Είναι η ώρα να γίνει η υπέρβαση…
Οι προκλήσεις, με τις οποίες είναι αντιμέτωπη η Ελλάδα, είναι τεράστιας, αν όχι ιστορικής σημασίας.
Αποδεικνύεται άλλωστε από το κείμενο της Διακήρυξης της Ρώμης, στην οποία από τους 4 στόχους που έθεσαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες για να διατηρήσουν ζωντανή την ευρωπαϊκή ιδέα και να βελτιώσουν την επόμενη ημέρα της Ευρώπης, οι τρεις εξ αυτών είναι καθοριστικής αν όχι ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα.
Όπως για παράδειγμα η ασφαλής Ευρώπη με το μεταναστευτικό να είναι στο επίκεντρο, η ευημερούσα και βιώσιμη Ευρώπη που θα δημιουργεί ανάπτυξη και θέσεις εργασίας καθώς και η κοινωνική Ευρώπη που θα προωθεί την οικονομική και κοινωνική πρόοδο αλλά και τη συνοχή και τη σύγκλιση έχοντας ως απώτερο στόχο την καταπολέμηση της ανεργίας.
Πρόκειται για δεσμεύσεις που αφενός αποδεικνύουν το μέγεθος της κρίσης που βιώνει τα τελευταία 7 χρόνια η Ελλάδα και αφετέρου δείχνουν με τι προκλήσεις είναι αντιμέτωπη.
Και όλα αυτά τη στιγμή που η χώρα ήδη μετρά μια επταετία λιτότητας με τεράστιες οικονομικές απώλειες και με μια κοινωνία, έντονα απογοητευμένη και απαισιόδοξη, που αγκομαχά να κρατηθεί όρθια εν μέσω συνεχών διαψεύσεων προσδοκιών.
Και όλα αυτά μαζί έρχονται να επιβεβαιώσουν – για πολλοστή φορά – πόσο αναγκαία για τα εθνικά συμφέροντα και για την κοινωνική συνοχή είναι η συνεννόηση προκειμένου να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση.
Διότι δεν μπορεί τα πολιτικά κόμματα να διαμηνύουν με κατηγορηματικό τρόπο πόσο ενωμένα είναι στα εθνικά θέματα, π.χ. υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και την ίδια στιγμή να εμφανίζονται τόσο διχασμένα στο κορυφαίο – εδώ και επτά χρόνια – θέμα της οικονομίας που έχει οδηγήσει μεταξύ άλλων στην κατάρρευση της κοινωνίας.
Πρόκειται για διαπιστώσεις χιλιοειπωμένες, οι οποίες τείνουν να κουράσουν.
Είναι όμως πράγματι η ώρα που κυβέρνηση και αντιπολίτευση πρέπει να αναζητήσουν και να επιτύχουν ένα μίνιμουμ συνεννόησης.
Η στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης ότι δεν θα γίνουν δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ και για αυτό το λόγο δεν θα ψηφίσουν τη συμφωνία που θα φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή, είναι προφανές πως δεν εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον.
Διότι πράγματι μπορεί να καταλογίσει κανείς στην κυβέρνηση καθυστέρηση που μπορεί να έφερε στο τραπέζι περισσότερες απαιτήσεις από τους δανειστές και παραπάνω μέτρα, αλλά όλοι γνωρίζουν πως όποια και αν ήταν η κυβέρνηση, πάνω – κάτω η συμφωνία και τα επώδυνα μέτρα θα ήταν τα ίδια.
Εάν για παράδειγμα προκηρύσσονταν πρόωρες εκλογές και ερχόταν μια κυβέρνηση της ΝΔ, ο κ.Μητσοτάκης θα εφάρμοζε τα ίδια μέτρα και μέχρι να πείσει τους Ευρωπαίους για την ανάγκη να αλλάξει το μείγμα της πολιτικής (όπως διαμηνύει ότι θέλει), θα έρχονταν οι επόμενες εκλογές.
Αυτό το «κρυφτούλι» πρέπει σε κάποια φάση να τελειώσει.
Η ελληνική κοινωνία το παρακολουθεί εδώ και μια επταετία.
Και τα προβλήματα και οι προκλήσεις όχι μόνο δεν έχουν αντιμετωπιστεί με επιτυχία, αλλά είναι εδώ και απειλούν.
Για να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση και να οικοδομηθεί μια καλύτερη επόμενη ημέρα, χρειάζεται υπέρβαση και θάρρος από τις πολιτικές δυνάμεις.
Και αυτή η υπέρβαση δεν θα πρέπει να έχει τα έκτακτα χαρακτηριστικά του 2015, όταν και η αντιπολίτευση ψήφισε για να αποφευχθεί «ο γκρεμός».
Αλλά - όπως λένε και οι δανειστές για τα μνημόνια - αυτό το πολιτικό θάρρος θα πρέπει να έχει την «ιδιοκτησία» των κομμάτων.
Διότι μόνο τότε, όταν δηλαδή τους γίνει συνείδηση πως μόνο αν ενώσουν δυνάμεις, θα καταφέρει η χώρα να κάνει το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός.
Και αυτό το βήμα είναι βέβαιο πως θα δράσει λυτρωτικά για την αξιοπιστία των εγχώριων πολιτικών δυνάμεων που σήμερα έχει καταβαραθρωθεί.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Αποδεικνύεται άλλωστε από το κείμενο της Διακήρυξης της Ρώμης, στην οποία από τους 4 στόχους που έθεσαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες για να διατηρήσουν ζωντανή την ευρωπαϊκή ιδέα και να βελτιώσουν την επόμενη ημέρα της Ευρώπης, οι τρεις εξ αυτών είναι καθοριστικής αν όχι ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα.
Όπως για παράδειγμα η ασφαλής Ευρώπη με το μεταναστευτικό να είναι στο επίκεντρο, η ευημερούσα και βιώσιμη Ευρώπη που θα δημιουργεί ανάπτυξη και θέσεις εργασίας καθώς και η κοινωνική Ευρώπη που θα προωθεί την οικονομική και κοινωνική πρόοδο αλλά και τη συνοχή και τη σύγκλιση έχοντας ως απώτερο στόχο την καταπολέμηση της ανεργίας.
Πρόκειται για δεσμεύσεις που αφενός αποδεικνύουν το μέγεθος της κρίσης που βιώνει τα τελευταία 7 χρόνια η Ελλάδα και αφετέρου δείχνουν με τι προκλήσεις είναι αντιμέτωπη.
Και όλα αυτά τη στιγμή που η χώρα ήδη μετρά μια επταετία λιτότητας με τεράστιες οικονομικές απώλειες και με μια κοινωνία, έντονα απογοητευμένη και απαισιόδοξη, που αγκομαχά να κρατηθεί όρθια εν μέσω συνεχών διαψεύσεων προσδοκιών.
Και όλα αυτά μαζί έρχονται να επιβεβαιώσουν – για πολλοστή φορά – πόσο αναγκαία για τα εθνικά συμφέροντα και για την κοινωνική συνοχή είναι η συνεννόηση προκειμένου να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση.
Διότι δεν μπορεί τα πολιτικά κόμματα να διαμηνύουν με κατηγορηματικό τρόπο πόσο ενωμένα είναι στα εθνικά θέματα, π.χ. υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και την ίδια στιγμή να εμφανίζονται τόσο διχασμένα στο κορυφαίο – εδώ και επτά χρόνια – θέμα της οικονομίας που έχει οδηγήσει μεταξύ άλλων στην κατάρρευση της κοινωνίας.
Πρόκειται για διαπιστώσεις χιλιοειπωμένες, οι οποίες τείνουν να κουράσουν.
Είναι όμως πράγματι η ώρα που κυβέρνηση και αντιπολίτευση πρέπει να αναζητήσουν και να επιτύχουν ένα μίνιμουμ συνεννόησης.
Η στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης ότι δεν θα γίνουν δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ και για αυτό το λόγο δεν θα ψηφίσουν τη συμφωνία που θα φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή, είναι προφανές πως δεν εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον.
Διότι πράγματι μπορεί να καταλογίσει κανείς στην κυβέρνηση καθυστέρηση που μπορεί να έφερε στο τραπέζι περισσότερες απαιτήσεις από τους δανειστές και παραπάνω μέτρα, αλλά όλοι γνωρίζουν πως όποια και αν ήταν η κυβέρνηση, πάνω – κάτω η συμφωνία και τα επώδυνα μέτρα θα ήταν τα ίδια.
Εάν για παράδειγμα προκηρύσσονταν πρόωρες εκλογές και ερχόταν μια κυβέρνηση της ΝΔ, ο κ.Μητσοτάκης θα εφάρμοζε τα ίδια μέτρα και μέχρι να πείσει τους Ευρωπαίους για την ανάγκη να αλλάξει το μείγμα της πολιτικής (όπως διαμηνύει ότι θέλει), θα έρχονταν οι επόμενες εκλογές.
Αυτό το «κρυφτούλι» πρέπει σε κάποια φάση να τελειώσει.
Η ελληνική κοινωνία το παρακολουθεί εδώ και μια επταετία.
Και τα προβλήματα και οι προκλήσεις όχι μόνο δεν έχουν αντιμετωπιστεί με επιτυχία, αλλά είναι εδώ και απειλούν.
Για να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση και να οικοδομηθεί μια καλύτερη επόμενη ημέρα, χρειάζεται υπέρβαση και θάρρος από τις πολιτικές δυνάμεις.
Και αυτή η υπέρβαση δεν θα πρέπει να έχει τα έκτακτα χαρακτηριστικά του 2015, όταν και η αντιπολίτευση ψήφισε για να αποφευχθεί «ο γκρεμός».
Αλλά - όπως λένε και οι δανειστές για τα μνημόνια - αυτό το πολιτικό θάρρος θα πρέπει να έχει την «ιδιοκτησία» των κομμάτων.
Διότι μόνο τότε, όταν δηλαδή τους γίνει συνείδηση πως μόνο αν ενώσουν δυνάμεις, θα καταφέρει η χώρα να κάνει το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός.
Και αυτό το βήμα είναι βέβαιο πως θα δράσει λυτρωτικά για την αξιοπιστία των εγχώριων πολιτικών δυνάμεων που σήμερα έχει καταβαραθρωθεί.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών