Βασικό μέλημα να σταθεί στα πόδια της η Ελλάδα με τη λήξη του σημερινού προγράμματος
Τη γραμμή της ενόψει του κρισιμότατου Eurogroup της 15ης Ιουνίου επιχειρεί να διαμορφώσει και να ξεκαθαρίσει η κυβέρνηση Τσίπρα.
Όπως έχουν εξελιχθεί τα δεδομένα μετά το Eurogroup της 22ας Μαΐου, τα περιθώρια των κινήσεων της δεν είναι και πολλά.
Μια και η ευθύνη των κινήσεων και των αποφάσεων βρίσκεται στην άλλη πλευρά, αυτή των δανειστών.
Αυτοί είναι που μένει να φανεί τι υποχωρήσεις και συμβιβασμούς είναι διατεθειμένοι να κάνουν.
Και με τα μηνύματα από την πλευρά των «εταίρων» να μην προδιαθέτουν για ριζικές και θετικές αποφάσεις, το κύριο μέλημα της κυβέρνησης – τη δεδομένη χρονική στιγμή – είναι να μην βρεθεί και πάλι μετέωρη η χώρα και αντιμέτωπη με ένα νέο γύρο οικονομικής αβεβαιότητας και ανασφάλειας.
Ίσως και έτσι να δικαιολογούνται οι - «διφορούμενες» κατά πολλούς - δηλώσεις που έκανε ο πρωθυπουργός.
Ο οποίος αρχικά είπε πως είτε με πρόταση Schaeuble είτε με κάποια καλύτερη, ο στόχος να βγει η Ελλάδα στις αγορές το 2018 θα επιτευχθεί.
Για να διευκρινίσει στη συνέχεια πως η Ελλάδα έκανε ότι ήταν να κάνει, πως η Ελλάδα δεν επιθυμεί μια θολή λύση και μια λύση που μεταθέτει το πρόβλημα για αργότερα, πως οι δανειστές δεν μπορεί από τη μια να αποδέχονται τις μεταρρυθμίσεις και από την άλλη να λένε όχι στα μέτρα για το χρέος και πως έχει φτάσει η ώρα να σταλεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι η Ελλάδα επιστρέφει στην κανονικότητα.
Είναι προφανές πως το τελευταίο που θέλει ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση είναι να διαμορφώσουν μια στάση που ενδεχομένως να εξελιχθεί σε αδιέξοδο ενόψει της 15ης Ιουνίου.
Για αυτό και αφήνουν ανοιχτό να γίνει αποδεκτή ακόμα και μια μερικώς βελτιωμένη πρόταση από αυτή που διατύπωσε ο Schaeuble.
Και για αυτό το λόγο, εστιάζουν πλέον στην ανάγκη η Ελλάδα να καταφέρει να βγει στις αγορές το 2018, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται υποχώρηση και «αναίρεση» του έως σήμερα κυβερνητικού αφηγήματος.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο βασικές παραδοχές, οι οποίες θα κρίνουν και το τελικό σενάριο ενόψει της 15ης Ιουνίου.
Πρώτον ότι η Ελλάδα διεκδικεί το αυτονόητο και ζητά αυτό που δικαιούται.
Αυτό για το οποίο έχουν δεσμευτεί οι εταίροι μας.
Το οποίο δεν είναι άλλο από μια λύση, η οποία θα της επιτρέψει να σταθεί στα πόδια της με τη λήξη του προγράμματος, γεγονός που σημαίνει ότι θα καταφέρει να βγει με βιώσιμο τρόπο στις αγορές το 2018.
Δεύτερον, ότι η κυβέρνηση Τσίπρα εν τέλει θα αποδεχθεί την πρόταση που θα της προσφέρουν οι δανειστές.
Και δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό, καθώς σε διαφορετική περίπτωση, σε περίπτωση «ναυαγίου», οι εξελίξεις θα είναι άκρως αρνητικές όχι μόνο για την Ελλάδα και την οικονομία της αλλά και για την ίδια την Ευρωζώνη.
Με βάση αυτές τις δύο παραδοχές θα πορευτούμε έως το Eurogroup της 15ης Ιουνίου.
Κατά πόσο θα επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσμα θα φανεί στις διαπραγματεύσεις των επόμενων ημερών.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Όπως έχουν εξελιχθεί τα δεδομένα μετά το Eurogroup της 22ας Μαΐου, τα περιθώρια των κινήσεων της δεν είναι και πολλά.
Μια και η ευθύνη των κινήσεων και των αποφάσεων βρίσκεται στην άλλη πλευρά, αυτή των δανειστών.
Αυτοί είναι που μένει να φανεί τι υποχωρήσεις και συμβιβασμούς είναι διατεθειμένοι να κάνουν.
Και με τα μηνύματα από την πλευρά των «εταίρων» να μην προδιαθέτουν για ριζικές και θετικές αποφάσεις, το κύριο μέλημα της κυβέρνησης – τη δεδομένη χρονική στιγμή – είναι να μην βρεθεί και πάλι μετέωρη η χώρα και αντιμέτωπη με ένα νέο γύρο οικονομικής αβεβαιότητας και ανασφάλειας.
Ίσως και έτσι να δικαιολογούνται οι - «διφορούμενες» κατά πολλούς - δηλώσεις που έκανε ο πρωθυπουργός.
Ο οποίος αρχικά είπε πως είτε με πρόταση Schaeuble είτε με κάποια καλύτερη, ο στόχος να βγει η Ελλάδα στις αγορές το 2018 θα επιτευχθεί.
Για να διευκρινίσει στη συνέχεια πως η Ελλάδα έκανε ότι ήταν να κάνει, πως η Ελλάδα δεν επιθυμεί μια θολή λύση και μια λύση που μεταθέτει το πρόβλημα για αργότερα, πως οι δανειστές δεν μπορεί από τη μια να αποδέχονται τις μεταρρυθμίσεις και από την άλλη να λένε όχι στα μέτρα για το χρέος και πως έχει φτάσει η ώρα να σταλεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι η Ελλάδα επιστρέφει στην κανονικότητα.
Είναι προφανές πως το τελευταίο που θέλει ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση είναι να διαμορφώσουν μια στάση που ενδεχομένως να εξελιχθεί σε αδιέξοδο ενόψει της 15ης Ιουνίου.
Για αυτό και αφήνουν ανοιχτό να γίνει αποδεκτή ακόμα και μια μερικώς βελτιωμένη πρόταση από αυτή που διατύπωσε ο Schaeuble.
Και για αυτό το λόγο, εστιάζουν πλέον στην ανάγκη η Ελλάδα να καταφέρει να βγει στις αγορές το 2018, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται υποχώρηση και «αναίρεση» του έως σήμερα κυβερνητικού αφηγήματος.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο βασικές παραδοχές, οι οποίες θα κρίνουν και το τελικό σενάριο ενόψει της 15ης Ιουνίου.
Πρώτον ότι η Ελλάδα διεκδικεί το αυτονόητο και ζητά αυτό που δικαιούται.
Αυτό για το οποίο έχουν δεσμευτεί οι εταίροι μας.
Το οποίο δεν είναι άλλο από μια λύση, η οποία θα της επιτρέψει να σταθεί στα πόδια της με τη λήξη του προγράμματος, γεγονός που σημαίνει ότι θα καταφέρει να βγει με βιώσιμο τρόπο στις αγορές το 2018.
Δεύτερον, ότι η κυβέρνηση Τσίπρα εν τέλει θα αποδεχθεί την πρόταση που θα της προσφέρουν οι δανειστές.
Και δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό, καθώς σε διαφορετική περίπτωση, σε περίπτωση «ναυαγίου», οι εξελίξεις θα είναι άκρως αρνητικές όχι μόνο για την Ελλάδα και την οικονομία της αλλά και για την ίδια την Ευρωζώνη.
Με βάση αυτές τις δύο παραδοχές θα πορευτούμε έως το Eurogroup της 15ης Ιουνίου.
Κατά πόσο θα επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσμα θα φανεί στις διαπραγματεύσεις των επόμενων ημερών.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών