θόλωσαν εντελώς την κρίση, που έσπειραν το ψεύδος για το τι πραγματικά συνέβη στη χώρα, τόσο τα προηγούμενες τέσσερις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, όσο και αυτή την 5ετία των μνημονίων.
Το χειρότερο, το πιο εμφατικό ψέμα που πίστεψε σχεδόν το σύνολο της χώρας κατά την 5ετία της χρεοκοπίας και των μνημονίων, ήταν ότι τα πάντα ήταν… μαύρα από το ’74 έως το 2010, ακυρώνοντας έτσι συλλήβδην ότι καλό, λιγότερο καλό ή μέτριο έγινε στη μεταπολίτευση.
Το επικίνδυνο αυτομαστίγωμα και οι ενοχές της μεταπολίτευσης
Υπήρξε – και υπάρχει ακόμη - ένα πρωτοφανές… αυτομαστίγωμα μιας δημοκρατίας που μέσα στις ενοχές της μεταπολίτευσης, έφτασε στην επικίνδυνη… αφασία, χωρίς όρια! Έτσι, έλαβαν χώρα συμψηφισμοί και εξισώσεις, που αποδείχθηκαν εξαιρετικά επικίνδυνες τακτικές.
Κυριάρχησαν υπεραπλουστεύσεις και λαϊκίστικες ισοπεδωτικές προσεγγίσεις, προϊόν ίδιον αμορφωσιάς και αναλφαβητισμού, που οδήγησαν σε ακραίες πολιτικές επιλογές! Επικίνδυνες υπεραπλουστεύσεις και ισοπεδωτικές προσεγγίσεις! Θανατηφόρος συνδυασμός, που έφερε την παράκρουση στο δημόσιο βίο, την οποία βιώνουμε και μέσα από τις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών.
Έτσι, μπήκαν ξαφνικά στο… χάρτη του δημοσίου βίου ακραίες φωνές, φασιστικές φωνές και των δύο άκρων, επικίνδυνες, δηλητηριασμένες, που κόντεψαν να διαταράξουν την παρουσία της χώρας στην Ευρώπη!
Κόντεψαν να καταστρέψουν τη σχέση της χώρας με τους επί δεκαετίες εταίρους της και να την οδηγήσουν στον ολοκληρωτικό απομονωτισμό, που ασφαλώς δεν περιλαμβάνει (πρωτίστως) το νόμισμα!
Ναι η δημοκρατία μας – επειδή δεν την περιφρουρήσαμε με την ενίσχυση της παιδείας (μας) εκφυλίστηκε, εκμαυλίστηκε έφτασε στα όρια της χρεοκοπίας! Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα την παραδώσουμε βορά στους φασίστες, στους τυχοδιώκτες και στους ψεύτες κάθε είδους.
Η Ελλάδα αναπτύχθηκε και «μεγάλωσε» τα τελευταία 40 χρόνια
Ότι και να λέμε, και σωστά για τη διαφθορά της μεταπολίτευσης, η μεγάλη αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα ποτέ ως έθνος από το 1821 δεν είχε ζήσει 40 χρόνια ανάπτυξης, ελευθερίας, ευημερίας όσο γίνεται, καλυτέρευσης συνθηκών διαβίωσης, βελτίωσης σε πολλά επίπεδα, αύξησης του προσδόκιμου ζωής, μείωση της παιδικής θνησιμότητας κ.ο.κ.
Η Ελλάδα, από το 1974 και εντεύθεν, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας έζησε τέσσερις δεκαετίες ανάπτυξης, εξέλιξης, καλυτέρευσης της ζωής εκατομμυρίων πολιτών.
Μοιραία, σχεδόν νομοτελειακά, καθώς η χώρα πέρασε από την αγροτική στην αστική ζωή μέσα από μια μνημειώδη μετάλλαξη που ασφαλώς ήταν ανώμαλη (βλέπε την αστυφιλία και την άναρχη και οργιαστική οικοδομική δραστηριότητα των δεκαετιών ’50 και ’60) υπήρξαν και δομικές στρεβλώσεις.
Στρεβλώσεις και «αρρώστιες» που ήρθαν ως… κληρονομιά και προίκα για την εξέλιξη και την ωρίμανση της ζωής στις πόλεις, την ωρίμανση και την εξέλιξη της δημοκρατίας και την εν γένει πορεία της χώρας προς τον εκσυγχρονισμό.
Εύλογα, υπήρξαν εκφυλιστικά φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής, μοιραία έγινε υπερδιόγκωση του δημοσίου, καθώς και κληροδότημα πολλών άλλων παθογενειών που έφεραν την κοινωνικοπολιτική κρίση της τελευταίας πενταετίας, που παρ’ ότι «έσκασε» ως οικονομική κρίση, πρωτίστως ήταν κρίση ηθών, αξιών και παιδείας.
Μολονότι όμως όντως υπήρξαν μεγάλες παθογένειες, η χώρα μέσα σ’ αυτά τα χρόνια… μεγάλωσε, ισχυροποιήθηκε, μπήκε περαιτέρω στο σημαντικότερο πολιτικοοικονομικό και γεωστρατηγικό κλάμπ χωρών στον κόσμο, την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Η σημερινή Ελλάδα, έστω και μετά την 5ετία καταστροφής λόγω της οικονομικής χρεοκοπίας, δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα των δεκαετιών ’70 και ’80!
Ακολουθώντας τη… ροή εξέλιξης όλης της Ευρώπης, η Ελλάδα έγινε μια σύγχρονη χώρα, που παρ’ όλα τα τρωτά της, θεωρούνταν – τουλάχιστον έως πριν από πέντε χρόνια – μια από τις χώρες με τα καλά βιοτικά επίπεδα στην Ευρώπη.
Ασφαλώς αυτό ήταν προϊόν υπερδανεισμού και στρεβλής χρήσης των κεφαλαίων που έρχονταν από τα πακέτα της Ε.Ε., όμως – μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία – το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων ήταν από τα υψηλότερα σε παγκόσμιο επίπεδο. Το να ξεγράφει λοιπόν μονοκονδυλιά τα πεπραγμένα των τελευταίων 40 ετών μια χώρα με την κατάσταση της Ελλάδας τη δεκαετία του ’70, είναι στρουθοκαμηλισμός και στρεβλή ισοπέδωση.
Η επικίνδυνη «βιομηχανία» ψεύδους, τα δηλητήρια και οι παράφρονες
Είναι τόσο μεγάλη η αρνητική «βιομηχανία» ψεύδους, που σχεδόν όλοι οι σύγχρονοι Έλληνες έχουν πειστεί ότι η Ελλάδα για 40 χρόνια έζησε σε μια… κόλαση, μια κατάσταση πολιορκίας, μια τριτοκοσμική κατάσταση! Ουδέν ψευδέστερον τούτου!
Πάνω στην πλήρη ισοπέδωση των πάντων, στην οργή, στην υπεραπλούστευση και στους επικίνδυνους συμψηφισμούς «πάτησαν» πολλά ακραία πολιτικά «ρεύματα» για να αλώσουν το σύστημα τα τελευταία χρόνια.
Η δημοκρατία δεν είναι μια… αφηρημένη έννοια, δεν είναι κάτι δεδομένο, είναι κάτι που περιφρουρείται, «χτίζεται», βελτιώνεται και θωρακίζεται απ’ όλους μας.
Θέλει θάρρος να παραδεχτούμε την αλήθεια, τα λάθη μας, τους διορισμούς μας, τη διαπλοκή μας με την εξουσία, τις πελατειακές σχέσεις. Θάρρος, ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Αλλά, από την άλλη πλευρά, το αυτομαστίγωμα και τα ενοχικά σύνδρομα για τα κακώς κείμενα της μεταπολίτευσης, πρέπει να έχουν και κάποια όρια.
Γιατί η γενικευμένη… παράκρουση και ο παραλογισμός, δίνει «τροφή» και έδαφος σε πολλούς παράφρονες που «κατοικούν» σε ακραίες (και προς τις δύο πλευρές) πολιτικές όχθες. Παράφρονες που ήδη έχουν κερδίσει έδαφος και… περιοχές, καταφέρνοντας να δηλητηριάσουν τις ψυχές και το μυαλό χιλιάδων Ελλήνων πολιτών και ψηφοφόρων!
Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι «κλειδωμένο», καμιά κατάκτηση δε θεωρείται μόνιμη. Είτε οικονομική, είτε πολιτειακή, είναι πολιτικοκοινωνική, είτε συνοριακή, είτε γεωστρατηγική. Σε έναν κόσμο και μια Ευρώπη λοιπόν με τέτοιες πρωτοφανείς προκλήσεις, η χώρα θα πρέπει αφενός να περιφρουρήσει όλες τις κατακτήσεις της και αφετέρου να «χτίσει» πάνω σ’ αυτές.
Να βελτιώσει, να συνθέσει, να ολοκληρώσει, να ωριμάσει. Όχι όμως να καταστρέψει, όχι να διαρρήξει, όχι να υποσκάψει σχέσεις και επιτεύγματα τα οποία ήρθαν με «αίμα» και κόπο, αλλά να συνδιαμορφώσει ενεργά και δημιουργικά τη νέα πραγματικότητα.
Ο απομονωτισμός, είναι συνταγή χρεοκοπίας, απώλειας, διάλυσης, συρρίκνωσης και καταστροφής. Όσοι επενδύουν σε οποιεσδήποτε δοξασίες για απομονωτισμό, στηλιτεύοντας τη σχέση της χώρας με τους εταίρους, υποσκάπτοντας παράλληλα τη γεωστρατηγική και (διεθνή) πολιτική σχέση της χώρας, θα πρέπει να απομονωθούν. Πολιτικά και κοινωνικά. Γιατί λειτουργούν προδοτικά και επαίσχυντα, ασχέτως αν το κάνουν ακούσια ή εκούσια.
Και αυτό, απαιτείται να καθρεφτιστεί και στην κάλπη. Άμεσα, ξεκάθαρα, χωρίς αστερίσκους. Οι ακραίες φωνές και από τις δύο πλευρές, οι… άρρωστοι και δηλητηριασμένοι οπαδοί χρεοκοπημένων συστημάτων, οι νοσταλγοί του ψέματος και οι έμποροι του πόνου, θα πρέπει να χρεοκοπήσουν πολιτικά. Και αυτό είναι νομοτέλεια…
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών