Είναι σαφές πως ο ρόλος των συνδικάτων έχει την τελευταία εικοσαετία, ατονήσει
Σχολιάζοντας με κάποιο συνάδερφο του εργατικού –συνδικαλιστικού ρεπορτάζ τα τεκταινόμενα τις τελευταίες μέρες με το Συνέδριο της ΓΣΕΕ –που δεν έγινε- και τα επεισόδια της Τετάρτης στην ολομέλεια της διοίκησης, με δεδομένο ότι καλύπτουμε το συγκεκριμένο ρεπορτάζ, κάποιες δεκαετίες και έχουμε δει άπειρα, αντίστοιχα συνέδρια, καταλήξαμε στο συμπέρασμα, ότι αυτά αν γίνονταν 30 χρόνια πριν «θα είχε χυθεί αίμα».
Τι συμβαίνει τώρα; Είναι σαφές πως ο ρόλος των συνδικάτων έχει την τελευταία εικοσαετία, ατονήσει. Τελευταία μεγάλη παρέμβαση αυτού που ονομάζουμε συνδικαλιστικό κίνημα ήταν οι κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό Γιαννίτση.
Αλλαγές που τις βρήκαμε επί τα χείρον μπροστά μας, γιατί οι ανατροπές που συνέβησαν με τις αλλαγές σε όρια ηλικίας, τις μειώσεις συντάξεων, τις ενοποιήσεις ταμείων κλπ, ήταν αναπόφευκτα, πολύ χειρότερες.
Το ΠΑΜΕ (συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ), ακολουθεί από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, μία παρελκυστική συνδικαλιστική τακτική.
Δεν συμμετέχει σε προεδρεία αναλογικά, καταλαμβάνοντας θέσεις ευθύνης, ανάλογα με τη δύναμη που καταγράφει στα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, όπως οι αντίστοιχες συνδικαλιστικές παρατάξεις πράττουν.
Είναι μέσα στα συνδικάτα, αλλά ουσιαστικά έξω απ αυτά, για να τα καταγγέλλει ως «εργοδοτικά, ενταγμένα στη λογική της παγκοσμιοποίησης κλπ».
Όμως και οι συνδικαλιστές των άλλων κομμάτων περιχαρακωμένοι πίσω από τις θέσεις και τα προνόμια που αυτές τους εξασφαλίζουν, ενδιαφέρονται μόνο για τα «κουκιά», τη «γραμμή» στη σταυροδοσία, σε εποχές όμως που έχουν αλλάξει όλα τα δεδομένα, τόσο της οικονομίας, όσο και αυτών που κάποτε θεωρούνταν «κεκτημένα» και «ιερά».
Στην Καλαμάτα ξεκίνησε το 37ο συνέδριο, για να μην καταλήξει ποτέ σε εκλογές και νέα διοίκηση της ΓΣΕΕ, επειδή παρεμποδίστηκε από το ΠΑΜΕ, το οποίο κατέβασε κάποια λεωφορεία με «φοιτητές, αγρότες και άλλες συμπαθείς τάξεις», που καμία σχέση δεν είχαν με εργαζόμενους, όπως κατήγγειλε η άλλη πλευρά.
Το επιχείρημα, ήταν γιατί δεν γίνονταν δεκτοί 50 σύνεδροι, που είχαν χαρακτηριστεί ως «νόθοι».
Επιπλέον ζητούσαν να θυσιαστεί ως Ιφιγένεια, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Δημήτρης Καραγεωργόπουλος, τον οποίο έχουν καταγγείλει και ως εργοδότη.
Τώρα αν ο κ. Καραγεωργόπουλος είναι και εργοδότης, δεν το ξέρω.
Ας το βρουν τα δικαστήρια, που φαντάζομαι εκεί θα καταλήξει.
Αυτό που ξέρω και λέω είναι ό,τι όλα αυτά γίνονται πέρα και έξω από τον πραγματικό κόσμο της εργασίας και αυτός ούτε καν τους παρακολουθεί.
Προσπαθεί απλά να επιβιώσει και να βγάλει τον καθημερινό επιούσιο με δυσκολία.
Σε μια κοινωνία που έχει διαρραγεί από την κρίση και τη λιτότητα, που δε βλέπει φως, επενδύσεις και εργασία.
Σε όλα τα παραπάνω αναζητούνται λύσεις και η μόνη διέξοδος, η μόνη λύση είναι ο διάλογος.
Και όχι ο διορισμός από τα δικαστήρια διοίκησης που παραπέμπει στο ’89 και στις «μαύρες» εποχές Ραυτόπουλου.
Όλα τα άλλα γίνονται εκ του πονηρού.
Αντώνης Βασιλόπουλος
www.bankingnews.gr
Τι συμβαίνει τώρα; Είναι σαφές πως ο ρόλος των συνδικάτων έχει την τελευταία εικοσαετία, ατονήσει. Τελευταία μεγάλη παρέμβαση αυτού που ονομάζουμε συνδικαλιστικό κίνημα ήταν οι κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό Γιαννίτση.
Αλλαγές που τις βρήκαμε επί τα χείρον μπροστά μας, γιατί οι ανατροπές που συνέβησαν με τις αλλαγές σε όρια ηλικίας, τις μειώσεις συντάξεων, τις ενοποιήσεις ταμείων κλπ, ήταν αναπόφευκτα, πολύ χειρότερες.
Το ΠΑΜΕ (συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ), ακολουθεί από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, μία παρελκυστική συνδικαλιστική τακτική.
Δεν συμμετέχει σε προεδρεία αναλογικά, καταλαμβάνοντας θέσεις ευθύνης, ανάλογα με τη δύναμη που καταγράφει στα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, όπως οι αντίστοιχες συνδικαλιστικές παρατάξεις πράττουν.
Είναι μέσα στα συνδικάτα, αλλά ουσιαστικά έξω απ αυτά, για να τα καταγγέλλει ως «εργοδοτικά, ενταγμένα στη λογική της παγκοσμιοποίησης κλπ».
Όμως και οι συνδικαλιστές των άλλων κομμάτων περιχαρακωμένοι πίσω από τις θέσεις και τα προνόμια που αυτές τους εξασφαλίζουν, ενδιαφέρονται μόνο για τα «κουκιά», τη «γραμμή» στη σταυροδοσία, σε εποχές όμως που έχουν αλλάξει όλα τα δεδομένα, τόσο της οικονομίας, όσο και αυτών που κάποτε θεωρούνταν «κεκτημένα» και «ιερά».
Στην Καλαμάτα ξεκίνησε το 37ο συνέδριο, για να μην καταλήξει ποτέ σε εκλογές και νέα διοίκηση της ΓΣΕΕ, επειδή παρεμποδίστηκε από το ΠΑΜΕ, το οποίο κατέβασε κάποια λεωφορεία με «φοιτητές, αγρότες και άλλες συμπαθείς τάξεις», που καμία σχέση δεν είχαν με εργαζόμενους, όπως κατήγγειλε η άλλη πλευρά.
Το επιχείρημα, ήταν γιατί δεν γίνονταν δεκτοί 50 σύνεδροι, που είχαν χαρακτηριστεί ως «νόθοι».
Επιπλέον ζητούσαν να θυσιαστεί ως Ιφιγένεια, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Δημήτρης Καραγεωργόπουλος, τον οποίο έχουν καταγγείλει και ως εργοδότη.
Τώρα αν ο κ. Καραγεωργόπουλος είναι και εργοδότης, δεν το ξέρω.
Ας το βρουν τα δικαστήρια, που φαντάζομαι εκεί θα καταλήξει.
Αυτό που ξέρω και λέω είναι ό,τι όλα αυτά γίνονται πέρα και έξω από τον πραγματικό κόσμο της εργασίας και αυτός ούτε καν τους παρακολουθεί.
Προσπαθεί απλά να επιβιώσει και να βγάλει τον καθημερινό επιούσιο με δυσκολία.
Σε μια κοινωνία που έχει διαρραγεί από την κρίση και τη λιτότητα, που δε βλέπει φως, επενδύσεις και εργασία.
Σε όλα τα παραπάνω αναζητούνται λύσεις και η μόνη διέξοδος, η μόνη λύση είναι ο διάλογος.
Και όχι ο διορισμός από τα δικαστήρια διοίκησης που παραπέμπει στο ’89 και στις «μαύρες» εποχές Ραυτόπουλου.
Όλα τα άλλα γίνονται εκ του πονηρού.
Αντώνης Βασιλόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών