Η κοινή γνώμη της Ελλάδος δεν φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη πρόκληση συνιστά για τον Ελληνισμό η μετατροπή του Ιερού Ναού της Αγίας Σοφίας
Η κοινή γνώμη της Ελλάδος δεν φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη πρόκληση συνιστά για τον Ελληνισμό η μετατροπή του Ιερού Ναού της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.
Οι Έλληνες καθεύδουν, αφήνοντας τον Erdogan σιγά σιγά αλλά με σταθερά βήματα να υλοποιεί την ατζέντα του.
Η τουρκική πολιτική είναι συγκεκριμένη και πάντοτε προειδοποιεί.
Ό,τι κάνει ο νεοοθωμανός Erdogan προηγουμένως το προαναγγέλλει.
Και έχων ώτα ακούειν ακουέτω.
Για όσους μελετούν τη γείτονα βλέπουν μια υπανάπτυκτη χώρα, υπό την ηγεσία του «σουλτάνου» να μετατρέπεται σε περιφερειακή δύναμη.
Τι διέγνωσε ο Τούρκος;
Σε ένα διεθνές πλαίσιο όπως το σημερινό, τα κράτη που μετέχουν σε αυτό έχουν εναλλακτικές ώστε να επηρεάζουν τη συγκυρία.
Νοοτροπίες, κοινωνίες και κράτη παρασύρονται από τους κυκλώνες των ραγδαίων αλλαγών, ενώ όσοι αντιστέκονται δεν αντιλαμβάνονται ότι η εσωστρέφεια τους εξασθενίζει.
Κάπως έτσι προέκυψαν πρώτα το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» και των «Δυόμισι Πολέμων», με τα μέτωπα της Άγκυρας, τόσο προς τα ανατολικά όσο και προς τα δυτικά, να επεκτείνονται συνεχώς.
Η γείτων, λοιπόν, πιστεύει ότι είναι σε θέση να πολεμά ταυτόχρονα σε δύο μέτωπα ή και σε τρία μέτωπα:
Λιβύη, Συρία και… Ελλάδα.
Γιατί;
Διότι θεωρεί πως είναι μια μεγάλη χώρα, με μεγάλο στρατό και πολεμική βιομηχανία.
Και όλα αυτά τα έχει εξασφαλίσει ο Erdogan, με το έθνος να χαιρετά στρατιωτικά - έστω με διώξεις και φυλακίσεις αντιπάλων.
Στις ΗΠΑ, το τουρκικό λόμπι λύνει και δένει.
Αν μη τι άλλο, οι αποκαλύψεις του John Bolton μάς δίνουν να καταλάβουν τι συμβαίνει…
Και όμως, η στρατηγική αυτή δεν είναι τωρινή, αλλά έχει χαραχτεί και δημοσιοποιηθεί χρόνια. Αξίζει να διαβάσει κανείς το βιβλίο του Mahmut Davutoglu, πρώην πρωθυπουργού και πρώην συμμάχου του Recep Tayyip Erdogan, «Το στρατηγικό βάθος».
Εκεί αναφέρονται τα εξής: Για τα κράτη υπάρχουν τρεις επιλογές:
Πρώτον, η υιοθέτηση μιας στατικής θέσης, η οποία περιορίζει τη δυναμική και καθυστερεί τη διαμόρφωση νέων προσδιορισμών.
Εάν μια κοινωνία ή ένα άτομο από φόβο κρατηθεί στα όρια των στατικών ορισμών, θα επιλέξει αυτή την οδό, της συντήρησης, που όμως κάποια στιγμή θα οδηγήσει στην εξάλειψη.
Δεύτερον, του «ακολούθου», όμως άνευ νοηματοδοτημένου προσδιορισμού υπάρχει ο κίνδυνος να παρασυρθεί η εκάστοτε χώρα από τη ροή του διεθνούς γίγνεσθαι, με αποτέλεσμα να αντικρίσει εαυτή ως ετερόφωτη και, επομένως, ως υποκείμενο που αντιμετωπίζει δυσκολίες να αυτοπροσδιοριστεί.
Τρίτον, υπάρχουν αυτοί που επιδίδονται στην προσπάθεια μετατροπής της δυναμικότητάς τους σε μεταβλητή ισχύος και παραμένουν ακμαίοι.
Και έτσι άλλοι μάχονται να λύσουν το πρόβλημα αυτοπεποίθησης, άλλοι προσπαθούν να αυτοπραγματωθούν, ενώ άλλοι δεν αρκούνται στο να μετατρέψουν τον δυναμισμό τους σε ισχύ, γεγονός που είναι παράγοντας κινδύνου, αλλά επιδεικνύουν και μια καθοριστική στρατηγική ικανότητα προς όφελός τους.
Οι πρώτοι επιχειρούν να διαφυλάξουν και να συντηρήσουν τα κεκτημένα και τις κλασικές χωροθετήσεις τους, οι δεύτεροι επιχειρούν να φτάσουν στους παγκόσμιους χώρους διακόπτοντας δεσμούς με την παράδοσή τους και το τοπικό γίγνεσθαι, ενώ οι τελευταίοι καθιστούν υπερήφανα υποκείμενα τις νέες γενιές τους, εγκαθιστώντας μια νέα σημασιολογική σχέση ανάμεσα στους τοπικούς και τους παγκόσμιους ορίζοντες.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Τουρκία -η χώρα, η κοινωνία, το άτομο- βρέθηκε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.
Εκμεταλλευόμενη το ιστορικό και γεωγραφικό βάθος, αξιοποιώντας τη διεθνή συγκυρία και τα ευνοϊκά μακροοικονομικά μεγέθη, επεχείρησε ένα άλμα για να ελέγξει τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και να απαλλαγεί από ένα ισχυρό αγκάθι στο μαλακό υπογάστριό της στα ανατολικά, τους Κούρδους.
Ο Πρόεδρος της σημερινής Τουρκίας, Recep Tayyip Erdogan, που είχε το θράσος να ακυρώσει μια απόφαση του ίδιου του Kemal Ataturk, μετατρέποντας την Αγία Σοφία σε τζαμί, όλα αυτά τα είχε αντιληφθεί και τα είχε σχεδιάσει, του τα είχαν επισημάνει.
Διότι κάθε κράτος οφείλει να ενέχει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλες εκείνες τις πολιτικοοικονομικές μεταβλητές προκειμένου να δημιουργηθεί ένας πυρήνας εθνικής ισχύος.
Διότι κάθε χώρα έχει ανάγκη από μια δυναμική στρατηγική θεώρηση ώστε να ανταποκριθεί σε αυτούς τους κρίσιμους καιρούς που το Διεθνές Δίκαιο παρουσιάζει μια επικίνδυνη μετεώριση.
Εμείς τι κάνουμε;
Νίκος Μπαρτζελιώτης
www.bankingnews.gr
Οι Έλληνες καθεύδουν, αφήνοντας τον Erdogan σιγά σιγά αλλά με σταθερά βήματα να υλοποιεί την ατζέντα του.
Η τουρκική πολιτική είναι συγκεκριμένη και πάντοτε προειδοποιεί.
Ό,τι κάνει ο νεοοθωμανός Erdogan προηγουμένως το προαναγγέλλει.
Και έχων ώτα ακούειν ακουέτω.
Για όσους μελετούν τη γείτονα βλέπουν μια υπανάπτυκτη χώρα, υπό την ηγεσία του «σουλτάνου» να μετατρέπεται σε περιφερειακή δύναμη.
Τι διέγνωσε ο Τούρκος;
Σε ένα διεθνές πλαίσιο όπως το σημερινό, τα κράτη που μετέχουν σε αυτό έχουν εναλλακτικές ώστε να επηρεάζουν τη συγκυρία.
Νοοτροπίες, κοινωνίες και κράτη παρασύρονται από τους κυκλώνες των ραγδαίων αλλαγών, ενώ όσοι αντιστέκονται δεν αντιλαμβάνονται ότι η εσωστρέφεια τους εξασθενίζει.
Κάπως έτσι προέκυψαν πρώτα το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» και των «Δυόμισι Πολέμων», με τα μέτωπα της Άγκυρας, τόσο προς τα ανατολικά όσο και προς τα δυτικά, να επεκτείνονται συνεχώς.
Η γείτων, λοιπόν, πιστεύει ότι είναι σε θέση να πολεμά ταυτόχρονα σε δύο μέτωπα ή και σε τρία μέτωπα:
Λιβύη, Συρία και… Ελλάδα.
Γιατί;
Διότι θεωρεί πως είναι μια μεγάλη χώρα, με μεγάλο στρατό και πολεμική βιομηχανία.
Και όλα αυτά τα έχει εξασφαλίσει ο Erdogan, με το έθνος να χαιρετά στρατιωτικά - έστω με διώξεις και φυλακίσεις αντιπάλων.
Στις ΗΠΑ, το τουρκικό λόμπι λύνει και δένει.
Αν μη τι άλλο, οι αποκαλύψεις του John Bolton μάς δίνουν να καταλάβουν τι συμβαίνει…
Και όμως, η στρατηγική αυτή δεν είναι τωρινή, αλλά έχει χαραχτεί και δημοσιοποιηθεί χρόνια. Αξίζει να διαβάσει κανείς το βιβλίο του Mahmut Davutoglu, πρώην πρωθυπουργού και πρώην συμμάχου του Recep Tayyip Erdogan, «Το στρατηγικό βάθος».
Εκεί αναφέρονται τα εξής: Για τα κράτη υπάρχουν τρεις επιλογές:
Πρώτον, η υιοθέτηση μιας στατικής θέσης, η οποία περιορίζει τη δυναμική και καθυστερεί τη διαμόρφωση νέων προσδιορισμών.
Εάν μια κοινωνία ή ένα άτομο από φόβο κρατηθεί στα όρια των στατικών ορισμών, θα επιλέξει αυτή την οδό, της συντήρησης, που όμως κάποια στιγμή θα οδηγήσει στην εξάλειψη.
Δεύτερον, του «ακολούθου», όμως άνευ νοηματοδοτημένου προσδιορισμού υπάρχει ο κίνδυνος να παρασυρθεί η εκάστοτε χώρα από τη ροή του διεθνούς γίγνεσθαι, με αποτέλεσμα να αντικρίσει εαυτή ως ετερόφωτη και, επομένως, ως υποκείμενο που αντιμετωπίζει δυσκολίες να αυτοπροσδιοριστεί.
Τρίτον, υπάρχουν αυτοί που επιδίδονται στην προσπάθεια μετατροπής της δυναμικότητάς τους σε μεταβλητή ισχύος και παραμένουν ακμαίοι.
Και έτσι άλλοι μάχονται να λύσουν το πρόβλημα αυτοπεποίθησης, άλλοι προσπαθούν να αυτοπραγματωθούν, ενώ άλλοι δεν αρκούνται στο να μετατρέψουν τον δυναμισμό τους σε ισχύ, γεγονός που είναι παράγοντας κινδύνου, αλλά επιδεικνύουν και μια καθοριστική στρατηγική ικανότητα προς όφελός τους.
Οι πρώτοι επιχειρούν να διαφυλάξουν και να συντηρήσουν τα κεκτημένα και τις κλασικές χωροθετήσεις τους, οι δεύτεροι επιχειρούν να φτάσουν στους παγκόσμιους χώρους διακόπτοντας δεσμούς με την παράδοσή τους και το τοπικό γίγνεσθαι, ενώ οι τελευταίοι καθιστούν υπερήφανα υποκείμενα τις νέες γενιές τους, εγκαθιστώντας μια νέα σημασιολογική σχέση ανάμεσα στους τοπικούς και τους παγκόσμιους ορίζοντες.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Τουρκία -η χώρα, η κοινωνία, το άτομο- βρέθηκε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.
Εκμεταλλευόμενη το ιστορικό και γεωγραφικό βάθος, αξιοποιώντας τη διεθνή συγκυρία και τα ευνοϊκά μακροοικονομικά μεγέθη, επεχείρησε ένα άλμα για να ελέγξει τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και να απαλλαγεί από ένα ισχυρό αγκάθι στο μαλακό υπογάστριό της στα ανατολικά, τους Κούρδους.
Ο Πρόεδρος της σημερινής Τουρκίας, Recep Tayyip Erdogan, που είχε το θράσος να ακυρώσει μια απόφαση του ίδιου του Kemal Ataturk, μετατρέποντας την Αγία Σοφία σε τζαμί, όλα αυτά τα είχε αντιληφθεί και τα είχε σχεδιάσει, του τα είχαν επισημάνει.
Διότι κάθε κράτος οφείλει να ενέχει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλες εκείνες τις πολιτικοοικονομικές μεταβλητές προκειμένου να δημιουργηθεί ένας πυρήνας εθνικής ισχύος.
Διότι κάθε χώρα έχει ανάγκη από μια δυναμική στρατηγική θεώρηση ώστε να ανταποκριθεί σε αυτούς τους κρίσιμους καιρούς που το Διεθνές Δίκαιο παρουσιάζει μια επικίνδυνη μετεώριση.
Εμείς τι κάνουμε;
Νίκος Μπαρτζελιώτης
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών