Καθώς η Ελλάδα ετοιμάζεται να προσέλθει στην κάλπη αυτήν την Κυριακή, για τρίτη φορά σε ένα χρόνο και ύστερα από μια από τις πιο ταραχώδεις πολιτικές και οικονομικές περιόδους στην ιστορία της, οι δύο υποψήφιοι για την πρωθυπουργία δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί, σημειώνει η Tammy Erickson, επίκουρη καθηγήτρια Οργανωσιακής Συμπεριφοράς στο London Business School, σε άρθρο της στο «Forbes».
Μια εξέταση του δημόσιου στυλ τους, επισημαίνει, μπορεί επίσης να προσφέρει μαθήματα για τις επιλογές ηγεσίας να ανταποκρίνονται στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί και οι ηγέτες σε πολλούς τομείς σήμερα.
Ο Αλέξης Τσίπρας, πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίζεται πολύ συχνά από τον Τύπο ως «χαρισματικός».
Αντιθέτως, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, επικεφαλής της φιλο-ευρωπαϊκής Νέας Δημοκρατίας, ένας άνθρωπος που συνήθως έπαιζε υποστηρικτικό ρόλο στο κόμμα και που κληρονόμησε τον τρέχοντα ρόλο ύστερα από την παραίτηση του προκατόχου του, φαίνεται στους παρατηρητές ως νηφάλιος και συναινετικός.
Κατά τη διάρκεια των περασμένων δεκαετιών, μεγάλος μέρος της βιβλιογραφίας σχετικά με την ηγεσία εξύμνησε τα προτερήματα του χαρισματικού ηγέτη, κάποιου με εξαιρετικές ιδιότητες, διαφορετικές των κοινών ανθρώπων.
Οι χαρισματικοί ηγέτες αναμένεται να επιδεικνύουν ισχυρά οράματα, να αναλαμβάνουν κινδύνους και ειλικρινά, να κάνουν σχεδόν θαύματα.
Ο Τσίπρας, εσκεμμένα ή όχι, έχει θέσει πολύ υψηλά τον πήχυ.
Στην πραγματικότητα, η δημόσια εικόνα του, του άφησε μικρά περιθώρια για να τροποποιήσει την ειλικρινή θέση του ενάντια στη λιτότητα που πήρε κατά τη διάρκεια της αρχικής εκστρατείας του.
Είτε σωστή είτε όχι, η απόφασή του να διαπραγματευτεί με τους πιστές και να υπάρξει μια συμβιβαστική λύση, θεωρήθηκε από τους υποστηρικτές του ως μια ασυγχώρητη υπαναχώρηση από τις προσδοκίες που είχαν διαμορφώσει.
«Θα μπορούσε μια άλλη στάση ηγεσίας να είχε λειτουργήσει καλύτερα;», διερωτάται η επίκουρη καθηγήτρια.
«Η εργασία μας πάνω στην ηγεσία στο London Business School επισημαίνει προσεγγίσεις που είναι πιο αποτελεσματικές σε περιπτώσεις αναταραχής ή ασάφειας», σημειώνει και προσθέτει ότι «βοηθούμε τα στελέχη να κατανοήσουν τις προσεγγίσεις που προσελκύουν άλλους -μέσω της συνεργασίας, ανοίγματος σε νέες ιδέες, αλλά και της δυνατότητας να καλούν όλους τους ενδιαφερομένους να συμμετάσχουν σε ουσιαστικές λύσεις».
Αυτό το στυλ ηγεσίας είναι συχνά σε θέση να παρακινήσει και άλλους να δουν πέρα από το δικό τους συμφέρον προς έναν κοινό στόχο, λαμβάνοντας συχνά καινοτόμες και δημιουργικές ιδέες από την ομάδα, σημειώνει.
Αν ο Μεϊμαράκης ήταν να κερδίσει τις εκλογές, είναι πιθανόν ότι η συνεργατική και υποστηρικτική στάση του θα του έδινε μεγαλύτερη ελευθερία έναντι αυτής που θα απολάμβανε ο Τσίπρας από ένα θετικό αποτέλεσμα.
www.bankingnews.gr
Μια εξέταση του δημόσιου στυλ τους, επισημαίνει, μπορεί επίσης να προσφέρει μαθήματα για τις επιλογές ηγεσίας να ανταποκρίνονται στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί και οι ηγέτες σε πολλούς τομείς σήμερα.
Ο Αλέξης Τσίπρας, πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίζεται πολύ συχνά από τον Τύπο ως «χαρισματικός».
Αντιθέτως, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, επικεφαλής της φιλο-ευρωπαϊκής Νέας Δημοκρατίας, ένας άνθρωπος που συνήθως έπαιζε υποστηρικτικό ρόλο στο κόμμα και που κληρονόμησε τον τρέχοντα ρόλο ύστερα από την παραίτηση του προκατόχου του, φαίνεται στους παρατηρητές ως νηφάλιος και συναινετικός.
Κατά τη διάρκεια των περασμένων δεκαετιών, μεγάλος μέρος της βιβλιογραφίας σχετικά με την ηγεσία εξύμνησε τα προτερήματα του χαρισματικού ηγέτη, κάποιου με εξαιρετικές ιδιότητες, διαφορετικές των κοινών ανθρώπων.
Οι χαρισματικοί ηγέτες αναμένεται να επιδεικνύουν ισχυρά οράματα, να αναλαμβάνουν κινδύνους και ειλικρινά, να κάνουν σχεδόν θαύματα.
Ο Τσίπρας, εσκεμμένα ή όχι, έχει θέσει πολύ υψηλά τον πήχυ.
Στην πραγματικότητα, η δημόσια εικόνα του, του άφησε μικρά περιθώρια για να τροποποιήσει την ειλικρινή θέση του ενάντια στη λιτότητα που πήρε κατά τη διάρκεια της αρχικής εκστρατείας του.
Είτε σωστή είτε όχι, η απόφασή του να διαπραγματευτεί με τους πιστές και να υπάρξει μια συμβιβαστική λύση, θεωρήθηκε από τους υποστηρικτές του ως μια ασυγχώρητη υπαναχώρηση από τις προσδοκίες που είχαν διαμορφώσει.
«Θα μπορούσε μια άλλη στάση ηγεσίας να είχε λειτουργήσει καλύτερα;», διερωτάται η επίκουρη καθηγήτρια.
«Η εργασία μας πάνω στην ηγεσία στο London Business School επισημαίνει προσεγγίσεις που είναι πιο αποτελεσματικές σε περιπτώσεις αναταραχής ή ασάφειας», σημειώνει και προσθέτει ότι «βοηθούμε τα στελέχη να κατανοήσουν τις προσεγγίσεις που προσελκύουν άλλους -μέσω της συνεργασίας, ανοίγματος σε νέες ιδέες, αλλά και της δυνατότητας να καλούν όλους τους ενδιαφερομένους να συμμετάσχουν σε ουσιαστικές λύσεις».
Αυτό το στυλ ηγεσίας είναι συχνά σε θέση να παρακινήσει και άλλους να δουν πέρα από το δικό τους συμφέρον προς έναν κοινό στόχο, λαμβάνοντας συχνά καινοτόμες και δημιουργικές ιδέες από την ομάδα, σημειώνει.
Αν ο Μεϊμαράκης ήταν να κερδίσει τις εκλογές, είναι πιθανόν ότι η συνεργατική και υποστηρικτική στάση του θα του έδινε μεγαλύτερη ελευθερία έναντι αυτής που θα απολάμβανε ο Τσίπρας από ένα θετικό αποτέλεσμα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών