Εν αναμονή του νικητή στο θέμα της Ελλάδας – Θα ανακηρυχθεί μόνον όταν γίνουν γνωστές οι λεπτομέρειες του τρίτου προγράμματος διάσωσης
Την ήττα του οράματος της Γερμανίας για την Ευρώπη είναι πιθανόν να σηματοδοτήσει η γρήγορη επίτευξη συμφωνίας για το τρίτο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, εκτιμά ο αρθρογράφος της αμερικανικής εφημερίδας «Wall Street Journal», Simon Nixon.
Όπως σημειώνει, η ελληνική κρίση έχει φέρει στην επιφάνεια δύο ανταγωνιστικές απόψεις για το πώς θα έπρεπε η Ευρωζώνη να λειτουργεί.
Η μία σχολή σκέψης σημειώνει ότι η σταθερότητα της νομισματικής ένωσης εξαρτάται από τον σεβασμό στους κανόνες της, με βασικό κορμό της, ελλείψει οποιουδήποτε μηχανισμού μόνιμων δημοσιονομικών μεταβιβάσεων μεταξύ των κρατών μελών, ότι κάθε χώρα θα κάνει ό,τι είναι αναγκαίο για να διασφαλίσει την οικονομική ανεξαρτησία της.
Η άποψη αυτή σχετίζεται ξεκάθαρα με τον γερμανό υπουργό Οικονομικών, Wolfgang Schaeuble, όμως την ασπάζονται ευρέως και άλλες κυβερνήσεις.
Η εναλλακτική άποψη είναι ότι σε κάθε νομισματική ένωση θα υπάρχουν πάντα περιοχές που δεν θα μπορούν να σταθούν και στα δυο τους πόδια και επομένως, θα είναι πάντα αναγκαίο ένα είδος μόνιμων επιδοτήσεων, αν είναι να παραμείνουν μέλος της: όπως π.χ. η Βόρεια Ιρλανδία στο Ηνωμένο Βασίλειο ή το Σάαρλαντ στη Γερμανία.
Υπό αυτή την έννοια, αν οι κανόνες της Ευρωζώνες δεν επιτρέπουν τις μόνιμες μεταβιβάσεις χρημάτων στην Ελλάδα, τότε οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να βρουν τον τρόπο για να καλυφθεί αυτό το κενό, έως ότου διορθωθεί.
Η άποψη αυτή είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη μεταξύ των ανώτερων αξιωματούχων στην Κομισιόν.
Ακόμη δεν έχει καταστεί σαφές ποια από τις δύο πλευρές ήταν αυτή που επιβλήθηκε στη συμφωνία της 12ης Ιουλίου.
Το άμεσο επακόλουθό της, ήταν να θεωρηθεί ευρέως ως νίκη της Γερμανίας: ακόμη και αν η Ελλάδα δεν αναγκάστηκε να εξέλθει της ζώνης του ευρώ όπως είχε προτείνει ο W. Schaeuble, αναγκάστηκε να αποδεχθεί τους ταπεινωτικούς όρους της παράδοσής της.
Πολλοί έσπευσαν να επικρίνουν τη συμφωνία, χαρακτηρίζοντάς τη υφεσιακή, μια συνταγή από τα ίδια και επομένως, καταδικασμένη σε αποτυχία.
Ωστόσο, όπως σημειώνει ο αρθρογράφος της Wall Street Journal, δεν υπάρχει ακόμη η βάση για να εξάγει κανείς αυτό το συμπέρασμα.
Όλα όσα συμφωνήθηκαν τον Ιούλιο, ήταν τα βήματα που έπρεπε να ακολουθήσει η Αθήνα προκειμένου να επανεκκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για το νέο, γιγαντιαίο πρόγραμμα διάσωσης.
Είναι βέβαιο ότι αυτά τα αποκαλούμενα προαπαιτούμενα μέτρα αφορούν ζητήματα, όπως το συνταξιοδοτικό και τις αυξήσεις φόρων, στα οποία εναντιωνόταν μέχρι πρότινος η κυβέρνηση, όπως και ότι θα έχουν δημοσιονομικές επιπτώσεις, όμως είναι αδύνατον να συμπεράνει κανείς ότι η συμφωνία είναι υφεσιακή από τη στιγμή που δεν έχουν αποσαφηνιστεί οποιοιδήποτε δημοσιονομικοί στόχοι.
Αυτά εξακολουθούν να υπόκεινται υπό διαπραγμάτευση: οι δύο πλευρές έχουν συμφωνήσει σε ένα μεσοπρόθεσμο στόχο για το πλεόνασμα του προϋπολογισμού στο 3,5%, αλλά όχι πότε πρέπει να επιτευχθεί αυτός ο στόχος ή τους στόχους για τα επόμενα δύο – τρία χρόνια, σημειώνουν αξιωματούχοι.
Άλλωστε, οι πρωταρχικός στόχος για τις μεταρρυθμίσεις σε συντάξεις και ΦΠΑ δεν ήταν δημοσιονομικός, αλλά διαρθρωτικός: ήτοι μείωση του συντριπτικού βάρους των εξαιρετικά γενναιόδωρων και σε μεγάλο βαθμό μη χρηματοδοτούμενων συντάξεων για τα δημοσιονομικά και η αφαίρεση των κινήτρων για τη φοροδιαφυγή, που επικρατούσε στο εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα ΦΠΑ.
Το πια από τις δύο σχολές σκέψης θα επικρατήσει, θα καταστεί σαφές μόνον όταν γίνουν γνωστές οι λεπτομέρειες του προγράμματος διάσωσης.
Το γεγονός ότι και οι δύο πλευρές σημειώνουν ότι οι διαπραγματεύσεις προχωρούν ομαλά θα μπορούσε να αποτελεί ένδειξη ότι η Αθήνα έχει αποδεχθεί τη λογική της ανάλυσης Schaeuble και ότι πλέον δεν αντιστέκεται σε ευαίσθητες μεταρρυθμίσεις για να αποκαταστήσει τη δημοσιονομική της ανεξαρτησίας, γνωρίζοντας ότι η αποδοχή τους είναι πιθανόν να συνοδεύεται από μια ρητή υπόσχεση για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.
Εναλλακτικά, οι σκεπτικιστές θα ανησυχούν ότι η βιασύνη για την επίτευξη μιας συμφωνίας μέσα σε αυτή την εβδομάδα, που θα άνοιγε τον δρόμο για την πρώτη εκταμίευση χρημάτων πριν από την κρίσιμη αποπληρωμή ομολόγων προς την ΕΚΤ στις 20 Αυγούστου, θα μπορούσε να είναι μια ένδειξη ότι η συμφωνία δεν θα είναι επαρκώς φιλόδοξη.
Σαφώς υπάρχουν ήδη ενδείξεις, σημειώνει ο Simon Nixon, ότι το νέο υπό συζήτηση πρόγραμμα είναι πιθανόν να παρουσιάζει αξιοσημείωτα κενά, όπως για παράδειγμα πώς θα λειτουργήσει το νέο ανεξάρτητο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων ή ανησυχίες για το μέλλον των ελληνικών τραπεζών και την ανακεφαλαιοποίησή τους.
Επίσης, ενδεχομένως να υπάρξουν θέματα με το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, αλλά και το πολύπλοκο σύστημα επιδοτήσεων και παροχής συντάξεων στους αγρότες.
Μια γρήγορη συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών της αυτή την εβδομάδα ίσως να αποτελεί σημάδι μιας νέας, κοινής αποφασιστικότητας να αποκατασταθεί η οικονομική ανεξαρτησία της Ελλάδας, όμως ο κίνδυνος που ελλοχεύει, είναι ότι θα αποτελεί μια συνταγή από τα ίδια, αλλά και ένδειξη ότι όσοι επιθυμούν μια Ευρωζώνη που θα παρέχει μόνιμες δημοσιονομικές μεταβιβάσεις, είναι εκείνοι που έχουν επικρατήσει.
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Όπως σημειώνει, η ελληνική κρίση έχει φέρει στην επιφάνεια δύο ανταγωνιστικές απόψεις για το πώς θα έπρεπε η Ευρωζώνη να λειτουργεί.
Η μία σχολή σκέψης σημειώνει ότι η σταθερότητα της νομισματικής ένωσης εξαρτάται από τον σεβασμό στους κανόνες της, με βασικό κορμό της, ελλείψει οποιουδήποτε μηχανισμού μόνιμων δημοσιονομικών μεταβιβάσεων μεταξύ των κρατών μελών, ότι κάθε χώρα θα κάνει ό,τι είναι αναγκαίο για να διασφαλίσει την οικονομική ανεξαρτησία της.
Η άποψη αυτή σχετίζεται ξεκάθαρα με τον γερμανό υπουργό Οικονομικών, Wolfgang Schaeuble, όμως την ασπάζονται ευρέως και άλλες κυβερνήσεις.
Η εναλλακτική άποψη είναι ότι σε κάθε νομισματική ένωση θα υπάρχουν πάντα περιοχές που δεν θα μπορούν να σταθούν και στα δυο τους πόδια και επομένως, θα είναι πάντα αναγκαίο ένα είδος μόνιμων επιδοτήσεων, αν είναι να παραμείνουν μέλος της: όπως π.χ. η Βόρεια Ιρλανδία στο Ηνωμένο Βασίλειο ή το Σάαρλαντ στη Γερμανία.
Υπό αυτή την έννοια, αν οι κανόνες της Ευρωζώνες δεν επιτρέπουν τις μόνιμες μεταβιβάσεις χρημάτων στην Ελλάδα, τότε οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να βρουν τον τρόπο για να καλυφθεί αυτό το κενό, έως ότου διορθωθεί.
Η άποψη αυτή είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη μεταξύ των ανώτερων αξιωματούχων στην Κομισιόν.
Ακόμη δεν έχει καταστεί σαφές ποια από τις δύο πλευρές ήταν αυτή που επιβλήθηκε στη συμφωνία της 12ης Ιουλίου.
Το άμεσο επακόλουθό της, ήταν να θεωρηθεί ευρέως ως νίκη της Γερμανίας: ακόμη και αν η Ελλάδα δεν αναγκάστηκε να εξέλθει της ζώνης του ευρώ όπως είχε προτείνει ο W. Schaeuble, αναγκάστηκε να αποδεχθεί τους ταπεινωτικούς όρους της παράδοσής της.
Πολλοί έσπευσαν να επικρίνουν τη συμφωνία, χαρακτηρίζοντάς τη υφεσιακή, μια συνταγή από τα ίδια και επομένως, καταδικασμένη σε αποτυχία.
Ωστόσο, όπως σημειώνει ο αρθρογράφος της Wall Street Journal, δεν υπάρχει ακόμη η βάση για να εξάγει κανείς αυτό το συμπέρασμα.
Όλα όσα συμφωνήθηκαν τον Ιούλιο, ήταν τα βήματα που έπρεπε να ακολουθήσει η Αθήνα προκειμένου να επανεκκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για το νέο, γιγαντιαίο πρόγραμμα διάσωσης.
Είναι βέβαιο ότι αυτά τα αποκαλούμενα προαπαιτούμενα μέτρα αφορούν ζητήματα, όπως το συνταξιοδοτικό και τις αυξήσεις φόρων, στα οποία εναντιωνόταν μέχρι πρότινος η κυβέρνηση, όπως και ότι θα έχουν δημοσιονομικές επιπτώσεις, όμως είναι αδύνατον να συμπεράνει κανείς ότι η συμφωνία είναι υφεσιακή από τη στιγμή που δεν έχουν αποσαφηνιστεί οποιοιδήποτε δημοσιονομικοί στόχοι.
Αυτά εξακολουθούν να υπόκεινται υπό διαπραγμάτευση: οι δύο πλευρές έχουν συμφωνήσει σε ένα μεσοπρόθεσμο στόχο για το πλεόνασμα του προϋπολογισμού στο 3,5%, αλλά όχι πότε πρέπει να επιτευχθεί αυτός ο στόχος ή τους στόχους για τα επόμενα δύο – τρία χρόνια, σημειώνουν αξιωματούχοι.
Άλλωστε, οι πρωταρχικός στόχος για τις μεταρρυθμίσεις σε συντάξεις και ΦΠΑ δεν ήταν δημοσιονομικός, αλλά διαρθρωτικός: ήτοι μείωση του συντριπτικού βάρους των εξαιρετικά γενναιόδωρων και σε μεγάλο βαθμό μη χρηματοδοτούμενων συντάξεων για τα δημοσιονομικά και η αφαίρεση των κινήτρων για τη φοροδιαφυγή, που επικρατούσε στο εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα ΦΠΑ.
Το πια από τις δύο σχολές σκέψης θα επικρατήσει, θα καταστεί σαφές μόνον όταν γίνουν γνωστές οι λεπτομέρειες του προγράμματος διάσωσης.
Το γεγονός ότι και οι δύο πλευρές σημειώνουν ότι οι διαπραγματεύσεις προχωρούν ομαλά θα μπορούσε να αποτελεί ένδειξη ότι η Αθήνα έχει αποδεχθεί τη λογική της ανάλυσης Schaeuble και ότι πλέον δεν αντιστέκεται σε ευαίσθητες μεταρρυθμίσεις για να αποκαταστήσει τη δημοσιονομική της ανεξαρτησίας, γνωρίζοντας ότι η αποδοχή τους είναι πιθανόν να συνοδεύεται από μια ρητή υπόσχεση για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.
Εναλλακτικά, οι σκεπτικιστές θα ανησυχούν ότι η βιασύνη για την επίτευξη μιας συμφωνίας μέσα σε αυτή την εβδομάδα, που θα άνοιγε τον δρόμο για την πρώτη εκταμίευση χρημάτων πριν από την κρίσιμη αποπληρωμή ομολόγων προς την ΕΚΤ στις 20 Αυγούστου, θα μπορούσε να είναι μια ένδειξη ότι η συμφωνία δεν θα είναι επαρκώς φιλόδοξη.
Σαφώς υπάρχουν ήδη ενδείξεις, σημειώνει ο Simon Nixon, ότι το νέο υπό συζήτηση πρόγραμμα είναι πιθανόν να παρουσιάζει αξιοσημείωτα κενά, όπως για παράδειγμα πώς θα λειτουργήσει το νέο ανεξάρτητο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων ή ανησυχίες για το μέλλον των ελληνικών τραπεζών και την ανακεφαλαιοποίησή τους.
Επίσης, ενδεχομένως να υπάρξουν θέματα με το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, αλλά και το πολύπλοκο σύστημα επιδοτήσεων και παροχής συντάξεων στους αγρότες.
Μια γρήγορη συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών της αυτή την εβδομάδα ίσως να αποτελεί σημάδι μιας νέας, κοινής αποφασιστικότητας να αποκατασταθεί η οικονομική ανεξαρτησία της Ελλάδας, όμως ο κίνδυνος που ελλοχεύει, είναι ότι θα αποτελεί μια συνταγή από τα ίδια, αλλά και ένδειξη ότι όσοι επιθυμούν μια Ευρωζώνη που θα παρέχει μόνιμες δημοσιονομικές μεταβιβάσεις, είναι εκείνοι που έχουν επικρατήσει.
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών