Η νέα στόχευση του Τσίπρα τον βγάζει πολιτικά ενισχυμένο... έστω και μελλοντικά

Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε δύο πολύ μεγάλα πολιτικά ρίσκα.
Το ένα με την ψήφο εμπιστοσύνης, το δεύτερο με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Το πρώτο του «βγήκε», έλαβε τις 151 θετικές ψήφους και παρά τα όσα «επικοινωνιακά ηχηρά αλλά ανούσια» διατυμπανίζει η αντιπολίτευση για «κυβέρνηση-κουρελού», έχει πολιτικά και συνταγματικά ανοιχτό το δρόμο για να φτάσει έως το τέλος της θητείας του, τον Οκτώβριο του 2019, ανεξάρτητα από το αν θα αποφασίσει να πάει μέχρι εκεί.
Κατά πάσα πιθανότητα θα του βγει και το δεύτερο ρίσκο.
Καθώς πλέον θα πρέπει να υπάρξει μια τεράστια ανατροπή – έκπληξη της τελευταίας στιγμής για να μην βρεθούν οι 151 και να μην περάσει η Συμφωνία των Πρεσπών από τη Βουλή.
Ο πρωθυπουργός με τη Συμφωνία των Πρεσπών πήρε μια απόφαση που συνεπάγεται τεράστιο πολιτικό κόστος.
Που ενδεχομένως να είναι και καταλυτική για το αποτέλεσμα των επόμενων εθνικών εκλογών.
Και μπορεί στο τέλος αυτής της πορείας προς τις εκλογές, ο κ.Τσίπρας να βγει «πολιτικά ζημιωμένος» με την έννοια ότι – όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις - θα χάσει τις εκλογές, αλλά οι κινήσεις του μακροπρόθεσμα τον βγάζουν ενισχυμένο στην εγχώρια πολιτική σκηνή.
Πρώτον, διότι εμφανίζεται ως ένας πολιτικός που τολμά να λύσει ένα εκκρεμές για δεκαετίες εθνικό ζήτημα, μένοντας πιστός στις διακηρυγμένες πολιτικές θέσεις και σταθερός στις αντιλήψεις του ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται ότι θα έρθει αντιμέτωπος με σφόδρες αντιδράσεις.
Αναμφίβολα πρόκειται για μια πρωτοβουλία που ενισχύει το ηγετικό του προφίλ, κάτι που αναγνωρίζεται και σε διεθνές επίπεδο.
Και που παράλληλα του δίνει τη δυνατότητα να βάλλει κατά του Κ. Μητσοτάκη και της Φώφης Γεννηματά κατηγορώντας τους για πολιτική ανακολουθία βάσει των όσων έχουν υποστηρίξει τα κόμματα τους κατά το παρελθόν και για μικροκομματική στρατηγική.
Δεύτερον και κυριότερο, ο κ.Τσίπρας φαίνεται να έχει διασφαλίσει πλέον όλες εκείνες τις συνθήκες ώστε να ηγηθεί του προοδευτικού πολιτικού χώρου στην Ελλάδα.
Το Κίνημα Αλλαγής δεν μοιάζει να μπορεί να εξελιχθεί στον περίφημο τρίτο πόλο που θα έμπαινε «σφήνα» στο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ.
Η αποχώρηση του Ποταμιού, η διαγραφή του Θ. Θεοχαρόπουλου που δείχνει και την απομάκρυνση της ΔΗΜΑΡ αλλά και η διαφοροποίηση του Γ. Παπανδρέου από τη «γραμμή» Γεννηματά για τη Συμφωνία των Πρεσπών αποδεικνύουν ότι το ΚΙΝΑΛ είναι απλά η «συνέχεια» του άλλοτε ΠΑΣΟΚ και σε καμία των περιπτώσεων μια δυναμική σύνθεση κεντροαριστερών και σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων που θα μπορούσε να διεισδύσει με αξιώσεις στην κοινωνία.
Αν τώρα προστεθεί η διαφαινόμενη διάλυση του Ποταμιού και οι συνεχείς αποστάσεις της ΝΔ του κ.Μητσοτάκη από τον μετριοπαθή μεσαίο χώρο, τότε ο κ.Τσίπρας έχει τη μεγάλη ευκαιρία να καλύψει το κενό και να γίνει ο βασικός εκφραστής μιας μεγάλης δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης, η οποία θα έχει ως κορμό της το ΣΥΡΙΖΑ.
Με λίγα λόγια ο κ.Τσίπρας, ακόμα και αν χάσει τις επόμενες εθνικές εκλογές, καταφέρνει κάτι που δεν είχε πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.
Να εδραιωθεί δηλαδή στο πολιτικό σκηνικό, εκφράζοντας ένα πολιτικό ρεύμα με πλειοψηφικές τάσεις στην ελληνική κοινωνία.
Και πλέον το ερώτημα για τους επόμενους μήνες είναι το εξής:
Στον επικείμενο ανασχηματισμό ο πρωθυπουργός θα φανεί εξίσου τολμηρός;
Όχι μόνο κάνοντας πραγματικά «ανοίγματα» σε πρόσωπα και προσωπικότητες της Κεντροαριστεράς αλλά και σε προοδευτικές ιδέες και αντιλήψεις προκειμένου να δείξει ότι είναι όντως διατεθειμένος και έτοιμος να κάνει το πρώτο βήμα για να αλλάξει τελείως τις σημερινές πολιτικές ισορροπίες;
Ευκαιρίες θα έχει πολλές, αρχής γενομένης με τις προτάσεις για τη Συνταγματική Αναθεώρηση.
Εάν το πράξει και φανεί εκ νέου τολμηρός, θα έχει κάνει ένα πολύ γερό «ανακάτεμα» της πολιτικής τράπουλας.
Όπου πλέον θα είναι ο «πρωταγωνιστής» της Αριστεράς στο δίπολο με τη Δεξιά.
Και εκεί θα κριθούν όλα.
 
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr