Η διευκόλυνση της εισόδου των μεταναστών στην Ευρώπη απαιτεί τεράστιο πολιτικό θάρρος, όμως είναι ο μόνος τρόπος για να μην επαναληφθούν οι εικόνες του καλοκαιριού
Την ανάγκη μιας πιο ριζοσπαστικής προσέγγισης στο θέμα της μετανάστευσης στην Ευρώπη επισημαίνει άρθρο της βρετανικής εφημερίδας «Guardian», στο οποίο σημειώνεται ότι θα πρέπει να διευκολυνθεί η είσοδος των μεταναστών στη Γηραιά Ήπειρο, μια απόφαση που απαιτεί τεράστιο πολιτικό θάρρος και που συνάμα είναι η μόνη λύση για να μην επαναληφθούν οι εικόνες που έκαναν τον γύρο του κόσμου κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Στη θεωρία, η Ε.Ε. έχει κοινή πολιτική ασύλου, όμως στην πράξη, δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου συνεργασία.
Αντιμέτωπη με την μεταναστευτική κρίση του καλοκαιριού, η Ουγγαρία σπεύδει να ολοκληρώσει έναν φράχτη ώστε να κρατήσει τους σύρους πρόσφυγες έξω από τη χώρα, ενώ η Γερμανία έχει αναφέρει ότι θα επιτρέψει σε όσους σύρους εισέλθουν στη χώρα να παραμείνουν, ακυρώνοντας στην πράξη μια μακρόχρονη σύμβαση, βάσει της οποίας οι πρόσφυγες πρέπει να αναζητούν άσυλο στην πρώτη χώρα της Ε.Ε. που φθάνουν.
Γαλλία και Βρετανία έχουν υπογράψει μια συμφωνία σχετικά με το Καλέ, όμως η Βρετανία αρνείται ακόμη και να σκεφθεί το μοίρασμα των προσφύγων με τη Γαλλία, ενώ οι βορειότερες χώρες της Ε.Ε. εργάζονται με τις μεσογειακές χώρες στον τομέα της αναζήτησης και διάσωσης προσφύγων στη θάλασσα, όμως αρνούνται ακόμη να δεχθούν διασωθέντες μετανάστες.
Εν τω μεταξύ, συνεχίζει να καταφθάνει ανυπολόγιστος αριθμός μεταναστών, η πλειονότητα των οποίων προσπαθεί να γλιτώσει από τις εμπόλεμες συγκρούσεις και τους διωγμούς, ενώ άλλοι από τη φτώχεια και την αστάθεια.
Ορισμένοι θα βρουν την ασφάλεια και τη σιγουριά που αναζητούν, όμως πάρα πολλοί χάνουν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, ένα ταξίδι που για όλους είναι επίπονο, επικίνδυνο και δαπανηρό.
Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί, επισημαίνει η Guardian.
Είναι θέμα ντροπής μια χώρα μέλος της Ε.Ε. να στήνει φράχτες για να εμποδίσει ανθρώπους από τη Συρία και αλλού, οι οποίοι αναζητούν νόμιμη προστασία.
Ακόμη και η προσέγγιση της Γερμανίας δεν είναι τόσο «φωτισμένη» όσο φαίνεται.
Είναι σαν να λέει στους πρόσφυγες: «Είστε καλοδεχούμενοι αν φθάσετε εδώ, όμως πρώτα θα πρέπει να πληρώσετε χιλιάδες δολάρια σε λαθρεμπόρους και να διακινδυνεύσετε τη ζωή σας σε μια βάρκα που μπάζει νερά ή σε ένα μακρύ ταξίδι με τα πόδια».
Ήδη τραυματισμένοι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με μια ακόμη δοκιμασία.
Απαιτείται μια νέα προσέγγιση.
Θα πρέπει να λάβει τέλος αυτό το τρέχον σύστημα «αυθόρμητης άφιξης», που απαιτεί από τους μετανάστες να κάνουν παράνομες μετακινήσεις στην Ευρώπη προκειμένου να ζητήσουν άσυλο.
Αντιθέτως, θα έπρεπε να υπάρχει ένα σύστημα διαχειρίσιμης προστασίας.
Όλοι οι μετανάστες θα πρέπει αρχικά να μείνουν σε στρατόπεδα σε γειτονικές χώρες, όμως υπό την προϋπόθεση ότι μια επιστροφή στα πάτρια εδάφη τους δεν είναι πιθανή, να έχουν μια ελπίδα να εγκατασταθούν στην Ευρώπη.
Προς το παρόν, μόνον ένας μικρός αριθμός προσφύγων στην Ευρώπη (λιγότεροι από 8.000) εγκαθίστανται.
Στη Βρετανία για παράδειγμα, με το πρόγραμμα Gateway, η χώρα δέχεται ετησίως 750 μετανάστες, ένας αριθμός που δεν έχει αυξηθεί από τότε που ξεκίνησε, δηλαδή πριν από πάνω από μία δεκαετία.
Ένας λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι ότι εξαιτίας της εγγύτητας της της Ευρώπης στις εμπόλεμες ζώνες, έρχονται πολλοί αναζητούντες άσυλο, παρά τα εμπόδια που υπάρχουν για να συμβεί αυτό.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αισθάνονται ότι ήδη εκπληρώνουν τις διεθνείς υποχρεώσεις τους ώστε να παρέχουν προστασία στους πρόσφυγες, όμως, όπως είδαμε αυτό το καλοκαίρι, αν αυτός είναι ο μόνος δρόμος προστασίας τους, όταν ο αριθμός τους αυξάνει, τότε χάος, μιζέρια και πολιτική κρίση ανακύπτουν.
Ως ένα πρώτο βήμα για ένα νέο σύστημα, οι χώρες της Ε.Ε. θα έπρεπε να παρέχουν ένα καθεστώς στους μετανάστες που ήδη έχουν φθάσει και εν συνεχεία, θα πρέπει να τονίσουν ότι όσοι μετανάστες προσπαθούν να εισέλθουν στην ήπειρο με παράνομο τρόπο θα εμποδίζονται και θα επιστρέφονται.
Στην περίπτωση των εκ πρώτης όψεως αιτούντων άσυλο, δεν θα επιστρέφονται στις χώρες προέλευσής τους, αλλά σε στρατόπεδα – καταφύγια του ΟΗΕ στην περιοχή τους, τα οποία η Ε.Ε. θα πρέπει να χρηματοδοτεί περισσότερο γενναιόδωρα.
Μια τέτοια κίνηση απαιτεί πολιτικό θάρρος από τους ευρωπαίους ηγέτες, πολλοί εκ των οποίων είναι αντιμέτωποι με ένα εκλογικό σώμα που δεν θέλει να βλέπει τους αριθμούς των μεταναστών να αυξάνονται.
Όμως, μια αλλαγή σε ένα σύστημα διαχειρίσιμης μεταναστευτικής προστασίας μπορεί να αποδειχθεί περισσότερο πολιτικά αποδεκτό μακροπρόθεσμα έναντι της σημερινής αταξίας, καθώς θα αναγνωριζόταν ότι θα έρχονταν περισσότεροι πρόσφυγες και θα μειωνόταν το χάος της παράνομης μετανάστευσης που τόσο οι ευρωπαίοι ψηφοφόροι απεχθάνονται.
Λαμβανομένων υπόψη των θέσεων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων είναι πολύ δύσκολο να είναι κανείς αισιόδοξος ότι θα υιοθετηθεί ένα τέτοιο σχέδιο.
Όμως, ελλείψει μεταρρυθμίσεων, πρόσφυγες θα συνεχίζουν να καταφθάνουν και αυτό είναι άσχημο τόσο για τους ίδιους όσο και για τους ευρωπαίους πολίτες.
Για να μην επαναληφθούν οι σκηνές του καλοκαιριού, μια ριζοσπαστική αλλαγή είναι αναγκαία…
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Στη θεωρία, η Ε.Ε. έχει κοινή πολιτική ασύλου, όμως στην πράξη, δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου συνεργασία.
Αντιμέτωπη με την μεταναστευτική κρίση του καλοκαιριού, η Ουγγαρία σπεύδει να ολοκληρώσει έναν φράχτη ώστε να κρατήσει τους σύρους πρόσφυγες έξω από τη χώρα, ενώ η Γερμανία έχει αναφέρει ότι θα επιτρέψει σε όσους σύρους εισέλθουν στη χώρα να παραμείνουν, ακυρώνοντας στην πράξη μια μακρόχρονη σύμβαση, βάσει της οποίας οι πρόσφυγες πρέπει να αναζητούν άσυλο στην πρώτη χώρα της Ε.Ε. που φθάνουν.
Γαλλία και Βρετανία έχουν υπογράψει μια συμφωνία σχετικά με το Καλέ, όμως η Βρετανία αρνείται ακόμη και να σκεφθεί το μοίρασμα των προσφύγων με τη Γαλλία, ενώ οι βορειότερες χώρες της Ε.Ε. εργάζονται με τις μεσογειακές χώρες στον τομέα της αναζήτησης και διάσωσης προσφύγων στη θάλασσα, όμως αρνούνται ακόμη να δεχθούν διασωθέντες μετανάστες.
Εν τω μεταξύ, συνεχίζει να καταφθάνει ανυπολόγιστος αριθμός μεταναστών, η πλειονότητα των οποίων προσπαθεί να γλιτώσει από τις εμπόλεμες συγκρούσεις και τους διωγμούς, ενώ άλλοι από τη φτώχεια και την αστάθεια.
Ορισμένοι θα βρουν την ασφάλεια και τη σιγουριά που αναζητούν, όμως πάρα πολλοί χάνουν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, ένα ταξίδι που για όλους είναι επίπονο, επικίνδυνο και δαπανηρό.
Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί, επισημαίνει η Guardian.
Είναι θέμα ντροπής μια χώρα μέλος της Ε.Ε. να στήνει φράχτες για να εμποδίσει ανθρώπους από τη Συρία και αλλού, οι οποίοι αναζητούν νόμιμη προστασία.
Ακόμη και η προσέγγιση της Γερμανίας δεν είναι τόσο «φωτισμένη» όσο φαίνεται.
Είναι σαν να λέει στους πρόσφυγες: «Είστε καλοδεχούμενοι αν φθάσετε εδώ, όμως πρώτα θα πρέπει να πληρώσετε χιλιάδες δολάρια σε λαθρεμπόρους και να διακινδυνεύσετε τη ζωή σας σε μια βάρκα που μπάζει νερά ή σε ένα μακρύ ταξίδι με τα πόδια».
Ήδη τραυματισμένοι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με μια ακόμη δοκιμασία.
Απαιτείται μια νέα προσέγγιση.
Θα πρέπει να λάβει τέλος αυτό το τρέχον σύστημα «αυθόρμητης άφιξης», που απαιτεί από τους μετανάστες να κάνουν παράνομες μετακινήσεις στην Ευρώπη προκειμένου να ζητήσουν άσυλο.
Αντιθέτως, θα έπρεπε να υπάρχει ένα σύστημα διαχειρίσιμης προστασίας.
Όλοι οι μετανάστες θα πρέπει αρχικά να μείνουν σε στρατόπεδα σε γειτονικές χώρες, όμως υπό την προϋπόθεση ότι μια επιστροφή στα πάτρια εδάφη τους δεν είναι πιθανή, να έχουν μια ελπίδα να εγκατασταθούν στην Ευρώπη.
Προς το παρόν, μόνον ένας μικρός αριθμός προσφύγων στην Ευρώπη (λιγότεροι από 8.000) εγκαθίστανται.
Στη Βρετανία για παράδειγμα, με το πρόγραμμα Gateway, η χώρα δέχεται ετησίως 750 μετανάστες, ένας αριθμός που δεν έχει αυξηθεί από τότε που ξεκίνησε, δηλαδή πριν από πάνω από μία δεκαετία.
Ένας λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι ότι εξαιτίας της εγγύτητας της της Ευρώπης στις εμπόλεμες ζώνες, έρχονται πολλοί αναζητούντες άσυλο, παρά τα εμπόδια που υπάρχουν για να συμβεί αυτό.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αισθάνονται ότι ήδη εκπληρώνουν τις διεθνείς υποχρεώσεις τους ώστε να παρέχουν προστασία στους πρόσφυγες, όμως, όπως είδαμε αυτό το καλοκαίρι, αν αυτός είναι ο μόνος δρόμος προστασίας τους, όταν ο αριθμός τους αυξάνει, τότε χάος, μιζέρια και πολιτική κρίση ανακύπτουν.
Ως ένα πρώτο βήμα για ένα νέο σύστημα, οι χώρες της Ε.Ε. θα έπρεπε να παρέχουν ένα καθεστώς στους μετανάστες που ήδη έχουν φθάσει και εν συνεχεία, θα πρέπει να τονίσουν ότι όσοι μετανάστες προσπαθούν να εισέλθουν στην ήπειρο με παράνομο τρόπο θα εμποδίζονται και θα επιστρέφονται.
Στην περίπτωση των εκ πρώτης όψεως αιτούντων άσυλο, δεν θα επιστρέφονται στις χώρες προέλευσής τους, αλλά σε στρατόπεδα – καταφύγια του ΟΗΕ στην περιοχή τους, τα οποία η Ε.Ε. θα πρέπει να χρηματοδοτεί περισσότερο γενναιόδωρα.
Μια τέτοια κίνηση απαιτεί πολιτικό θάρρος από τους ευρωπαίους ηγέτες, πολλοί εκ των οποίων είναι αντιμέτωποι με ένα εκλογικό σώμα που δεν θέλει να βλέπει τους αριθμούς των μεταναστών να αυξάνονται.
Όμως, μια αλλαγή σε ένα σύστημα διαχειρίσιμης μεταναστευτικής προστασίας μπορεί να αποδειχθεί περισσότερο πολιτικά αποδεκτό μακροπρόθεσμα έναντι της σημερινής αταξίας, καθώς θα αναγνωριζόταν ότι θα έρχονταν περισσότεροι πρόσφυγες και θα μειωνόταν το χάος της παράνομης μετανάστευσης που τόσο οι ευρωπαίοι ψηφοφόροι απεχθάνονται.
Λαμβανομένων υπόψη των θέσεων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων είναι πολύ δύσκολο να είναι κανείς αισιόδοξος ότι θα υιοθετηθεί ένα τέτοιο σχέδιο.
Όμως, ελλείψει μεταρρυθμίσεων, πρόσφυγες θα συνεχίζουν να καταφθάνουν και αυτό είναι άσχημο τόσο για τους ίδιους όσο και για τους ευρωπαίους πολίτες.
Για να μην επαναληφθούν οι σκηνές του καλοκαιριού, μια ριζοσπαστική αλλαγή είναι αναγκαία…
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών