Άρθρο του Michael Ivanovich, οικονομολόγου και προέδρου της MSI Global με έδρα τη Νέα Υόρκη
Αφού βοήθησαν στη διατήρηση της ακεραιότητας της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, οι ΗΠΑ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο φαίνεται ότι κατάλαβαν επιτέλους τον κίνδυνο να αφεθεί περισσότερο από το ήμισυ των οικονομιών της Δύσης σε ένα καθεστώς χαοτικής ύφεσης.
Όπως επισημαίνει ο Michael Ivanovitch, πρόεδρος της MSI Global και παλαιότερα οικονομολόγος του ΟΟΣΑ στο Παρίσι, διεθνείς οικονομολόγος στη FED Νέα Υόρκης και καθηγητής Οικονομικών στο Κολούμπια, «η τεράστια σπατάλη και η τρομακτική κακοδιαχείριση κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το ελληνικό χρέος έχουν καταδείξει επίσης, ότι στο δίδυμο της Ουάσιγκτον ότι ήταν εν μέρει υπεύθυνο για τη δισεπίλυτη κρίση στην Ευρωζώνη και μια σοβαρή οικονομική και πολιτική αποδυνάμωση της Δυτικής συμμαχίας».
Τώρα, για να είμαστε δίκαιοι στον de facto διαχειριστή της παγκόσμιας οικονομίας (ΔΝΤ) και τον κύριο μέτοχό του (ΗΠΑ), είναι αλήθεια ότι προσπάθησαν να κάνουν αυτό το παροιμιώδες «κάτι».
Όμως, το έκαναν χωρίς την αναγκαία αποφασιστικότητα ώστε να απομακρυνθούν οι Ευρωπαίοι από τον γκρεμό.
Ανησυχώντας για την εκστρατεία επανεκλογής του καθώς το ένα πέμπτο των αμερικανικών εξαγωγών κατευθύνονται στην Ευρώπη, ο πρόεδρος Obama καλούσε πολλές φορές, ματαίως, τη γερμανίδα καγκελάριο να αποσύρει την καταστροφική λιτότητα από τις βυθιζόμενες οικονομίες της ζώνης του ευρώ.
Οι επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις του αμερικανού προέδρου όχι μόνο απορρίφθηκαν, αλλά δημοσίως γελοιοποιήθηκαν, σημειώνεται στο άρθρο.
Ως αποτέλεσμα, η ευρωζώνη αφέθηκε να αιμορραγεί καθώς η γερμανίδα καγκελάριος διέταξε ότι «αυτοί που παραβιάζουν τους δημοσιονομικούς κανόνες (Γάλλοι, Ιταλοί, Πορτογάλοι και Έλληνες) θα έπρεπε να πάρουν ένα μάθημα».
Όπως ήταν αναμενόμενο, η εμβάθυνση της ύφεσης και η αύξηση της ανεργίας παρέσυραν από την εξουσία τα κατεστημένα κόμματα σε Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα.
Ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη
Πολύ αργότερα από τότε που συντελέστηκε η καταστροφή, το ΔΝΤ επιτέλους αποκήρυξε το προφανές: τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν από τη Γερμανία υπό συνθήκες μείωσης της ζήτησης, της παραγωγής και της απασχόλησης στη ζώνη του ευρώ ήταν λάθος, η ανάπτυξη ήταν καλύτερη.
Τότε, ύστερα από μήνες έντονων συμπλοκών με την Ελλάδα, το ΔΝΤ αναγνώρισε ένα ακόμη αρκετά προφανές θέμα: η Ελλάδα χρειαζόταν αναδιάρθρωση χρέους για να δοθεί λίγο οξυγόνο σε μια ασφυκτιούσα οικονομία.
Αυτό ήταν άλλη μια τραγελαφική ανατροπή, διότι το αίτημα για αναδιάρθρωση χρέους σταθερά το αρνούνταν στην ελληνική κυβέρνηση από τον Ιανουάριο.
Ευτυχώς, η Ουάσιγκτον ανέλαβε εκ νέου δράση καθώς κατέστη σαφές ότι η Γερμανία ωθούσε την Ελλάδα στην έξοδο από τη νομισματική ένωση, κάτι που θα ήταν καταστροφικό και θα είχε προκαλέσει απρόβλεπτα θέματα ασφάλειας και πολιτικής.
Ο κίνδυνος τώρα είναι ότι οι ΗΠΑ θα ρίξουν την μπάλα, καθώς «αφαιρείται» από το θέμα λόγω της προεκλογικής εκστρατείας που σιγά σιγά εκτυλίσσεται και εν μέσω της νέας και παλιάς κρίσης στη Μέση Ανατολή και των αυξανόμενων προκλήσεων στην Κίνα.
Αυτό θα ήταν πραγματικά μεγάλο κρίμα και ένα ασυγχώρητο λάθος, διότι η Γερμανία δεν πρόκειται να το βάλει κάτω.
Όπως επισημαίνει ο Michael Ivanovitch, πρόεδρος της MSI Global και παλαιότερα οικονομολόγος του ΟΟΣΑ στο Παρίσι, διεθνείς οικονομολόγος στη FED Νέα Υόρκης και καθηγητής Οικονομικών στο Κολούμπια, «η τεράστια σπατάλη και η τρομακτική κακοδιαχείριση κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το ελληνικό χρέος έχουν καταδείξει επίσης, ότι στο δίδυμο της Ουάσιγκτον ότι ήταν εν μέρει υπεύθυνο για τη δισεπίλυτη κρίση στην Ευρωζώνη και μια σοβαρή οικονομική και πολιτική αποδυνάμωση της Δυτικής συμμαχίας».
Τώρα, για να είμαστε δίκαιοι στον de facto διαχειριστή της παγκόσμιας οικονομίας (ΔΝΤ) και τον κύριο μέτοχό του (ΗΠΑ), είναι αλήθεια ότι προσπάθησαν να κάνουν αυτό το παροιμιώδες «κάτι».
Όμως, το έκαναν χωρίς την αναγκαία αποφασιστικότητα ώστε να απομακρυνθούν οι Ευρωπαίοι από τον γκρεμό.
Ανησυχώντας για την εκστρατεία επανεκλογής του καθώς το ένα πέμπτο των αμερικανικών εξαγωγών κατευθύνονται στην Ευρώπη, ο πρόεδρος Obama καλούσε πολλές φορές, ματαίως, τη γερμανίδα καγκελάριο να αποσύρει την καταστροφική λιτότητα από τις βυθιζόμενες οικονομίες της ζώνης του ευρώ.
Οι επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις του αμερικανού προέδρου όχι μόνο απορρίφθηκαν, αλλά δημοσίως γελοιοποιήθηκαν, σημειώνεται στο άρθρο.
Ως αποτέλεσμα, η ευρωζώνη αφέθηκε να αιμορραγεί καθώς η γερμανίδα καγκελάριος διέταξε ότι «αυτοί που παραβιάζουν τους δημοσιονομικούς κανόνες (Γάλλοι, Ιταλοί, Πορτογάλοι και Έλληνες) θα έπρεπε να πάρουν ένα μάθημα».
Όπως ήταν αναμενόμενο, η εμβάθυνση της ύφεσης και η αύξηση της ανεργίας παρέσυραν από την εξουσία τα κατεστημένα κόμματα σε Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα.
Ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη
Πολύ αργότερα από τότε που συντελέστηκε η καταστροφή, το ΔΝΤ επιτέλους αποκήρυξε το προφανές: τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν από τη Γερμανία υπό συνθήκες μείωσης της ζήτησης, της παραγωγής και της απασχόλησης στη ζώνη του ευρώ ήταν λάθος, η ανάπτυξη ήταν καλύτερη.
Τότε, ύστερα από μήνες έντονων συμπλοκών με την Ελλάδα, το ΔΝΤ αναγνώρισε ένα ακόμη αρκετά προφανές θέμα: η Ελλάδα χρειαζόταν αναδιάρθρωση χρέους για να δοθεί λίγο οξυγόνο σε μια ασφυκτιούσα οικονομία.
Αυτό ήταν άλλη μια τραγελαφική ανατροπή, διότι το αίτημα για αναδιάρθρωση χρέους σταθερά το αρνούνταν στην ελληνική κυβέρνηση από τον Ιανουάριο.
Ευτυχώς, η Ουάσιγκτον ανέλαβε εκ νέου δράση καθώς κατέστη σαφές ότι η Γερμανία ωθούσε την Ελλάδα στην έξοδο από τη νομισματική ένωση, κάτι που θα ήταν καταστροφικό και θα είχε προκαλέσει απρόβλεπτα θέματα ασφάλειας και πολιτικής.
Ο κίνδυνος τώρα είναι ότι οι ΗΠΑ θα ρίξουν την μπάλα, καθώς «αφαιρείται» από το θέμα λόγω της προεκλογικής εκστρατείας που σιγά σιγά εκτυλίσσεται και εν μέσω της νέας και παλιάς κρίσης στη Μέση Ανατολή και των αυξανόμενων προκλήσεων στην Κίνα.
Αυτό θα ήταν πραγματικά μεγάλο κρίμα και ένα ασυγχώρητο λάθος, διότι η Γερμανία δεν πρόκειται να το βάλει κάτω.
Έχοντας δεχθεί εμπόδια από τις ΗΠΑ στην προσπάθειά της να απαλλαγεί από την Ελλάδα, η Γερμανία τώρα ξεκινά μια μάχη στη Κομισιόν, διότι βοήθησε ώστε η Αθήνα να παραμείνει στο ευρώ.
Κατηγορώντας τις Βρυξέλλες για «υπέρβαση» αρμοδιοτήτων, φαίνεται ότι το Βερολίνο τα βάζει με τον πρόεδρο της Κομισιόν, Jean Claude Juncker, ο οποίος τόλμησε να καλέσει τη Γερμανία να μην εμπλέκει την εσωτερική της πολιτική στην πλάτη του ευρώ.
Μάλιστα, γερμανικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι το Βερολίνο γράφει τώρα τους κανόνες, βάσει των οποίων θα είναι πιο εύκολο μια χώρα βγει από τη νομισματική ένωση αν αποτύχει να… χορέψει στον τευτονικό ρυθμό.
Γαλλία, ανορθώσου…
Ποιος, όμως, θα αντιπαρατεθεί έναντι αυτού;
Βυθισμένη στη δική της συνεχή έλλειψη δημοτικότητας και την αύξηση της ανεργίας, η γαλλική κυβέρνηση είναι πιθανόν ότι δεν θα κάνει τίποτα.
Τα μεγαλεπήβολα σχέδιά της για την ευρωζώνη που ανακοίνωσε για το επόμενο φθινόπωρο, πιθανόν να μην διασχίσουν καν τον… Ρήνο ποταμό.
Δυστυχώς, το Παρίσι παραμένει σε δεύτερη μοίρα στην Ευρώπη, από τότε που άφησε την προεδρία της χώρας, το 2007, ο Jacques Chirac.
Πρόκειται για ένα σημάδι των καιρών, ότι ένα αυθεντικό Γκωλλικό κόμμα, έχει μόνο δύο έδρες στο γαλλικό κοινοβούλιο.
Είναι ως εκ τούτου πολύ πιθανό ότι η λανθάνουσα κρίση στο ευρώ θα συνεχιστεί όσο η Γερμανία παραμερίζει τις γαλλικές πρωτοβουλίες «αλληλεγγύης», επιμένοντας στις υπάρχουσες δεσμεύσεις που η Γαλλία δεν μπορεί να εκπληρώσει, για μείωση των ελλειμμάτων προς έναν ισορροπημένο προϋπολογισμό μέχρι το 2017.
Επενδυτικές σκέψεις
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα γνωρίζει ότι η χαλαρή πιστωτική στάση της πρέπει να αντισταθμίσει τις σφιχτές δημοσιονομικές πολιτικές καθώς η ευρωζώνη συνεχίζει τη μακρά και δύσκολη διαδικασία δημοσιονομικής ενοποίησης.
Θεσμικές αλλαγές στη ζώνη του ευρώ προς ενοποιημένη φορολογική πολιτική και τη διαχείριση του χρέους είναι μάλλον απίθανες.
Αυτό θα απαιτούσε σημαντικές μεταφορές εθνικής κυριαρχίας, που ούτε η Γαλλία ούτε η Γερμανία φαίνονται διατεθειμένες να εφαρμόσουν εν όψει των γενικών εκλογών του 2017.
Το σχήμα της νομισματικής ένωσης θα εξαρτηθεί από τις πολιτικές δυνάμεις που θα λάβουν τα ηνία σε Παρίσι και Βερολίνο την άνοιξη και το φθινόπωρο, αντίστοιχα, δύο χρόνια από τώρα.
Υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ, οι προσπάθειες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους πιθανώς να έχουν κάποια πρόοδο, καθώς το Ταμείο έχει αρκετή δύναμη για να ξεπεράσει τις γερμανικές αντιδράσεις.
Αυτό θα δώσει χώρο στην Αθήνα για ανάπτυξη, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και πολιτική σταθερότητα.
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Κατηγορώντας τις Βρυξέλλες για «υπέρβαση» αρμοδιοτήτων, φαίνεται ότι το Βερολίνο τα βάζει με τον πρόεδρο της Κομισιόν, Jean Claude Juncker, ο οποίος τόλμησε να καλέσει τη Γερμανία να μην εμπλέκει την εσωτερική της πολιτική στην πλάτη του ευρώ.
Μάλιστα, γερμανικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι το Βερολίνο γράφει τώρα τους κανόνες, βάσει των οποίων θα είναι πιο εύκολο μια χώρα βγει από τη νομισματική ένωση αν αποτύχει να… χορέψει στον τευτονικό ρυθμό.
Γαλλία, ανορθώσου…
Ποιος, όμως, θα αντιπαρατεθεί έναντι αυτού;
Βυθισμένη στη δική της συνεχή έλλειψη δημοτικότητας και την αύξηση της ανεργίας, η γαλλική κυβέρνηση είναι πιθανόν ότι δεν θα κάνει τίποτα.
Τα μεγαλεπήβολα σχέδιά της για την ευρωζώνη που ανακοίνωσε για το επόμενο φθινόπωρο, πιθανόν να μην διασχίσουν καν τον… Ρήνο ποταμό.
Δυστυχώς, το Παρίσι παραμένει σε δεύτερη μοίρα στην Ευρώπη, από τότε που άφησε την προεδρία της χώρας, το 2007, ο Jacques Chirac.
Πρόκειται για ένα σημάδι των καιρών, ότι ένα αυθεντικό Γκωλλικό κόμμα, έχει μόνο δύο έδρες στο γαλλικό κοινοβούλιο.
Είναι ως εκ τούτου πολύ πιθανό ότι η λανθάνουσα κρίση στο ευρώ θα συνεχιστεί όσο η Γερμανία παραμερίζει τις γαλλικές πρωτοβουλίες «αλληλεγγύης», επιμένοντας στις υπάρχουσες δεσμεύσεις που η Γαλλία δεν μπορεί να εκπληρώσει, για μείωση των ελλειμμάτων προς έναν ισορροπημένο προϋπολογισμό μέχρι το 2017.
Επενδυτικές σκέψεις
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα γνωρίζει ότι η χαλαρή πιστωτική στάση της πρέπει να αντισταθμίσει τις σφιχτές δημοσιονομικές πολιτικές καθώς η ευρωζώνη συνεχίζει τη μακρά και δύσκολη διαδικασία δημοσιονομικής ενοποίησης.
Θεσμικές αλλαγές στη ζώνη του ευρώ προς ενοποιημένη φορολογική πολιτική και τη διαχείριση του χρέους είναι μάλλον απίθανες.
Αυτό θα απαιτούσε σημαντικές μεταφορές εθνικής κυριαρχίας, που ούτε η Γαλλία ούτε η Γερμανία φαίνονται διατεθειμένες να εφαρμόσουν εν όψει των γενικών εκλογών του 2017.
Το σχήμα της νομισματικής ένωσης θα εξαρτηθεί από τις πολιτικές δυνάμεις που θα λάβουν τα ηνία σε Παρίσι και Βερολίνο την άνοιξη και το φθινόπωρο, αντίστοιχα, δύο χρόνια από τώρα.
Υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ, οι προσπάθειες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους πιθανώς να έχουν κάποια πρόοδο, καθώς το Ταμείο έχει αρκετή δύναμη για να ξεπεράσει τις γερμανικές αντιδράσεις.
Αυτό θα δώσει χώρο στην Αθήνα για ανάπτυξη, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και πολιτική σταθερότητα.
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών