γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Λοιπόν, που είχαμε μείνει; Στην μεγάλη βραδιά του Φερνάντο Σάντος στον πάγκο της Πορτογαλίας πέντε χρόνια πριν! Και τώρα που ήρθε η ώρα της πρεμιέρας καλο θα ήταν να πάψουμε τις προβλέψεις και να ευχαριστηθούμε αυτό τον μήνα!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Έχω μάθει σε τέτοιες περιπτώσεις να απολαμβάνω αυτό που ζω. Από την πρώτη μεγάλη διοργάνωση, σε απόλυτο μέγεθος που ευχαριστήθηκα ως παιδί και κατάλαβα απολύτως τι γινόταν, το παγκόσμιο κύπελλο του 1974, κάθε μέρα που υπάρχει πρεμιέρα νιώθω αυτή την ίδια ανυπομονησία. Κάποτε τα διαστήματα ανάμεσα στα Παγκόσμια Κύπελλα που ήταν οι βασικές διοργανώσεις έμοιαζε αιωνιότητα!
Από το 1980, τέτοιες μέρες, όταν η Ελλάδα έκανε το ντεμπούτο της σε μία μεγάλη διοργάνωση ως Σταχτοπούτα σε εκείνο το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα των οκτώ ομάδων στην Ιταλία, η αναμονή ήταν διετής μεταξύ των μεγάλων διοργανώσεων. Αυτή τη φορά υπήρχε τρομερή ιδιαιτερότητα λόγω του κορονοϊού και έτσι χρειάστηκε να περιμένουμε τρία χρόνια από τη στιγμή που τελείωσε το παγκόσμιο κύπελλο της Ρωσίας για να ξαναδούμε μια μεγάλη διοργάνωση εθνικών ομάδων, όπως είναι τώρα το Euro.
Η ιστορία διδάσκει πως δε χρειάζεται να κερδίσεις την πρεμιέρα για να πας μακριά. Σίγουρα όμως χρειάζεται να μην χάσεις! Οι μόνες ομάδες που ξεκίνησαν με ήττα σε μία μεγάλη διοργάνωση και μπόρεσαν να γυρίσουν τούμπα τα προγνωστικά, ήταν η τεράστια Ισπανία πριν από 11 χρόνια, στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής και η Ολλανδία το 1988.
Στην πρώτη περίπτωση, ήταν το παγκόσμιο κύπελλο, και παρότι οι Ισπανοί ως πρωταθλητές Ευρώπης, έχοντας πάει ως το μεγάλο φαβορί στην διοργάνωση, έχασαν από την Ελβετία στην πρεμιέρα, ούτε μία στοιχηματική εταιρεία δεν τους είχε αλλάξει το ποσοστό για τελική επικράτηση! Αυτό είχε να κάνει με την απίστευτη ποιότητα που είχαν και με το γεγονός πως όλοι καταλαβαίναμε ότι τη συγκεκριμένη ομάδα θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσει κάποιος να την σταματήσει.
Η άλλη περίπτωση είναι λίγο πιο περίπλοκη: Το 1988 στα γήπεδα της Γερμανίας, η Ολλανδία έχοντας στον πάγκο της, τον τεράστιο προπονητή που λεγόταν Ρίνους Μίχελς έμελλε να εκπληρώσει αυτό που η μοίρα είχε προ αποφασίσει τόσο για εκείνον όσο και για την εθνική που άλλαξε πλήρως το σύγχρονο ποδόσφαιρο! Στα ίδια γήπεδα, όπου δίδαξε το απόλυτο σύγχρονο ποδόσφαιρο για την εποχή, στο παγκόσμιο κύπελλο του 1974, αλλά δεν μπόρεσε παρά την παρουσία του μεγάλου Γιόχαν Κρόιφ στην εντεκάδα της να κατακτήσει τον τίτλο, η Ολλανδία του Μίχελς όπως και τότε έφερε τα πάνω κάτω και αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης!
Για να το πετύχει χρειάστηκε να ξεπεράσει το σοκ της πρεμιέρας. Στην Κολωνία, έχασε από την Σοβιετική Ένωση η οποία είχε στον πάγκο έναν άλλο μεγάλο απόστολο του ωραίου ποδοσφαίρου, τον Βαλερί Λομπανόφσκι. Εκείνη ήττα, με ένα φοβερό και απίστευτο 1-2 πενήντα μέτρων μεταξύ Μπελάνοφ και Ρατς οδήγησε στο σουτ του αριστερού μπακ που έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα και παρολίγον νωρίς την Ολλανδία στο σπίτι της!
Ο Μίχελς κατάλαβε το λάθος του, αφού είχε αφήσει στον πάγκο τον Μάρκο φαν Μπάστεν, βάζοντας βασικό τον μετριότατο Μπόσμαν και το διόρθωσε με την Αγγλία στο δεύτερο ματς. Το χατ τρικ του σούπερ Μάρκο έδωσε τη νίκη με 3-1 στους οράνιε και τα υπόλοιπα ειναι ιστορία. Η Ολλανδία έφτασε μέχρι τον τελικό, νίκησε 2-0 την Σοβιετική Ενωση που ξανά βρήκε μπροστά της, ο Φαν Μπάστεν πέτυχε ένα από τα ωραιότερα γκολ όλων των εποχών και ο Μιχελς πήρε το μοναδικό διεθνή τίτλο στην καριέρα του σε επίπεδο εθνικών ομάδων.
Αυτές όμως είναι οι εξαιρέσεις γι’ αυτό και της αναφέρουμε. Μία ήττα στην πρεμιέρα συνήθως σε κάνει να πεις αντίο στο όνειρο της κατάκτησης του τίτλου. Και για την Ιταλία απόψε, η λέξη ήττα δεν μπορεί να μπει καν ως θέμα συζήτησης!
Ο Ρομπερτο Μαντσίνι έχει ένα εκπληκτικό ποσοστό νικών στον πάγκο της εθνικής Ιταλίας. Πλησιάζει σχεδόν το 75 τοις 100, ακούγεται εξωπραγματικό! Διαθέτει έναν σπουδαίο φορ μπροστά, τον Ιμόμπιλε, Έχει συσσωρευμένη εμπειρία στην άμυνα με Μπονούτσι και Κιελίνι έχει καλό γκολκιπερ με τον Ντοναρούμα πολύ καλό δεξί μπακ με τον Φλορέντσι, σούπερ Ζορζίνιο στα χαφ, Μπεράρντι που για μένα ο χαφ της Σασουόλο μπορεί να είναι από τους κορυφαίους του τουρνουά και τον Ινσίνιε περιφερειακό φορ.
Αν κάποιος θεωρεί πως Ιταλία με την φανέλα που διαθέτει θα είναι εύκολος αντιπαλος για όποιονδηποτέ σε ένα νοκάουτ παιχνίδι, μάλλον δεν έχει παρακολουθήσει την ιστορία των μεγάλων διοργανώσεων. Πιο πολύ θα δυσκολευτούν στον όμιλο οι ατζούρι αλλά θα καταφέρουν να τον διαχειριστούν παρά μετά. Εκεί πλέον ο οποιοσδήποτε δεν θα ήθελε να τους βρει μπροστά του ως αντιπάλους, σε ματς της μίας βραδιάς.
Για όλα αυτά προαπαιτούμενο είναι να μη χάσει απόψε. Η Τουρκία είναι πολύ επικίνδυνος αντίπαλος και το έχει δείξει, συνεπώς αν η βραδιά τελείωσε με τις δύο ομάδες ισόπαλες μη βιαστεί κάποιος να ξεγράψει κανέναν. Τα τουρνουά αυτά κρίνονται από το ποιος θα είναι καλύτερα σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα που είναι ο ένας μήνας, ωστόσο ακόμα και μεγαλύτερες πορείες ξεκίνησαν πάντα από το πρώτο βήμα!
Σχόλια αναγνωστών