Πέρασαν αισίως 15 χρόνια από τις πιο «χρυσές σελίδες» του ελληνικού μπάσκετ και το «ΒΝ Sports» επαναφέρει στην επιφάνεια τις μετέπειτα δηλώσεις των πρωταγωνιστών και όχι μόνο, όπου έμειναν «χαραγμένες» στην ιστορία.
Ξημέρωνε 1η Σεπτέμβρη του 2006 και η Εθνική ομάδα μπάσκετ βρισκόταν αντιμέτωπη με την μεγαλύτερη πρόκληση στην ιστορία της. Τέθηκε αντιμέτωπη με την πανίσχυρη Τeam USA, όπου αποτελούνταν από ένα «κοπάδι» αστεριών του ΝΒΑ. Η πλειοψηφία των αθλητών του Παναγιώτη Γιαννάκη ήταν άσημοι για τους περισσότερους από τις ΗΠΑ αλλά με την τελευταία κόρνα του αγώνα κατάφεραν να «εγκατασταθούν» για πάντα στη μνήμη τους.
Αν και τα χρόνια περνούν γρήγορα από εκείνο τον μεγάλο «άθλο», το αίσθημα της χαράς και της ευτυχίας από την πλευρά των Ελλήνων δεν φθείρεται, όπως και οι «πληγές» των Αμερικανών δεν έχουν επουλωθεί πλήρως. Όλα αυτά αποδεικνύονται από τις δηλώσεις που έχουν κάνει κατά καιρούς για τον συγκεκριμένο αγώνα άτομα και από τις δύο πλευρές.
Ο τότε τεχνικός της Εθνικής Ελλάδος, Παναγιώτης Γιαννάκης, είχε δηλώσει μετά από αρκετά χρόνια: «Η νίκη αυτή ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Όχι μόνο για μας, αλλά για το παγκόσμιο μπάσκετ στο σύνολό του. Και σαν αποτέλεσμα, αλλά και σαν παρουσία. Όλοι είχαν το ρόλο τους και πάνω από όλα ήμασταν ομάδα. Δώσαμε τα πάντα από το σώμα και το πνεύμα μας και κερδίσαμε τους καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ». Από την πλευρά του το δεξί... χέρι του, Λευτέρης Κακιούσης είχε τονίσει:
«Ήταν μια παρέα που έγραψε ιστορία. Είχαμε μια ομάδα που αποτελούταν από παίκτες-νικητές, οι οποίοι γνώριζαν πολύ καλά τον ρόλο τους και είχαν εξαιρετική χημεία εντός κι εκτός γηπέδου. Ο ένας παίκτης συμπλήρωνε τον άλλον.Η νίκη επί των ΗΠΑ ήταν μια δικαίωση των κόπων και των προσπαθειών όλων των μελών της ομάδας, παικτών, προπονητών αλλά και της Ομοσπονδίας.Αυτό ήταν ένα μεγάλο παράσημο για το ελληνικό μπάσκετ».
Ένας εκ των πρωταγωνιστών, Νίκος Χατζηβρέττας, έχει σημειώσει: «Εκείνη η γενιά απαρτιζόταν από παιδιά με χαμηλό προφίλ, τα οποία ήθελαν να μιλούν με τα έργα τους. Οι σχέσεις μεταξύ μας ήταν εξαιρετικές και τα αποτελέσματα που είχε αυτή η ομάδα δεν ήταν καθόλου τυχαία.Κανείς δεν μιλούσε πολύ και όλοι δούλευαν σκληρά».
Ο Δήμος Ντικούδης με τη σειρά του υπογράμμισε: «Ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή της καριέρας μου, όπως και των υπολοίπων παιδιών που συνυπήρξαμε σ’ αυτή την ομάδα. Είχε δημιουργηθεί μια εξαιρετική ομάδα με παίκτες που ανεξαρτήτως αντιπάλου, πίστευαν στον εαυτό τους και στις δυνατότητες τους και καταφέραμε κάτι πολύ μεγάλο που έμεινε στην ιστορία, στα μπασκετικά δρώμενα. Μου αρέσει και απολαμβάνω την αγάπη του κόσμου, την οποία εισπράττουμε ακόμη και τώρα. Είναι ένα συναίσθημα πολύ έντονο όπως και οι μνήμες από αυτή την ημέρα».
Ο ασταμάτητος, Σοφοκλής Σχορτσανίτης, είχε δηλώσει: «Είναι ένα παιχνίδι που δεν πρόκειται να ξεχάσει κανένας ποτέ. Όλοι μας θα θέλαμε αν γινόταν να ζήσουμε ξανά αυτό που συνέβη στον ημιτελικό. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου αρκετές φορές να σκέφτεται όσα συνέβησαν πριν από τόσα χρόνια στην Ιαπωνία. Νομίζω ότι θα είναι για δεκαετίες ένας αγώνας “ορόσημο” για την ιστορία όχι μόνο του ελληνικού μπάσκετ αλλά του ελληνικού αθλητισμού. Ήταν προικισμένοι παίκτες με πλούσιο ταλέντο και πλούσια προσόντα αλλά ήταν άνθρωποι κι αυτοί σαν εμάς».
Ο άτυχος εκείνου του τουρνουά, Νίκος Ζήσης, θυμάται: «Πολλές φορές στην καριέρα του ένας παίκτης χάνει για διάφορους λόγους κάποια παιχνίδια. Εγώ δεν αγωνίστηκα στον ημιτελικό με τις ΗΠΑ λόγω του γνωστού τραυματισμού που είχα αλλά στο μυαλό μου είναι σαν να έχω παίξει!Προσωπικά πίστεψα ότι θα κερδίσουμε τους Αμερικανούς μετά την τάπα του Διαμαντίδη στον Κρις Πολ στο πρώτο ημίχρονο».
Ο Bασίλης Σπανούλης έχει δηλώσει με το πέρασμα των χρόνων: «Καταλάβαμε όλοι μας ότι αν θέλαμε να φέρουμε επιτυχίες για τη χώρα μας θα έπρεπε να "θυσιαστούμε" ατομικά και να κοιτάξουμε μόνο το αποτέλεσμα και όχι την προσωπική απόδοση.Οι πιθανότητες μας τότε ίσως ήταν λιγότερες σε σχέση με κάποιο άλλο παιχνίδι, όμως τα καταφέραμε».
Ένα εκ των «μυαλών» εκείνης της ομάδας, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, έχει αναφέρει:«Είχαμε να αντιμετωπίσουμε την καλύτερη ομάδα του κόσμου, η οποία διέθετε παίκτες που τους παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση και τους θαυμάζαμε. Είχαμε σχεδιάσει ένα πλάνο, το οποίο το εκτελέσαμε σωστά, δημιουργώντας τους προβλήματα. Η ομάδα έβαζε πάντα το “εγώ” κάτω από το ομαδικό συμφέρον και ήταν ένα από τα κυρίαρχα συστατικά που την έφεραν στην κορυφή».
Από την πλευρά των Αμερικανών έχουν εκφράσει την γνώμη τους αθλητές που δεν πήραν την ευκαιρία σε αυτό το τουρνουά όπως ο Γκίλμπερτ Αρίνας: «Ήμουν αρνητικός. Είχα πει ότι ο τρόπος που προπονεί ο Σιζέφσκι δεν θα κερδίσει το χρυσό. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά να το λέω και τότε. Είχε όλους τους σουτέρ στον πάγκο και άφηνε στο παρκέ μαζί όλους εκείνους που επιδίωκαν το καλάθι μέσω drive».
Ο Mάικ Σιζέφσκι έγραψε ιστορία στον πάγκο των ΗΠΑ με ρεκόρ 88-1, όμως η ήττα από την Ελλάδα ακόμη τον «στοιχειώνει»: «Η χειρότερη ήττα που είχα ως προπονητής ήταν εκείνη από την Ελλάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, επειδή αφορά την πατρίδα σου. Πόνεσε αν και ήταν η μοναδική ήττα που είχαμε. Χτίσαμε πάνω στην ήττα αυτή από την Ελλάδα».
Στο ίδιο μήκος κύμματος ήταν και οι δηλώσεις του general manager εκείνης της ομάδας,Τζέρι Κολάντζελο: «Το σοκ και η απογοήτευση υπήρχαν όντως. Δεν ξέραμε τι πρέπει να περιμένουμε. Ωστόσο, αποδείχθηκε πολύ σημαντικό εκείνο το παιχνίδι και έκτοτε δεν έχουμε κοιτάξει πίσω».
Ο Καρμέλο Άντονι προσπάθησε να προσεγγίσει διαφορετικά εκείνο το αρνητικό αποτέλεσμα και να το αντιμετωπίσει με τον δικό του τρόπο: «Όλοι έφευγαν από το παρκέ μετά την ήττα. Υπήρχαν διάφορα κομφετί στο γήπεδο πεταμένα. Όλοι γιόρταζαν αλλά εγώ απλά ήθελα να το δω και νιώσω το συναίσθημα».
Νίκος Τσώτας
www.bnsports.gr
Σχόλια αναγνωστών