Πεπερασμένες οι αντοχές κυβέρνησης και αντιπολίτευσης
Η κυβέρνηση είναι αντιμέτωπη με μια σειρά από εξαιρετικά κρίσιμα ζητήματα που πρέπει το αμέσως επόμενο διάστημα όχι μόνο να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά αλλά και να διαχειριστεί με μακροπρόθεσμη προοπτική.
Το ασφαλιστικό, η πορεία της οικονομίας (δεύτερο πακέτο με προαπαιτούμενα, φορολογικά μέτρα), το ζήτημα του χρέους, το προσφυγικό ζήτημα και οι απειλές για έξωση από τη Schengen, οι νέες γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου είναι μερικά μόνο από τα «καυτά» θέματα.
Και είναι τέτοιας έντασης και κρισιμότητας τα ζητήματα αυτά για την χώρα, τα οποία είναι προφανές πως δεν μπορεί (και ενδεχομένως δεν πρέπει) να διαχειριστεί – τουλάχιστον με αποτελεσματικότητα – μόνη της η κυβέρνηση, ιδιαίτερα όταν αυτή διαθέτει μια οριακή πλειοψηφία 153 βουλευτών.
Οι προκλήσεις είναι πραγματικά τεράστιες για την χώρα.
Κοντόφθαλμες λύσεις δεν επαρκούν, μικροπολιτικές και επικοινωνιακές στρατηγικές δεν χωρούν.
Ενδεχομένως ποτέ άλλοτε στο παρελθόν μια κυβέρνηση δεν είχε να αντιμετωπίσει τέτοιας πολυπλοκότητας υφής ζητήματα με τόσες πολλές διαστάσεις.
Για αυτό και οι απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν μόνο από τα δύο κόμματα που συνθέτουν την κυβέρνηση.
Και μπορεί ο πρωθυπουργός να διαμηνύει πως «το καραβάνι προχωρά», να απορρίπτει κάθε ιδέα οικουμενικής κυβέρνησης και να «ποντάρει» στη σταθερότητα των 153 βουλευτών του, αλλά σίγουρα «βλέπει» τις περιορισμένες αντοχές της κυβέρνησης του.
Το πεπερασμένο όμως των δυνατοτήτων της διαπιστώνει και η αντιπολίτευση.
Η ΝΔ προσπαθεί να βρει το νέο της πρόεδρο και να σταθεί στα πόδια της, η Δημοκρατική Συμπαράταξη να βρει το δρόμο της και Το Ποτάμι να αποφασίσει από πού πηγάζει η πολιτική ανανέωση.
Σήμερα και τα τρία αυτά κόμματα δίνουν μάχη επιβίωσης και αξιοπιστίας.
Το να ανεβάζουν τους αντιπολιτευτικούς τόνους είναι θεμιτό και εύλογο, όπως και το να συγκρούονται πολιτικά με την κυβέρνηση.
Αλλά δεν μπορούν να εμμένουν σε μια αδιέξοδη και ξεπερασμένη στρατηγική, η οποία συνίσταται στην άρνηση διαλόγου για εύρεση κοινά αποδεκτών και συναινετικών λύσεων σε κρίσιμα για την ελληνική κοινωνία ζητήματα.
Και η ευθύνη τους είναι ακόμα μεγαλύτερη, όταν αυτή η στάση τους υπαγορεύεται κυρίως από ρεβανσισμό και από το επιχείρημα ότι «έτσι έκανε και ο Τσίπρας όταν ήταν στην αντιπολίτευση».
Ανάλογη ευθύνη και ακόμα μεγαλύτερη έχει η κυβέρνηση, η οποία πρέπει να αποδείξει και αυτή με τη σειρά της ότι ο στόχος δεν επιτεύχθηκε με την έξωση «των κακών» από την εξουσία.
Πρέπει να αποδείξει ότι πράγματι έχει έρθει στην εξουσία με πραγματική διάθεση πολιτικής ανανέωσης και αλλαγής.
Οι εξελίξεις τείνουν να ξεπεράσουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
Και έχει έρθει η στιγμή που τα ίδια τα γεγονότα επιτάσσουν πλέον να γίνει αυτό που εκφράστηκε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2015.
Πρέπει δηλαδή οι πολιτικές δυνάμεις να βρουν επιτέλους έναν τρόπο συνεννόησης μεταξύ τους για να αντιμετωπιστούν τα τεράστια προβλήματα του τόπου και να μπουν οι βάσεις για μια καλύτερη επόμενη ημέρα.
Θα είναι ένα βήμα, αν όχι άλμα προς την κατεύθυνση της αλλαγής και ανανέωσης που όλοι – κόμματα και κοινωνία – επιζητούν και αναζητούν.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Το ασφαλιστικό, η πορεία της οικονομίας (δεύτερο πακέτο με προαπαιτούμενα, φορολογικά μέτρα), το ζήτημα του χρέους, το προσφυγικό ζήτημα και οι απειλές για έξωση από τη Schengen, οι νέες γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου είναι μερικά μόνο από τα «καυτά» θέματα.
Και είναι τέτοιας έντασης και κρισιμότητας τα ζητήματα αυτά για την χώρα, τα οποία είναι προφανές πως δεν μπορεί (και ενδεχομένως δεν πρέπει) να διαχειριστεί – τουλάχιστον με αποτελεσματικότητα – μόνη της η κυβέρνηση, ιδιαίτερα όταν αυτή διαθέτει μια οριακή πλειοψηφία 153 βουλευτών.
Οι προκλήσεις είναι πραγματικά τεράστιες για την χώρα.
Κοντόφθαλμες λύσεις δεν επαρκούν, μικροπολιτικές και επικοινωνιακές στρατηγικές δεν χωρούν.
Ενδεχομένως ποτέ άλλοτε στο παρελθόν μια κυβέρνηση δεν είχε να αντιμετωπίσει τέτοιας πολυπλοκότητας υφής ζητήματα με τόσες πολλές διαστάσεις.
Για αυτό και οι απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν μόνο από τα δύο κόμματα που συνθέτουν την κυβέρνηση.
Και μπορεί ο πρωθυπουργός να διαμηνύει πως «το καραβάνι προχωρά», να απορρίπτει κάθε ιδέα οικουμενικής κυβέρνησης και να «ποντάρει» στη σταθερότητα των 153 βουλευτών του, αλλά σίγουρα «βλέπει» τις περιορισμένες αντοχές της κυβέρνησης του.
Το πεπερασμένο όμως των δυνατοτήτων της διαπιστώνει και η αντιπολίτευση.
Η ΝΔ προσπαθεί να βρει το νέο της πρόεδρο και να σταθεί στα πόδια της, η Δημοκρατική Συμπαράταξη να βρει το δρόμο της και Το Ποτάμι να αποφασίσει από πού πηγάζει η πολιτική ανανέωση.
Σήμερα και τα τρία αυτά κόμματα δίνουν μάχη επιβίωσης και αξιοπιστίας.
Το να ανεβάζουν τους αντιπολιτευτικούς τόνους είναι θεμιτό και εύλογο, όπως και το να συγκρούονται πολιτικά με την κυβέρνηση.
Αλλά δεν μπορούν να εμμένουν σε μια αδιέξοδη και ξεπερασμένη στρατηγική, η οποία συνίσταται στην άρνηση διαλόγου για εύρεση κοινά αποδεκτών και συναινετικών λύσεων σε κρίσιμα για την ελληνική κοινωνία ζητήματα.
Και η ευθύνη τους είναι ακόμα μεγαλύτερη, όταν αυτή η στάση τους υπαγορεύεται κυρίως από ρεβανσισμό και από το επιχείρημα ότι «έτσι έκανε και ο Τσίπρας όταν ήταν στην αντιπολίτευση».
Ανάλογη ευθύνη και ακόμα μεγαλύτερη έχει η κυβέρνηση, η οποία πρέπει να αποδείξει και αυτή με τη σειρά της ότι ο στόχος δεν επιτεύχθηκε με την έξωση «των κακών» από την εξουσία.
Πρέπει να αποδείξει ότι πράγματι έχει έρθει στην εξουσία με πραγματική διάθεση πολιτικής ανανέωσης και αλλαγής.
Οι εξελίξεις τείνουν να ξεπεράσουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
Και έχει έρθει η στιγμή που τα ίδια τα γεγονότα επιτάσσουν πλέον να γίνει αυτό που εκφράστηκε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2015.
Πρέπει δηλαδή οι πολιτικές δυνάμεις να βρουν επιτέλους έναν τρόπο συνεννόησης μεταξύ τους για να αντιμετωπιστούν τα τεράστια προβλήματα του τόπου και να μπουν οι βάσεις για μια καλύτερη επόμενη ημέρα.
Θα είναι ένα βήμα, αν όχι άλμα προς την κατεύθυνση της αλλαγής και ανανέωσης που όλοι – κόμματα και κοινωνία – επιζητούν και αναζητούν.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών