Το Σαββατοκύριακο θα φανεί αν η Κεντροαριστερά θα κάνει μια δυναμική επανεκκίνηση ή αν θα βιώσει μια ακόμα διάσπαση
Η συνάντηση Γεννηματά – Παπανδρέου και η συμφωνία για την πολιτική συμπόρευση τους υπό την σκέπη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης δημιουργεί νέα δεδομένα στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Δεδομένα, τα οποία θα αποτιμηθούν ακόμα περισσότερο εντός του Σαββατοκύριακου.
Μια και για αύριο Σάββατο 14/1 είναι προγραμματισμένη η εκδήλωση με το προσκλητήριο συσπείρωσης που έχει απευθύνει η Φώφη Γεννηματά σε νυν και πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ενώ την Κυριακή 15/1 αναμένεται να πραγματοποιηθεί αφενός η παρουσίαση του νέου πολιτικού φορέα των Γ. Ραγκούση, Άννας Διαμαντοπούλου και Β. Φλωρίδη και αφετέρου η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, στην οποία εκτιμάται ότι θα τοποθετηθεί και ο Ευάγγελος Βενιζέλος για την επιστροφή του Γ. Παπανδρέου.
Σε αυτές λοιπόν τις 48 ώρες θα φανεί αν ο εν λόγω πολιτικός χώρος θα πρέπει να αισιοδοξεί και να ελπίζει σε ένα δυναμικό ξεκίνημα ή αν θα βρεθεί και πάλι αντιμέτωπο με μια ακόμα ηχηρή διάσπαση.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που έχει καταστεί σαφές εδώ και αρκετό καιρό είναι πως για να μπορέσει να αποκτήσει δυναμική ο εν λόγω πολιτικός χώρος απαιτείται όλες οι κατακερματισμένες δυνάμεις να ενωθούν υπό έναν κοινό φορέα.
Μια και είναι ο μόνος τρόπος για να καταφέρουν να ξεκολλήσουν από τη μιζέρια, την απαξίωση και να καταφέρουν να μπουν σφήνα στο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ, όπως ονειρευόταν κάποτε ο Φ. Κουβέλης ή όπως σχεδίαζαν ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι.
Και είναι εξίσου προφανές πως όσο ο ΣΥΡΙΖΑ φθείρεται πολιτικά απογοητεύοντας ολοένα και περισσότερους ψηφοφόρους και όσο η ΝΔ αδυνατεί να πείσει ότι μπορεί με την πολιτική της να κάνει τη διαφορά τόσο ενισχύεται η ανάγκη για μια ισχυρή κεντροαριστερή, σοσιαλδημοκρατική παράταξη.
Και άρα τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη για συνένωση δυνάμεων.
Πράγματι, η συγκυρία είναι ευνοϊκή για ένα τέτοιο εγχείρημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει τη δύναμη του να συρρικνώνεται ραγδαία, τάση που φαντάζει αδύνατο να αντιστραφεί.
Η ΝΔ, εφόσον αναλάβει τις τύχες της χώρας, θα περπατήσει σε ένα φιλελεύθερο «μονοπάτι» που είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει περαιτέρω αντιδράσεις και δυσαρέσκεια στην κοινωνία, και ιδιαίτερα στους κεντρώους ψηφοφόρους.
Η κοινωνία επιζητά την πολιτική αλλαγή, επιθυμεί άλλο μείγμα πολιτικής, και είναι έτοιμη να χαιρετίσει συναινέσεις, συνεργασίες προκειμένου να απεγκλωβιστεί όσο το δυνατόν ταχύτερα από το αδιέξοδο της ύφεσης και της κρίσης.
Και όμως, παρά τις ευνοϊκές προϋποθέσεις, η συμπόρευση στην Κεντροαριστερά μοιάζει με ακατόρθωτο εγχείρημα.
Αυτό τουλάχιστον έμεινε από εγχείρημα της Ελιάς, από τον τρίτο πόλο του Κουβέλη, ακόμα και από τις ατελέσφορες συζητήσεις ΠΑΣΟΚ – Ποταμιού.
Είναι σαφές ότι όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές έχουν να ξεπεράσουν αρκετά εμπόδια.
Πρώτον, η δυσπιστία, αν όχι δυσφορία των πολιτών απέναντι στο παλιό πολιτικό σύστημα, απέναντι στους γνωστούς πολιτικούς που κρατούν από το παρελθόν.
Σε αυτή τη δυσφορία άλλωστε οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και το ναυάγιο των συζητήσεων ΠΑΣΟΚ – Ποταμιού.
Δεύτερον, η επικράτηση κάθε φορά πολιτικών στρατηγικών και η μάχη της καρέκλας που με τη σειρά τους γεννούν καχυποψία για καπελώματα και προκαλούν έριδες που εν τέλει στέκονται απέναντι σε κάθε κίνηση συμπόρευσης.
Τρίτον, ότι η υπόθεση της συμπόρευσης των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς τείνει να εξελιχθεί σε μια γραφική παραδοχή που καταλήγει να κουράζει όσους την παρακολουθούν.
Είναι η ώρα για ακόμα μια φορά οι προσωπικότητες και οι δυνάμεις του χώρου να πάρουν τολμηρές αποφάσεις και να τις υλοποιήσουν.
Διότι διαφορετικά κινδυνεύουν να παγιωθούν στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Δεδομένα, τα οποία θα αποτιμηθούν ακόμα περισσότερο εντός του Σαββατοκύριακου.
Μια και για αύριο Σάββατο 14/1 είναι προγραμματισμένη η εκδήλωση με το προσκλητήριο συσπείρωσης που έχει απευθύνει η Φώφη Γεννηματά σε νυν και πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ενώ την Κυριακή 15/1 αναμένεται να πραγματοποιηθεί αφενός η παρουσίαση του νέου πολιτικού φορέα των Γ. Ραγκούση, Άννας Διαμαντοπούλου και Β. Φλωρίδη και αφετέρου η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, στην οποία εκτιμάται ότι θα τοποθετηθεί και ο Ευάγγελος Βενιζέλος για την επιστροφή του Γ. Παπανδρέου.
Σε αυτές λοιπόν τις 48 ώρες θα φανεί αν ο εν λόγω πολιτικός χώρος θα πρέπει να αισιοδοξεί και να ελπίζει σε ένα δυναμικό ξεκίνημα ή αν θα βρεθεί και πάλι αντιμέτωπο με μια ακόμα ηχηρή διάσπαση.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που έχει καταστεί σαφές εδώ και αρκετό καιρό είναι πως για να μπορέσει να αποκτήσει δυναμική ο εν λόγω πολιτικός χώρος απαιτείται όλες οι κατακερματισμένες δυνάμεις να ενωθούν υπό έναν κοινό φορέα.
Μια και είναι ο μόνος τρόπος για να καταφέρουν να ξεκολλήσουν από τη μιζέρια, την απαξίωση και να καταφέρουν να μπουν σφήνα στο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ, όπως ονειρευόταν κάποτε ο Φ. Κουβέλης ή όπως σχεδίαζαν ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι.
Και είναι εξίσου προφανές πως όσο ο ΣΥΡΙΖΑ φθείρεται πολιτικά απογοητεύοντας ολοένα και περισσότερους ψηφοφόρους και όσο η ΝΔ αδυνατεί να πείσει ότι μπορεί με την πολιτική της να κάνει τη διαφορά τόσο ενισχύεται η ανάγκη για μια ισχυρή κεντροαριστερή, σοσιαλδημοκρατική παράταξη.
Και άρα τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη για συνένωση δυνάμεων.
Πράγματι, η συγκυρία είναι ευνοϊκή για ένα τέτοιο εγχείρημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει τη δύναμη του να συρρικνώνεται ραγδαία, τάση που φαντάζει αδύνατο να αντιστραφεί.
Η ΝΔ, εφόσον αναλάβει τις τύχες της χώρας, θα περπατήσει σε ένα φιλελεύθερο «μονοπάτι» που είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει περαιτέρω αντιδράσεις και δυσαρέσκεια στην κοινωνία, και ιδιαίτερα στους κεντρώους ψηφοφόρους.
Η κοινωνία επιζητά την πολιτική αλλαγή, επιθυμεί άλλο μείγμα πολιτικής, και είναι έτοιμη να χαιρετίσει συναινέσεις, συνεργασίες προκειμένου να απεγκλωβιστεί όσο το δυνατόν ταχύτερα από το αδιέξοδο της ύφεσης και της κρίσης.
Και όμως, παρά τις ευνοϊκές προϋποθέσεις, η συμπόρευση στην Κεντροαριστερά μοιάζει με ακατόρθωτο εγχείρημα.
Αυτό τουλάχιστον έμεινε από εγχείρημα της Ελιάς, από τον τρίτο πόλο του Κουβέλη, ακόμα και από τις ατελέσφορες συζητήσεις ΠΑΣΟΚ – Ποταμιού.
Είναι σαφές ότι όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές έχουν να ξεπεράσουν αρκετά εμπόδια.
Πρώτον, η δυσπιστία, αν όχι δυσφορία των πολιτών απέναντι στο παλιό πολιτικό σύστημα, απέναντι στους γνωστούς πολιτικούς που κρατούν από το παρελθόν.
Σε αυτή τη δυσφορία άλλωστε οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και το ναυάγιο των συζητήσεων ΠΑΣΟΚ – Ποταμιού.
Δεύτερον, η επικράτηση κάθε φορά πολιτικών στρατηγικών και η μάχη της καρέκλας που με τη σειρά τους γεννούν καχυποψία για καπελώματα και προκαλούν έριδες που εν τέλει στέκονται απέναντι σε κάθε κίνηση συμπόρευσης.
Τρίτον, ότι η υπόθεση της συμπόρευσης των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς τείνει να εξελιχθεί σε μια γραφική παραδοχή που καταλήγει να κουράζει όσους την παρακολουθούν.
Είναι η ώρα για ακόμα μια φορά οι προσωπικότητες και οι δυνάμεις του χώρου να πάρουν τολμηρές αποφάσεις και να τις υλοποιήσουν.
Διότι διαφορετικά κινδυνεύουν να παγιωθούν στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών