γράφει : Νίκος Θεοδωρόπουλος
Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι με την γειτονική χώρα την Τουρκία εξαιτίας του προέδρου της Recep Tayyip Erdogan
Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι με την γειτονική χώρα την Τουρκία εξαιτίας του προέδρου της Recep Tayyip Erdogan ο οποίος εφηύρε την γαλάζια πατρίδα αγνοώντας διεθνείς συνθήκες και την ίδια στιγμή απαιτεί ότι τον ευχαριστεί ικανοποιώντας αρχικά το εσωτερικό του ακροατήριο γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του το διεθνές δίκαιο.
Το μόνο που δεν μας έχει πει μέχρι σήμερα η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας είναι ότι δεν ήταν παρών στις διεθνείς συνθήκες που διαμόρφωσαν τη σημερινή μορφή του ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και μπορούν να αμφισβητούν τα πάντα και τους πάντες.
Είναι προφανές ότι η Τουρκία έχει σηκώσει τους τόνους διότι πιθανώς νοιώθει στρατιωτικά ισχυρή ακόμη και υπέρ δύναμη στην ευρύτερη περιοχή και μπορεί να ζητήσει ότι επιθυμεί.
Η Ελληνική πλευρά πρέπει να αποφύγει σε κάθε περίπτωση ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία και το κυριότερο να μηδενίσει το κίνδυνο μιας πιθανής στρατιωτικής σύγκρουσης.
Όμως ποιος θα εγγυηθεί το αποτέλεσμα ενός συμβιβασμού μεταξύ των δύο χωρών.
Υπάρχουν δυνάμεις ή θα υπάρχουν εγγυητές που θα βάζουν τέλος στις διεκδικήσεις της Τουρκίας;
Η πραγματικότητα της κατεχόμενης Κύπρου και οι παράλογες απαιτήσεις της Τουρκίας δεν αντιμετωπίζονται με το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις.
Σήμερα οι Τούρκοι θέλουν αυτά κι αυτά.
Αύριο ή σε μία και δύο δεκαετίες θα θέλουν κάτι περισσότερο, ο σπόρος των διεκδικήσεων πλέον είναι απαραίτητο στοιχείο της διπλωματικής και στρατιωτικής της κουλτούρας της Τουρκίας.
Οι κληρονόμοι του Erdogan θα είναι πιο απαιτητικοί απέναντι από την τίμια Ελλάδα.
Μετά από 30 χρόνια που η χώρα μας θα είναι ακόμη πιο αδύναμη λόγω γήρανσης του πληθυσμού όπως ήδη αναφέρουν οι μελέτες.
Πώς λοιπόν θα σταματήσουν οι παράλογες διεκδικήσεις της Τουρκίας όταν η Ελλάδα δείχνει πρόθυμη να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου και να παραχωρήσει μία σπιθαμή των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Σήμερα με πρωτεργάτη τη Γερμανία που αναλύει το διεθνές δίκαιο με βάση τα δικά της συμφέροντα όπως κι άλλες χώρες αποφασίζουν και ενεργούν εξετάζοντας το συμφέρον τους αναγνωρίζουν επί της ουσίας το δίκαιο του ισχυρού.
Οι ισχυροί θα κριθούν όπως συμβαίνει πάντα στο πεδίο της μάχης.
Οι διεθνείς συμβάσεις από τη συνθήκη της Λωζάνης που υπογράφτηκε τον Ιούλιο του 1923 αλλά και οι συμφωνίες που ακολούθησαν δεν επιτρέπουν στην Τουρκία να κάνει τον νταή στην περιοχή με τις πλάτες ορισμένων χωρών.
Μήπως πρέπει να βάλουμε στο τραπέζι το χρέος της χώρας μας που βρίσκεται στα χέρια του ESM και να λειτουργήσει ως εχέγγυο στα κυριαρχικά μας δικαιώματα για την αποπληρωμή του ;
Τι προβλέπουν οι Διεθνείς Συμβάσεις
Εθνικός Εναέριος Χώρος
Η Ελλάδα από το 1931 [με το Π.Δ. (Φ.Ε.Κ Α’ 325 της 18 Σεπτεμβρίου 1931)] έχει καθορίσει αιγιαλίτιδα ζώνη εύρους 10 ν.μ. για τους σκοπούς της αεροπορίας και της αστυνόμευσης αυτής.
Η Τουρκία δεν υπέβαλε καμία ένσταση τότε ως προς το εύρος του ελληνικού εναερίου χώρου και επί σειρά δεκαετιών αναγνώριζε και σεβόταν το πλήρες εύρος του ελληνικού εναερίου χώρου.
Το σχετικό Π.Δ. εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα με ρητή πρόβλεψη του άρθρου 191 παρ.2 του Κώδικα Αεροπορικού Δικαίου [Ν. 1815/1988 (ΦΕΚ Α΄ 250)].
Σύμφωνα με τα άρθρα 1 και 2 της Σύμβασης του Σικάγου του 1944 για την Διεθνή Πολιτική Αεροπορία και τα άρθρα 2 και 3 της Διεθνούς Συμβάσεως για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, ο εθνικός εναέριος χώρος ενός κράτους είναι ο εναέριος χώρος που εκτείνεται πάνω από το χερσαίο έδαφος και τα χωρικά του ύδατα.
Κατά συνέπεια, το εύρος του ελληνικού εθνικού εναερίου χώρου εκτείνεται στα 10 ν.μ. σύμφωνα με το προαναφερθέν Π.Δ. του 1931.
Η Ελλάδα έχει προβεί, ήδη από την θεσμοθέτηση του ελληνικού εναερίου χώρου, σε κάθε αναγκαία διεθνή γνωστοποίηση του εύρους αυτού (δημοσίευση σε χάρτες CINA, στους χάρτες του ICAO, στο Περιοχικό Σχέδιο Αεροναυτιλίας Ευρώπης, στο Εθνικό Εγχειρίδιο Αεροναυτιλίας (ΑΙΡ) κ.λπ.). Σημειωτέον ότι στη δεύτερη δημοσίευση των αεροναυτικών χαρτών του ICAO, το 1955, συμπεριελήφθησαν και πάλι αεροναυτικοί χάρτες, ελληνικοί αλλά και τουρκικοί, με απεικόνιση των εξωτερικών ορίων του ελληνικού εθνικού εναερίου χώρου (10 ν.μ.).
Χωρικά ύδατα
Η Ελλάδα, το 1936 (Α.Ν. 230/1936), καθόρισε αιγιαλίτιδα ζώνη εύρους 6 ν.μ. χωρίς να θίγονται ισχύουσες διατάξεις που αφορούν σε ειδικές περιπτώσεις και ορίζουν εύρος μεγαλύτερο ή μικρότερο των 6 ν.μ.
Η επιφύλαξη αυτή παρέπεμπε στο Π.Δ. του 1931, που καθόριζε την αιγιαλίτιδα ζώνη εύρους 10 ν.μ. για τους σκοπούς της αεροπορίας και αστυνόμευσης αυτής.
Η αιγιαλίτιδα ζώνη γενικής εφαρμογής και έκτασης 6 ν.μ. προβλέπεται και στο άρθρο 139 του ΚΔΝΔ [ΝΔ 187/1973 (ΦΕΚ Α΄ 261)].
Η Ελλάδα, βάσει του άρθρου 3 της Σύμβασης των Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας (Montego Bay, 1982), το οποίο αποτελεί παράλληλα και εθιμικό δίκαιο, δικαιούται να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της μέχρι τα 12 ν.μ.
Κατά την επικύρωση της Σύμβασης των Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας, η χώρα μας προέβη σε δήλωση ότι ο χρόνος και ο τρόπος άσκησης του δικαιώματος επέκτασης της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης είναι ζήτημα που απορρέει από την εθνική της στρατηγική, χωρίς αυτό να σημαίνει ούτε κατ’ ελάχιστον απεμπόληση εκ μέρους της του δικαιώματος αυτού.
Επίσης, το αρ. 2 του νόμου 2321/1995, με τον οποίο η χώρα μας κύρωσε τη Διεθνή Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας, ορίζει ότι «η Ελλάδα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα κατ’ εφαρμογή του αρ. 3 της κυρουμένης Συμβάσεως να επεκτείνει σε οποιονδήποτε χρόνο το εύρος της χωρικής της θάλασσας μέχρις αποστάσεως 12 ν.μ.».
Δωδεκάνησα:
Θέμα θαλασσίων συνόρων μεταξύ δύο ομόρων κρατών τίθεται όπου η απόσταση των αντικειμένων ακτών τους δεν υπερβαίνει το άθροισμα της αιγιαλίτιδας ζώνης τους.
Τα ελληνοτουρκικά θαλάσσια σύνορα, έχουν καθορισθεί βάσει του διεθνούς δικαίου, συμβατικού και εθιμικού.
Συγκεκριμένα:
– Στα Δωδεκάνησα, με την Ιταλο-Τουρκική Συμφωνία της Αγκύρας από 4.1.1932 και το συνακόλουθο Πρωτόκολλο (Procès Verbal) από 28.12.1932, που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της κύριας Συμφωνίας της 4.1.1932.
Η Ελλάδα, ως διάδοχο κράτος της Ιταλίας από το 1947, με τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων, απέκτησε κυριαρχία στα Δωδεκάνησα, χωρίς οιαδήποτε αλλαγή των θαλασσίων ορίων που καθορίσθηκαν με την ιταλο-τουρκική Συμφωνία και το Πρωτόκολλο του 1932.
– Τα θαλάσσια σύνορα στη Θράκη (3 ν.μ. από τις εκβολές του Έβρου), έχουν καθοριστεί από τη Συνθήκη Ειρήνη της Λωζάννης του 1923 και το Πρωτόκολλο των Αθηνών του 1926.
– Από τις εκβολές του Έβρου έως τα Δωδεκάνησα και ειδικότερα όπου η απόσταση μεταξύ των αντικειμένων ακτών Ελλάδας και Τουρκίας δεν υπερβαίνει τα 12 ν.μ. (ήτοι το άθροισμα της αιγιαλίτιδας ζώνης των δύο χωρών), τα ελληνο-τουρκικά θαλάσσια σύνορα προσδιορίζονται βάσει της αρχής της ίσης απόστασης (μέσης γραμμής) μεταξύ των αντικειμένων ακτών.
Η Τουρκία, με ομόφωνο ψήφισμα της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης (8/6/1995), απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα σε περίπτωση επέκτασης της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης πέραν των 6 ν.μ. (causus belli).
Ας σημειωθεί ότι η Τουρκία έχει ήδη επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 ν.μ. στον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο.
Νίκος Θεοδωρόπουλος
www.bankingnews.gr
Το μόνο που δεν μας έχει πει μέχρι σήμερα η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας είναι ότι δεν ήταν παρών στις διεθνείς συνθήκες που διαμόρφωσαν τη σημερινή μορφή του ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και μπορούν να αμφισβητούν τα πάντα και τους πάντες.
Είναι προφανές ότι η Τουρκία έχει σηκώσει τους τόνους διότι πιθανώς νοιώθει στρατιωτικά ισχυρή ακόμη και υπέρ δύναμη στην ευρύτερη περιοχή και μπορεί να ζητήσει ότι επιθυμεί.
Η Ελληνική πλευρά πρέπει να αποφύγει σε κάθε περίπτωση ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία και το κυριότερο να μηδενίσει το κίνδυνο μιας πιθανής στρατιωτικής σύγκρουσης.
Όμως ποιος θα εγγυηθεί το αποτέλεσμα ενός συμβιβασμού μεταξύ των δύο χωρών.
Υπάρχουν δυνάμεις ή θα υπάρχουν εγγυητές που θα βάζουν τέλος στις διεκδικήσεις της Τουρκίας;
Η πραγματικότητα της κατεχόμενης Κύπρου και οι παράλογες απαιτήσεις της Τουρκίας δεν αντιμετωπίζονται με το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις.
Σήμερα οι Τούρκοι θέλουν αυτά κι αυτά.
Αύριο ή σε μία και δύο δεκαετίες θα θέλουν κάτι περισσότερο, ο σπόρος των διεκδικήσεων πλέον είναι απαραίτητο στοιχείο της διπλωματικής και στρατιωτικής της κουλτούρας της Τουρκίας.
Οι κληρονόμοι του Erdogan θα είναι πιο απαιτητικοί απέναντι από την τίμια Ελλάδα.
Μετά από 30 χρόνια που η χώρα μας θα είναι ακόμη πιο αδύναμη λόγω γήρανσης του πληθυσμού όπως ήδη αναφέρουν οι μελέτες.
Πώς λοιπόν θα σταματήσουν οι παράλογες διεκδικήσεις της Τουρκίας όταν η Ελλάδα δείχνει πρόθυμη να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου και να παραχωρήσει μία σπιθαμή των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Σήμερα με πρωτεργάτη τη Γερμανία που αναλύει το διεθνές δίκαιο με βάση τα δικά της συμφέροντα όπως κι άλλες χώρες αποφασίζουν και ενεργούν εξετάζοντας το συμφέρον τους αναγνωρίζουν επί της ουσίας το δίκαιο του ισχυρού.
Οι ισχυροί θα κριθούν όπως συμβαίνει πάντα στο πεδίο της μάχης.
Οι διεθνείς συμβάσεις από τη συνθήκη της Λωζάνης που υπογράφτηκε τον Ιούλιο του 1923 αλλά και οι συμφωνίες που ακολούθησαν δεν επιτρέπουν στην Τουρκία να κάνει τον νταή στην περιοχή με τις πλάτες ορισμένων χωρών.
Μήπως πρέπει να βάλουμε στο τραπέζι το χρέος της χώρας μας που βρίσκεται στα χέρια του ESM και να λειτουργήσει ως εχέγγυο στα κυριαρχικά μας δικαιώματα για την αποπληρωμή του ;
Τι προβλέπουν οι Διεθνείς Συμβάσεις
Εθνικός Εναέριος Χώρος
Η Ελλάδα από το 1931 [με το Π.Δ. (Φ.Ε.Κ Α’ 325 της 18 Σεπτεμβρίου 1931)] έχει καθορίσει αιγιαλίτιδα ζώνη εύρους 10 ν.μ. για τους σκοπούς της αεροπορίας και της αστυνόμευσης αυτής.
Η Τουρκία δεν υπέβαλε καμία ένσταση τότε ως προς το εύρος του ελληνικού εναερίου χώρου και επί σειρά δεκαετιών αναγνώριζε και σεβόταν το πλήρες εύρος του ελληνικού εναερίου χώρου.
Το σχετικό Π.Δ. εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα με ρητή πρόβλεψη του άρθρου 191 παρ.2 του Κώδικα Αεροπορικού Δικαίου [Ν. 1815/1988 (ΦΕΚ Α΄ 250)].
Σύμφωνα με τα άρθρα 1 και 2 της Σύμβασης του Σικάγου του 1944 για την Διεθνή Πολιτική Αεροπορία και τα άρθρα 2 και 3 της Διεθνούς Συμβάσεως για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, ο εθνικός εναέριος χώρος ενός κράτους είναι ο εναέριος χώρος που εκτείνεται πάνω από το χερσαίο έδαφος και τα χωρικά του ύδατα.
Κατά συνέπεια, το εύρος του ελληνικού εθνικού εναερίου χώρου εκτείνεται στα 10 ν.μ. σύμφωνα με το προαναφερθέν Π.Δ. του 1931.
Η Ελλάδα έχει προβεί, ήδη από την θεσμοθέτηση του ελληνικού εναερίου χώρου, σε κάθε αναγκαία διεθνή γνωστοποίηση του εύρους αυτού (δημοσίευση σε χάρτες CINA, στους χάρτες του ICAO, στο Περιοχικό Σχέδιο Αεροναυτιλίας Ευρώπης, στο Εθνικό Εγχειρίδιο Αεροναυτιλίας (ΑΙΡ) κ.λπ.). Σημειωτέον ότι στη δεύτερη δημοσίευση των αεροναυτικών χαρτών του ICAO, το 1955, συμπεριελήφθησαν και πάλι αεροναυτικοί χάρτες, ελληνικοί αλλά και τουρκικοί, με απεικόνιση των εξωτερικών ορίων του ελληνικού εθνικού εναερίου χώρου (10 ν.μ.).
Χωρικά ύδατα
Η Ελλάδα, το 1936 (Α.Ν. 230/1936), καθόρισε αιγιαλίτιδα ζώνη εύρους 6 ν.μ. χωρίς να θίγονται ισχύουσες διατάξεις που αφορούν σε ειδικές περιπτώσεις και ορίζουν εύρος μεγαλύτερο ή μικρότερο των 6 ν.μ.
Η επιφύλαξη αυτή παρέπεμπε στο Π.Δ. του 1931, που καθόριζε την αιγιαλίτιδα ζώνη εύρους 10 ν.μ. για τους σκοπούς της αεροπορίας και αστυνόμευσης αυτής.
Η αιγιαλίτιδα ζώνη γενικής εφαρμογής και έκτασης 6 ν.μ. προβλέπεται και στο άρθρο 139 του ΚΔΝΔ [ΝΔ 187/1973 (ΦΕΚ Α΄ 261)].
Η Ελλάδα, βάσει του άρθρου 3 της Σύμβασης των Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας (Montego Bay, 1982), το οποίο αποτελεί παράλληλα και εθιμικό δίκαιο, δικαιούται να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της μέχρι τα 12 ν.μ.
Κατά την επικύρωση της Σύμβασης των Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας, η χώρα μας προέβη σε δήλωση ότι ο χρόνος και ο τρόπος άσκησης του δικαιώματος επέκτασης της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης είναι ζήτημα που απορρέει από την εθνική της στρατηγική, χωρίς αυτό να σημαίνει ούτε κατ’ ελάχιστον απεμπόληση εκ μέρους της του δικαιώματος αυτού.
Επίσης, το αρ. 2 του νόμου 2321/1995, με τον οποίο η χώρα μας κύρωσε τη Διεθνή Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας, ορίζει ότι «η Ελλάδα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα κατ’ εφαρμογή του αρ. 3 της κυρουμένης Συμβάσεως να επεκτείνει σε οποιονδήποτε χρόνο το εύρος της χωρικής της θάλασσας μέχρις αποστάσεως 12 ν.μ.».
Δωδεκάνησα:
Θέμα θαλασσίων συνόρων μεταξύ δύο ομόρων κρατών τίθεται όπου η απόσταση των αντικειμένων ακτών τους δεν υπερβαίνει το άθροισμα της αιγιαλίτιδας ζώνης τους.
Τα ελληνοτουρκικά θαλάσσια σύνορα, έχουν καθορισθεί βάσει του διεθνούς δικαίου, συμβατικού και εθιμικού.
Συγκεκριμένα:
– Στα Δωδεκάνησα, με την Ιταλο-Τουρκική Συμφωνία της Αγκύρας από 4.1.1932 και το συνακόλουθο Πρωτόκολλο (Procès Verbal) από 28.12.1932, που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της κύριας Συμφωνίας της 4.1.1932.
Η Ελλάδα, ως διάδοχο κράτος της Ιταλίας από το 1947, με τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων, απέκτησε κυριαρχία στα Δωδεκάνησα, χωρίς οιαδήποτε αλλαγή των θαλασσίων ορίων που καθορίσθηκαν με την ιταλο-τουρκική Συμφωνία και το Πρωτόκολλο του 1932.
– Τα θαλάσσια σύνορα στη Θράκη (3 ν.μ. από τις εκβολές του Έβρου), έχουν καθοριστεί από τη Συνθήκη Ειρήνη της Λωζάννης του 1923 και το Πρωτόκολλο των Αθηνών του 1926.
– Από τις εκβολές του Έβρου έως τα Δωδεκάνησα και ειδικότερα όπου η απόσταση μεταξύ των αντικειμένων ακτών Ελλάδας και Τουρκίας δεν υπερβαίνει τα 12 ν.μ. (ήτοι το άθροισμα της αιγιαλίτιδας ζώνης των δύο χωρών), τα ελληνο-τουρκικά θαλάσσια σύνορα προσδιορίζονται βάσει της αρχής της ίσης απόστασης (μέσης γραμμής) μεταξύ των αντικειμένων ακτών.
Η Τουρκία, με ομόφωνο ψήφισμα της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης (8/6/1995), απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα σε περίπτωση επέκτασης της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης πέραν των 6 ν.μ. (causus belli).
Ας σημειωθεί ότι η Τουρκία έχει ήδη επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 ν.μ. στον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο.
Νίκος Θεοδωρόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών