Ένας πρόσφυγας στοιχίζει 3.000 ευρώ ετησίως στην Ιορδανία και 12.000 ευρώ στη Γερμανία – Να στηριχθούν και οι καταυλισμοί προσφύγων.
Με τη μεταναστευτική κρίση που φουντώνει και έχει αναδειχτεί σε μείζον πρόβλημα για την Ευρώπη ασχολείται ο Peter Singer σε άρθρο του στο Project Syndicate.
Αρχικά παραθέτει κάποια ενδιαφέροντα αριθμητικά στοιχεία όπως ότι οι 100.000 μετανάστες που πέρασαν τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Ιούλιο αποτελούν νέο ρεκόρ για τρίτο συνεχόμενο μήνα.
Όπως και οι 21.000 μετανάστες που έφτασαν σε μία βδομάδα του Αυγούστου στην Ελλάδα.
Υπενθυμίζει και τη θλιβερή πλευρά του μεταναστευτικού με τα 71 άτομα που βρέθηκαν νεκρά μέσα σε φορτηγό στην Αυστρία και τους 2.500 ανθρώπους που χάθηκαν στη Μεσόγειο, οι περισσότεροι στην προσπάθειά τους να ταξιδέψουν από τη Β. Αφρική στην Ιταλία.
Αναφέρει και ένα ακόμα τραγικό περιστατικό στο Καλαί με μετανάστες να πεθαίνουν πέφτοντας από τα τραίνα που θα τους μετέφεραν από τη Γαλλία στην Αγγλία.
Παρόλα αυτά ο αριθμός των προσφύγων στην Ευρώπη είναι μικρός συγκριτικά με άλλες περιοχές.
Η Γερμανία έχει λάβει τις περισσότερες αιτήσεις ασύλου, αλλά οι έξι πρόσφυγες ανά 1.000 κατοίκους δεν είναι ούτε το 1/3 των 21 προσφύγων ανά 1.000 κατοίκους της Τουρκίας.
Και το ποσοστό που αντιστοιχεί στην Τουρκία, όμως, δεν είναι τίποτα μπροστά στους 232 πρόσφυγες ανά 1.000 άτομα στον Λίβανο.
Σύμφωνα με στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες ότι 59,5 εκατομμύρια άνθρωποι θα εκτοπιστούν από τον τόπο τους παγκοσμίως, αριθμός που είναι ο μεγαλύτερος όλων των εποχών.
Από αυτούς 1,8 εκατομμύρια είναι αιτούντες ασύλου, 19,5 εκατομμύρια είναι πρόσφυγες και οι υπόλοιποι απλά μετακινούνται μέσα στις χώρες τους.
Η Συρία, το Αφγανιστάν και η Σομαλία είναι οι μεγαλύτερες πηγές προσφύγων, αλλά αρκετοί προέρχονται από τη Λιβύη, την Ερυθραία, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το νότιο Σουδάν, τη Νιγηρία και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε ανθρώπους που θέλουν να ξεφύγουν από τα πεδία των συγκρούσεων και να ψάξουν για μία καλύτερη ζωή.
Στη θέση τους θα κάναμε κι εμείς το ίδιο.
Αλλά πρέπει να υπάρξει μία καλύτερη ανταπόκριση στις ανάγκες τους.
Κάποιοι τολμηροί υποστηρίζουν ότι ένας κόσμος με ανοιχτά σύνορα θα έδινε ώθηση στον παγκόσμιο ΑΕΠ και θα ανέβαζε τον δείκτη της παγκόσμιας ευτυχίας.
Αυτές οι απόψεις αγνοούν, όμως, τις ξενοφοβικές τάσεις που γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς με τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη.
Για το άμεσο μέλλον, καμία κυβέρνηση δεν θα άνοιγε τα σύνορά της σε όποιον ήθελε να μπει.
Η Ουγγαρία και η Σερβία για παράδειγμα κάνουν ακριβώς το αντίθετο χτίζοντας φράχτες και κάνοντας πιο αυστηρούς τους ελέγχους στα σύνορα.
Αντί να οχυρώνονται, όμως, θα μπορούσαν να στηρίξουν τις χώρες με μεγάλους αριθμούς προσφύγων, ο Λίβανος, η Ιορδανία, η Αιθιοπία και το Πακιστάν είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Και από οικονομικής πλευράς τις συμφέρει, αφού στην Ιορδανία ένας πρόσφυγας στοιχίζει 3.000 ευρώ τον χρόνο, ενώ στη Γερμανία 12.000 ευρώ για το ίδιο διάστημα.
Θα πρέπει επίσης να αναθεωρηθεί η σύμβαση και το πρωτόκολλο που σχετίζεται με το καθεστώς των προσφύγων και είναι σε ισχύ από το 1951.
Αυτό ζητούσε από τις χώρες που έφταναν πρόσφυγες στο έδαφός τους να μην κάνουν διακρίσεις και να μην επιβάλλουν ποινές για παραβίαση των νόμων περί μετανάστευσης.
Οι εύπορες χώρες έχουν την ευθύνη να φιλοξενούν πρόσφυγες και πολλές μπορούν και πρέπει να δέχονται ακόμα περισσότερους από όσους έχουν.
Θα πρέπει, όμως, να διευκρινιστεί στη σύμβαση ο όρος «πρόσφυγας» και να διαχωριστεί από τον οικονομικό μετανάστη που ψάχνει για μία καλύτερη ζωή.
Η σύμβαση πρέπει επίσης να δώσει λύση στο λαθρεμπόριο ανθρώπων που έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις με τραγικά αποτελέσματα.
Αν αυτοί που αιτούνται ασύλου σταλούν σε έναν ασφαλή καταυλισμό προσφύγων με καλές συνθήκες διαβίωσης, που θα έχει και την οικονομική στήριξη των πλούσιων χωρών, τότε τα φαινόμενα αυτά θα περιοριστούν.
Έτσι θα μειωθούν και οι οικονομικοί μετανάστες που ζητούν άσυλο και οι πλούσιες χώρες θα μπορούν να δεχτούν περισσότερους πρόσφυγες από τους καταυλισμούς, αντί να εντείνουν τους ελέγχους στα σύνορά τους.
Μπορεί να μην είναι η καλύτερη λύση, αλλά είναι αυτή που μπορεί να δουλέψει.
Και σίγουρα είναι προτιμότερη από το χάος και την τραγωδία που βιώνουν αρκετοί πρόσφυγες.
Να γυρνάς την πλάτη σε ανθρώπους που προσπαθούν να μεταβούν σε μία χώρα είναι συναισθηματικά δύσκολο, ακόμα κι αν τους στέλνεις σε ένα ασφαλές μέρος.
Αλλά πρέπει να είμαστε συμπονετικοί και με τους εκατομμύρια ανθρώπους που περιμένουν σε καταυλισμούς προσφύγων, πρέπει να δώσουμε και σε αυτούς ελπίδα.
www.bankingnews.gr
Αρχικά παραθέτει κάποια ενδιαφέροντα αριθμητικά στοιχεία όπως ότι οι 100.000 μετανάστες που πέρασαν τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Ιούλιο αποτελούν νέο ρεκόρ για τρίτο συνεχόμενο μήνα.
Όπως και οι 21.000 μετανάστες που έφτασαν σε μία βδομάδα του Αυγούστου στην Ελλάδα.
Υπενθυμίζει και τη θλιβερή πλευρά του μεταναστευτικού με τα 71 άτομα που βρέθηκαν νεκρά μέσα σε φορτηγό στην Αυστρία και τους 2.500 ανθρώπους που χάθηκαν στη Μεσόγειο, οι περισσότεροι στην προσπάθειά τους να ταξιδέψουν από τη Β. Αφρική στην Ιταλία.
Αναφέρει και ένα ακόμα τραγικό περιστατικό στο Καλαί με μετανάστες να πεθαίνουν πέφτοντας από τα τραίνα που θα τους μετέφεραν από τη Γαλλία στην Αγγλία.
Παρόλα αυτά ο αριθμός των προσφύγων στην Ευρώπη είναι μικρός συγκριτικά με άλλες περιοχές.
Η Γερμανία έχει λάβει τις περισσότερες αιτήσεις ασύλου, αλλά οι έξι πρόσφυγες ανά 1.000 κατοίκους δεν είναι ούτε το 1/3 των 21 προσφύγων ανά 1.000 κατοίκους της Τουρκίας.
Και το ποσοστό που αντιστοιχεί στην Τουρκία, όμως, δεν είναι τίποτα μπροστά στους 232 πρόσφυγες ανά 1.000 άτομα στον Λίβανο.
Σύμφωνα με στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες ότι 59,5 εκατομμύρια άνθρωποι θα εκτοπιστούν από τον τόπο τους παγκοσμίως, αριθμός που είναι ο μεγαλύτερος όλων των εποχών.
Από αυτούς 1,8 εκατομμύρια είναι αιτούντες ασύλου, 19,5 εκατομμύρια είναι πρόσφυγες και οι υπόλοιποι απλά μετακινούνται μέσα στις χώρες τους.
Η Συρία, το Αφγανιστάν και η Σομαλία είναι οι μεγαλύτερες πηγές προσφύγων, αλλά αρκετοί προέρχονται από τη Λιβύη, την Ερυθραία, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το νότιο Σουδάν, τη Νιγηρία και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε ανθρώπους που θέλουν να ξεφύγουν από τα πεδία των συγκρούσεων και να ψάξουν για μία καλύτερη ζωή.
Στη θέση τους θα κάναμε κι εμείς το ίδιο.
Αλλά πρέπει να υπάρξει μία καλύτερη ανταπόκριση στις ανάγκες τους.
Κάποιοι τολμηροί υποστηρίζουν ότι ένας κόσμος με ανοιχτά σύνορα θα έδινε ώθηση στον παγκόσμιο ΑΕΠ και θα ανέβαζε τον δείκτη της παγκόσμιας ευτυχίας.
Αυτές οι απόψεις αγνοούν, όμως, τις ξενοφοβικές τάσεις που γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς με τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη.
Για το άμεσο μέλλον, καμία κυβέρνηση δεν θα άνοιγε τα σύνορά της σε όποιον ήθελε να μπει.
Η Ουγγαρία και η Σερβία για παράδειγμα κάνουν ακριβώς το αντίθετο χτίζοντας φράχτες και κάνοντας πιο αυστηρούς τους ελέγχους στα σύνορα.
Αντί να οχυρώνονται, όμως, θα μπορούσαν να στηρίξουν τις χώρες με μεγάλους αριθμούς προσφύγων, ο Λίβανος, η Ιορδανία, η Αιθιοπία και το Πακιστάν είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Και από οικονομικής πλευράς τις συμφέρει, αφού στην Ιορδανία ένας πρόσφυγας στοιχίζει 3.000 ευρώ τον χρόνο, ενώ στη Γερμανία 12.000 ευρώ για το ίδιο διάστημα.
Θα πρέπει επίσης να αναθεωρηθεί η σύμβαση και το πρωτόκολλο που σχετίζεται με το καθεστώς των προσφύγων και είναι σε ισχύ από το 1951.
Αυτό ζητούσε από τις χώρες που έφταναν πρόσφυγες στο έδαφός τους να μην κάνουν διακρίσεις και να μην επιβάλλουν ποινές για παραβίαση των νόμων περί μετανάστευσης.
Οι εύπορες χώρες έχουν την ευθύνη να φιλοξενούν πρόσφυγες και πολλές μπορούν και πρέπει να δέχονται ακόμα περισσότερους από όσους έχουν.
Θα πρέπει, όμως, να διευκρινιστεί στη σύμβαση ο όρος «πρόσφυγας» και να διαχωριστεί από τον οικονομικό μετανάστη που ψάχνει για μία καλύτερη ζωή.
Η σύμβαση πρέπει επίσης να δώσει λύση στο λαθρεμπόριο ανθρώπων που έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις με τραγικά αποτελέσματα.
Αν αυτοί που αιτούνται ασύλου σταλούν σε έναν ασφαλή καταυλισμό προσφύγων με καλές συνθήκες διαβίωσης, που θα έχει και την οικονομική στήριξη των πλούσιων χωρών, τότε τα φαινόμενα αυτά θα περιοριστούν.
Έτσι θα μειωθούν και οι οικονομικοί μετανάστες που ζητούν άσυλο και οι πλούσιες χώρες θα μπορούν να δεχτούν περισσότερους πρόσφυγες από τους καταυλισμούς, αντί να εντείνουν τους ελέγχους στα σύνορά τους.
Μπορεί να μην είναι η καλύτερη λύση, αλλά είναι αυτή που μπορεί να δουλέψει.
Και σίγουρα είναι προτιμότερη από το χάος και την τραγωδία που βιώνουν αρκετοί πρόσφυγες.
Να γυρνάς την πλάτη σε ανθρώπους που προσπαθούν να μεταβούν σε μία χώρα είναι συναισθηματικά δύσκολο, ακόμα κι αν τους στέλνεις σε ένα ασφαλές μέρος.
Αλλά πρέπει να είμαστε συμπονετικοί και με τους εκατομμύρια ανθρώπους που περιμένουν σε καταυλισμούς προσφύγων, πρέπει να δώσουμε και σε αυτούς ελπίδα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών