Μετά τα μνημόνια πάντως η χώρα είναι τόσο διχασμένη όσο δεν ήταν ούτε εκείνη την περίοδο με τις πλατείες, τους «βάστα Γερούν» και τους «υπερήφανους»
Μπορεί να βγήκαμε από τα μνημόνια, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν επιστρέψαμε και ούτε πρόκειται να επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν.
Εκείνο το βιοτικό επίπεδο, όσοι το έζησαν και το χάρηκαν, το έζησαν.
Δεν θα ξανάρθει.
Αυτά τα ανέμελα χρόνια που κατανάλωνες χωρίς να δίνεις λογαριασμό, που έβγαζες λεφτά χωρίς να χρειάζεται να πληρώσεις φόρους, που έπαιρνες επιδοτήσεις 60-70% και ήθελες να μη βάλεις το υπόλοιπο ποσοστό, που έπαιρνες διακοποδάνειο για να πας βρε αδελφέ και συ σαν τους άρχοντες στη Νέα Υόρκη, δεν επανέρχονται.
Όμως μάθαμε κάτι όλα αυτά τα χρόνια, ή τσάμπα πήγαν οι θυσίες;
Μάθαμε για τι μπήκαμε στο μνημόνιο;
Τελικά τι έφταιγε;
Έφταιγαν οι κακές τράπεζες που μας έδωσαν με το ζόρι δάνεια, έφταιγαν τα μεγάλα ελλείμματα που αύξησαν το χρέος, έφταιγε το μεγάλο δημόσιο, έφταιγαν οι μιζαδόροι πολιτικοί, έφταιγε η τυρόπιτα που πήρα χωρίς απόδειξη, έφταιγε η εκάστοτε αντιπολίτευση που έταζε τα πάντα χωρίς να έχει ιδέα τι γίνεται στη χώρα, έφταιγαν οι κακοί Ευρωπαίοι, έφταιγε ότι δεν γυρίσαμε στη δραχμή, ότι δεν διαγράψαμε το χρέος, ότι δεν πήραμε τις γερμανικές αποζημιώσεις, ότι δεν αξιοποιήσαμε την τράπεζα της Ανατολής, ότι αντί να μειώσουμε φόρους, τους αυξήσαμε;
Τι έφταιγε;
Τι τελικά μάθαμε από όλα αυτά;
Το σίγουρο είναι πως αν ρωτήσεις σήμερα, αυτούς που είχαν άποψη πριν από μερικά χρόνια, λίγοι θα σου πουν κάτι διαφορετικό.
Ίσως ο Πρωθυπουργός και κάποιοι ακόμα να έχουν αλλάξει γνώμη και έστριψαν τελικά το καράβι προς το τρίτο μνημόνιο, αντί προς τα IOUs το παράλληλο σύστημα κτλ.
Ο κόσμος που πίστευε ότι φταίνε οι γερμανοί και το έκαναν για να σώσουμε τις τράπεζές τους συνεχίζουν να το πιστεύουν.
Αυτοί που πίστευαν ότι φταίνε οι μίζες συνεχίζουν να το πιστεύουν, όπως πιστεύουν και αυτοί που έπαιρναν 3.000 ευρώ σύνταξη στα 47 ότι τα είχαν όλα πληρωμένα από τον ιδρώτα τους.
Ίσως δεν μάθαμε κάτι σημαντικό μετά από τόσα χρόνια μνημονίων.
Δεν μάθαμε ότι δεν μπορούμε να ζούμε με τόσο μεγάλο κράτος, με άχρηστους οργανισμούς με ΔΕΚΟ που τις χρειάζεται, με υπηρεσίες που πληρώνουμε χωρίς να έχουν απογραφεί, με τέτοιες διαφορές στους μισθούς του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα κτλ.
Δεν μάθαμε ακόμη πως άλλος δρόμος αξιόπιστος δεν υπήρχε και πως αν δεν μειώναμε δαπάνες δεν γινόταν να μειώσουμε φόρους.
Δεν μάθαμε πως οι γερμανικές αποζημιώσεις ήταν ένα παραμυθάκι που το πέταξαν πολλοί, μεταξύ αυτών και ο Πρωθυπουργός μπροστά στη Μέρκελ και μετά υπέγραψε τα πάντα χωρίς να ξαναπεί κουβέντα.
Δεν μάθαμε ότι ο Βαρουφάκης στοίχισε πολλά και έκανε τον Τσίπρα να τον χαρακτηρίσει με αυτή τη λέξη που οι περισσότεροι τη θυμούνται ακόμα.
Μετά τα μνημόνια πάντως η χώρα είναι τόσο διχασμένη όσο δεν ήταν ούτε εκείνη την περίοδο με τις πλατείες, τους «βάστα Γερούν» και τους «υπερήφανους».
Και αυτόν το διχασμό αν δεν μπορέσουμε να τον αφήσουμε πίσω μας, ίσως τα χειρότερα να μην έχουν περάσει
Γιώργος Κατικάς
george.katikas@gmail.com
www.bankingnews.gr
Εκείνο το βιοτικό επίπεδο, όσοι το έζησαν και το χάρηκαν, το έζησαν.
Δεν θα ξανάρθει.
Αυτά τα ανέμελα χρόνια που κατανάλωνες χωρίς να δίνεις λογαριασμό, που έβγαζες λεφτά χωρίς να χρειάζεται να πληρώσεις φόρους, που έπαιρνες επιδοτήσεις 60-70% και ήθελες να μη βάλεις το υπόλοιπο ποσοστό, που έπαιρνες διακοποδάνειο για να πας βρε αδελφέ και συ σαν τους άρχοντες στη Νέα Υόρκη, δεν επανέρχονται.
Όμως μάθαμε κάτι όλα αυτά τα χρόνια, ή τσάμπα πήγαν οι θυσίες;
Μάθαμε για τι μπήκαμε στο μνημόνιο;
Τελικά τι έφταιγε;
Έφταιγαν οι κακές τράπεζες που μας έδωσαν με το ζόρι δάνεια, έφταιγαν τα μεγάλα ελλείμματα που αύξησαν το χρέος, έφταιγε το μεγάλο δημόσιο, έφταιγαν οι μιζαδόροι πολιτικοί, έφταιγε η τυρόπιτα που πήρα χωρίς απόδειξη, έφταιγε η εκάστοτε αντιπολίτευση που έταζε τα πάντα χωρίς να έχει ιδέα τι γίνεται στη χώρα, έφταιγαν οι κακοί Ευρωπαίοι, έφταιγε ότι δεν γυρίσαμε στη δραχμή, ότι δεν διαγράψαμε το χρέος, ότι δεν πήραμε τις γερμανικές αποζημιώσεις, ότι δεν αξιοποιήσαμε την τράπεζα της Ανατολής, ότι αντί να μειώσουμε φόρους, τους αυξήσαμε;
Τι έφταιγε;
Τι τελικά μάθαμε από όλα αυτά;
Το σίγουρο είναι πως αν ρωτήσεις σήμερα, αυτούς που είχαν άποψη πριν από μερικά χρόνια, λίγοι θα σου πουν κάτι διαφορετικό.
Ίσως ο Πρωθυπουργός και κάποιοι ακόμα να έχουν αλλάξει γνώμη και έστριψαν τελικά το καράβι προς το τρίτο μνημόνιο, αντί προς τα IOUs το παράλληλο σύστημα κτλ.
Ο κόσμος που πίστευε ότι φταίνε οι γερμανοί και το έκαναν για να σώσουμε τις τράπεζές τους συνεχίζουν να το πιστεύουν.
Αυτοί που πίστευαν ότι φταίνε οι μίζες συνεχίζουν να το πιστεύουν, όπως πιστεύουν και αυτοί που έπαιρναν 3.000 ευρώ σύνταξη στα 47 ότι τα είχαν όλα πληρωμένα από τον ιδρώτα τους.
Ίσως δεν μάθαμε κάτι σημαντικό μετά από τόσα χρόνια μνημονίων.
Δεν μάθαμε ότι δεν μπορούμε να ζούμε με τόσο μεγάλο κράτος, με άχρηστους οργανισμούς με ΔΕΚΟ που τις χρειάζεται, με υπηρεσίες που πληρώνουμε χωρίς να έχουν απογραφεί, με τέτοιες διαφορές στους μισθούς του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα κτλ.
Δεν μάθαμε ακόμη πως άλλος δρόμος αξιόπιστος δεν υπήρχε και πως αν δεν μειώναμε δαπάνες δεν γινόταν να μειώσουμε φόρους.
Δεν μάθαμε πως οι γερμανικές αποζημιώσεις ήταν ένα παραμυθάκι που το πέταξαν πολλοί, μεταξύ αυτών και ο Πρωθυπουργός μπροστά στη Μέρκελ και μετά υπέγραψε τα πάντα χωρίς να ξαναπεί κουβέντα.
Δεν μάθαμε ότι ο Βαρουφάκης στοίχισε πολλά και έκανε τον Τσίπρα να τον χαρακτηρίσει με αυτή τη λέξη που οι περισσότεροι τη θυμούνται ακόμα.
Μετά τα μνημόνια πάντως η χώρα είναι τόσο διχασμένη όσο δεν ήταν ούτε εκείνη την περίοδο με τις πλατείες, τους «βάστα Γερούν» και τους «υπερήφανους».
Και αυτόν το διχασμό αν δεν μπορέσουμε να τον αφήσουμε πίσω μας, ίσως τα χειρότερα να μην έχουν περάσει
Γιώργος Κατικάς
george.katikas@gmail.com
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών