Άρθρο του οικονομολόγου Σαράντου Λέκκα στο bankingnews
Η πανδημία του Κορωνoιού δοκιμάζει τους πάντες και τα πάντα, από την ατομική ψυχολογία και την συμπεριφορά μας έως τις πολιτικές συμπεριφορές και τα πολιτικά συστήματα.
Το αναπάντεχο του Κορωνοιού αλλάζει το τρόπο που βλέπαμε τον κόσμο αλλοιώνει τις σταθερές μας και διαμορφώνει νέους όρους αρκετά διαφορετικούς με αυτούς που έχουν τυποποιηθεί τις τελευταίες δεκαετίες .
Ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ο ιός τόσο από τα φυσικά πρόσωπα όσο και από τις κυβερνήσεις δείχνει το βάθος της ατομικής ευθύνης του καθενός μας όσο και τα επίπεδα της αποτελεσματικότητας αυτών που μας κυβερνούν .
Μέχρι σήμερα το επίπεδο των αντιδράσεων μιας κυβέρνησης είχε να κάνει με θέματα που αφορούσαν κυρίως την οικονομία ή φυσικές καταστροφές σε συγκεκριμένο γεωγραφικό διαμέρισμα, επομένως μια πανδημία όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα δεν περνούσε ούτε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας από τα πλάνα και τους σχεδιασμούς τους.
Το πιο δύσκολο σενάριο είχε σχέση με μια ασύμμετρη φυσική καταστροφή και αυτή σε μια συγκεκριμένη περίμετρο.
Πανδημίες με αναγκαστική περιστολή της οικονομικής δραστηριότητας, γενικευμένη απαγόρευση της κυκλοφορίας, κλείσιμο των συνόρων και άλλα μέτρα αντιμετώπισης τέτοιων πρωτόγνωρων φαινομένων θεωρούνταν ως κάτι το αδιανόητο και εξωπραγματικό.
Σήμερα το βιώνουμε οπότε έχει ξεκινήσει και η αξιολόγηση των αντιδράσεων των κυβερνήσεων .
Το πιο απλό που θα ανέμενε κάποιος θα ήταν αναπτυγμένα κράτη με ισχυρά κοινωνικά και πολιτικά αντισώματα, με ισχυρότατες οικονομίες, με ανεπτυγμένες κοινωνικές δομές, με τεχνολογικά και επιστημονικά υπόβαθρα , να είχαν αντιδράσεις αντάξιες του status που τα ακολουθεί.
Βλέποντας όμως τις αρχικές αντιδράσεις της Βρετανίας και της κυβέρνησης του B. Johnson αλλά και των ΗΠΑ και του Προέδρου τους D. Trump εκείνο που μπορεί κάποιος να καταγράψει είναι η απουσία ηγετικών διαμετρημάτων την ώρα ενός επικίνδυνου φαινομένου.
Οι παλινδρομήσεις με τις άστοχες δηλώσεις περί ανοσίας της αγέλης και πρόταξης της οικονομίας έναντι των ανθρώπων μπορούν να αντιμετωπιστούν ως ύβρις τόσο έναντι της ιατρικής κοινότητας η οποία σε παγκόσμιο επίπεδο αναφέρει ως μοναδική μέθοδο αντιμετώπισης του ιού το σπάσιμο της αλυσίδας μετάδοσης μέσω της απομόνωσης και της περιστολής των δραστηριοτήτων αλλά και όσο κατά της ανθρώπινης υπόστασης .
Το να μιλά κάποιος πολιτικός ηγέτης τόσο απαξιωτικά για την ανθρώπινη ζωή σημαίνει ότι ο ίδιος έχει φθάσει στο κατώτατο επίπεδο της ανθρώπινης διαβάθμισης και ως εκ τούτου είναι ακατάλληλος για το αξίωμα που πρεσβεύει.
Το εντυπωσιακό είναι και εδώ βλέπουμε και τα επίπεδα διάβρωσης του ανθρώπινου DNA από την υλιστική αντιμετώπιση της καθημερινότητας , από την υπερφίαλη ανάδειξη του ‘εγώ’ και την με κάθε τίμημα κάλυψη της ματαιοδοξίας, ότι το 50% των Αμερικανών πολιτών ασπάζεται το τρόπο με τον οποίο αντιδρά ο Προέδρος τους.
Δηλαδή υιοθετούν την πολιτική που θέλει την οικονομική δραστηριότητα να είναι σημαντικότερη της ανθρώπινης ύπαρξης .
Λυπηρό, πλην όμως αναμενόμενο εάν δεχθούμε ότι το κυρίαρχο μοτίβο δράσης του σημερινού ανθρώπου σε κοινωνίες που θεωρούν ότι η επιβίωση και τα συμφέροντα τους ταυτίζονται με την οικονομική δραστηριότητα και την εταιρική συνέχεια .
Λυπηρό, όμως αναμενόμενο εάν σκεφθούμε την απουσία κοινωνικής αλληλεγγύης που καλύπτει κυρίως τον τρόπο ζωής στις μητροπόλεις που διέπονται από τους κανόνες του ασύδοτου καπιταλισμού.
Όταν ένας λαός ή μια μεγάλη μερίδα μιας κοινωνίας γαλουχείται με τέτοιες δοξασίες τότε είναι φυσικό επακόλουθο να επικροτούνται πρακτικές τύπου Τράμπ.
Εάν όμως δεχθούμε ότι ο ηγέτης θέτει τα όρια δράσης και συμπεριφοράς τότε όποια νοοτροπία και να υπάρχει, έστω και η πιο ακραία, ο ηγέτης οφείλει με την στάση και τις αποφάσεις του να δείξει το δρόμο της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.
Το απόλυτα λυπηρό είναι ότι η οβιδιακή αλλαγή στάσης τόσο του Τζόνσον όσο και του Τράμπ δεν οφείλεται στις εκκλήσεις της ιατρικής κοινότητας αλλά στο πολιτικό κόστος που θα προκαλούσαν τα αποτελέσματα της ανοσίας της αγέλης με τους δεκάδες νεκρούς και τα παρατεταγμένα φέρετρα και που ειδικά στην περίπτωση Τράμπ θα ήταν καταστροφικό εν όψη της προεκλογικής περιόδου των προεδρικών εκλογών του Νοέμβριου.
Υπάρχουν όμως και κυβερνήσεις που δεν αδιαφορούν ή που θα ήθελαν να δράσουν άμεσα αλλά η σύνθεση της κυβέρνησης τους ελέω εκλογικού νόμου δεν επιτρέπει άμεσες αποφάσεις .
Ιταλία και Ισπανία αποτελούν το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα συμμαχικών κυβερνήσεων που η έλλειψη συμπαγούς πλειοψηφίας αλλοιώνει το τρόπο δράσης μετατρέποντας μια σχετικά άμεση απόφαση σε προϊόν διαπραγματεύσεων και πολιτικών ισορροπιών .
Αντίθετα η ελληνική κυβέρνηση λαμβάνει τα εύσημα από την παγκόσμια κοινότητα διότι λειτουργεί άμεσα και με απόλυτο τρόπο, δεδομένου ότι ως μονοκομματική μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις χωρίς να μεσολαβούν ατέρμονες συζητήσεις που πολλές φορές αλλοιώνουν το τελικό μήνυμα.
Σε περιόδους κρίσεων, πόσο μάλλον πρωτόγνωρων όπως με την πανδημία του Κορωνοιού δοκιμάζονται οι ηγέτες και τα πολιτικά συστήματα.
Ηγέτες με λαϊκίστικο υπόβαθρο , ηγέτες που λειτουργούν ως λόμπι επιχειρηματικών συμφερόντων , ηγέτες που παλινδρομούν θεωρώντας την διακυβέρνηση μιας χώρας ως παιχνίδι, ηγέτες που αδιαφορούν για τις ιατρικές επισημάνσεις και προτροπές, ηγέτες που θεωρούν τον ανθρώπινη ζωή ως παράπλευρη απώλεια της μάχης για να μην διαταραχθεί το οικονομικό κλίμα, με μια λέξη δεν θεωρούνται ηγέτες και κακώς βρίσκονται στην θέση που είναι.
Έχει ειπωθεί ότι υπάρχει λειψανδρία ηγετών με χαρακτηριστικά ηγετικών μορφών του παρελθόντος , αυτό όμως δεν μπορεί να δικαιολογεί στάσεις και συμπεριφορές όπως του Johnson και του Trump.
Οι συνθήκες εξάλλου διαμορφώνουν ηγέτες αρκεί να υπάρχει αυτοσεβασμός και κυρίως η θέληση να γράψουν ιστορία.
www.bankingnews.gr
Το αναπάντεχο του Κορωνοιού αλλάζει το τρόπο που βλέπαμε τον κόσμο αλλοιώνει τις σταθερές μας και διαμορφώνει νέους όρους αρκετά διαφορετικούς με αυτούς που έχουν τυποποιηθεί τις τελευταίες δεκαετίες .
Ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ο ιός τόσο από τα φυσικά πρόσωπα όσο και από τις κυβερνήσεις δείχνει το βάθος της ατομικής ευθύνης του καθενός μας όσο και τα επίπεδα της αποτελεσματικότητας αυτών που μας κυβερνούν .
Μέχρι σήμερα το επίπεδο των αντιδράσεων μιας κυβέρνησης είχε να κάνει με θέματα που αφορούσαν κυρίως την οικονομία ή φυσικές καταστροφές σε συγκεκριμένο γεωγραφικό διαμέρισμα, επομένως μια πανδημία όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα δεν περνούσε ούτε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας από τα πλάνα και τους σχεδιασμούς τους.
Το πιο δύσκολο σενάριο είχε σχέση με μια ασύμμετρη φυσική καταστροφή και αυτή σε μια συγκεκριμένη περίμετρο.
Πανδημίες με αναγκαστική περιστολή της οικονομικής δραστηριότητας, γενικευμένη απαγόρευση της κυκλοφορίας, κλείσιμο των συνόρων και άλλα μέτρα αντιμετώπισης τέτοιων πρωτόγνωρων φαινομένων θεωρούνταν ως κάτι το αδιανόητο και εξωπραγματικό.
Σήμερα το βιώνουμε οπότε έχει ξεκινήσει και η αξιολόγηση των αντιδράσεων των κυβερνήσεων .
Το πιο απλό που θα ανέμενε κάποιος θα ήταν αναπτυγμένα κράτη με ισχυρά κοινωνικά και πολιτικά αντισώματα, με ισχυρότατες οικονομίες, με ανεπτυγμένες κοινωνικές δομές, με τεχνολογικά και επιστημονικά υπόβαθρα , να είχαν αντιδράσεις αντάξιες του status που τα ακολουθεί.
Βλέποντας όμως τις αρχικές αντιδράσεις της Βρετανίας και της κυβέρνησης του B. Johnson αλλά και των ΗΠΑ και του Προέδρου τους D. Trump εκείνο που μπορεί κάποιος να καταγράψει είναι η απουσία ηγετικών διαμετρημάτων την ώρα ενός επικίνδυνου φαινομένου.
Οι παλινδρομήσεις με τις άστοχες δηλώσεις περί ανοσίας της αγέλης και πρόταξης της οικονομίας έναντι των ανθρώπων μπορούν να αντιμετωπιστούν ως ύβρις τόσο έναντι της ιατρικής κοινότητας η οποία σε παγκόσμιο επίπεδο αναφέρει ως μοναδική μέθοδο αντιμετώπισης του ιού το σπάσιμο της αλυσίδας μετάδοσης μέσω της απομόνωσης και της περιστολής των δραστηριοτήτων αλλά και όσο κατά της ανθρώπινης υπόστασης .
Το να μιλά κάποιος πολιτικός ηγέτης τόσο απαξιωτικά για την ανθρώπινη ζωή σημαίνει ότι ο ίδιος έχει φθάσει στο κατώτατο επίπεδο της ανθρώπινης διαβάθμισης και ως εκ τούτου είναι ακατάλληλος για το αξίωμα που πρεσβεύει.
Το εντυπωσιακό είναι και εδώ βλέπουμε και τα επίπεδα διάβρωσης του ανθρώπινου DNA από την υλιστική αντιμετώπιση της καθημερινότητας , από την υπερφίαλη ανάδειξη του ‘εγώ’ και την με κάθε τίμημα κάλυψη της ματαιοδοξίας, ότι το 50% των Αμερικανών πολιτών ασπάζεται το τρόπο με τον οποίο αντιδρά ο Προέδρος τους.
Δηλαδή υιοθετούν την πολιτική που θέλει την οικονομική δραστηριότητα να είναι σημαντικότερη της ανθρώπινης ύπαρξης .
Λυπηρό, πλην όμως αναμενόμενο εάν δεχθούμε ότι το κυρίαρχο μοτίβο δράσης του σημερινού ανθρώπου σε κοινωνίες που θεωρούν ότι η επιβίωση και τα συμφέροντα τους ταυτίζονται με την οικονομική δραστηριότητα και την εταιρική συνέχεια .
Λυπηρό, όμως αναμενόμενο εάν σκεφθούμε την απουσία κοινωνικής αλληλεγγύης που καλύπτει κυρίως τον τρόπο ζωής στις μητροπόλεις που διέπονται από τους κανόνες του ασύδοτου καπιταλισμού.
Όταν ένας λαός ή μια μεγάλη μερίδα μιας κοινωνίας γαλουχείται με τέτοιες δοξασίες τότε είναι φυσικό επακόλουθο να επικροτούνται πρακτικές τύπου Τράμπ.
Εάν όμως δεχθούμε ότι ο ηγέτης θέτει τα όρια δράσης και συμπεριφοράς τότε όποια νοοτροπία και να υπάρχει, έστω και η πιο ακραία, ο ηγέτης οφείλει με την στάση και τις αποφάσεις του να δείξει το δρόμο της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.
Το απόλυτα λυπηρό είναι ότι η οβιδιακή αλλαγή στάσης τόσο του Τζόνσον όσο και του Τράμπ δεν οφείλεται στις εκκλήσεις της ιατρικής κοινότητας αλλά στο πολιτικό κόστος που θα προκαλούσαν τα αποτελέσματα της ανοσίας της αγέλης με τους δεκάδες νεκρούς και τα παρατεταγμένα φέρετρα και που ειδικά στην περίπτωση Τράμπ θα ήταν καταστροφικό εν όψη της προεκλογικής περιόδου των προεδρικών εκλογών του Νοέμβριου.
Υπάρχουν όμως και κυβερνήσεις που δεν αδιαφορούν ή που θα ήθελαν να δράσουν άμεσα αλλά η σύνθεση της κυβέρνησης τους ελέω εκλογικού νόμου δεν επιτρέπει άμεσες αποφάσεις .
Ιταλία και Ισπανία αποτελούν το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα συμμαχικών κυβερνήσεων που η έλλειψη συμπαγούς πλειοψηφίας αλλοιώνει το τρόπο δράσης μετατρέποντας μια σχετικά άμεση απόφαση σε προϊόν διαπραγματεύσεων και πολιτικών ισορροπιών .
Αντίθετα η ελληνική κυβέρνηση λαμβάνει τα εύσημα από την παγκόσμια κοινότητα διότι λειτουργεί άμεσα και με απόλυτο τρόπο, δεδομένου ότι ως μονοκομματική μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις χωρίς να μεσολαβούν ατέρμονες συζητήσεις που πολλές φορές αλλοιώνουν το τελικό μήνυμα.
Σε περιόδους κρίσεων, πόσο μάλλον πρωτόγνωρων όπως με την πανδημία του Κορωνοιού δοκιμάζονται οι ηγέτες και τα πολιτικά συστήματα.
Ηγέτες με λαϊκίστικο υπόβαθρο , ηγέτες που λειτουργούν ως λόμπι επιχειρηματικών συμφερόντων , ηγέτες που παλινδρομούν θεωρώντας την διακυβέρνηση μιας χώρας ως παιχνίδι, ηγέτες που αδιαφορούν για τις ιατρικές επισημάνσεις και προτροπές, ηγέτες που θεωρούν τον ανθρώπινη ζωή ως παράπλευρη απώλεια της μάχης για να μην διαταραχθεί το οικονομικό κλίμα, με μια λέξη δεν θεωρούνται ηγέτες και κακώς βρίσκονται στην θέση που είναι.
Έχει ειπωθεί ότι υπάρχει λειψανδρία ηγετών με χαρακτηριστικά ηγετικών μορφών του παρελθόντος , αυτό όμως δεν μπορεί να δικαιολογεί στάσεις και συμπεριφορές όπως του Johnson και του Trump.
Οι συνθήκες εξάλλου διαμορφώνουν ηγέτες αρκεί να υπάρχει αυτοσεβασμός και κυρίως η θέληση να γράψουν ιστορία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών