Και στη νίκη και στην ήττα η ελληνική πλευρά μπορεί να κερδίσει πράγματα
Η αντιπαράθεση της Ελλάδας με τη Γερμανία για τη συμμετοχή ή όχι του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα δεν είναι καινούρια.
Το είχε επιχειρήσει και ο Αντώνης Σαμαράς το 2014.
Τότε η απάντηση που είχε λάβει ήταν ένα κατηγορηματικό «όχι».
Πλέον αρκετές παράμετροι έχουν αλλάξει, οι οποίες φαίνεται πως βαίνουν προς όφελος της ελληνικής πλευράς.
Ο ρόλος της Ελλάδας στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης, οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη (ο σχηματισμός αριστερής κυβέρνησης στην Πορτογαλία, η εντυπωσιακή άνοδος της Le Pen στη Γαλλία, η «αντιπαράθεση» Renzi με το Βερολίνο για την πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί στην Ευρώπη) αλλά και η καλύτερη του αναμενόμενου ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών με αποτέλεσμα να έχουν περισσέψει λίγο περισσότερα από 19,5 δις ευρώ είναι μερικά από τα ισχυρά «όπλα» στην επιχειρηματολογία της Αθήνας.
Αυτά τα «όπλα» άλλωστε είναι που δίνουν και την ευχέρεια στην κυβέρνηση να κρατήσει υψηλούς τους τόνους της αντιπαράθεσης όχι τόσο με το Βερολίνο και την καγκελάριο Merkel όσο με τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Wolfgang Schaeuble, τον οποίο και έχει «στοχοποιήσει» ως κύριο εκφραστή των πιο ακραίων συντηρητικών κύκλων στην Ευρώπη που απεργάζονται ακόμα και σενάρια διάλυσης της ΕΕ.
Εάν η κυβέρνηση καταφέρει να φύγει από το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης το ΔΝΤ (ακόμα και εάν παραμείνει μόνο ως τεχνικός σύμβουλος), θα πρόκειται για μια κορυφαία εξέλιξη - ανατροπή, για έναν θρίαμβο που αναμφίβολα θα της αποφέρει τεράστια πολιτικά οφέλη, μια και θα μπορεί να ισχυριστεί ότι «έδιωξε το ΔΝΤ» και ότι προωθεί μια «ευρωπαϊκή λύση» στο ελληνικό ζήτημα.
Οφέλη που δεν θα είναι μόνο επικοινωνιακά αλλά και ουσιαστικά, καθώς είναι γνωστό ότι το ΔΝΤ είναι ο πιο σκληρός διαπραγματευτής και αυτό που βάζει στο τραπέζι αιτήματα με τα πιο επώδυνα μέτρα.
Είναι προφανές ότι ο στόχος αυτός είναι εξαιρετικά φιλόδοξος.
Για να υλοποιηθεί το σενάριο αυτό θα πρέπει πρώτα από όλα, Merkel και Schaeuble να δώσουν το πράσινο φως, δεδομένου ότι η παρουσία του ΔΝΤ στο νέο ελληνικό πρόγραμμα ήταν και το κύριο επιχείρημα τους για να πείσουν τους Γερμανούς βουλευτές να εγκρίνουν το τρίτο πρόγραμμα της Ελλάδας.
Εφόσον γίνει αυτό, θα πρέπει να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού προγράμματος (η συμφωνία του καλοκαιριού προέβλεπε τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο νέο ελληνικό πρόγραμμα), γεγονός που με τη σειρά του προϋποθέτει ότι η Αθήνα θα πρέπει να πάρει την έγκριση και από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές της.
Κάτι που θεωρείται εξαιρετικά δύσκολο αν όχι απίθανο..
Ακόμα όμως και εάν αυτές οι προσπάθειες δεν ευοδώσουν, η κυβέρνηση μπορεί και πάλι να βγει κερδισμένη.
Διότι θα καταφέρει μέσω της αντιπαράθεσης με τους «ακραίους συντηρητικούς κύκλους» της Ευρώπης να «ταρακουνήσει» τα νερά στο εσωτερικό της χώρας, να στείλει το μήνυμα ότι εξακολουθεί να διαπραγματεύεται σκληρά με τους δανειστές και ότι δεν παραδίδεται αμαχητί στις απαιτήσεις τους και το κυριότερο θα συσπειρώσει τους 153 βουλευτές της.
Καθώς στη «μάχη» που θα δίνεται, κάθε παρέκκλιση από την υλοποίηση του κυβερνητικού έργου μόνο ως «πισώπλατη μαχαιριά» θα μπορεί να εκληφθεί.
Με λίγα λόγια, μέσω αυτής της αντιπαράθεσης, εξουδετερώνεται η οποιαδήποτε σκέψη ή επιχείρημα μπορεί να είχε κάποιος από τους 153 να μην στηρίξει κάποια από τα δύσκολα νομοσχέδια που έρχονται τον επόμενο μήνα στη Βουλή.
Με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση θα καταφέρει τόσο να περάσει τα πιο δύσκολα μέτρα που έχει μπροστά της όσο και να περιορίσει στο ελάχιστο τις αντιδράσεις.
Εξέλιξη που αν μη τι άλλο θα χρεωθεί ως μια ακόμα επιτυχία για τον Τσίπρα.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Το είχε επιχειρήσει και ο Αντώνης Σαμαράς το 2014.
Τότε η απάντηση που είχε λάβει ήταν ένα κατηγορηματικό «όχι».
Πλέον αρκετές παράμετροι έχουν αλλάξει, οι οποίες φαίνεται πως βαίνουν προς όφελος της ελληνικής πλευράς.
Ο ρόλος της Ελλάδας στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης, οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη (ο σχηματισμός αριστερής κυβέρνησης στην Πορτογαλία, η εντυπωσιακή άνοδος της Le Pen στη Γαλλία, η «αντιπαράθεση» Renzi με το Βερολίνο για την πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί στην Ευρώπη) αλλά και η καλύτερη του αναμενόμενου ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών με αποτέλεσμα να έχουν περισσέψει λίγο περισσότερα από 19,5 δις ευρώ είναι μερικά από τα ισχυρά «όπλα» στην επιχειρηματολογία της Αθήνας.
Αυτά τα «όπλα» άλλωστε είναι που δίνουν και την ευχέρεια στην κυβέρνηση να κρατήσει υψηλούς τους τόνους της αντιπαράθεσης όχι τόσο με το Βερολίνο και την καγκελάριο Merkel όσο με τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Wolfgang Schaeuble, τον οποίο και έχει «στοχοποιήσει» ως κύριο εκφραστή των πιο ακραίων συντηρητικών κύκλων στην Ευρώπη που απεργάζονται ακόμα και σενάρια διάλυσης της ΕΕ.
Εάν η κυβέρνηση καταφέρει να φύγει από το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης το ΔΝΤ (ακόμα και εάν παραμείνει μόνο ως τεχνικός σύμβουλος), θα πρόκειται για μια κορυφαία εξέλιξη - ανατροπή, για έναν θρίαμβο που αναμφίβολα θα της αποφέρει τεράστια πολιτικά οφέλη, μια και θα μπορεί να ισχυριστεί ότι «έδιωξε το ΔΝΤ» και ότι προωθεί μια «ευρωπαϊκή λύση» στο ελληνικό ζήτημα.
Οφέλη που δεν θα είναι μόνο επικοινωνιακά αλλά και ουσιαστικά, καθώς είναι γνωστό ότι το ΔΝΤ είναι ο πιο σκληρός διαπραγματευτής και αυτό που βάζει στο τραπέζι αιτήματα με τα πιο επώδυνα μέτρα.
Είναι προφανές ότι ο στόχος αυτός είναι εξαιρετικά φιλόδοξος.
Για να υλοποιηθεί το σενάριο αυτό θα πρέπει πρώτα από όλα, Merkel και Schaeuble να δώσουν το πράσινο φως, δεδομένου ότι η παρουσία του ΔΝΤ στο νέο ελληνικό πρόγραμμα ήταν και το κύριο επιχείρημα τους για να πείσουν τους Γερμανούς βουλευτές να εγκρίνουν το τρίτο πρόγραμμα της Ελλάδας.
Εφόσον γίνει αυτό, θα πρέπει να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού προγράμματος (η συμφωνία του καλοκαιριού προέβλεπε τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο νέο ελληνικό πρόγραμμα), γεγονός που με τη σειρά του προϋποθέτει ότι η Αθήνα θα πρέπει να πάρει την έγκριση και από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές της.
Κάτι που θεωρείται εξαιρετικά δύσκολο αν όχι απίθανο..
Ακόμα όμως και εάν αυτές οι προσπάθειες δεν ευοδώσουν, η κυβέρνηση μπορεί και πάλι να βγει κερδισμένη.
Διότι θα καταφέρει μέσω της αντιπαράθεσης με τους «ακραίους συντηρητικούς κύκλους» της Ευρώπης να «ταρακουνήσει» τα νερά στο εσωτερικό της χώρας, να στείλει το μήνυμα ότι εξακολουθεί να διαπραγματεύεται σκληρά με τους δανειστές και ότι δεν παραδίδεται αμαχητί στις απαιτήσεις τους και το κυριότερο θα συσπειρώσει τους 153 βουλευτές της.
Καθώς στη «μάχη» που θα δίνεται, κάθε παρέκκλιση από την υλοποίηση του κυβερνητικού έργου μόνο ως «πισώπλατη μαχαιριά» θα μπορεί να εκληφθεί.
Με λίγα λόγια, μέσω αυτής της αντιπαράθεσης, εξουδετερώνεται η οποιαδήποτε σκέψη ή επιχείρημα μπορεί να είχε κάποιος από τους 153 να μην στηρίξει κάποια από τα δύσκολα νομοσχέδια που έρχονται τον επόμενο μήνα στη Βουλή.
Με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση θα καταφέρει τόσο να περάσει τα πιο δύσκολα μέτρα που έχει μπροστά της όσο και να περιορίσει στο ελάχιστο τις αντιδράσεις.
Εξέλιξη που αν μη τι άλλο θα χρεωθεί ως μια ακόμα επιτυχία για τον Τσίπρα.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών