γράφει : Σοφία Ζαφείρη
Οι αντιδράσεις ενάντια σε κάθε χώρα εξαρτώνται από τη «βαρύτητα» που φέρει στην παγκόσμιο πολιτικό-οικονομική σκηνή
Οι οικονομικοί αναλυτές σπεύδουν να μας ξεκαθαρίσουν ότι «η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα» και οι συνάδελφοί τους στην πολιτική ανάλυση ότι «η Σαουδική Αραβία δεν είναι Ρωσία».
Πρόκειται για περιπτώσεις κατά τις οποίες οι καθ’ ύλην αρμόδιοι αντιδρούν με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Η απάντηση, φυσικά, για τη διαφορετική προσέγγιση δεν είναι άλλη από τα χρήματα.
«Για τα λεφτά τα κάνεις όλα», όπως λέει και το λαϊκό άσμα.
Κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα.
Η Ευρωζώνη είχε τη δυνατότητα να επιβάλλει –δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα είναι θέμα οπτικής γωνίας και αντίληψης- σκληρά μέτρα στην Ελλάδα προκειμένου να μπει στον σωστό δρόμο, να αφήσει πίσω της τη δημοσιονομική εκτροπή και να ακολουθήσει την οδό της αρετής και της λιτότητας.
Η ελληνική οικονομία είναι τόσο αμελητέα για τη ζώνη του ευρώ, που πιθανώς ακόμη και ένα Grexit θα μπορούσε να καταστεί διαχειρίσιμο.
Όμως η Ρώμη είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Η τρίτη ισχυρότερη οικονομία της Ευρωζώνης όντως μπορεί να απειλήσει τη βιωσιμότητα της Ένωσης και να κάνει την ελληνική κρίση να μοιάζει με… παιδική χαρά.
Το μόνο, ως φαίνεται, που μπορεί να κάνει η Κομισιόν είναι να «μαλώνει» λεκτικά την Ιταλία.
Και πολύ καλά κάνει.
Το ιταλικό χρέος φθάνει στα 2,4 τρισ. ευρώ και το μεγαλύτερο ποσοστό του βρίσκεται στα ταμεία της ΕΚΤ και των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών.
Η Ιταλία είναι «too big to fail», οπότε οι εταίροι της φαίνεται σίγουρο ότι θα κάνουν τα στραβά μάτια, με δεδομένο και ότι το 2019 είναι εκλογικό έτος, οπότε καλό θα είναι να δουν πρώτα πώς θα διαμορφωθούν οι πολιτικές ισορροπίες.
Την ίδια ώρα που στην Ευρώπη ζούμε ένα ακόμη οικονομικό δράμα, μεταξύ Σ. Αραβίας, ΕΕ και ΗΠΑ –κατά κύριο λόγο- παίζεται ένα θέατρο σκιών.
Έχει καταστεί σαφές ότι η δολοφονία του Jamal Khashoggi –επικριτή τόσο του καθεστώτος της Σ. Αραβίας όσο και της στάσης των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή – ήταν εντολή του καθεστώτος του Ριάντ.
Όμως οι ΗΠΑ και η ΕΕ κάνουν τα… στραβά μάτια.
Αντίθετα στην περίπτωση Skripal, χωρίς καμία απόδειξη, υπήρξαν ραγδαίες αντιδράσεις τόσο από την Ευρώπη όσο και από τις ΗΠΑ.
Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με τους ίδιους «ενόχους».
Το Ριάντ είναι απαραίτητο, κυρίως στην Ουάσιγκτον, για τη διατήρηση των εύθραυστών ισορροπιών στη Μ. Ανατολή.
Τέτοιες δύσκολες στην επίτευξή τους συμμαχίες δεν μπορούν να χαλάσουν γιατί δολοφονήθηκε ένας δημοσιογράφος, σωστά;
www.bankingnews.gr
Πρόκειται για περιπτώσεις κατά τις οποίες οι καθ’ ύλην αρμόδιοι αντιδρούν με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Η απάντηση, φυσικά, για τη διαφορετική προσέγγιση δεν είναι άλλη από τα χρήματα.
«Για τα λεφτά τα κάνεις όλα», όπως λέει και το λαϊκό άσμα.
Κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα.
Η Ευρωζώνη είχε τη δυνατότητα να επιβάλλει –δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα είναι θέμα οπτικής γωνίας και αντίληψης- σκληρά μέτρα στην Ελλάδα προκειμένου να μπει στον σωστό δρόμο, να αφήσει πίσω της τη δημοσιονομική εκτροπή και να ακολουθήσει την οδό της αρετής και της λιτότητας.
Η ελληνική οικονομία είναι τόσο αμελητέα για τη ζώνη του ευρώ, που πιθανώς ακόμη και ένα Grexit θα μπορούσε να καταστεί διαχειρίσιμο.
Όμως η Ρώμη είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Η τρίτη ισχυρότερη οικονομία της Ευρωζώνης όντως μπορεί να απειλήσει τη βιωσιμότητα της Ένωσης και να κάνει την ελληνική κρίση να μοιάζει με… παιδική χαρά.
Το μόνο, ως φαίνεται, που μπορεί να κάνει η Κομισιόν είναι να «μαλώνει» λεκτικά την Ιταλία.
Και πολύ καλά κάνει.
Το ιταλικό χρέος φθάνει στα 2,4 τρισ. ευρώ και το μεγαλύτερο ποσοστό του βρίσκεται στα ταμεία της ΕΚΤ και των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών.
Η Ιταλία είναι «too big to fail», οπότε οι εταίροι της φαίνεται σίγουρο ότι θα κάνουν τα στραβά μάτια, με δεδομένο και ότι το 2019 είναι εκλογικό έτος, οπότε καλό θα είναι να δουν πρώτα πώς θα διαμορφωθούν οι πολιτικές ισορροπίες.
Την ίδια ώρα που στην Ευρώπη ζούμε ένα ακόμη οικονομικό δράμα, μεταξύ Σ. Αραβίας, ΕΕ και ΗΠΑ –κατά κύριο λόγο- παίζεται ένα θέατρο σκιών.
Έχει καταστεί σαφές ότι η δολοφονία του Jamal Khashoggi –επικριτή τόσο του καθεστώτος της Σ. Αραβίας όσο και της στάσης των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή – ήταν εντολή του καθεστώτος του Ριάντ.
Όμως οι ΗΠΑ και η ΕΕ κάνουν τα… στραβά μάτια.
Αντίθετα στην περίπτωση Skripal, χωρίς καμία απόδειξη, υπήρξαν ραγδαίες αντιδράσεις τόσο από την Ευρώπη όσο και από τις ΗΠΑ.
Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με τους ίδιους «ενόχους».
Το Ριάντ είναι απαραίτητο, κυρίως στην Ουάσιγκτον, για τη διατήρηση των εύθραυστών ισορροπιών στη Μ. Ανατολή.
Τέτοιες δύσκολες στην επίτευξή τους συμμαχίες δεν μπορούν να χαλάσουν γιατί δολοφονήθηκε ένας δημοσιογράφος, σωστά;
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών