Γ. Χαρβαλιάς: Γιατί το una faccia una razza δεν ισχύει για τους πολιτικούς και βεβαίως την επιχειρηματική τάξη Ελλάδας και Ιταλίας
Μια πρόχειρη και υπεραπλουστευμένη «ομαδοποίηση» των φτωχών συγγενών του ευρωπαϊκού Νότου, γνωστών με το απαξιωτικό ακρωνύμιο «PIGS», βάζει την ημικατεστραμμένη Ελλάδα του μνημονίου παρέα με την (εξίσου προβληματική) Πορτογαλία, την αντιφατική Ισπανία και την Ιταλία.
Η ομαδοποίηση αυτή είναι εξόχως κολακευτική για εμάς, ιδίως αν κάποιος τολμήσει να μας συγκρίνει, έστω και αναλογικά, με την Ιταλία.
Γιατί, πέραν της ένδοξης αρχαίας ιστορίας, της βαθιάς θρησκευτικής παράδοσης και του σημερινού υπέρογκου δημόσιου χρέους, οι δύο χώρες δεν έχουν τίποτα κοινό.
Η Ιταλία, παρά τα σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματά της και τον αργοκίνητο δημόσιο τομέα, παραμένει ένας παραγωγικός κολοσσός, που είναι ταυτόχρονα η Μέκκα του σύγχρονου ντιζάιν σε πολλούς τομείς.
Κατασκευάζει σχεδόν τα πάντα, από σούπερ αυτοκίνητα μέχρι επώνυμες γραβάτες, και ταυτόχρονα διαφυλάσσει ως κόρην οφθαλμού την πρωτογενή παραγωγή της, εμπλουτίζοντάς την με τους πιο σύγχρονους κανόνες του μάρκετινγκ.
Τα προϊόντα της, όπως τα φημισμένα αλλαντικά, η παρμεζάνα και το λάδι της Τοσκάνης, κατακλύζουν τα ράφια των πιο ακριβών ντελικατέσεν σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ τα ιταλικά κρασιά, ακόμη και δεύτερης κατηγορίας, όπως τα prosecco, έχουν κατακτήσει τον λεγόμενο Νέο Κόσμο.
Στον αντίποδα, η Ελλάδα σέρνεται.
Η υποτυπώδης, αλλά υπαρκτή ελληνική βιομηχανία κατέρρευσε στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και η πρωτογενής παραγωγή αφέθηκε ολόκληρες δεκαετίες στις ψευδαισθήσεις των επιδοτήσεων.
Σήμερα, που τα λουριά έσφιξαν, οι αγρότες έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους και φυσικοί θησαυροί όπως το ελληνικό ελαιόλαδο ξεπέφτουν σε εμπορικά κυκλώματα που το «σκοτώνουν» σε εξευτελιστικές τιμές.
Ακόμη και η ναυτιλία, για την οποία μπορούμε να κομπάζουμε, δεν έχει καμία παραγωγική βάση στην Ελλάδα.
Τα ναυπηγεία στην πράξη υπολειτουργούν, έρμαια συνδικαλιστών και άλλων... υγιών παραγωγικών δυνάμεων, χωρίς δυνατότητα να προσφέρουν ούτε ένα απλό service στα ελληνικά μεταφορικά πλοία, την ώρα που οι Ιταλοί κατασκευάζουν από πολυτελείς θαλαμηγούς μέχρι υπερσύγχρονα πολεμικά πλοία.
Το μόνο λοιπόν που έχει απομείνει, την ίδια ώρα που στη Βενετία διώχνουν τους πλεονάζοντες επισκέπτες, είναι η... βαριά βιομηχανία του τουρισμού!
Με τη νοοτροπία των διάφορων Ανδρεάδηδων, που πιστεύουν πως, αν βουλιάξει η χώρα με 50.000.000 μπατιροτουρίστες, θα περισσέψει και κάνα δίφραγκο για τους ιθαγενείς σερβιτόρους.
Με τους Ιταλούς υπάρχει και άλλη μία θεμελιώδης διαφορά.
Και είναι αυτή που τους κάνει έθνος-κράτος, σε αντίθεση με εμάς που είμαστε έθνος, αλλά όχι κράτος!
Η αντίληψη ενός περήφανου οικονομικού και επιχειρηματικού πατριωτισμού.
Κι αυτή η πατριωτική επιχειρηματική συνείδηση διατρέχει κάθετα και οριζόντια όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Όταν στην αρχή της κρίσης κινδύνεψαν τα ιταλικά ομόλογα και η «Corriere della sera» έκανε έκκληση στους πολίτες να βοηθήσουν τη χώρα για να μην καταλήξει στα νύχια των δανειστών, μαζεύτηκαν εν μια νυκτί 3 δισ. από τον απλό κόσμο και οι εκπρόσωποι των μεγαλύτερων ιταλικών επιχειρήσεων βροντοφώναξαν: Είμαστε εδώ!
Και θα αγοράσουμε όσο δημόσιο χρέος χρειαστεί για να μείνει η χώρα όρθια!
Και έτσι τα κοράκια των αγορών τούς άφησαν στην ησυχία τους.
Στην Ελλάδα, αντιστοίχως, οι μεγαλοεπιχειρηματίες σαλταδόροι μιας γενιάς έπαιρναν δάνεια από τις τράπεζες και τα ξόδευαν στη Μύκονο και την Κουρσεβέλ...
Η διαφορά αντίληψης με τους Ιταλούς φαίνεται και με ακόμη ένα μικρό παράδειγμα.
Της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας.
Που, αν και πλήρως ενταγμένη στο ευρωσύστημα, προτάσσει το εθνικό συμφέρον και μάχεται για την προστασία του, και της αντίστοιχης ελληνικής, που διοικείται από έναν τύπο, σφουγγαρόπανο των δανειστών.
Τον γνωστό και ως… forget it, Yanis...
H διαφορά δεν είναι μόνο θέμα μεγέθους, όπου υπερισχύει το... too big to fail.
Οι Γερμανοί δεν τόλμησαν να αγγίξουν τις ιταλικές τράπεζες, γιατί οι Ιταλοί τις υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια.
Σε αντίθεση με την περίπτωση της Κύπρου, που την πλήρωσαν οι μικροκαταθέτες, ούτε ο Schaeuble διανοήθηκε να προτείνει «κούρεμα» καταθέσεων για αντιστοίχως υπερχρεωμένες τράπεζες της Ιταλίας.
Και μόλις προχθές η Banca d'Italia έδειξε πάλι τα δόντια της στους Γερμανούς, επισημαίνοντας με νόημα μια αλήθεια που όλοι γνωρίζουν, αλλά ελάχιστοι τολμούν να πουν.
Οτι το πρόβλημα της ευρωπαϊκής οικονομίας δεν είναι το δημόσιο χρέος, αλλά τα μοχλευμένα τοξικά προϊόντα και τα παράγωγα ύψους 5,8 τρισ. ευρώ που έχουν στην κατοχή τους οι μεγάλες ιδιωτικές γερμανικές και γαλλικές τράπεζες.
Δυστυχώς, λοιπόν, το πολύ κολακευτικό una faccia una razza δεν ισχύει, τουλάχιστον για τους πολιτικούς, τους κρατικούς λειτουργούς και βεβαίως την άρχουσα επιχειρηματική τάξη των δύο χωρών...
www.bankingnews.gr
Η ομαδοποίηση αυτή είναι εξόχως κολακευτική για εμάς, ιδίως αν κάποιος τολμήσει να μας συγκρίνει, έστω και αναλογικά, με την Ιταλία.
Γιατί, πέραν της ένδοξης αρχαίας ιστορίας, της βαθιάς θρησκευτικής παράδοσης και του σημερινού υπέρογκου δημόσιου χρέους, οι δύο χώρες δεν έχουν τίποτα κοινό.
Η Ιταλία, παρά τα σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματά της και τον αργοκίνητο δημόσιο τομέα, παραμένει ένας παραγωγικός κολοσσός, που είναι ταυτόχρονα η Μέκκα του σύγχρονου ντιζάιν σε πολλούς τομείς.
Κατασκευάζει σχεδόν τα πάντα, από σούπερ αυτοκίνητα μέχρι επώνυμες γραβάτες, και ταυτόχρονα διαφυλάσσει ως κόρην οφθαλμού την πρωτογενή παραγωγή της, εμπλουτίζοντάς την με τους πιο σύγχρονους κανόνες του μάρκετινγκ.
Τα προϊόντα της, όπως τα φημισμένα αλλαντικά, η παρμεζάνα και το λάδι της Τοσκάνης, κατακλύζουν τα ράφια των πιο ακριβών ντελικατέσεν σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ τα ιταλικά κρασιά, ακόμη και δεύτερης κατηγορίας, όπως τα prosecco, έχουν κατακτήσει τον λεγόμενο Νέο Κόσμο.
Στον αντίποδα, η Ελλάδα σέρνεται.
Η υποτυπώδης, αλλά υπαρκτή ελληνική βιομηχανία κατέρρευσε στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και η πρωτογενής παραγωγή αφέθηκε ολόκληρες δεκαετίες στις ψευδαισθήσεις των επιδοτήσεων.
Σήμερα, που τα λουριά έσφιξαν, οι αγρότες έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους και φυσικοί θησαυροί όπως το ελληνικό ελαιόλαδο ξεπέφτουν σε εμπορικά κυκλώματα που το «σκοτώνουν» σε εξευτελιστικές τιμές.
Ακόμη και η ναυτιλία, για την οποία μπορούμε να κομπάζουμε, δεν έχει καμία παραγωγική βάση στην Ελλάδα.
Τα ναυπηγεία στην πράξη υπολειτουργούν, έρμαια συνδικαλιστών και άλλων... υγιών παραγωγικών δυνάμεων, χωρίς δυνατότητα να προσφέρουν ούτε ένα απλό service στα ελληνικά μεταφορικά πλοία, την ώρα που οι Ιταλοί κατασκευάζουν από πολυτελείς θαλαμηγούς μέχρι υπερσύγχρονα πολεμικά πλοία.
Το μόνο λοιπόν που έχει απομείνει, την ίδια ώρα που στη Βενετία διώχνουν τους πλεονάζοντες επισκέπτες, είναι η... βαριά βιομηχανία του τουρισμού!
Με τη νοοτροπία των διάφορων Ανδρεάδηδων, που πιστεύουν πως, αν βουλιάξει η χώρα με 50.000.000 μπατιροτουρίστες, θα περισσέψει και κάνα δίφραγκο για τους ιθαγενείς σερβιτόρους.
Με τους Ιταλούς υπάρχει και άλλη μία θεμελιώδης διαφορά.
Και είναι αυτή που τους κάνει έθνος-κράτος, σε αντίθεση με εμάς που είμαστε έθνος, αλλά όχι κράτος!
Η αντίληψη ενός περήφανου οικονομικού και επιχειρηματικού πατριωτισμού.
Κι αυτή η πατριωτική επιχειρηματική συνείδηση διατρέχει κάθετα και οριζόντια όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Όταν στην αρχή της κρίσης κινδύνεψαν τα ιταλικά ομόλογα και η «Corriere della sera» έκανε έκκληση στους πολίτες να βοηθήσουν τη χώρα για να μην καταλήξει στα νύχια των δανειστών, μαζεύτηκαν εν μια νυκτί 3 δισ. από τον απλό κόσμο και οι εκπρόσωποι των μεγαλύτερων ιταλικών επιχειρήσεων βροντοφώναξαν: Είμαστε εδώ!
Και θα αγοράσουμε όσο δημόσιο χρέος χρειαστεί για να μείνει η χώρα όρθια!
Και έτσι τα κοράκια των αγορών τούς άφησαν στην ησυχία τους.
Στην Ελλάδα, αντιστοίχως, οι μεγαλοεπιχειρηματίες σαλταδόροι μιας γενιάς έπαιρναν δάνεια από τις τράπεζες και τα ξόδευαν στη Μύκονο και την Κουρσεβέλ...
Η διαφορά αντίληψης με τους Ιταλούς φαίνεται και με ακόμη ένα μικρό παράδειγμα.
Της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας.
Που, αν και πλήρως ενταγμένη στο ευρωσύστημα, προτάσσει το εθνικό συμφέρον και μάχεται για την προστασία του, και της αντίστοιχης ελληνικής, που διοικείται από έναν τύπο, σφουγγαρόπανο των δανειστών.
Τον γνωστό και ως… forget it, Yanis...
H διαφορά δεν είναι μόνο θέμα μεγέθους, όπου υπερισχύει το... too big to fail.
Οι Γερμανοί δεν τόλμησαν να αγγίξουν τις ιταλικές τράπεζες, γιατί οι Ιταλοί τις υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια.
Σε αντίθεση με την περίπτωση της Κύπρου, που την πλήρωσαν οι μικροκαταθέτες, ούτε ο Schaeuble διανοήθηκε να προτείνει «κούρεμα» καταθέσεων για αντιστοίχως υπερχρεωμένες τράπεζες της Ιταλίας.
Και μόλις προχθές η Banca d'Italia έδειξε πάλι τα δόντια της στους Γερμανούς, επισημαίνοντας με νόημα μια αλήθεια που όλοι γνωρίζουν, αλλά ελάχιστοι τολμούν να πουν.
Οτι το πρόβλημα της ευρωπαϊκής οικονομίας δεν είναι το δημόσιο χρέος, αλλά τα μοχλευμένα τοξικά προϊόντα και τα παράγωγα ύψους 5,8 τρισ. ευρώ που έχουν στην κατοχή τους οι μεγάλες ιδιωτικές γερμανικές και γαλλικές τράπεζες.
Δυστυχώς, λοιπόν, το πολύ κολακευτικό una faccia una razza δεν ισχύει, τουλάχιστον για τους πολιτικούς, τους κρατικούς λειτουργούς και βεβαίως την άρχουσα επιχειρηματική τάξη των δύο χωρών...
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών