γράφει : Αλεξάνδρα Τόμπρα
Ένα θέμα που έχει τόσο μεγάλες διαστάσεις που θα πρέπει η «ομάδα εργασίας» που θα το αναλάβει να λύσει πραγματικούς γρίφους
Εντάξει, μπορεί στις προεκλογικές περιόδους τα πνεύματα να ανεβαίνουν, οι «κορώνες» να παρεκτρέπονται και οι επιθέσεις ένθεν και ένθεν να πληθαίνουν, αλλά κάποια στιγμή οι Έλληνες πολιτικοί πρέπει να «ωριμάσουν» και να δουν τα προβλήματα της χώρας στην πραγματική τους διάσταση.
Και αυτό που έγινε την Τρίτη με το ασφαλιστικό μεταξύ Στουρνάρα και Μαξίμου δεν θα έπρεπε να γίνει…
Όχι γιατί κάποιος από τους δύο έχει δίκιο, αλλά γιατί με τις γενιές μιας χώρας δεν πρέπει να παίζει κανείς.
Η αποκατάσταση της βιωσιμότητας του Ασφαλιστικού δεν είναι θέμα πολιτικής απόφασης και εισαγόμενων συστημάτων.
Είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει όλες οι πολιτικές ομάδες να καθίσουν κάτω και να βρουν λύση, είτε βρίσκονται στα δεξιά είτε στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, και να μην χρησιμοποιούν ένα τόσο ευαίσθητο και κρίσιμο για τον κοινωνικό ιστό θέμα να διχάσει για ακόμη μία φορά τους Έλληνες.
Ένα θέμα που έχει τόσο μεγάλες διαστάσεις που θα πρέπει η «ομάδα εργασίας» που θα το αναλάβει να λύσει πραγματικούς γρίφους.
Και ένας από αυτούς είναι το δημογραφικό.
Σήμερα σε κάθε συνταξιούχο αναλογεί 1,3 εργαζόμενοι, με την αναλογία να βαίνει επί τα χείρω.
Με πιο απλά λόγια 1,3 εργαζόμενοι πρέπει να πληρώσουν 1 συνταξιούχο, αλλά και την περίθαλψη του συνταξιούχου, του εαυτού τους και των ανήλικων που τους αντιστοιχούν.
Είναι σαφές ότι αυτό δεν δουλεύει και όποιος θεωρεί ότι το ασφαλιστικό σύστημα είναι βιώσιμο μάλλον αποστρέφεται την πραγματικότητα.
Μάλιστα, σύμφωνα με τις μελέτες (ΟΗΕ, eurostat κλπ) μέχρι το 2050, δηλαδή σε 30 χρόνια, ένας στους τρεις πολίτες αυτής της χώρας θα είναι συνταξιούχος...
Αν λάβουμε υπόψιν και τους κάτω των 18, τότε περίπου 40 στους 100, μπορεί και λιγότερο, θα είναι οι εργαζόμενοι που θα πρέπει να πληρώνουν τις συντάξεις και την περίθαλψη...
Μόνο και μόνο με αυτό το στοιχείο, όποιος χαρακτηρίζει το Ασφαλιστικό βιώσιμο τότε μάλλον νομίζει ότι τα όρια ηλικίας μπορούν να ανέβουν στα 90 (και όποιος αντέξει…), ή οι συντάξεις να είναι ολίγων κερμάτων του ευρώ, ή να υπάρχει κάποιο rotation που οι εναπομείναντες εργαζόμενοι να κερδίζουν το τζακ ποτ σε λοταρία άλλης χώρας για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις δαπάνες!
Ας αφήσουμε λοιπόν το Ασφαλιστικό εκτός προεκλογικού διαλόγου και ας συναινέσουμε έστω και μια φορά στην ιστορία μας ότι θα πρέπει να δώσουμε μια κοινή λύση που θα αποτρέψει τις γενιές να φάει η μία τη σάρκα της άλλης…
www.bankingnews.gr
Και αυτό που έγινε την Τρίτη με το ασφαλιστικό μεταξύ Στουρνάρα και Μαξίμου δεν θα έπρεπε να γίνει…
Όχι γιατί κάποιος από τους δύο έχει δίκιο, αλλά γιατί με τις γενιές μιας χώρας δεν πρέπει να παίζει κανείς.
Η αποκατάσταση της βιωσιμότητας του Ασφαλιστικού δεν είναι θέμα πολιτικής απόφασης και εισαγόμενων συστημάτων.
Είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει όλες οι πολιτικές ομάδες να καθίσουν κάτω και να βρουν λύση, είτε βρίσκονται στα δεξιά είτε στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, και να μην χρησιμοποιούν ένα τόσο ευαίσθητο και κρίσιμο για τον κοινωνικό ιστό θέμα να διχάσει για ακόμη μία φορά τους Έλληνες.
Ένα θέμα που έχει τόσο μεγάλες διαστάσεις που θα πρέπει η «ομάδα εργασίας» που θα το αναλάβει να λύσει πραγματικούς γρίφους.
Και ένας από αυτούς είναι το δημογραφικό.
Σήμερα σε κάθε συνταξιούχο αναλογεί 1,3 εργαζόμενοι, με την αναλογία να βαίνει επί τα χείρω.
Με πιο απλά λόγια 1,3 εργαζόμενοι πρέπει να πληρώσουν 1 συνταξιούχο, αλλά και την περίθαλψη του συνταξιούχου, του εαυτού τους και των ανήλικων που τους αντιστοιχούν.
Είναι σαφές ότι αυτό δεν δουλεύει και όποιος θεωρεί ότι το ασφαλιστικό σύστημα είναι βιώσιμο μάλλον αποστρέφεται την πραγματικότητα.
Μάλιστα, σύμφωνα με τις μελέτες (ΟΗΕ, eurostat κλπ) μέχρι το 2050, δηλαδή σε 30 χρόνια, ένας στους τρεις πολίτες αυτής της χώρας θα είναι συνταξιούχος...
Αν λάβουμε υπόψιν και τους κάτω των 18, τότε περίπου 40 στους 100, μπορεί και λιγότερο, θα είναι οι εργαζόμενοι που θα πρέπει να πληρώνουν τις συντάξεις και την περίθαλψη...
Μόνο και μόνο με αυτό το στοιχείο, όποιος χαρακτηρίζει το Ασφαλιστικό βιώσιμο τότε μάλλον νομίζει ότι τα όρια ηλικίας μπορούν να ανέβουν στα 90 (και όποιος αντέξει…), ή οι συντάξεις να είναι ολίγων κερμάτων του ευρώ, ή να υπάρχει κάποιο rotation που οι εναπομείναντες εργαζόμενοι να κερδίζουν το τζακ ποτ σε λοταρία άλλης χώρας για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις δαπάνες!
Ας αφήσουμε λοιπόν το Ασφαλιστικό εκτός προεκλογικού διαλόγου και ας συναινέσουμε έστω και μια φορά στην ιστορία μας ότι θα πρέπει να δώσουμε μια κοινή λύση που θα αποτρέψει τις γενιές να φάει η μία τη σάρκα της άλλης…
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών