γράφει : Πέτρος Λεωτσάκος
Ο καλύτερος τρόπος να προβλεφθεί το μέλλον είναι να κοιτάξουμε στο παρελθόν.
Η Ελλάδα, η οικονομία η κοινωνία γιατί χρεοκόπησαν;
Στήριξαν το μοντέλο ανάπτυξης τους στα δανεικά.
Η Ελλάδα, η οικονομία η κοινωνία γιατί χρεοκόπησαν;
Στήριξαν το μοντέλο ανάπτυξης τους στα δανεικά.
Η ελληνική οικονομία γιατί έφθασε σε αδιέξοδο, στην χρεοκοπία;
Γιατί απλά τα τελευταία 30 χρόνια πήραμε λάθος δρόμο.
Η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου την 10ετία του 1980 έβαλε τις λανθασμένες βάσης δημιουργώντας ένα λανθασμένο πρότυπο στην οικονομία και την κοινωνία.
«Δανειστείτε ελεύθερα, χρησιμοποιήστε τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα εκείνης της περιόδου ελεύθερα, βολέψτε φίλους και εχθρούς στο δημόσιο»
Η κουλτούρα του δανεισμού άρχισε να καλλιεργείται αργά αλλά σταδιακά.
Ως γνωστό για να εδραιωθεί μια νοοτροπία μια ιδεολογία μια συνήθεια χρειάζονται 20 χρόνια.
Οι επόμενες κυβερνήσεις Μητσοτάκης, εκ νέου Α. Παπανδρέου, Σημίτη, Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου συνέχισαν αυτή την πολιτική δανεικών.
Η οικονομία στηριζόταν στα δανειακά και με τα δανεικά κατανάλωνε.
Τα τελευταία 30 χρόνια η Ελλάδα υιοθέτησε το πλέον αποτυχημένο καπιταλιστικό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης.
Ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο οικονομικό μοντέλο αρκεί να έχει κανόνες, όραμα και σχεδιασμό.
Στην Ελλάδα ο μόνος σχεδιασμός που υπήρξε ήταν πως η χώρα θα δανεισθεί φθηνά για να μπορέσει να καλύψει τα διογκούμενα δημόσια έξοδα αλλά και να καλύψει τις διαρκώς διογκούμενες ανάγκες κατανάλωσης της κοινωνίας.
Για τους γνώστες των μακροοικονομικών μοντέλων είθισται η αύξηση της κατανάλωσης να συνδυάζεται ή συνοδεύεται και με αύξηση του ενεργού πληθυσμού.
Στην Ελλάδα δεν συνέβη αυτό τα τελευταία 30 χρόνια η αύξηση του πληθυσμού ήταν δυσανάλογη της αύξησης της κατανάλωσης.
Για τους στατιστικολόγους το μοντέλο αυτό είναι καταστροφικό.
Οι γενναίες των καταναλωτών δεν αυξάνονταν, οι συνταξιούχοι αυξάνονταν και ο ενεργός πληθυσμός δεν μπορούσε να καλύψει με βάση τις φορολογικές του υποχρεώσεις το τεράστιο κόστος των τοκοχρεολυσίων από τα δάνεια μέσω ομολόγων που είχε συνάψει η Ελλάδα.
Ο Μητσοτάκης το 1990 είχε τολμήσει να αναφερθεί σε οικονομικό αδιέξοδο αλλά παραμονές των εκλογών που τις έχασε εν τέλει υιοθέτησε την ίδια αποτυχημένη τακτική προσλήψεις και υποσχέσεις.
Ο Σημίτης που είχε οικονομική κρίση αλλοτριώθηκε από τους αδηφάγους συμβούλους του ενώ η εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων ήταν ένα καθαρό σημάδι παρακμής.
Η κυβέρνηση Καραμανλή έδωσε τα περισσότερα στην κοινωνία και έβαλε την ταφόπλακα του αποτυχημένου οικονομικού μοντέλου της χώρας που ακολουθήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια.
Μεταξύ κυβέρνησης Σημίτη και Καραμανλή ξεκίνησε και έφθασε στο απόγειο του το ελληνικό banking. Το 2007-2008 οι ελληνικές τράπεζες δάνειζαν σχεδόν σε κάθε έλληνα ή αλλοδαπό που είχε ταυτότητα, επιτύγχαναν κέρδη έως 5 δισ και στηρίχθηκαν στο ίδιο οικονομικό μοντέλο της χώρας.
Εφάρμοσαν το μοντέλο του δανεικού χρήματος.
Η Ελλάδα υπερδανειζόταν ως εθνική οικονομία και οι τράπεζες υπερδάνειζαν την οικονομία και κοινωνία.
Η Ελλάδα των δανεικών. Το χρήμα που έρρεε, ο κοινωνικός πλούτος ήταν δανεικός.
Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου ανέλαβε στην φάση της κατάρρευσης και αποδείχθηκε όχι μόνο ότι ήταν λίγη αλλά και εκκωφαντικά…ανίκανη.
Ποιο είναι το συμπέρασμα αυτής της σύντομης αναδρομής.
Ότι τα δανειακά δεν μπορούν να δημιουργήσουν πραγματική ευημερία αλλά πλασματική που μετά βεβαιότητας οδηγεί σε αδιέξοδο.
Το λάθος μοντέλο για τις ελληνικές τράπεζες που θα καταλήξει σε αδιέξοδο
Ο καλύτερος τρόπος να προβλεφθεί το μέλλον είναι να κοιτάξουμε στο παρελθόν.
Οι ελληνικές τράπεζες οδηγήθηκαν σε οικονομικό αδιέξοδο λόγω οικονομίας.
Βρέθηκαν σε κεφαλαιακό αδιέξοδο γιατί συμμετείχαν στο πιο αποτυχημένο πρόγραμμα αναδιάρθρωσης χρέους το PSI+ και αδιέξοδο ρευστότητας γιατί το κράτος κατέρρευσε και διεκόπη βίαια κάθε γραμμή άντλησης ρευστότητας από τις διεθνείς αγορές.
Οι ελληνικές τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται με 27-30 δισ τουλάχιστον οι 3 συστημικές – βιώσιμες εκ των οποίων τα 1,6 δις στο καλύτερο σενάριο πρέπει να καταβάλλουν οι ιδιώτες.
Δηλαδή με βάση το καλύτερο σενάριο οι ιδιώτες θα καταβάλλουν 1,6 δις ευρώ και μέσα σε 3 ή 4 χρόνια πρέπει να βρουν άλλα 26-28 δις ευρώ ώστε να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο των τραπεζών.
Οι πιθανότητες να συμβεί αυτό είναι στο μείον άπειρο όχι μηδενικές αλλά στο μείον άπειρο.
Μαθηματικά, πρακτικά, οικονομοτεχνικά αδύνατο.
Οι ελληνικές τράπεζες βρέθηκαν και σε αδιέξοδο ρευστότητας.
Έχουν δανειστεί από το ELA της ΤτΕ και της ΕΚΤ συνολικά 130 δις ευρώ και έναντι αυτών έχουν καταθέσει ως εγγύηση 260 δις ευρώ σε σύνολο ενεργητικού 290 δις ευρώ τουλάχιστον για τις 4 μεγαλύτερες ελληνικές τράπεζες δηλαδή σε collaterals βρίσκεται το 89-90% του ενεργητικού των ελληνικών τραπεζών.
Πιστεύει κανείς ότι αυτό μπορεί να μειωθεί δραστικά σύντομα;
Οι πιθανότητες δεν είναι μηδενικές είναι στο μείον άπειρον.
Υπάρχει και μια σοβαρή πλάνη όσον αφορά τις καταθέσεις.
Οι καταθέσεις μειώθηκαν 84 δις ευρώ από τις αρχές του 2010 σε τρία χρόνια δηλαδή αλλά η πλειοψηφία των καταθέσεων δαπανήθηκε στο εσωτερικό λόγω της βαθειάς ύφεσης που κατέστρεψε την προσπάθεια αποταμίευσης του κοινωνικού πλούτου, των καταθέσεων δηλαδή, ενώ απέτρεψε κάθε προσπάθεια δημιουργίας νέου λόγω ακριβώς της ύφεσης.
Στην Ελβετία όπως αποκαλύφθηκε οι έλληνες έχουν περίπου 31-33 δις ευρώ καταθέσεις και όχι 500 δις που υποστήριζαν κάτι φαντασιομανείς.
Ο μύθος κατέρρευσε.
Το ερώτημα που εγείρεται είναι, πιστεύει κανείς ότι με 27-30 δις ευρώ δανεικά κεφάλαια και 130 δις ευρώ ρευστότητα που επίσης είναι δανεική εξολοκλήρου μπορεί να ορθοποδήσει το ελληνικό banking;
Ποιος τραπεζίτης θα δανείσει την οικονομία, όταν φοβούμενος να μην χάσει τα κεφάλαια λόγω επισφαλειών από προβληματικά δάνεια θα καθίσταται εκ των πραγμάτων συντηρητικός;
Αν μια τράπεζα λάβει 10 δις ευρώ κεφάλαια από το ΤΧΣ και λόγω επισφαλειών στα δάνεια χάσει τα 2 δις ευρώ πόσα πρέπει να επιστρέψουν οι μέτοχοι…..συνολικά 12 δις ευρώ.
Για τον μέτοχο λοιπόν, τον ιδιώτη μέτοχο η καταστροφή είναι μονόδρομος.
Μην τρέφουμε αυταπάτες, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν μπορεί να βοηθήσει την ανάκαμψη της οικονομίας.
Η ανακεφαλαιοποίηση θα θέσει σε ομηρία το ελληνικό banking.
Η πολιτική εξουσία του τόπου καλό είναι να μην επικαλείται το επιχείρημα αυτό γιατί δεν πείθει κανένα.
Πέτρος Λεωτσάκος
www.bankingnews.gr
Γιατί απλά τα τελευταία 30 χρόνια πήραμε λάθος δρόμο.
Η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου την 10ετία του 1980 έβαλε τις λανθασμένες βάσης δημιουργώντας ένα λανθασμένο πρότυπο στην οικονομία και την κοινωνία.
«Δανειστείτε ελεύθερα, χρησιμοποιήστε τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα εκείνης της περιόδου ελεύθερα, βολέψτε φίλους και εχθρούς στο δημόσιο»
Η κουλτούρα του δανεισμού άρχισε να καλλιεργείται αργά αλλά σταδιακά.
Ως γνωστό για να εδραιωθεί μια νοοτροπία μια ιδεολογία μια συνήθεια χρειάζονται 20 χρόνια.
Οι επόμενες κυβερνήσεις Μητσοτάκης, εκ νέου Α. Παπανδρέου, Σημίτη, Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου συνέχισαν αυτή την πολιτική δανεικών.
Η οικονομία στηριζόταν στα δανειακά και με τα δανεικά κατανάλωνε.
Τα τελευταία 30 χρόνια η Ελλάδα υιοθέτησε το πλέον αποτυχημένο καπιταλιστικό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης.
Ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο οικονομικό μοντέλο αρκεί να έχει κανόνες, όραμα και σχεδιασμό.
Στην Ελλάδα ο μόνος σχεδιασμός που υπήρξε ήταν πως η χώρα θα δανεισθεί φθηνά για να μπορέσει να καλύψει τα διογκούμενα δημόσια έξοδα αλλά και να καλύψει τις διαρκώς διογκούμενες ανάγκες κατανάλωσης της κοινωνίας.
Για τους γνώστες των μακροοικονομικών μοντέλων είθισται η αύξηση της κατανάλωσης να συνδυάζεται ή συνοδεύεται και με αύξηση του ενεργού πληθυσμού.
Στην Ελλάδα δεν συνέβη αυτό τα τελευταία 30 χρόνια η αύξηση του πληθυσμού ήταν δυσανάλογη της αύξησης της κατανάλωσης.
Για τους στατιστικολόγους το μοντέλο αυτό είναι καταστροφικό.
Οι γενναίες των καταναλωτών δεν αυξάνονταν, οι συνταξιούχοι αυξάνονταν και ο ενεργός πληθυσμός δεν μπορούσε να καλύψει με βάση τις φορολογικές του υποχρεώσεις το τεράστιο κόστος των τοκοχρεολυσίων από τα δάνεια μέσω ομολόγων που είχε συνάψει η Ελλάδα.
Ο Μητσοτάκης το 1990 είχε τολμήσει να αναφερθεί σε οικονομικό αδιέξοδο αλλά παραμονές των εκλογών που τις έχασε εν τέλει υιοθέτησε την ίδια αποτυχημένη τακτική προσλήψεις και υποσχέσεις.
Ο Σημίτης που είχε οικονομική κρίση αλλοτριώθηκε από τους αδηφάγους συμβούλους του ενώ η εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων ήταν ένα καθαρό σημάδι παρακμής.
Η κυβέρνηση Καραμανλή έδωσε τα περισσότερα στην κοινωνία και έβαλε την ταφόπλακα του αποτυχημένου οικονομικού μοντέλου της χώρας που ακολουθήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια.
Μεταξύ κυβέρνησης Σημίτη και Καραμανλή ξεκίνησε και έφθασε στο απόγειο του το ελληνικό banking. Το 2007-2008 οι ελληνικές τράπεζες δάνειζαν σχεδόν σε κάθε έλληνα ή αλλοδαπό που είχε ταυτότητα, επιτύγχαναν κέρδη έως 5 δισ και στηρίχθηκαν στο ίδιο οικονομικό μοντέλο της χώρας.
Εφάρμοσαν το μοντέλο του δανεικού χρήματος.
Η Ελλάδα υπερδανειζόταν ως εθνική οικονομία και οι τράπεζες υπερδάνειζαν την οικονομία και κοινωνία.
Η Ελλάδα των δανεικών. Το χρήμα που έρρεε, ο κοινωνικός πλούτος ήταν δανεικός.
Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου ανέλαβε στην φάση της κατάρρευσης και αποδείχθηκε όχι μόνο ότι ήταν λίγη αλλά και εκκωφαντικά…ανίκανη.
Ποιο είναι το συμπέρασμα αυτής της σύντομης αναδρομής.
Ότι τα δανειακά δεν μπορούν να δημιουργήσουν πραγματική ευημερία αλλά πλασματική που μετά βεβαιότητας οδηγεί σε αδιέξοδο.
Το λάθος μοντέλο για τις ελληνικές τράπεζες που θα καταλήξει σε αδιέξοδο
Ο καλύτερος τρόπος να προβλεφθεί το μέλλον είναι να κοιτάξουμε στο παρελθόν.
Οι ελληνικές τράπεζες οδηγήθηκαν σε οικονομικό αδιέξοδο λόγω οικονομίας.
Βρέθηκαν σε κεφαλαιακό αδιέξοδο γιατί συμμετείχαν στο πιο αποτυχημένο πρόγραμμα αναδιάρθρωσης χρέους το PSI+ και αδιέξοδο ρευστότητας γιατί το κράτος κατέρρευσε και διεκόπη βίαια κάθε γραμμή άντλησης ρευστότητας από τις διεθνείς αγορές.
Οι ελληνικές τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται με 27-30 δισ τουλάχιστον οι 3 συστημικές – βιώσιμες εκ των οποίων τα 1,6 δις στο καλύτερο σενάριο πρέπει να καταβάλλουν οι ιδιώτες.
Δηλαδή με βάση το καλύτερο σενάριο οι ιδιώτες θα καταβάλλουν 1,6 δις ευρώ και μέσα σε 3 ή 4 χρόνια πρέπει να βρουν άλλα 26-28 δις ευρώ ώστε να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο των τραπεζών.
Οι πιθανότητες να συμβεί αυτό είναι στο μείον άπειρο όχι μηδενικές αλλά στο μείον άπειρο.
Μαθηματικά, πρακτικά, οικονομοτεχνικά αδύνατο.
Οι ελληνικές τράπεζες βρέθηκαν και σε αδιέξοδο ρευστότητας.
Έχουν δανειστεί από το ELA της ΤτΕ και της ΕΚΤ συνολικά 130 δις ευρώ και έναντι αυτών έχουν καταθέσει ως εγγύηση 260 δις ευρώ σε σύνολο ενεργητικού 290 δις ευρώ τουλάχιστον για τις 4 μεγαλύτερες ελληνικές τράπεζες δηλαδή σε collaterals βρίσκεται το 89-90% του ενεργητικού των ελληνικών τραπεζών.
Πιστεύει κανείς ότι αυτό μπορεί να μειωθεί δραστικά σύντομα;
Οι πιθανότητες δεν είναι μηδενικές είναι στο μείον άπειρον.
Υπάρχει και μια σοβαρή πλάνη όσον αφορά τις καταθέσεις.
Οι καταθέσεις μειώθηκαν 84 δις ευρώ από τις αρχές του 2010 σε τρία χρόνια δηλαδή αλλά η πλειοψηφία των καταθέσεων δαπανήθηκε στο εσωτερικό λόγω της βαθειάς ύφεσης που κατέστρεψε την προσπάθεια αποταμίευσης του κοινωνικού πλούτου, των καταθέσεων δηλαδή, ενώ απέτρεψε κάθε προσπάθεια δημιουργίας νέου λόγω ακριβώς της ύφεσης.
Στην Ελβετία όπως αποκαλύφθηκε οι έλληνες έχουν περίπου 31-33 δις ευρώ καταθέσεις και όχι 500 δις που υποστήριζαν κάτι φαντασιομανείς.
Ο μύθος κατέρρευσε.
Το ερώτημα που εγείρεται είναι, πιστεύει κανείς ότι με 27-30 δις ευρώ δανεικά κεφάλαια και 130 δις ευρώ ρευστότητα που επίσης είναι δανεική εξολοκλήρου μπορεί να ορθοποδήσει το ελληνικό banking;
Ποιος τραπεζίτης θα δανείσει την οικονομία, όταν φοβούμενος να μην χάσει τα κεφάλαια λόγω επισφαλειών από προβληματικά δάνεια θα καθίσταται εκ των πραγμάτων συντηρητικός;
Αν μια τράπεζα λάβει 10 δις ευρώ κεφάλαια από το ΤΧΣ και λόγω επισφαλειών στα δάνεια χάσει τα 2 δις ευρώ πόσα πρέπει να επιστρέψουν οι μέτοχοι…..συνολικά 12 δις ευρώ.
Για τον μέτοχο λοιπόν, τον ιδιώτη μέτοχο η καταστροφή είναι μονόδρομος.
Μην τρέφουμε αυταπάτες, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν μπορεί να βοηθήσει την ανάκαμψη της οικονομίας.
Η ανακεφαλαιοποίηση θα θέσει σε ομηρία το ελληνικό banking.
Η πολιτική εξουσία του τόπου καλό είναι να μην επικαλείται το επιχείρημα αυτό γιατί δεν πείθει κανένα.
Πέτρος Λεωτσάκος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών