Τα αποτελέσματα της σημερινής συνάντησης Merkel – Lagarde περιμένει η κυβέρνηση για να δει αν θα ανασάνει…
Η Ελλάδα είναι πραγματικά μια ειδική περίπτωση, όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει ο επικεφαλής του ESM, Klaus Regling.
Αν και το προχθεσινό Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου ήταν από τα πλέον κρίσιμα για την Ελλάδα αλλά και για την ΕΕ (λόγω των εκλογικών αναμετρήσεων σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία αλλά και των προκλήσεων λόγω Trump, Brexit), δύσκολα μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι έβγαλε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα για το τι μέλλει γενέσθαι.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως οι δύο πλευρές συμφώνησαν ότι θα συμφωνήσουν.
Αν και είναι ασαφές το πότε θα επέλθει αυτή η συμφωνία, αν και το ΔΝΤ δεν παρέλειψε να εκφράσει τις επιφυλάξεις του για την προοπτική επίτευξης συμφωνίας κατά την επιστροφή των θεσμών στην Αθήνα.
Η κυβέρνηση διαμηνύει με κατηγορηματικό τρόπο ότι τα όποια μέτρα ληφθούν θα είναι δημοσιονομικά ουδέτερα.
Δηλαδή για κάθε ένα ευρώ φόρο, θα υπάρχει και ένα ευρώ ελάφρυνσης.
Μόνο που ο πρόεδρος του Eurogroup, J. Dijsselbloem υποστήριξε ότι ποτέ δεν ανέφερε ότι δεν θα υπάρξει ούτε ένα ευρώ λιτότητα, υπογραμμίζοντας πως τα όποια αντισταθμιστικά μέτρα θα εφαρμοστούν μόνο εάν επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι (δηλαδή πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018)
Την ίδια στιγμή, δημοσιεύματα και αναλύσεις αναφέρονται στα νέα επώδυνα μέτρα και στο ποιοι θα επηρεαστούν περισσότερο από αυτά, την ώρα που οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβέρνησης και των θεσμών είναι ακόμα στον αέρα και άρα κανείς δεν γνωρίζει το πότε, το ποιοι και το πόσο θα πληγούν.
Όπως στον αέρα είναι όλο το ελληνικό ζήτημα.
Διότι αν και επιβεβαιώθηκε το καλύτερο σενάριο, αυτό της επιστροφής των θεσμών και της επανέναρξης της διαπραγμάτευσης, κανείς δεν μπορεί να πει τι τελικά θα προκύψει από αυτήν.
Οι προθεσμίες που είχε θέσει η κυβέρνηση για το κλείσιμο της αξιολόγησης και για την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, το οποίο η ίδια χαρακτήριζε προπομπό για την έξοδο στις αγορές που με τη σειρά της θα ετοίμαζε και την έξοδο από την κρίση, χάθηκαν.
Και παραμένει άγνωστο το ποιες προθεσμίες μπορούν να προλάβουν κυβέρνηση και δανειστές.
Παρά το γεγονός ότι συμφώνησαν να δώσουν λίγο ακόμα χρόνο στην προσπάθεια τους να γεφυρώσουν τις μεταξύ τους διαφορές.
Θα ήταν όμως παράλογο να αποδώσει κανείς αποκλειστικά την ευθύνη για τα σημερινά αδιέξοδα και τις καθυστερήσεις στην κυβέρνηση (τη σημερινή και τις προηγούμενες).
Και να μην μετρήσει τις ευθύνες των ίδιων των δανειστών.
Καθώς και αυτοί, με το να στριμώχνουν και να πιέζουν στο απροχώρητο την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, στέλνουν το μήνυμα ότι δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν με την περίπτωση της Ελλάδας.
Και ότι επιλέγουν να παίζουν καθυστέρηση, αναβάλλοντας τις απαιτούμενες αποφάσεις που θα δώσει μια οριστική λύση στο ελληνικό πρόβλημα και φροντίζοντας πρωτίστως την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.
Στάση όμως που αναδεικνύει και την εξαιρετικά δυσχερή θέση στην οποία έχει περιέλθει το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Το οποίο αντί εδώ και επτά συναπτά έτη να προσπαθεί να βρει κοινούς τόπους, κοινό βηματισμό για την έξοδο από την κρίση, επέλεξε τη στείρα αντιπαράθεση.
Και τώρα, όντας απόλυτα εξαρτημένο από τις διαθέσεις των δανειστών, αναμένει μεταξύ άλλων τα αποτελέσματα της σημερινής συνάντησης Merkel – Lagarde στο Βερολίνο, για να δει αν θα μπορέσει να πάρει ανάσα ή αν θα πρέπει να υπομείνει την πολύμηνη ασφυξία και τα διλήμματα της τελευταίας στιγμής.
Το δυστύχημα όμως είναι ότι όλο αυτό το πληρώνει μια ολόκληρη κοινωνία που δεν μετρά μόνο απώλειες χρημάτων ή δικαιωμάτων, αλλά και χαμένες γενιές.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Αν και το προχθεσινό Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου ήταν από τα πλέον κρίσιμα για την Ελλάδα αλλά και για την ΕΕ (λόγω των εκλογικών αναμετρήσεων σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία αλλά και των προκλήσεων λόγω Trump, Brexit), δύσκολα μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι έβγαλε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα για το τι μέλλει γενέσθαι.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως οι δύο πλευρές συμφώνησαν ότι θα συμφωνήσουν.
Αν και είναι ασαφές το πότε θα επέλθει αυτή η συμφωνία, αν και το ΔΝΤ δεν παρέλειψε να εκφράσει τις επιφυλάξεις του για την προοπτική επίτευξης συμφωνίας κατά την επιστροφή των θεσμών στην Αθήνα.
Η κυβέρνηση διαμηνύει με κατηγορηματικό τρόπο ότι τα όποια μέτρα ληφθούν θα είναι δημοσιονομικά ουδέτερα.
Δηλαδή για κάθε ένα ευρώ φόρο, θα υπάρχει και ένα ευρώ ελάφρυνσης.
Μόνο που ο πρόεδρος του Eurogroup, J. Dijsselbloem υποστήριξε ότι ποτέ δεν ανέφερε ότι δεν θα υπάρξει ούτε ένα ευρώ λιτότητα, υπογραμμίζοντας πως τα όποια αντισταθμιστικά μέτρα θα εφαρμοστούν μόνο εάν επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι (δηλαδή πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018)
Την ίδια στιγμή, δημοσιεύματα και αναλύσεις αναφέρονται στα νέα επώδυνα μέτρα και στο ποιοι θα επηρεαστούν περισσότερο από αυτά, την ώρα που οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβέρνησης και των θεσμών είναι ακόμα στον αέρα και άρα κανείς δεν γνωρίζει το πότε, το ποιοι και το πόσο θα πληγούν.
Όπως στον αέρα είναι όλο το ελληνικό ζήτημα.
Διότι αν και επιβεβαιώθηκε το καλύτερο σενάριο, αυτό της επιστροφής των θεσμών και της επανέναρξης της διαπραγμάτευσης, κανείς δεν μπορεί να πει τι τελικά θα προκύψει από αυτήν.
Οι προθεσμίες που είχε θέσει η κυβέρνηση για το κλείσιμο της αξιολόγησης και για την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, το οποίο η ίδια χαρακτήριζε προπομπό για την έξοδο στις αγορές που με τη σειρά της θα ετοίμαζε και την έξοδο από την κρίση, χάθηκαν.
Και παραμένει άγνωστο το ποιες προθεσμίες μπορούν να προλάβουν κυβέρνηση και δανειστές.
Παρά το γεγονός ότι συμφώνησαν να δώσουν λίγο ακόμα χρόνο στην προσπάθεια τους να γεφυρώσουν τις μεταξύ τους διαφορές.
Θα ήταν όμως παράλογο να αποδώσει κανείς αποκλειστικά την ευθύνη για τα σημερινά αδιέξοδα και τις καθυστερήσεις στην κυβέρνηση (τη σημερινή και τις προηγούμενες).
Και να μην μετρήσει τις ευθύνες των ίδιων των δανειστών.
Καθώς και αυτοί, με το να στριμώχνουν και να πιέζουν στο απροχώρητο την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, στέλνουν το μήνυμα ότι δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν με την περίπτωση της Ελλάδας.
Και ότι επιλέγουν να παίζουν καθυστέρηση, αναβάλλοντας τις απαιτούμενες αποφάσεις που θα δώσει μια οριστική λύση στο ελληνικό πρόβλημα και φροντίζοντας πρωτίστως την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.
Στάση όμως που αναδεικνύει και την εξαιρετικά δυσχερή θέση στην οποία έχει περιέλθει το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Το οποίο αντί εδώ και επτά συναπτά έτη να προσπαθεί να βρει κοινούς τόπους, κοινό βηματισμό για την έξοδο από την κρίση, επέλεξε τη στείρα αντιπαράθεση.
Και τώρα, όντας απόλυτα εξαρτημένο από τις διαθέσεις των δανειστών, αναμένει μεταξύ άλλων τα αποτελέσματα της σημερινής συνάντησης Merkel – Lagarde στο Βερολίνο, για να δει αν θα μπορέσει να πάρει ανάσα ή αν θα πρέπει να υπομείνει την πολύμηνη ασφυξία και τα διλήμματα της τελευταίας στιγμής.
Το δυστύχημα όμως είναι ότι όλο αυτό το πληρώνει μια ολόκληρη κοινωνία που δεν μετρά μόνο απώλειες χρημάτων ή δικαιωμάτων, αλλά και χαμένες γενιές.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών