γράφει : Σπύρος Χριστόπουλος
Περιορισμένα τα περιθώρια και οι επιλογές για τον πρωθυπουργό
Οι δημοσκοπήσεις - σχεδόν στην πλειονότητα τους – αποτυπώνουν πως στις επόμενες εκλογές νικητής θα είναι η ΝΔ.
Με μια διαφορά που κυμαίνεται από 6,5 έως 16,5 ποσοστιαίες μονάδες.
Σε κάποιες από αυτές μάλιστα, η ΝΔ εμφανίζεται ακόμα και να πιάνει αυτοδυναμία, κάτι που εάν συμβεί θα είναι ένας πραγματικός θρίαμβος για τον Κ. Μητσοτάκη.
Υπό αυτά τα δεδομένα και τον συσχετισμό δυνάμεων, κυκλοφορούν – και πάλι – τα τελευταία 24ωρα σενάρια σύμφωνα με τα οποία ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εξετάζει το ενδεχόμενο να αιφνιδιάσει και να προκηρύξει εκλογές τον Μάρτιο.
Και τα επιχειρήματα για αυτό είναι ότι το πρώτο δίμηνο του 2019 θα έχουν υλοποιηθεί όλες οι παροχές της κυβέρνησης (π.χ. αναδρομικά για ειδικά μισθολόγια, κοινωνικό μέρισμα για το 2018, μειωμένες εισφορές σε ελεύθερους επαγγελματίες) και άρα θα υπάρχει ένα θετικό κλίμα στην κοινωνία ενώ παράλληλα με την ολοκλήρωση του πρώτου κύκλου της διαδικασίας της Συνταγματικής Αναθεώρησης θα έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό η κυβέρνηση να αναδείξει το προοδευτικό στίγμα της πολιτικής της.
Προς επίρρωση του σεναρίου αυτό εντάσσεται και το ενδεχόμενο να έρθει νωρίτερα, δηλαδή εντός του Φεβρουαρίου, η Συμφωνία των Πρεσπών προς κύρωση στην ελληνική Βουλή, γεγονός που με τη σειρά του θα δρομολογήσει πολιτικές εξελίξεις μια και θα σημάνει και το πρόωρο τέλος της κυβερνητικής συνεργασίας των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Σε κάθε περίπτωση, το σενάριο να στηθούν εκλογές τον Μάρτιο, στερείται λογικής για τις επιδιώξεις και τη στρατηγική της κυβέρνησης.
Διότι πολύ απλά θα σημαίνει ότι ο κ.Τσίπρας έχει αποδεχθεί την εκλογική του ήττα.
Και δεν κάνει τίποτα άλλο από το να την επισπεύδει.
Είναι προφανές πως μια εκλογική αναμέτρηση τον Μάρτιο, δεν έχει να προσφέρει τίποτα θετικό στον κ.Τσίπρα και στην κυβέρνηση του.
Ούτε καν το επιχείρημα του εκλογικού αιφνιδιασμού.
Αντιθέτως, ενισχύουν όλη την επιχειρηματολογία της ΝΔ που κάνει λόγο για παροχολογία και για επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης.
Δηλαδή για ψηφοθηρία.
Αυτό το οποίο χρειάζεται ο κ.Τσίπρας και η κυβέρνηση του δεν έχει αλλάξει εδώ και αρκετούς μήνες.
Χρειάζεται χρόνο.
Χρόνο για να αποδώσουν οι πολιτικές, στις οποίες έχει «επενδύσει» κυρίως στον οικονομικό τομέα.
Περιμένει δηλαδή να μειωθεί περαιτέρω η ανεργία, να αρχίσει να ανακάμπτει σταθερά και δυναμικά η οικονομία, να «περάσουν» στην τσέπη των επαγγελματιών οι ασφαλιστικές εισφορές, να αρχίσει να δρομολογείται η μείωση του ΕΝΦΙΑ και γενικότερα να δρομολογηθούν όλα εκείνα που είναι ικανά να αλλάξουν το κλίμα στην κοινωνία και την ψυχολογία των πολιτών.
Οι οποίοι θα πρέπει να διαπιστώσουν τη βελτίωση στην ίδια τους την τσέπη, οι οποίοι θα πρέπει να αντιληφθούν ότι υπάρχει πράγματι προοπτική, οι οποίοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι γίνονται πράγματα που δεν ανήκουν στην σφαίρα της πολιτικής ασάφειας και αερολογίας.
Εάν αυτό δεν συμβεί, είναι ελάχιστες οι πιθανότητες, αν όχι αδύνατο να καταφέρει ο κ.Τσίπρας να αλλάξει τις σημερινές ισορροπίες και να γυρίσει το πολιτικό παιχνίδι.
Με αυτό το σκεπτικό ο κ.Τσίπρας θα επιδιώκει να φτάσει μέχρι τέλους, μέχρι την εξάντληση της τετραετίας, τον Οκτώβριο του 2019.
Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο.
Πέρα από την ύπαρξη αντικειμενικών προβλημάτων, όπως πόσο μπορεί να προχωρήσει μια κυβέρνηση μειοψηφίας σε τόσο πολωτικό κλίμα και ενόψει εκλογών, υπάρχει και πολιτική σκοπιμότητα.
Διότι τον Μάιο θα έχουν προηγηθεί οι ευρωεκλογές και οι αυτοδιοικητικές εκλογές.
Δεδομένου ότι σε αυτές τις αναμετρήσεις η ψήφος αντικειμενικά είναι πιο χαλαρή, εκτιμάται ότι οι πολίτες θα εκφράσουν έντονα τη δυσαρέσκεια τους στην κυβέρνηση Τσίπρα.
Όμως αν προκύψει μια πραγματικά μεγάλη διαφορά μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα διαμορφωθεί μια δυναμική που θα είναι αδύνατο να ανατραπεί λίγους μήνες αργότερα.
Άρα και σε αυτήν την περίπτωση η κυβέρνηση κινδυνεύει να εγκλωβιστεί και να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο.
Υπό αυτά τα δεδομένα, ιδανική ημερομηνία για την κυβέρνηση παραμένει ο Μάιος.
Διότι αφενός η κυβέρνηση θα έχει χρόνο έτσι ώστε να αποτυπωθούν στην κοινωνία τα όποια θετικά της οικονομικής της πολιτικής αφετέρου με την τριπλή κάλπη, μπορεί να ελπίζει ότι η όποια δυσαρέσκεια θα εκτονωθεί πρωτίστως σε ευρωεκλογές και σε αυτοδιοικητικές εκλογές και άρα στην κάλπη των βουλευτικών εκλογών, οι πολίτες θα μπορούν πιο ψύχραιμα να κρίνουν ευρύτερα τις πολιτικές που ευαγγελίζονται ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Και εκεί να μπουν στο «ζύγι» τα περί προοδευτικών-συντηρητικών πολιτικών, το ποιος έβαλε και έβγαλε την χώρα από τα μνημόνια, το ποιος αντιπροσωπεύει το «παλιό» και ποιος το «νέο», το ποιος εμπλέκεται στα σκάνδαλα και ποιος όχι.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Με μια διαφορά που κυμαίνεται από 6,5 έως 16,5 ποσοστιαίες μονάδες.
Σε κάποιες από αυτές μάλιστα, η ΝΔ εμφανίζεται ακόμα και να πιάνει αυτοδυναμία, κάτι που εάν συμβεί θα είναι ένας πραγματικός θρίαμβος για τον Κ. Μητσοτάκη.
Υπό αυτά τα δεδομένα και τον συσχετισμό δυνάμεων, κυκλοφορούν – και πάλι – τα τελευταία 24ωρα σενάρια σύμφωνα με τα οποία ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εξετάζει το ενδεχόμενο να αιφνιδιάσει και να προκηρύξει εκλογές τον Μάρτιο.
Και τα επιχειρήματα για αυτό είναι ότι το πρώτο δίμηνο του 2019 θα έχουν υλοποιηθεί όλες οι παροχές της κυβέρνησης (π.χ. αναδρομικά για ειδικά μισθολόγια, κοινωνικό μέρισμα για το 2018, μειωμένες εισφορές σε ελεύθερους επαγγελματίες) και άρα θα υπάρχει ένα θετικό κλίμα στην κοινωνία ενώ παράλληλα με την ολοκλήρωση του πρώτου κύκλου της διαδικασίας της Συνταγματικής Αναθεώρησης θα έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό η κυβέρνηση να αναδείξει το προοδευτικό στίγμα της πολιτικής της.
Προς επίρρωση του σεναρίου αυτό εντάσσεται και το ενδεχόμενο να έρθει νωρίτερα, δηλαδή εντός του Φεβρουαρίου, η Συμφωνία των Πρεσπών προς κύρωση στην ελληνική Βουλή, γεγονός που με τη σειρά του θα δρομολογήσει πολιτικές εξελίξεις μια και θα σημάνει και το πρόωρο τέλος της κυβερνητικής συνεργασίας των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Σε κάθε περίπτωση, το σενάριο να στηθούν εκλογές τον Μάρτιο, στερείται λογικής για τις επιδιώξεις και τη στρατηγική της κυβέρνησης.
Διότι πολύ απλά θα σημαίνει ότι ο κ.Τσίπρας έχει αποδεχθεί την εκλογική του ήττα.
Και δεν κάνει τίποτα άλλο από το να την επισπεύδει.
Είναι προφανές πως μια εκλογική αναμέτρηση τον Μάρτιο, δεν έχει να προσφέρει τίποτα θετικό στον κ.Τσίπρα και στην κυβέρνηση του.
Ούτε καν το επιχείρημα του εκλογικού αιφνιδιασμού.
Αντιθέτως, ενισχύουν όλη την επιχειρηματολογία της ΝΔ που κάνει λόγο για παροχολογία και για επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης.
Δηλαδή για ψηφοθηρία.
Αυτό το οποίο χρειάζεται ο κ.Τσίπρας και η κυβέρνηση του δεν έχει αλλάξει εδώ και αρκετούς μήνες.
Χρειάζεται χρόνο.
Χρόνο για να αποδώσουν οι πολιτικές, στις οποίες έχει «επενδύσει» κυρίως στον οικονομικό τομέα.
Περιμένει δηλαδή να μειωθεί περαιτέρω η ανεργία, να αρχίσει να ανακάμπτει σταθερά και δυναμικά η οικονομία, να «περάσουν» στην τσέπη των επαγγελματιών οι ασφαλιστικές εισφορές, να αρχίσει να δρομολογείται η μείωση του ΕΝΦΙΑ και γενικότερα να δρομολογηθούν όλα εκείνα που είναι ικανά να αλλάξουν το κλίμα στην κοινωνία και την ψυχολογία των πολιτών.
Οι οποίοι θα πρέπει να διαπιστώσουν τη βελτίωση στην ίδια τους την τσέπη, οι οποίοι θα πρέπει να αντιληφθούν ότι υπάρχει πράγματι προοπτική, οι οποίοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι γίνονται πράγματα που δεν ανήκουν στην σφαίρα της πολιτικής ασάφειας και αερολογίας.
Εάν αυτό δεν συμβεί, είναι ελάχιστες οι πιθανότητες, αν όχι αδύνατο να καταφέρει ο κ.Τσίπρας να αλλάξει τις σημερινές ισορροπίες και να γυρίσει το πολιτικό παιχνίδι.
Με αυτό το σκεπτικό ο κ.Τσίπρας θα επιδιώκει να φτάσει μέχρι τέλους, μέχρι την εξάντληση της τετραετίας, τον Οκτώβριο του 2019.
Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο.
Πέρα από την ύπαρξη αντικειμενικών προβλημάτων, όπως πόσο μπορεί να προχωρήσει μια κυβέρνηση μειοψηφίας σε τόσο πολωτικό κλίμα και ενόψει εκλογών, υπάρχει και πολιτική σκοπιμότητα.
Διότι τον Μάιο θα έχουν προηγηθεί οι ευρωεκλογές και οι αυτοδιοικητικές εκλογές.
Δεδομένου ότι σε αυτές τις αναμετρήσεις η ψήφος αντικειμενικά είναι πιο χαλαρή, εκτιμάται ότι οι πολίτες θα εκφράσουν έντονα τη δυσαρέσκεια τους στην κυβέρνηση Τσίπρα.
Όμως αν προκύψει μια πραγματικά μεγάλη διαφορά μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα διαμορφωθεί μια δυναμική που θα είναι αδύνατο να ανατραπεί λίγους μήνες αργότερα.
Άρα και σε αυτήν την περίπτωση η κυβέρνηση κινδυνεύει να εγκλωβιστεί και να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο.
Υπό αυτά τα δεδομένα, ιδανική ημερομηνία για την κυβέρνηση παραμένει ο Μάιος.
Διότι αφενός η κυβέρνηση θα έχει χρόνο έτσι ώστε να αποτυπωθούν στην κοινωνία τα όποια θετικά της οικονομικής της πολιτικής αφετέρου με την τριπλή κάλπη, μπορεί να ελπίζει ότι η όποια δυσαρέσκεια θα εκτονωθεί πρωτίστως σε ευρωεκλογές και σε αυτοδιοικητικές εκλογές και άρα στην κάλπη των βουλευτικών εκλογών, οι πολίτες θα μπορούν πιο ψύχραιμα να κρίνουν ευρύτερα τις πολιτικές που ευαγγελίζονται ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Και εκεί να μπουν στο «ζύγι» τα περί προοδευτικών-συντηρητικών πολιτικών, το ποιος έβαλε και έβγαλε την χώρα από τα μνημόνια, το ποιος αντιπροσωπεύει το «παλιό» και ποιος το «νέο», το ποιος εμπλέκεται στα σκάνδαλα και ποιος όχι.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών