Οι καταστάσεις που βιώνουν οι έλληνες πολίτες συνέπεια της δημοσιονομικής κρίσης έχει μεταβάλει τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την ζώσα πραγματικότητα
Ουδέν κακόν αμιγές καλού έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι κάτι που έχει εφαρμογή στην τρέχουσα ελληνική πραγματικότητα.
Οι καταστάσεις που βιώνουν οι έλληνες πολίτες συνέπεια της δημοσιονομικής κρίσης έχει μεταβάλει τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την ζώσα πραγματικότητα ενώ διαφοροποιεί σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν πολλές από αυτές τις πρακτικές που είχαν οδηγήσει ορισμένους να μιλούν για αλλοίωση της οικογενειακής εικόνας όπως αυτή είχε αποτυπωθεί στην κοινωνική μας φιλοσοφία .
Η αλληλεγγύη και το δέσιμο των μελών μιας τυπικής ελληνικής οικογένειας ήταν πάντα έμβλημα κοινωνικής συνοχής και κυρίως απόδειξη των ιδιαίτερων δεσμών που διατηρούνταν ακόμη και μετά την ενηλικίωση των μελών της .
Γυρνώντας το χρόνο πίσω παρατηρούμε ότι αυτό το έμβλημα διαφοροποιούσε την ελληνική κοινωνία από άλλες και κυρίως από την αγγλοσαξονικές.
Παρότι το καταναλωτικό πρότυπο επέβαλε κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες την αποξένωση των ενηλίκων μελών, τον αποσυντονισμό σε ότι αφορούσε τα έθιμα και τις οικογενειακές παραδόσεις καθώς και την μειωμένη ενασχόληση και ανταπόκριση σε κάθε τι που βρίσκονταν έξω από το πλαίσιο των παγκοσμιοποιημένων προτύπων διαβίωσης και διαπροσωπικών σχέσεων.
Σήμερα ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης του καταναλωτικού προτύπου και των τεράστιων οικονομικών δυσχεριών η ελληνική οικογένεια βρίσκεται αντιμέτωπη με προβλήματα που η ίδια δημιούργησε όταν ξέχασε τα αυτονόητα.
Σήμερα η οικογένεια δίνει λύσεις.
Χρηματοδοτεί τα άνεργα μέλη , δίνει κουράγιο και ελπίδα κρατώντας την αξιοπρέπεια ψηλά .
Σήμερα η οικογένεια μειώνει την αβεβαιότητα.
Στηρίζει τα μέλη περιορίζοντας τους φόβους και την απελπισία που κυριαρχεί όταν η μεταβολή των σταθερών είναι τέτοιας μορφής που τα πάντα αλλάζουν και τα πάντα αναθεωρούνται .
Πόσες ελληνικές οικογένειες σήμερα δεν συντηρούνται με την σύνταξη του παππού και της γιαγιάς ;
Το καταναλωτικό μοντέλο των προηγούμενων δεκαετιών είχε δημιουργήσει τους οίκους ευγηρίας , τα γεροντολογικά κέντρα και αλλά παρόμοια κέντρα που απαρνούνταν τον κακόηχο τίτλο γηροκομείο και στα οποία στέλνονταν τα γηραιότερα μέλη της οικογένειας.
Σήμερα πολλά από αυτά κλείνουν , διότι η σύνταξη είναι αναγκαία για την χρηματοδότη των αναγκών ολόκληρων οικογενειών.
Η ανάγκη μετετράπη σε φιλότιμο το οποίο δυστυχώς είχε χαθεί από την αλλοτρίωση που δημιούργησε το καταναλωτικό μοντέλο ακόμη και στις συνειδήσεις των νεοελλήνων .
Σήμερα που η κρίση άλλαξε τα δεδομένα ο μέσος πολίτης κατανοεί την βασική αρχή της πραγματικής οικονομικής ευημερίας η οποία θέλει την ισορροπία μεταξύ των εσόδων και των εξόδων .
Η κουλτούρα των τελευταίων τριών δεκαετιών που ήθελε τα οικονομικά ανοίγματα να καλύπτονται με δανεικά και στην λογική ότι έχει ο θεός όταν τίθονταν το ερώτημα της αποπληρωμής τους έκανε μεγάλο κακό στην ελληνική κοινωνία .
Η μέση ελληνική οικογένεια αντλώντας εικόνες και παραστάσεις από το life style έπεσε στην παγίδα της υπερχρέωσης με αποτέλεσμα σήμερα που τα εισοδήματα μειώθηκαν ή και χάθηκαν εντελώς να βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Η ιδιωτική υπερχρέωση είναι τέτοιας μορφής που όποιος χάνει την εργασία του κινδυνεύει να χάσει τα πάντα.
Αρωγός ανασύνταξης η οικογένεια .
Πλέον τα μελή της υπό στενή ή ευρεία έννοια ανακαλύπτουν αυτά που είχαν ξεχαστεί ως αξίες και ως νόρμες διαβίωσης και συμπεριφοράς .
Οι παλαιότεροι τα είχαν ζήσει και τα αναπολούσαν .
Οι νεότεροι τα μαθαίνουν τώρα και κατανοούν τα οφέλη και την χρησιμότητα τους.
Η αποξένωση περιορίζεται και η αλληλεγγύη παίρνει εκπληκτικές διαστάσεις .
Η ξεχασμένη κουλτούρα της αλληλοϋποστήριξης και του αλτρουισμού επανακάμπτει δίνοντας την εντύπωση πως ακόμη και από την κρίση μπορούν να βγουν θετικά μηνύματα για την ελληνική κοινωνία.
Λέκκας Σαράντος οικονομολόγος
www.bankingnews.gr
Οι καταστάσεις που βιώνουν οι έλληνες πολίτες συνέπεια της δημοσιονομικής κρίσης έχει μεταβάλει τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την ζώσα πραγματικότητα ενώ διαφοροποιεί σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν πολλές από αυτές τις πρακτικές που είχαν οδηγήσει ορισμένους να μιλούν για αλλοίωση της οικογενειακής εικόνας όπως αυτή είχε αποτυπωθεί στην κοινωνική μας φιλοσοφία .
Η αλληλεγγύη και το δέσιμο των μελών μιας τυπικής ελληνικής οικογένειας ήταν πάντα έμβλημα κοινωνικής συνοχής και κυρίως απόδειξη των ιδιαίτερων δεσμών που διατηρούνταν ακόμη και μετά την ενηλικίωση των μελών της .
Γυρνώντας το χρόνο πίσω παρατηρούμε ότι αυτό το έμβλημα διαφοροποιούσε την ελληνική κοινωνία από άλλες και κυρίως από την αγγλοσαξονικές.
Παρότι το καταναλωτικό πρότυπο επέβαλε κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες την αποξένωση των ενηλίκων μελών, τον αποσυντονισμό σε ότι αφορούσε τα έθιμα και τις οικογενειακές παραδόσεις καθώς και την μειωμένη ενασχόληση και ανταπόκριση σε κάθε τι που βρίσκονταν έξω από το πλαίσιο των παγκοσμιοποιημένων προτύπων διαβίωσης και διαπροσωπικών σχέσεων.
Σήμερα ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης του καταναλωτικού προτύπου και των τεράστιων οικονομικών δυσχεριών η ελληνική οικογένεια βρίσκεται αντιμέτωπη με προβλήματα που η ίδια δημιούργησε όταν ξέχασε τα αυτονόητα.
Σήμερα η οικογένεια δίνει λύσεις.
Χρηματοδοτεί τα άνεργα μέλη , δίνει κουράγιο και ελπίδα κρατώντας την αξιοπρέπεια ψηλά .
Σήμερα η οικογένεια μειώνει την αβεβαιότητα.
Στηρίζει τα μέλη περιορίζοντας τους φόβους και την απελπισία που κυριαρχεί όταν η μεταβολή των σταθερών είναι τέτοιας μορφής που τα πάντα αλλάζουν και τα πάντα αναθεωρούνται .
Πόσες ελληνικές οικογένειες σήμερα δεν συντηρούνται με την σύνταξη του παππού και της γιαγιάς ;
Το καταναλωτικό μοντέλο των προηγούμενων δεκαετιών είχε δημιουργήσει τους οίκους ευγηρίας , τα γεροντολογικά κέντρα και αλλά παρόμοια κέντρα που απαρνούνταν τον κακόηχο τίτλο γηροκομείο και στα οποία στέλνονταν τα γηραιότερα μέλη της οικογένειας.
Σήμερα πολλά από αυτά κλείνουν , διότι η σύνταξη είναι αναγκαία για την χρηματοδότη των αναγκών ολόκληρων οικογενειών.
Η ανάγκη μετετράπη σε φιλότιμο το οποίο δυστυχώς είχε χαθεί από την αλλοτρίωση που δημιούργησε το καταναλωτικό μοντέλο ακόμη και στις συνειδήσεις των νεοελλήνων .
Σήμερα που η κρίση άλλαξε τα δεδομένα ο μέσος πολίτης κατανοεί την βασική αρχή της πραγματικής οικονομικής ευημερίας η οποία θέλει την ισορροπία μεταξύ των εσόδων και των εξόδων .
Η κουλτούρα των τελευταίων τριών δεκαετιών που ήθελε τα οικονομικά ανοίγματα να καλύπτονται με δανεικά και στην λογική ότι έχει ο θεός όταν τίθονταν το ερώτημα της αποπληρωμής τους έκανε μεγάλο κακό στην ελληνική κοινωνία .
Η μέση ελληνική οικογένεια αντλώντας εικόνες και παραστάσεις από το life style έπεσε στην παγίδα της υπερχρέωσης με αποτέλεσμα σήμερα που τα εισοδήματα μειώθηκαν ή και χάθηκαν εντελώς να βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Η ιδιωτική υπερχρέωση είναι τέτοιας μορφής που όποιος χάνει την εργασία του κινδυνεύει να χάσει τα πάντα.
Αρωγός ανασύνταξης η οικογένεια .
Πλέον τα μελή της υπό στενή ή ευρεία έννοια ανακαλύπτουν αυτά που είχαν ξεχαστεί ως αξίες και ως νόρμες διαβίωσης και συμπεριφοράς .
Οι παλαιότεροι τα είχαν ζήσει και τα αναπολούσαν .
Οι νεότεροι τα μαθαίνουν τώρα και κατανοούν τα οφέλη και την χρησιμότητα τους.
Η αποξένωση περιορίζεται και η αλληλεγγύη παίρνει εκπληκτικές διαστάσεις .
Η ξεχασμένη κουλτούρα της αλληλοϋποστήριξης και του αλτρουισμού επανακάμπτει δίνοντας την εντύπωση πως ακόμη και από την κρίση μπορούν να βγουν θετικά μηνύματα για την ελληνική κοινωνία.
Λέκκας Σαράντος οικονομολόγος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών