Η πανδημία θα ξεπεραστεί χάρη στην ανθρώπινη ευστροφία, την επιστήμη, την τεχνολογία και τις επιχειρήσεις - Η παρεμβατική πανδημία θα κοστίσει πολύ περισσότερο, στη ζωή, στην απασχόληση, στην ανάπτυξη και στις ευκαιρίες.
Η οικονομία είναι η καρδιά όλων των κοινωνικών συστημάτων.
Εάν διακόψουμε την λειτουργία της καρδιάς ενός οργανισμού για να προστατέψουμε τα χέρια και τον εγκέφαλο, το σώμα πεθαίνει.
Τα δεδομένα σχετικά με τους θανάτους και τα κρούσματα από την πανδημία του κορωνοιού είναι ανησυχητικά.
Ας θυμηθούμε τους νεκρούς, τους αρρώστους και τις οικογένειές τους και ας επικροτούμε την αντίδραση της κοινωνίας των πολιτικών συστημάτων, των επιχειρήσεων και των πολιτών.
Μια κρίση πανδημίας αντιμετωπίζεται με πρωτόκολλα ασφάλειας και λειτουργικό σύστημα υγείας ώστε να συνεχίσουν να λειτουργούν οι επιχειρήσεις και να διατηρούν την απασχόληση, χωρίς να κλείνουν τα πάντα, γεγονός που μπορεί μακροπρόθεσμα να δημιουργήσει ένα μεγαλύτερο κοινωνικό και υγειονομικό πρόβλημα, ανεξάρτητα από τη μαζική πολιτική ρευστότητας και δημοσιονομικής πολιτικής.
Γιατί;
Επειδή οι πολιτικές για την ζήτηση δεν λειτουργούν ποτέ σε περιόδους καραντίνας.
Δεν υπάρχει ζήτηση όταν η κυβέρνηση διατάσσει το κλείσιμο όλων των δραστηριοτήτων.
Και δεν υπάρχει καμία προσφορά όταν η οικονομική κρίση μετεξελίσσεται σε κατάρρευση της απασχόλησης και της κατανάλωσης.
Ορισμένοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι το κλείσιμο της οικονομίας είναι ένα ουσιαστικό μέτρο για να κερδίσει χρόνο το κράτος ώστε να ελέγξει τον ιό.
Αυτή η ανάλυση προέρχεται από ανθρώπους που απλά δεν καταλαβαίνουν τις επιπτώσεις και τις τεράστιες συνέπειες ενός lockdown.
Αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για μικρές παράπλευρες ζημιές επειδή πιστεύουν επίσης ότι όλα μπορούν να επανέλθουν στο φυσιολογικό σε ένα μήνα.
Κάνουν λάθος. Οι επιπτώσεις είναι σοβαρές, εκτεταμένες και εκθετικές.
Η απόφαση για πάγωμα της οικονομίας μπορεί να προκαλέσει μακροχρόνιες ζημιές στη δημιουργία θέσεων εργασίας και σε επιχειρήσεις που δεν μπορούν να ξεπεραστούν σε λίγους μήνες.
Ναι, είναι απαραίτητο να περιορίσουμε την εξάπλωση του ιού και απαιτούνται δραστικά μέτρα, αλλά δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι κάθε μήνα σημαίνει εκατομμύρια άνεργοι διεθνώς και χιλιάδες επιχειρήσεις να κλείνουν.
Κάθε μήνα καραντίνα σημαίνει εκατομμύρια ανέργους.
Αυτό σημαίνει ότι χιλιάδες επιχειρήσεις θα χρεοκοπήσουν.
Αυτό υπονομεύει τη θεωρία περί άμεσης ανάκαμψης μετά το κραχ ή ανάκαμψη τύπου V (ακόμη και με το πακέτο του Κογκρέσου, το οποίο δεν εξετάζει τον εφιάλτη του κεφαλαίου κίνησης).
Η κρίση της υγειονομικής περίθαλψης πρέπει να αντιμετωπιστεί από τρεις οπτικές γωνίες: την πρόληψη, τη δοκιμή και τη διασφάλιση ότι η θεραπεία και τα εμβόλια θα είναι ευρέως διαθέσιμα όταν είναι έτοιμα.
Εάν οι κυβερνήσεις πέσουν θύμα πανικού και καταστρέψουν τον οικονομικό ιστό της κάθε χώρας, θα προσθέσουν φτώχεια, δυστυχία στους θανάτους της επιδημίας, δημιουργώντας έτσι μια μεγαλύτερη, μακροχρόνια κοινωνική και ψυχική επίπτωση.
Δεν πρόκειται για κρίση λόγω της έλλειψης δαπανών για την υγεία, αλλά λόγω της έλλειψης πρόβλεψης, πρόληψης και διαχείρισης ορισμένων χωρών.
Η Νότια Κορέα, με 51 εκατομμύρια κατοίκους, είναι μια από τις χώρες με υψηλότερη κατάταξη στην οικονομική ελευθερία (25η θέση παγκοσμίως), οι δημόσιες δαπάνες στο ΑΕΠ είναι πολύ χαμηλότερες από τις περισσότερες από τις μεγαλύτερες οικονομίες, στο 30% και οι δαπάνες για την υγεία ανά κάτοικο είναι πολύ χαμηλότερες από ό, τι στην ΕΕ ή τις ΗΠΑ.
Η Νότια Κορέα αποτελεί επίσης παγκόσμιο παράδειγμα για τη διαχείριση της πανδημίας, με 139 θανάτους και 9.332 κρούσματα έως πρόσφατα.
Το ίδιο μπορεί να λεχθεί και για τη Σιγκαπούρη, που είναι και ηγέτης στην οικονομική ελευθερία και με πολύ χαμηλότερες δαπάνες στο ΑΕΠ (18%).
Από την άλλη πλευρά, η Ισπανία ή η Ιταλία, με μεγάλες κυβερνητικές δαπάνες (πάνω από 40% του ΑΕΠ) και τεράστια συστήματα δημόσιας υγείας, βρίσκονται δυστυχώς στην κορυφή του καταλόγου των θανάτων.
Μπορεί να υπάρχουν πολλοί παράγοντες, αλλά ένας είναι σαφής.
Οι περισσότερες δαπάνες δεν είναι η μαγική λύση σε μια κρίση που προκαλείται από την κακή πρόληψη και την κακή διαχείριση.
Ορισμένες χώρες όπως η Νότιος Κορέα διαθέτει μικρή γραφειοκρατική διοίκηση και γρήγορο, αποτελεσματικό σύστημα πρόληψης, ανάλυσης και περιορισμού μιας ασθένειας.
Κάθε ισπανός ή ιταλός πολίτης μπορεί να κατανοήσει ότι αν στο παρελθόν οι κυβερνήσεις τους είχαν δαπανήσει πολύ περισσότερο στην υγεία της οικονομίας τους και όχι σε μια επιδημία που οι κυβερνήσεις τους δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν. Πρόκειται για πρόβλημα διαχείρισης, όχι απαραίτητα για χρηματοδότηση.
Υπενθυμίζουμε ότι τον Ιούλιο του 2019 η κυβέρνηση των ΗΠΑ κάλεσε τις πολιτείες να μειώσουν τις δαπάνες για την υγεία («επείγον σχέδιο για προσαρμογές στις φαρμακευτικές και υγειονομικές δαπάνες», απαιτώντας μέτρα «στη φαρμακευτική περίθαλψη σε εξωτερικούς και νοσοκομειακούς ασθενείς, καθώς και σε προϊόντα υγείας»).
Οι δημόσιες υπηρεσίες και ο ιδιωτικός τομέας δίνουν τα πάντα και περισσότερο σε αυτήν την κρίση.
Αυτή είναι η απόδειξη του κοινωνικού καπιταλισμού.
Η κρίση έδειξε ότι η μόνη λύση στις μελλοντικές προκλήσεις προέρχεται ακριβώς από τη μεγαλύτερη συνεργασία, με έναν ισχυρό και ισχυρό ιδιωτικό τομέα.
Δεν υπάρχει δημόσιος τομέας χωρίς τον ιδιωτικό τομέα.
Δεν υπάρχει δημόσια υγεία χωρίς την τεχνολογία, την καινοτομία, την έρευνα, τα προϊόντα και τα ναρκωτικά του ιδιωτικού τομέα.
Κανένα ηγετικό κράτος στον κόσμο δεν αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της υγείας στο μέλλον επιβάλλοντας την πολιτική διαχείριση ως τη μόνη επιλογή.
Όλοι γνωρίζουν ότι θα χρειαστούμε τον σημαντικό ανταγωνισμό, την ελευθερία επιλογής και την τεχνολογική ηγεσία για να εξυπηρετήσουμε πολλούς περισσότερους ανθρώπους, μεγιστοποιώντας παράλληλα τη χρήση των πόρων.
Όποιος πιστεύει ότι με την καταστροφή του ιδιωτικού τομέα πρόκειται να εγγυηθεί μεγαλύτερη και καλύτερη πρόσβαση στα αγαθά και τις υπηρεσίες, έχει πρόβλημα με την ιστορία και τις στατιστικές.
Κανένα κορυφαίο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης δεν διαχειρίζεται μόνο το κράτος.
Και κανένας δεν λειτουργεί μόνο με κρατικούς πόρους.
Οι επαγγελματίες υγείας δεν ανήκουν στην κυβέρνηση.
Είναι ελεύθεροι, πολλοί από τους οποίους εργάζονται ταυτόχρονα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα και αποτελούν μέρος της κοινωνίας των πολιτών που παρέχει μια υπηρεσία με το θαυμάσιο έργο τους.
Αυτή η κρίση κατέδειξε την πραγματικότητα του καπιταλισμού ως το πιο αποτελεσματικό και κοινωνικό σύστημα.
Οι εταιρείες και οι αυτοαπασχολούμενοι ανταποκρίθηκαν με υποδειγματικό τρόπο.
Ο αριθμός των επιχειρήσεων, των επιχειρηματιών και των οργανισμών που έδρασαν γρήγορα και αποτελεσματικά για να στηρίξουν χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιταλία σε δύσκολες στιγμές είναι τεράστια.
Χάρη στον καπιταλισμό, θα βγούμε από αυτή την κρίση της κακής πρόληψης και της χειρότερης διαχείρισης σε μια περίοδο ρεκόρ, αν δεν υπάρχουν περισσότερα εμπόδια για την οικονομική ανάκαμψη.
Στον σοσιαλισμό, θα αναγκαζόμασταν να επιλέξουμε μεταξύ μιζέριας και περισσότερης δυστυχίας, προσθέτοντας καταστολή όταν οι πολίτες άριζαν να δείχνουν τη δυσαρέσκειά τους στην κυβέρνηση.
Αυτή η κρίση θα καταστρέψει εκατομμύρια θέσεις εργασίας, αλλά αυτές μπορούν να ανακτηθούν γρήγορα και να θεραπεύσουν την οικονομία εάν οι κυβερνήσεις δεν κάνουν το λάθος να αντιμετωπίσουν μια πανδημική κρίση δημιουργώντας μια οικονομική κρίση.
Η Ισπανία και η Ιταλία δείχνουν γιατί αυτό είναι ένα σοβαρό λάθος.
Η συντριπτική πλειοψηφία των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων διακόπτουν την λειτουργία τους μαζικά για να αποφύγουν την κατάρρευση.
Η καταστροφή της οικονομίας δεν είναι μια κοινωνική πολιτική.
Οι κυβερνήσεις πρέπει να παράσχουν στους πολίτες και τις επιχειρήσεις τα εργαλεία για να εξασφαλίσουν την ασφάλεια και να μην διαλύσουν τον κοινωνικό ιστό του έθνους.
Η πανδημία θα ξεπεραστεί χάρη στην ανθρώπινη ευστροφία, την επιστήμη, την τεχνολογία και τις επιχειρήσεις.
Η παρεμβατική πανδημία θα κοστίσει πολύ περισσότερο, στη ζωή, στην απασχόληση, στην ανάπτυξη και στις ευκαιρίες.
Εάν διακόψουμε την λειτουργία της καρδιάς ενός οργανισμού για να προστατέψουμε τα χέρια και τον εγκέφαλο, το σώμα πεθαίνει.
Τα δεδομένα σχετικά με τους θανάτους και τα κρούσματα από την πανδημία του κορωνοιού είναι ανησυχητικά.
Ας θυμηθούμε τους νεκρούς, τους αρρώστους και τις οικογένειές τους και ας επικροτούμε την αντίδραση της κοινωνίας των πολιτικών συστημάτων, των επιχειρήσεων και των πολιτών.
Μια κρίση πανδημίας αντιμετωπίζεται με πρωτόκολλα ασφάλειας και λειτουργικό σύστημα υγείας ώστε να συνεχίσουν να λειτουργούν οι επιχειρήσεις και να διατηρούν την απασχόληση, χωρίς να κλείνουν τα πάντα, γεγονός που μπορεί μακροπρόθεσμα να δημιουργήσει ένα μεγαλύτερο κοινωνικό και υγειονομικό πρόβλημα, ανεξάρτητα από τη μαζική πολιτική ρευστότητας και δημοσιονομικής πολιτικής.
Γιατί;
Επειδή οι πολιτικές για την ζήτηση δεν λειτουργούν ποτέ σε περιόδους καραντίνας.
Δεν υπάρχει ζήτηση όταν η κυβέρνηση διατάσσει το κλείσιμο όλων των δραστηριοτήτων.
Και δεν υπάρχει καμία προσφορά όταν η οικονομική κρίση μετεξελίσσεται σε κατάρρευση της απασχόλησης και της κατανάλωσης.
Ορισμένοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι το κλείσιμο της οικονομίας είναι ένα ουσιαστικό μέτρο για να κερδίσει χρόνο το κράτος ώστε να ελέγξει τον ιό.
Αυτή η ανάλυση προέρχεται από ανθρώπους που απλά δεν καταλαβαίνουν τις επιπτώσεις και τις τεράστιες συνέπειες ενός lockdown.
Αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για μικρές παράπλευρες ζημιές επειδή πιστεύουν επίσης ότι όλα μπορούν να επανέλθουν στο φυσιολογικό σε ένα μήνα.
Κάνουν λάθος. Οι επιπτώσεις είναι σοβαρές, εκτεταμένες και εκθετικές.
Η απόφαση για πάγωμα της οικονομίας μπορεί να προκαλέσει μακροχρόνιες ζημιές στη δημιουργία θέσεων εργασίας και σε επιχειρήσεις που δεν μπορούν να ξεπεραστούν σε λίγους μήνες.
Ναι, είναι απαραίτητο να περιορίσουμε την εξάπλωση του ιού και απαιτούνται δραστικά μέτρα, αλλά δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι κάθε μήνα σημαίνει εκατομμύρια άνεργοι διεθνώς και χιλιάδες επιχειρήσεις να κλείνουν.
Κάθε μήνα καραντίνα σημαίνει εκατομμύρια ανέργους.
Αυτό σημαίνει ότι χιλιάδες επιχειρήσεις θα χρεοκοπήσουν.
Αυτό υπονομεύει τη θεωρία περί άμεσης ανάκαμψης μετά το κραχ ή ανάκαμψη τύπου V (ακόμη και με το πακέτο του Κογκρέσου, το οποίο δεν εξετάζει τον εφιάλτη του κεφαλαίου κίνησης).
Η κρίση της υγειονομικής περίθαλψης πρέπει να αντιμετωπιστεί από τρεις οπτικές γωνίες: την πρόληψη, τη δοκιμή και τη διασφάλιση ότι η θεραπεία και τα εμβόλια θα είναι ευρέως διαθέσιμα όταν είναι έτοιμα.
Εάν οι κυβερνήσεις πέσουν θύμα πανικού και καταστρέψουν τον οικονομικό ιστό της κάθε χώρας, θα προσθέσουν φτώχεια, δυστυχία στους θανάτους της επιδημίας, δημιουργώντας έτσι μια μεγαλύτερη, μακροχρόνια κοινωνική και ψυχική επίπτωση.
Δεν πρόκειται για κρίση λόγω της έλλειψης δαπανών για την υγεία, αλλά λόγω της έλλειψης πρόβλεψης, πρόληψης και διαχείρισης ορισμένων χωρών.
Η Νότια Κορέα, με 51 εκατομμύρια κατοίκους, είναι μια από τις χώρες με υψηλότερη κατάταξη στην οικονομική ελευθερία (25η θέση παγκοσμίως), οι δημόσιες δαπάνες στο ΑΕΠ είναι πολύ χαμηλότερες από τις περισσότερες από τις μεγαλύτερες οικονομίες, στο 30% και οι δαπάνες για την υγεία ανά κάτοικο είναι πολύ χαμηλότερες από ό, τι στην ΕΕ ή τις ΗΠΑ.
Η Νότια Κορέα αποτελεί επίσης παγκόσμιο παράδειγμα για τη διαχείριση της πανδημίας, με 139 θανάτους και 9.332 κρούσματα έως πρόσφατα.
Το ίδιο μπορεί να λεχθεί και για τη Σιγκαπούρη, που είναι και ηγέτης στην οικονομική ελευθερία και με πολύ χαμηλότερες δαπάνες στο ΑΕΠ (18%).
Από την άλλη πλευρά, η Ισπανία ή η Ιταλία, με μεγάλες κυβερνητικές δαπάνες (πάνω από 40% του ΑΕΠ) και τεράστια συστήματα δημόσιας υγείας, βρίσκονται δυστυχώς στην κορυφή του καταλόγου των θανάτων.
Μπορεί να υπάρχουν πολλοί παράγοντες, αλλά ένας είναι σαφής.
Οι περισσότερες δαπάνες δεν είναι η μαγική λύση σε μια κρίση που προκαλείται από την κακή πρόληψη και την κακή διαχείριση.
Ορισμένες χώρες όπως η Νότιος Κορέα διαθέτει μικρή γραφειοκρατική διοίκηση και γρήγορο, αποτελεσματικό σύστημα πρόληψης, ανάλυσης και περιορισμού μιας ασθένειας.
Κάθε ισπανός ή ιταλός πολίτης μπορεί να κατανοήσει ότι αν στο παρελθόν οι κυβερνήσεις τους είχαν δαπανήσει πολύ περισσότερο στην υγεία της οικονομίας τους και όχι σε μια επιδημία που οι κυβερνήσεις τους δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν. Πρόκειται για πρόβλημα διαχείρισης, όχι απαραίτητα για χρηματοδότηση.
Υπενθυμίζουμε ότι τον Ιούλιο του 2019 η κυβέρνηση των ΗΠΑ κάλεσε τις πολιτείες να μειώσουν τις δαπάνες για την υγεία («επείγον σχέδιο για προσαρμογές στις φαρμακευτικές και υγειονομικές δαπάνες», απαιτώντας μέτρα «στη φαρμακευτική περίθαλψη σε εξωτερικούς και νοσοκομειακούς ασθενείς, καθώς και σε προϊόντα υγείας»).
Οι δημόσιες υπηρεσίες και ο ιδιωτικός τομέας δίνουν τα πάντα και περισσότερο σε αυτήν την κρίση.
Αυτή είναι η απόδειξη του κοινωνικού καπιταλισμού.
Η κρίση έδειξε ότι η μόνη λύση στις μελλοντικές προκλήσεις προέρχεται ακριβώς από τη μεγαλύτερη συνεργασία, με έναν ισχυρό και ισχυρό ιδιωτικό τομέα.
Δεν υπάρχει δημόσιος τομέας χωρίς τον ιδιωτικό τομέα.
Δεν υπάρχει δημόσια υγεία χωρίς την τεχνολογία, την καινοτομία, την έρευνα, τα προϊόντα και τα ναρκωτικά του ιδιωτικού τομέα.
Κανένα ηγετικό κράτος στον κόσμο δεν αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της υγείας στο μέλλον επιβάλλοντας την πολιτική διαχείριση ως τη μόνη επιλογή.
Όλοι γνωρίζουν ότι θα χρειαστούμε τον σημαντικό ανταγωνισμό, την ελευθερία επιλογής και την τεχνολογική ηγεσία για να εξυπηρετήσουμε πολλούς περισσότερους ανθρώπους, μεγιστοποιώντας παράλληλα τη χρήση των πόρων.
Όποιος πιστεύει ότι με την καταστροφή του ιδιωτικού τομέα πρόκειται να εγγυηθεί μεγαλύτερη και καλύτερη πρόσβαση στα αγαθά και τις υπηρεσίες, έχει πρόβλημα με την ιστορία και τις στατιστικές.
Κανένα κορυφαίο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης δεν διαχειρίζεται μόνο το κράτος.
Και κανένας δεν λειτουργεί μόνο με κρατικούς πόρους.
Οι επαγγελματίες υγείας δεν ανήκουν στην κυβέρνηση.
Είναι ελεύθεροι, πολλοί από τους οποίους εργάζονται ταυτόχρονα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα και αποτελούν μέρος της κοινωνίας των πολιτών που παρέχει μια υπηρεσία με το θαυμάσιο έργο τους.
Αυτή η κρίση κατέδειξε την πραγματικότητα του καπιταλισμού ως το πιο αποτελεσματικό και κοινωνικό σύστημα.
Οι εταιρείες και οι αυτοαπασχολούμενοι ανταποκρίθηκαν με υποδειγματικό τρόπο.
Ο αριθμός των επιχειρήσεων, των επιχειρηματιών και των οργανισμών που έδρασαν γρήγορα και αποτελεσματικά για να στηρίξουν χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιταλία σε δύσκολες στιγμές είναι τεράστια.
Χάρη στον καπιταλισμό, θα βγούμε από αυτή την κρίση της κακής πρόληψης και της χειρότερης διαχείρισης σε μια περίοδο ρεκόρ, αν δεν υπάρχουν περισσότερα εμπόδια για την οικονομική ανάκαμψη.
Στον σοσιαλισμό, θα αναγκαζόμασταν να επιλέξουμε μεταξύ μιζέριας και περισσότερης δυστυχίας, προσθέτοντας καταστολή όταν οι πολίτες άριζαν να δείχνουν τη δυσαρέσκειά τους στην κυβέρνηση.
Αυτή η κρίση θα καταστρέψει εκατομμύρια θέσεις εργασίας, αλλά αυτές μπορούν να ανακτηθούν γρήγορα και να θεραπεύσουν την οικονομία εάν οι κυβερνήσεις δεν κάνουν το λάθος να αντιμετωπίσουν μια πανδημική κρίση δημιουργώντας μια οικονομική κρίση.
Η Ισπανία και η Ιταλία δείχνουν γιατί αυτό είναι ένα σοβαρό λάθος.
Η συντριπτική πλειοψηφία των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων διακόπτουν την λειτουργία τους μαζικά για να αποφύγουν την κατάρρευση.
Η καταστροφή της οικονομίας δεν είναι μια κοινωνική πολιτική.
Οι κυβερνήσεις πρέπει να παράσχουν στους πολίτες και τις επιχειρήσεις τα εργαλεία για να εξασφαλίσουν την ασφάλεια και να μην διαλύσουν τον κοινωνικό ιστό του έθνους.
Η πανδημία θα ξεπεραστεί χάρη στην ανθρώπινη ευστροφία, την επιστήμη, την τεχνολογία και τις επιχειρήσεις.
Η παρεμβατική πανδημία θα κοστίσει πολύ περισσότερο, στη ζωή, στην απασχόληση, στην ανάπτυξη και στις ευκαιρίες.
Σχόλια αναγνωστών