Γραφική η μόνιμη αντιπαράθεσή τους στα μάτια της κοινωνίας…
Η μετωπική Τσίπρα – Μητσοτάκη χθες στη Βουλή επιβεβαίωσε το άγονο της μεταξύ τους αντιπαράθεσης.
Κυρίως επιβεβαίωσε το αδιέξοδο και των δύο.
Όπως και το ότι η μάχη των εντυπωσιασμών που εξακολουθούν να δίνουν, είναι χαμένη εξαρχής.
Τουλάχιστον στη συνείδηση όσων πολιτών έχουν απομείνει να τους παρακολουθούν.
Ο πρωθυπουργός είναι σε δυσχερή θέση μια και δεν έχει να παρουσιάσει ένα πειστικό πολιτικό αφήγημα
Μόνο του αφήγημα είναι το κλείσιμο της αξιολόγησης, η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, εξελίξεις που εκτιμάται ότι μπορούν να γυρίσουν την ελληνική οικονομία.
Αλλά αυτή η πολιτική πρόταση περνά από την έγκριση των δανειστών.
Γεγονός που με τη σειρά του, είτε μετέχει είτε όχι το ΔΝΤ, συνεπάγεται την υιοθέτηση και την υλοποίηση μέτρων.
Τα οποία εξακολουθούν να είναι δύσκολα και επώδυνα για όποιον αφενός πρέπει να τα λάβει και αφετέρου για όποιον πρέπει να τα πληρώσει.
Αλλά ο κ.Τσίπρας δεν έχει άλλη επιλογή.
Πρέπει να περάσει αυτή τη στενωπό και αναζητά έναν τρόπο να την περάσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα.
Για αυτό άλλωστε άφησε για πρώτη φορά ανοιχτό το ενδεχόμενο επέκτασης του «κόφτη» και μετά το 2018 υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν θα αποφασίσει τώρα για τα μέτρα που τυχόν θα απαιτηθούν.
Και είτε θα κλείσει την αξιολόγηση και θα πορευτεί στον παραπάνω δρόμο είτε θα πρέπει να πάει σε εκλογές.
Εκλογές, τις οποίες ζητά (τις ζήτησε και χθες) επίμονα ο κ.Μητσοτάκης.
Παρά το γεγονός ότι και εκείνου η πολιτική πρόταση είναι αδύναμη και δεν πείθει.
Μια και επί της ουσίας δεν προτείνει κάποια εναλλακτική πολιτική, κάτι διαφορετικό από αυτό που εφαρμόζεται και υλοποιείται σήμερα.
Η μείωση της φορολογίας που υπόσχεται, κάθε άλλο παρά σίγουρη θα πρέπει να θεωρείται, αφού και αυτή προϋποθέτει το πράσινο φως των δανειστών.
Αντίθετα η ΝΔ και ο πρόεδρος της με το να ζητούν διακαώς την προσφυγή στις πρόωρες κάλπες, με το να επισημαίνουν την ανάγκη για πολιτική αλλαγή περισσότερο μοιάζουν να κρύβονται πίσω από αυτό το αίτημα παρά πραγματικά να το επιθυμούν.
Άλλωστε καμία λογική δεν υπάρχει σε αυτήν την πολιτική επιθυμία.
Μια και για να προκηρυχθούν εκλογές και να αναλάβει η ΝΔ τη διακυβέρνηση της χώρας, θα πρέπει οι διαπραγματεύσεις - και μαζί τους και η οικονομία - να έχουν καταρρεύσει.
Η κατάσταση είναι από μόνη της εξαιρετικά δυσχερής.
Η Ελλάδα για άλλη μια φορά, με ευθύνη της κυβέρνησης της (για άλλη μια φορά), τρέχει πίσω από τις εξελίξεις (για άλλη μια φορά) προκειμένου να προλάβει τα χειρότερα.
Και ενώ τα περιθώρια στενεύουν και η ελληνική κοινωνία παραμένει γονατισμένη από την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που κρατούν για 8 χρόνια, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση επιλέγουν για άλλη μια φορά τη στείρα αντιπαράθεση.
Όπου ο μεν κατηγορεί τον δε, και το αντίστροφο, σε μια αντιπαράθεση εξολοκλήρου γραφική.
Είναι προφανές πως αυτή η πολιτική τακτική και στρατηγική είναι επιζήμια.
Όχι μόνο για τους πολίτες αλλά και για το ίδιο το πολιτικό σύστημα και τις δυνάμεις του.
Οι οποίες παραμένουν εγκλωβισμένες στο μικρόκοσμο τους, στα αδιέξοδα τους, στα μικροσυμφέροντα τους.
Συντηρώντας παράλληλα όμως την απελπισία και την απόγνωση μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Κυρίως επιβεβαίωσε το αδιέξοδο και των δύο.
Όπως και το ότι η μάχη των εντυπωσιασμών που εξακολουθούν να δίνουν, είναι χαμένη εξαρχής.
Τουλάχιστον στη συνείδηση όσων πολιτών έχουν απομείνει να τους παρακολουθούν.
Ο πρωθυπουργός είναι σε δυσχερή θέση μια και δεν έχει να παρουσιάσει ένα πειστικό πολιτικό αφήγημα
Μόνο του αφήγημα είναι το κλείσιμο της αξιολόγησης, η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, εξελίξεις που εκτιμάται ότι μπορούν να γυρίσουν την ελληνική οικονομία.
Αλλά αυτή η πολιτική πρόταση περνά από την έγκριση των δανειστών.
Γεγονός που με τη σειρά του, είτε μετέχει είτε όχι το ΔΝΤ, συνεπάγεται την υιοθέτηση και την υλοποίηση μέτρων.
Τα οποία εξακολουθούν να είναι δύσκολα και επώδυνα για όποιον αφενός πρέπει να τα λάβει και αφετέρου για όποιον πρέπει να τα πληρώσει.
Αλλά ο κ.Τσίπρας δεν έχει άλλη επιλογή.
Πρέπει να περάσει αυτή τη στενωπό και αναζητά έναν τρόπο να την περάσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα.
Για αυτό άλλωστε άφησε για πρώτη φορά ανοιχτό το ενδεχόμενο επέκτασης του «κόφτη» και μετά το 2018 υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν θα αποφασίσει τώρα για τα μέτρα που τυχόν θα απαιτηθούν.
Και είτε θα κλείσει την αξιολόγηση και θα πορευτεί στον παραπάνω δρόμο είτε θα πρέπει να πάει σε εκλογές.
Εκλογές, τις οποίες ζητά (τις ζήτησε και χθες) επίμονα ο κ.Μητσοτάκης.
Παρά το γεγονός ότι και εκείνου η πολιτική πρόταση είναι αδύναμη και δεν πείθει.
Μια και επί της ουσίας δεν προτείνει κάποια εναλλακτική πολιτική, κάτι διαφορετικό από αυτό που εφαρμόζεται και υλοποιείται σήμερα.
Η μείωση της φορολογίας που υπόσχεται, κάθε άλλο παρά σίγουρη θα πρέπει να θεωρείται, αφού και αυτή προϋποθέτει το πράσινο φως των δανειστών.
Αντίθετα η ΝΔ και ο πρόεδρος της με το να ζητούν διακαώς την προσφυγή στις πρόωρες κάλπες, με το να επισημαίνουν την ανάγκη για πολιτική αλλαγή περισσότερο μοιάζουν να κρύβονται πίσω από αυτό το αίτημα παρά πραγματικά να το επιθυμούν.
Άλλωστε καμία λογική δεν υπάρχει σε αυτήν την πολιτική επιθυμία.
Μια και για να προκηρυχθούν εκλογές και να αναλάβει η ΝΔ τη διακυβέρνηση της χώρας, θα πρέπει οι διαπραγματεύσεις - και μαζί τους και η οικονομία - να έχουν καταρρεύσει.
Η κατάσταση είναι από μόνη της εξαιρετικά δυσχερής.
Η Ελλάδα για άλλη μια φορά, με ευθύνη της κυβέρνησης της (για άλλη μια φορά), τρέχει πίσω από τις εξελίξεις (για άλλη μια φορά) προκειμένου να προλάβει τα χειρότερα.
Και ενώ τα περιθώρια στενεύουν και η ελληνική κοινωνία παραμένει γονατισμένη από την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που κρατούν για 8 χρόνια, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση επιλέγουν για άλλη μια φορά τη στείρα αντιπαράθεση.
Όπου ο μεν κατηγορεί τον δε, και το αντίστροφο, σε μια αντιπαράθεση εξολοκλήρου γραφική.
Είναι προφανές πως αυτή η πολιτική τακτική και στρατηγική είναι επιζήμια.
Όχι μόνο για τους πολίτες αλλά και για το ίδιο το πολιτικό σύστημα και τις δυνάμεις του.
Οι οποίες παραμένουν εγκλωβισμένες στο μικρόκοσμο τους, στα αδιέξοδα τους, στα μικροσυμφέροντα τους.
Συντηρώντας παράλληλα όμως την απελπισία και την απόγνωση μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών