Αν και νέοι ηλικιακά Τσίπρας και Μητσοτάκης αδυνατούν να εμπνεύσουν πολιτικά την κοινωνία…
Όποιος έτυχε να παρακολουθήσει τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Barack Obama να μιλά στο Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος (είτε ζωντανά είτε μέσω τηλεόρασης) δεν μπορεί να μην έμεινε εντυπωσιασμένος.
Όχι μόνο για το περιεχόμενο της ομιλίας του, η οποία ήταν μια ωδή στη Δημοκρατία, στον πολίτη ακόμα και στον τόπο που γέννησε αυτές τις ιδέες.
Αλλά και για την ίδια του την παρουσία.
Η μορφή του προσώπου του, η στάση του σώματος του, η φυσικότητα των κινήσεων του σε συνδυασμό με γερές δόσεις «ζεστασιάς» και κύρους συνθέτουν μια άκρως γοητευτική και συνάμα πειστική πολιτική προσωπικότητα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εικόνα του Obama είναι το αποτέλεσμα σκληρής επικοινωνιακής δουλειάς (και μάλιστα από τους μαιτρ του είδους).
Αλλά δεν υπάρχει και αμφιβολία ότι ο Obama είναι μια εξαιρετικά ισχυρή πολιτική προσωπικότητα, από τους ελάχιστους πολιτικούς που θεωρούνται ηγέτες.
Και όμως το μεγαλύτερο χάρισμα του είναι η αίσθηση της αμεσότητας, της οικειότητας, της επαφής που έχει με τον κόσμο και της έμπνευσης που του δίνει.
Αν και άχαρο, η επίσκεψη του στην Ελλάδα δημιουργεί συνειρμούς και συγκρίσεις με το εγχώριο πολιτικό προσωπικό και με τις πιο προβεβλημένες πολιτικές φιγούρες.
Είναι προφανές ότι κανείς δεν μπορεί να περιμένει από τον Αλέξη Τσίπρα ή τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ακτινοβολούν πολιτικά όπως ο Obama, ο οποίος απολαμβάνει ως πρόεδρος των ΗΠΑ μιας παγκόσμιας εμβέλειας.
Αλλά είναι εξίσου προφανές ότι θα περίμενε κανείς από δύο νέους σε ηλικία πολιτικούς άνδρες μια μεγαλύτερη «ζωντάνια», η οποία θα πέρναγε σε ιδέες, σε όραμα, σε πολιτικές προτάσεις.
Και αν αυτό φαντάζει δύσκολο, θα περίμενε κανείς τουλάχιστον έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό.
Ένα διαφορετικό πολιτικό ύφος, μια άλλη στάση, η οποία να ελκύει και όχι να απωθεί.
Η αντιπαράθεση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης για την επίσκεψη Obama και τη σημασία της ήταν ενδεικτική του εγχώριου πολιτικού «λήθαργου» που πάντως εκδηλώνεται σε όλα τα κρίσιμα θέματα που αφορούν την χώρα και την κοινωνία.
Η διαρκής ανέξοδη πολιτική αντιπαράθεση τους για την πορεία της οικονομίας, για το χρέος, για την πολιτική «συνταγή» εξόδου από την κρίση εκπέμπει τόση μιζέρια και μικροκομματική κακομοιριά όση και η διάθεση τους να διατηρήσουν ή να κερδίσουν την εξουσία.
Και αυτό δεν αφορά μόνο τον Κυριάκο Μητσοτάκη (ο οποίος την ώρα που ο Obama ζητούσε την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, εκείνος μιλώντας στο κοινό των ΗΠΑ ζητούσε την παραίτηση της κυβέρνησης!!) και τη στάση που τηρεί σήμερα η ΝΔ.
Αφορά και τον Αλέξη Τσίπρα με την πολιτική του συμπεριφορά όταν ήταν και εκείνος αντιπολίτευση.
Και αυτά τα πολιτικά δείγματα γραφής κάθε άλλο παρά ελκυστικά μπορούν να θεωρηθούν.
Μια και αποτυπώνουν μια αδικαιολόγητη σπουδή για εξουσία, η οποία κάθε άλλο παρά στην πραγματική ανάγκη για αλλαγή μπορεί να ανταποκριθεί.
Και είναι εξαιρετικά απογοητευτικό, εν δυνάμει φρέσκα πολιτικά πρόσωπα και ζωντανές πολιτικές προτάσεις και σκέψεις να χάνονται στα κομματικά γρανάζια και στα μικροσυμφέροντα τους.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Όχι μόνο για το περιεχόμενο της ομιλίας του, η οποία ήταν μια ωδή στη Δημοκρατία, στον πολίτη ακόμα και στον τόπο που γέννησε αυτές τις ιδέες.
Αλλά και για την ίδια του την παρουσία.
Η μορφή του προσώπου του, η στάση του σώματος του, η φυσικότητα των κινήσεων του σε συνδυασμό με γερές δόσεις «ζεστασιάς» και κύρους συνθέτουν μια άκρως γοητευτική και συνάμα πειστική πολιτική προσωπικότητα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εικόνα του Obama είναι το αποτέλεσμα σκληρής επικοινωνιακής δουλειάς (και μάλιστα από τους μαιτρ του είδους).
Αλλά δεν υπάρχει και αμφιβολία ότι ο Obama είναι μια εξαιρετικά ισχυρή πολιτική προσωπικότητα, από τους ελάχιστους πολιτικούς που θεωρούνται ηγέτες.
Και όμως το μεγαλύτερο χάρισμα του είναι η αίσθηση της αμεσότητας, της οικειότητας, της επαφής που έχει με τον κόσμο και της έμπνευσης που του δίνει.
Αν και άχαρο, η επίσκεψη του στην Ελλάδα δημιουργεί συνειρμούς και συγκρίσεις με το εγχώριο πολιτικό προσωπικό και με τις πιο προβεβλημένες πολιτικές φιγούρες.
Είναι προφανές ότι κανείς δεν μπορεί να περιμένει από τον Αλέξη Τσίπρα ή τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ακτινοβολούν πολιτικά όπως ο Obama, ο οποίος απολαμβάνει ως πρόεδρος των ΗΠΑ μιας παγκόσμιας εμβέλειας.
Αλλά είναι εξίσου προφανές ότι θα περίμενε κανείς από δύο νέους σε ηλικία πολιτικούς άνδρες μια μεγαλύτερη «ζωντάνια», η οποία θα πέρναγε σε ιδέες, σε όραμα, σε πολιτικές προτάσεις.
Και αν αυτό φαντάζει δύσκολο, θα περίμενε κανείς τουλάχιστον έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό.
Ένα διαφορετικό πολιτικό ύφος, μια άλλη στάση, η οποία να ελκύει και όχι να απωθεί.
Η αντιπαράθεση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης για την επίσκεψη Obama και τη σημασία της ήταν ενδεικτική του εγχώριου πολιτικού «λήθαργου» που πάντως εκδηλώνεται σε όλα τα κρίσιμα θέματα που αφορούν την χώρα και την κοινωνία.
Η διαρκής ανέξοδη πολιτική αντιπαράθεση τους για την πορεία της οικονομίας, για το χρέος, για την πολιτική «συνταγή» εξόδου από την κρίση εκπέμπει τόση μιζέρια και μικροκομματική κακομοιριά όση και η διάθεση τους να διατηρήσουν ή να κερδίσουν την εξουσία.
Και αυτό δεν αφορά μόνο τον Κυριάκο Μητσοτάκη (ο οποίος την ώρα που ο Obama ζητούσε την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, εκείνος μιλώντας στο κοινό των ΗΠΑ ζητούσε την παραίτηση της κυβέρνησης!!) και τη στάση που τηρεί σήμερα η ΝΔ.
Αφορά και τον Αλέξη Τσίπρα με την πολιτική του συμπεριφορά όταν ήταν και εκείνος αντιπολίτευση.
Και αυτά τα πολιτικά δείγματα γραφής κάθε άλλο παρά ελκυστικά μπορούν να θεωρηθούν.
Μια και αποτυπώνουν μια αδικαιολόγητη σπουδή για εξουσία, η οποία κάθε άλλο παρά στην πραγματική ανάγκη για αλλαγή μπορεί να ανταποκριθεί.
Και είναι εξαιρετικά απογοητευτικό, εν δυνάμει φρέσκα πολιτικά πρόσωπα και ζωντανές πολιτικές προτάσεις και σκέψεις να χάνονται στα κομματικά γρανάζια και στα μικροσυμφέροντα τους.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών