Θα πρέπει να καθοριστεί τι ακριβώς εννοεί κάποιος όταν μιλά για «επιστροφή στην κανονικότητα» και όχι μόνο για την οικονομία
Εάν θεωρήσουμε ότι ο καθορισμός πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι το 2060 δεν συνιστά υποχρέωση έναντι των δανείων που έχουμε λάβει τότε θα συμφωνήσουμε με όσους ομιλούν περί του τέλους των μνημονίων.
Η πραγματικότητα είναι όμως διαφορετική εάν συμφωνήσουμε όλοι ότι τα μνημόνια στην ουσία αποτελούσαν τις μεταρρυθμιστικές υποχρεώσεις της χώρας από την σύναψη των δανείων για την αναχρηματοδότηση των χρεών της.
Η προπαγανδιστική μηχανή όσων θεωρούν ότι βγήκαμε από τα μνημόνια παραγνωρίζοντας τις υποχρεώσεις μας μέχρι το 2060 ή τις υποχρεώσεις που δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί πάρα το γεγονός ότι έχουν ψηφιστεί, όπως η μείωση των συντάξεων και η μείωση του αφορολόγητου θέλει την επιστροφή στην κανονικότητα.
Ποια κανονικότητα όμως;
Αυτή που μας οδήγησε στα μνημόνια, αυτή που μας οδήγησε στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, αυτή που γελοιοποιεί την καθημερινότητα μας, αυτή που ισοπεδώνει αξίες, αυτή που αδιαφορεί για την τάξη και την ασφάλεια;
Διότι εάν θεωρούμε ως κανονικότητα την άντληση κεφαλαίων για την αναχρηματοδότηση των χρεών μας από τις αγορές και μάλιστα με βιώσιμο επιτόκιο τότε θα συμφωνήσουμε απόλυτα αφού πρόκειται για υγιή τρόπο χρηματοδότησης.
Εάν όμως εννοούμε κανονικότητα την κάλυψη των καταναλωτικών δαπανών με δανεικά, εάν εννοούμε μισθολογικές αυξήσεις μεγαλύτερες από την παραγωγικότητα, προσλήψεις πολιτικών φίλων και συγγενών με κατάλυση κάθε έννοιας αξιοκρατίας και ευνομίας τότε δεν θα συμφωνήσουμε.
Κανονικότητα στην βάση πρακτικών του παρελθόντος, όπως κατάληψη δημοσίων κτιρίων και πανεπιστήμιων από παραβατικούς με την ελληνική πολιτεία να κοιτά από μακριά χωρίς να παρεμβαίνει, ή υιοθετώντας το πόρισμα Παρασκεύοπουλου που θέλει να δίνονται χώροι για εκδηλώσεις στους καταληψίες των πανεπιστημίων τότε προφανώς δεν ομιλούμε για κανονικότητα αλλά για χάος.
Κανονικότητα δεν είναι να σπάμε να ακυρωτικά μηχανήματα των εισιτηρίων για να διευκολύνουμε τους τζαμπατζήδες, ούτε να χτυπούμε τους ελεγκτές που εντέλλονται από το κράτος για την εφαρμογή της νομιμότητας.
Κανονικότητα δεν είναι να χαϊδεύουμε τους μαθητές, φοιτητές και καθηγητές, με λιγότερες ώρες διδασκαλίας, μικρότερη διδακτέα ύλη, μέγιστο αριθμό αδικαιολόγητων απουσιών, αντικατάσταση των λατινικών με την υποτιθέμενη ως αριστερόστροφη κοινωνιολογία, εισαγωγή χωρίς εξετάσεις στα ΤΕΙ ή με βαθμούς εισαγωγής κάτω από την βάση και φυσικά χωρίς καμία αξιολόγηση.
Κανονικότητα δεν είναι να καταστρέφουμε οτιδήποτε δημόσιο, από τα σχολικά θρανία και τις αίθουσες διδασκαλίας έως τα αγάλματα, τα τρένα, τα λεωφορεία, τα κτίρια, τους πολιτιστικούς και αρχαιολογικούς χώρους χωρίς νά υπάρχει η κατάλληλη τιμωρία και ο απαραίτητος σωφρονισμός.
Κανονικότητα δεν είναι να επιδοτούμε την αεργία, την οκνηρία, τις τυχοδιωκτικές επαγγελματικές πρωτοβουλίες και τις κουτοπονηριές συμπαγών ομάδων συγκεκριμένων συμφερόντων.
Κανονικότητα δεν είναι να εξαγοράζουμε την εύνοια των πολιτών με λαϊκίστικες προσεγγίσεις και να καλλιεργούμε την αλήθεια μέσω των πρακτικών της απόκρυψης, των νεφελωμάτων και των αλχημειών ούτε να διαιρούμε την κοινωνία με εμπρηστικές και φανατικές τοποθετήσεις και με δημοψηφίσματα μισαλλοδοξίας.
Κανονικότητα δεν αποτελούν οι ιδεολογικές δοξασίες χάους τύπου νόμου Παρασκεύοπουλου για την αποσυμφόρηση των φυλακών ή του μη απόλυτα υποχρεωτικού εμβολιασμού των παιδιών.
Κανονικότητα δεν είναι ο αυταρχισμός, ο κυνισμός, η αυθάδεια, η ασυδοσία, ούτε η άποψη ότι όποιος δεν συμφωνεί με την ανοχή και την παθητικότητα έναντι της ημιμάθειας, της ανοησίας, της ανεπάρκειας, της βλακείας, είναι φασίστας.
Κανονικότητα σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω είναι η ανάδειξη της πραγματικής έννοιας του πατριωτισμού, αυτού που δίνει προτεραιότητα στην ιστορική συνείδηση, στην πνευματική καλλιέργεια, στην ανάδειξη των αρίστων, στον σεβασμό της υγιούς επιχειρηματικότητας και κυρίως στην αντιμετώπιση κάθε υπονομευτικής δράσης όπως αυτή που υπόγεια υλοποιείται μέσω της αύξησης των ελλειμμάτων και των χρεών.
Κανονικότητα δεν είναι το χθες του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, δεν είναι αυτό που διεθνώς χαρακτηρίζεται ως του καπιταλισμού των διασυνδέσεων και των διευκολύνσεων, αλλά το αύριο, εκείνο που θα στηρίζεται στην παραγωγικότητα, στις ίσες ευκαιρίες, στην επιβράβευση των αρίστων και στην δικαιοσύνη.
Σαράντος Λέκκας,
Οικονομολόγος
www.bankingnews.gr
Η πραγματικότητα είναι όμως διαφορετική εάν συμφωνήσουμε όλοι ότι τα μνημόνια στην ουσία αποτελούσαν τις μεταρρυθμιστικές υποχρεώσεις της χώρας από την σύναψη των δανείων για την αναχρηματοδότηση των χρεών της.
Η προπαγανδιστική μηχανή όσων θεωρούν ότι βγήκαμε από τα μνημόνια παραγνωρίζοντας τις υποχρεώσεις μας μέχρι το 2060 ή τις υποχρεώσεις που δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί πάρα το γεγονός ότι έχουν ψηφιστεί, όπως η μείωση των συντάξεων και η μείωση του αφορολόγητου θέλει την επιστροφή στην κανονικότητα.
Ποια κανονικότητα όμως;
Αυτή που μας οδήγησε στα μνημόνια, αυτή που μας οδήγησε στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, αυτή που γελοιοποιεί την καθημερινότητα μας, αυτή που ισοπεδώνει αξίες, αυτή που αδιαφορεί για την τάξη και την ασφάλεια;
Διότι εάν θεωρούμε ως κανονικότητα την άντληση κεφαλαίων για την αναχρηματοδότηση των χρεών μας από τις αγορές και μάλιστα με βιώσιμο επιτόκιο τότε θα συμφωνήσουμε απόλυτα αφού πρόκειται για υγιή τρόπο χρηματοδότησης.
Εάν όμως εννοούμε κανονικότητα την κάλυψη των καταναλωτικών δαπανών με δανεικά, εάν εννοούμε μισθολογικές αυξήσεις μεγαλύτερες από την παραγωγικότητα, προσλήψεις πολιτικών φίλων και συγγενών με κατάλυση κάθε έννοιας αξιοκρατίας και ευνομίας τότε δεν θα συμφωνήσουμε.
Κανονικότητα στην βάση πρακτικών του παρελθόντος, όπως κατάληψη δημοσίων κτιρίων και πανεπιστήμιων από παραβατικούς με την ελληνική πολιτεία να κοιτά από μακριά χωρίς να παρεμβαίνει, ή υιοθετώντας το πόρισμα Παρασκεύοπουλου που θέλει να δίνονται χώροι για εκδηλώσεις στους καταληψίες των πανεπιστημίων τότε προφανώς δεν ομιλούμε για κανονικότητα αλλά για χάος.
Κανονικότητα δεν είναι να σπάμε να ακυρωτικά μηχανήματα των εισιτηρίων για να διευκολύνουμε τους τζαμπατζήδες, ούτε να χτυπούμε τους ελεγκτές που εντέλλονται από το κράτος για την εφαρμογή της νομιμότητας.
Κανονικότητα δεν είναι να χαϊδεύουμε τους μαθητές, φοιτητές και καθηγητές, με λιγότερες ώρες διδασκαλίας, μικρότερη διδακτέα ύλη, μέγιστο αριθμό αδικαιολόγητων απουσιών, αντικατάσταση των λατινικών με την υποτιθέμενη ως αριστερόστροφη κοινωνιολογία, εισαγωγή χωρίς εξετάσεις στα ΤΕΙ ή με βαθμούς εισαγωγής κάτω από την βάση και φυσικά χωρίς καμία αξιολόγηση.
Κανονικότητα δεν είναι να καταστρέφουμε οτιδήποτε δημόσιο, από τα σχολικά θρανία και τις αίθουσες διδασκαλίας έως τα αγάλματα, τα τρένα, τα λεωφορεία, τα κτίρια, τους πολιτιστικούς και αρχαιολογικούς χώρους χωρίς νά υπάρχει η κατάλληλη τιμωρία και ο απαραίτητος σωφρονισμός.
Κανονικότητα δεν είναι να επιδοτούμε την αεργία, την οκνηρία, τις τυχοδιωκτικές επαγγελματικές πρωτοβουλίες και τις κουτοπονηριές συμπαγών ομάδων συγκεκριμένων συμφερόντων.
Κανονικότητα δεν είναι να εξαγοράζουμε την εύνοια των πολιτών με λαϊκίστικες προσεγγίσεις και να καλλιεργούμε την αλήθεια μέσω των πρακτικών της απόκρυψης, των νεφελωμάτων και των αλχημειών ούτε να διαιρούμε την κοινωνία με εμπρηστικές και φανατικές τοποθετήσεις και με δημοψηφίσματα μισαλλοδοξίας.
Κανονικότητα δεν αποτελούν οι ιδεολογικές δοξασίες χάους τύπου νόμου Παρασκεύοπουλου για την αποσυμφόρηση των φυλακών ή του μη απόλυτα υποχρεωτικού εμβολιασμού των παιδιών.
Κανονικότητα δεν είναι ο αυταρχισμός, ο κυνισμός, η αυθάδεια, η ασυδοσία, ούτε η άποψη ότι όποιος δεν συμφωνεί με την ανοχή και την παθητικότητα έναντι της ημιμάθειας, της ανοησίας, της ανεπάρκειας, της βλακείας, είναι φασίστας.
Κανονικότητα σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω είναι η ανάδειξη της πραγματικής έννοιας του πατριωτισμού, αυτού που δίνει προτεραιότητα στην ιστορική συνείδηση, στην πνευματική καλλιέργεια, στην ανάδειξη των αρίστων, στον σεβασμό της υγιούς επιχειρηματικότητας και κυρίως στην αντιμετώπιση κάθε υπονομευτικής δράσης όπως αυτή που υπόγεια υλοποιείται μέσω της αύξησης των ελλειμμάτων και των χρεών.
Κανονικότητα δεν είναι το χθες του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, δεν είναι αυτό που διεθνώς χαρακτηρίζεται ως του καπιταλισμού των διασυνδέσεων και των διευκολύνσεων, αλλά το αύριο, εκείνο που θα στηρίζεται στην παραγωγικότητα, στις ίσες ευκαιρίες, στην επιβράβευση των αρίστων και στην δικαιοσύνη.
Σαράντος Λέκκας,
Οικονομολόγος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών