Χρειάζεται οι Βρυξέλλες να βάλουν ‘νερό στο κρασί τους’ και να έχουμε μια πραγματική επεκτατική πολιτική
‘Άρωμα’ προυπολογισμού διαχέεται σε όλη την ατμόσφαιρα του πολιτικού σκηνικού με αφορμή το προσχέδιο του προϋπολογισμού που είδε το φως της δημοσιότητας.
Ο....χαρακτηρισμός και η Τσακαλώτεια δήλωση
Ο προϋπολογισμός αυτός δε μπορεί να θεωρηθεί ότι υπηρετεί πολύ επεκτατική δημοσιονομική πολιτική αλλά ούτε είναι περιοριστικός. Κι αυτό διότι περιλαμβάνει ελαφρά μείωση των δημοσίων δαπανών και αύξηση των φορολογικών εσόδων μέσα όμως από μείωση φόρων, όχι αύξηση.
Και εδώ ήρθε η Τσακαλωτιάδα απάντηση του πρώην τσάρου του ΥΠΟΙΚ που δηλώνει ότι η μείωση του φόρου επιχειρήσεων δεν αυξάνει τα φορολογικά έσοδα.
Μα τα έσοδα από φόρο επιχειρήσεων δε μεταβάλλονται εξαιτίας της μεταβολής του φορολογικού συντελεστή. Κι αυτό διότι δεν εξαρτώνται μόνο από αυτό τον παράγοντα αλλά και από την φοροδιαφυγή, την φοροαποφυγή και πολλούς άλλους παράγοντες.
Η συσχέτιση είναι μόλις 17% (ελάχιστη) και φαίνεται στο παρακάτω διάγραμμα :
Τα έσοδα όμως από φόρο επιχειρήσεων ως % του ΑΕΠ εξαρτώνται από το ύψος του φορολογικού συντελεστή κάτι που μας το δείχνει η καμπύλη Laffer :
Μέχρι το 22% περίπου φορολογικό συντελεστή τα έσοδα ως % του ΑΕΠ αυξάνονται και μετά μειώνονται.
Κοινώς όσο πιο βαριά φορολογία βάζεις, τόσο μικρότερα έσοδα έχεις ως ποσοστό του εισοδήματος που παράγεται (αντίθετα εκτοξεύεις τις ανείσπραχτες οφειλές).
Πέραν όμως των εσόδων πρώτα από όλα πρέπει να μπαίνει η ανάπτυξη.
Η μείωση του φορολογικού συντελεστή στις επιχειρήσεις πρέπει να έχει συνέχεια και μάλιστα θα έπρεπε να είχαμε μείωση απευθείας στο 22%.
Κι αυτό διότι θα ρίξει νερό στο μύλο της ανάπτυξης με αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων και μείωση της ανεργίας.
Τα Staikouronomics, η ατμομηχανή και οι προβλέψεις
Τα economics του Χρήστου Σταϊκούρα, τα ‘Staikouronomics’ δεν αποτελούν μαγικό ραβδί του Harry Potter για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων και παράλληλα υψηλή ανάπτυξη κοντά στο 3%.
Αυτή την ώρα αν και είναι πολύ νωρίς για προβλέψεις, οι προβλέψεις μοιάζουν υπέρ του δέοντος αισιόδοξες.
Εάν θεωρήσουμε ότι οι μειώσεις των φόρων είναι ύψους 1,2 δις και ενισχυθεί το διαθέσιμο εισόδημα κατά αυτό το ποσό, η αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης, της ‘ατμομηχανής της ελληνικής ανάπτυξης’, θα είναι περίπου 1,15 δις.
Κι αυτό διότι η οριακή ροπή για κατανάλωση είναι 0,9608 στην περίοδο 2010-2018, όπως βλέπουμε και στο διάγραμμα:
Αυτό συνεπάγεται μια αύξηση της τάξεως λίγο λιγότερο από 1%, αντί του 1,8% που σημειώνεται στο προσχέδιο.
Για μια μεγάλη αναθέρμανση της κατανάλωσης απαιτείται μεγαλύτερη αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος.
Χρειάζεται οι Βρυξέλλες να βάλουν ‘νερό στο κρασί τους’ και να έχουμε μια πραγματική επεκτατική πολιτική, κάτι που ζήτησε ο σούπερ Μάριο Ντράγκι ‘κώδωντας το καμπανάκι του κινδύνου’ για την Ευρωζώνη.
Η θηλειά και οι στριγγλιές
Ορθώς οι προβλέψεις για το πλεόνασμα θα πρέπει να κινούνται όχι στο πώς θα βγει ένα υπερπλεόνασμα πολύ πάνω από το στόχο του 3,5%, αλλά στο πώς θα αναπνεύσει η οικονομία.
Τα υπερπλεονάσματα του άνω του 4% ‘έβαλαν τρικλοποδιά’ στην ανάπτυξη τα προηγούμενα δύο χρόνια.
Μετά από μια τέτοια βαθιά ύφεση η ανάπτυξη θα έπρεπε να ‘εκραγεί ως βαρέλι γεμάτο υπό πίεση’, ως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις στην σύγχρονη οικονομική ιστορία.
Ο πήχυς-μαμούθ στο 3,5% δεν αφήνει αρκετό δημοσιονομικό χώρο για γενναίες μειώσεις φόρων και στο ΦΠΑ και σε άλλους φόρους κατανάλωσης αλλά και αύξηση των δημοσίων επενδύσεων που είναι ‘βαλτωμένες’ στα 6,7 δις ετησίως.
Την ίδια ώρα η Γαλλία υπόσχεται για το 2020 νέες μειώσεις φόρων ύψους 10 δις και φωνάζει για χαμήλωμα του πήχυ για το έλλειμμα για τις χώρες της Ευρωζώνης, ενώ το ίδιο στριγγλίζει και η Ιταλία που θέλει να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες της με ερωτηματικό αν το έλλειμμα θα περιοριστεί στο 2%-2,1%.
Γι αυτό και αύριο το πρωί θα πρέπει να ανοίξει ξανά η ‘βεντάλια της συζήτησης’ με τους δανειστές για χαμηλότερα πλεονάσματα της τάξης του 1%-1,5%.
Κωνσταντίνος Βουδούρης
Καθηγητής Οικονομικών σε πανεπιστημιακά φροντιστήρια και κέντρα σπουδών
www.bankingnews.gr
Ο....χαρακτηρισμός και η Τσακαλώτεια δήλωση
Ο προϋπολογισμός αυτός δε μπορεί να θεωρηθεί ότι υπηρετεί πολύ επεκτατική δημοσιονομική πολιτική αλλά ούτε είναι περιοριστικός. Κι αυτό διότι περιλαμβάνει ελαφρά μείωση των δημοσίων δαπανών και αύξηση των φορολογικών εσόδων μέσα όμως από μείωση φόρων, όχι αύξηση.
Και εδώ ήρθε η Τσακαλωτιάδα απάντηση του πρώην τσάρου του ΥΠΟΙΚ που δηλώνει ότι η μείωση του φόρου επιχειρήσεων δεν αυξάνει τα φορολογικά έσοδα.
Μα τα έσοδα από φόρο επιχειρήσεων δε μεταβάλλονται εξαιτίας της μεταβολής του φορολογικού συντελεστή. Κι αυτό διότι δεν εξαρτώνται μόνο από αυτό τον παράγοντα αλλά και από την φοροδιαφυγή, την φοροαποφυγή και πολλούς άλλους παράγοντες.
Η συσχέτιση είναι μόλις 17% (ελάχιστη) και φαίνεται στο παρακάτω διάγραμμα :
Τα έσοδα όμως από φόρο επιχειρήσεων ως % του ΑΕΠ εξαρτώνται από το ύψος του φορολογικού συντελεστή κάτι που μας το δείχνει η καμπύλη Laffer :
Μέχρι το 22% περίπου φορολογικό συντελεστή τα έσοδα ως % του ΑΕΠ αυξάνονται και μετά μειώνονται.
Κοινώς όσο πιο βαριά φορολογία βάζεις, τόσο μικρότερα έσοδα έχεις ως ποσοστό του εισοδήματος που παράγεται (αντίθετα εκτοξεύεις τις ανείσπραχτες οφειλές).
Πέραν όμως των εσόδων πρώτα από όλα πρέπει να μπαίνει η ανάπτυξη.
Η μείωση του φορολογικού συντελεστή στις επιχειρήσεις πρέπει να έχει συνέχεια και μάλιστα θα έπρεπε να είχαμε μείωση απευθείας στο 22%.
Κι αυτό διότι θα ρίξει νερό στο μύλο της ανάπτυξης με αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων και μείωση της ανεργίας.
Τα Staikouronomics, η ατμομηχανή και οι προβλέψεις
Τα economics του Χρήστου Σταϊκούρα, τα ‘Staikouronomics’ δεν αποτελούν μαγικό ραβδί του Harry Potter για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων και παράλληλα υψηλή ανάπτυξη κοντά στο 3%.
Αυτή την ώρα αν και είναι πολύ νωρίς για προβλέψεις, οι προβλέψεις μοιάζουν υπέρ του δέοντος αισιόδοξες.
Εάν θεωρήσουμε ότι οι μειώσεις των φόρων είναι ύψους 1,2 δις και ενισχυθεί το διαθέσιμο εισόδημα κατά αυτό το ποσό, η αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης, της ‘ατμομηχανής της ελληνικής ανάπτυξης’, θα είναι περίπου 1,15 δις.
Κι αυτό διότι η οριακή ροπή για κατανάλωση είναι 0,9608 στην περίοδο 2010-2018, όπως βλέπουμε και στο διάγραμμα:
Αυτό συνεπάγεται μια αύξηση της τάξεως λίγο λιγότερο από 1%, αντί του 1,8% που σημειώνεται στο προσχέδιο.
Για μια μεγάλη αναθέρμανση της κατανάλωσης απαιτείται μεγαλύτερη αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος.
Χρειάζεται οι Βρυξέλλες να βάλουν ‘νερό στο κρασί τους’ και να έχουμε μια πραγματική επεκτατική πολιτική, κάτι που ζήτησε ο σούπερ Μάριο Ντράγκι ‘κώδωντας το καμπανάκι του κινδύνου’ για την Ευρωζώνη.
Η θηλειά και οι στριγγλιές
Ορθώς οι προβλέψεις για το πλεόνασμα θα πρέπει να κινούνται όχι στο πώς θα βγει ένα υπερπλεόνασμα πολύ πάνω από το στόχο του 3,5%, αλλά στο πώς θα αναπνεύσει η οικονομία.
Τα υπερπλεονάσματα του άνω του 4% ‘έβαλαν τρικλοποδιά’ στην ανάπτυξη τα προηγούμενα δύο χρόνια.
Μετά από μια τέτοια βαθιά ύφεση η ανάπτυξη θα έπρεπε να ‘εκραγεί ως βαρέλι γεμάτο υπό πίεση’, ως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις στην σύγχρονη οικονομική ιστορία.
Ο πήχυς-μαμούθ στο 3,5% δεν αφήνει αρκετό δημοσιονομικό χώρο για γενναίες μειώσεις φόρων και στο ΦΠΑ και σε άλλους φόρους κατανάλωσης αλλά και αύξηση των δημοσίων επενδύσεων που είναι ‘βαλτωμένες’ στα 6,7 δις ετησίως.
Την ίδια ώρα η Γαλλία υπόσχεται για το 2020 νέες μειώσεις φόρων ύψους 10 δις και φωνάζει για χαμήλωμα του πήχυ για το έλλειμμα για τις χώρες της Ευρωζώνης, ενώ το ίδιο στριγγλίζει και η Ιταλία που θέλει να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες της με ερωτηματικό αν το έλλειμμα θα περιοριστεί στο 2%-2,1%.
Γι αυτό και αύριο το πρωί θα πρέπει να ανοίξει ξανά η ‘βεντάλια της συζήτησης’ με τους δανειστές για χαμηλότερα πλεονάσματα της τάξης του 1%-1,5%.
Κωνσταντίνος Βουδούρης
Καθηγητής Οικονομικών σε πανεπιστημιακά φροντιστήρια και κέντρα σπουδών
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών