Η Γαλλία πλήρωσε το τίμημα της συμμετοχής της στον αγώνα κατά του ISIS
Το τίμημα της συμμετοχής της στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους πλήρωσε η Γαλλία, όπως σημειώνει η αμερικανική εφημερίδα «New York Times» σχετικά με τις τρομοκρατικές επιθέσεις που έλαβαν χώρα την Παρασκευή στο Παρίσι.
Αν και από τη στιγμή των επιθέσεων είναι πολλά τα μηνύματα αλληλεγγύης, σημειώνεται, ωστόσο η Γαλλία στέκεται παράξενα μονάχη: μέχρι τώρα, κανένα άλλο κράτος δεν έχει αντιμετωπίσει το Ισλαμικό Κράτος ως τη μεγαλύτερη στρατηγική απειλή στον κόσμο.
Οι κύριοι πρωταγωνιστές στη Μέση Ανατολή έχουν άλλους εχθρούς, πιο σημαντικούς: ο σύρος πρωθυπουργός έχει ως κύριο αντίπαλο τη συριακή αντιπολίτευση, η τουρκική κυβέρνηση τους Κούρδους, οι Κούρδοι από την άλλη δεν θέλουν να συντρίψουν το ΙSIS αλλά να υπερασπιστούν τα σύνορά τους, οι Κούρδοι του Ιράκ θεωρούν ως πρόβλημα για τα σχέδιά τους είναι μια νέα ισχυρή κυβέρνηση στη χώρα, ενώ για τους Σαουδάραβες ο κύριος εχθρός τους είναι το Ιράν.
Εν συντομία, σημειώνουν οι «New York Times», κανένας από τους παίκτες της περιοχής δεν επιθυμεί να στείλει στρατιωτικές δυνάμεις προκειμένου να διεκδικήσει εδάφη από το Ισλαμικό Κράτος, ούτε όμως και οι Αμερικανοί.
Η στρατηγική των ΗΠΑ βασίζεται κυρίως στις αεροπορικές επιδρομές, με την Ουάσιγκτον να μην επιδεικνύει την πολιτική βούληση να στείλει χερσαίες δυνάμεις.
Όμως, κανείς δεν μπορεί να κερδίσει έναν πόλεμο χωρίς το πεζικό.
Η Γαλλία είναι ίσως η μόνη που θέλει και επιθυμεί να εκμηδενίσει το Ισλαμικό Κράτος, μόνον που δεν έχει τα μέσα για έναν πόλεμο σε δύο μέτωπα, τόσο στο Sahel όσο και τη Μέση Ανατολή.
Όμως, αν η Γαλλία δεν έχει τα μέσα να φέρει εις πέρας τις φιλοδοξίες της, το ίδιο συμβαίνει και με το Ισλαμικό Κράτος, η επιτυχία του οποίου, όπως και της Αλ Κάιντα νωρίτερα, αφορά τους τίτλους ειδήσεων και την προσοχή των κοινωνικών δικτύων.
Το Ισλαμικό Κράτος, σημειώνουν οι «New York Times», μόλις και μετά βίας μπορεί να χαρακτηριστεί ένα ισλαμικό κράτος, διότι σε αντίθεση με τους Ταλιμπάν, δεν διεκδικεί συγκεκριμένα εδάφη ή σύνορα.
Είναι περισσότερο ένα χαλιφάτο, για πάντα σε τροχιά κατάκτησης, όπως συνέβη με τον μουσουλμανικό επεκτατισμό κατά τον πρώτο αιώνα του Ισλάμ.
Όμως, το Ισλαμικό Κράτος φθάνει στα όριά του, καθώς δεν έχει άλλες περιοχές στις οποίες μπορεί να επεκταθεί: στα βόρεια υπάρχουν οι Κούρδοι, στα ανατολικά οι σιίτες του Ιράκ, δυτικά οι Αλαουίτες, που προστατεύονται τώρα από τους Ρώσους και όλοι αντιστέκονται στο ISIS.
Νότιο, ούτε οι Λιβανέζοι, ούτε οι Ιορδανοί, ούτε οι Παλαιστίνιοι έχουν… υποκύψει στη γοητεία του Ισλαμικού Κράτους.
Οι επιθέσεις του εναντίον της Χεζμπολάχ στη Βηρυτό, την επίθεση εναντίον του ρωσικού αεροσκάφους και τις τρομοκρατικές ενέργειες στο Παρίσι είχαν όλες τον ίδιο στόχο: τον τρόμο.
Όμως, οι επιθέσεις στο Παρίσι θα μετατρέψουν τον αγώνα ενάντιο στο Ισλαμικό Κράτος σε εθνικό σκοπό.
Ο ISIS θα χτυπήσει στον ίδιο τοίχο όπως η Αλ Κάιντα: η παγκοσμιοποίηση της τρομοκρατίας δεν είναι πλέον λειτουργική, στρατηγικά, από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς χωρίς χερσαίες δυνάμεις.
Όπως η Αλ Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος δεν έχει υποστηρικτές μεταξύ του μουσουλμανικού κόσμου που ζει στην Ευρώπη, στρατολογώντας άτομα που είναι στο περιθώριο.
Πάντως, σύμφωνα με τους New York Times, μια μαζική χερσαία επίθεση από δυνάμεις της Δύσης, όπως συνέβη το 2001 στο Αφγανιστάν, πρέπει να θεωρείται απίθανη, όπως και μια συντονισμένη επίθεση από τοπικές δυνάμεις, δεδομένων των διαφορών μεταξύ των στόχων και των κινήτρων που έχουν.
Έτσι, ο δρόμος μπροστά είναι μακρύς, εκτός και αν το Ισλαμικό Κράτος καταρρεύσει ξαφνικά υπό τη ματαιοδοξία των δικών του επεκτατικών φιλοδοξιών ή των εντάσεων μεταξύ των ξένων που προσηλυτίζει και των τοπικών αραβικών πληθυσμών.
Σε κάθε περίπτωση, το ISIS είναι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του…
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.grr
Αν και από τη στιγμή των επιθέσεων είναι πολλά τα μηνύματα αλληλεγγύης, σημειώνεται, ωστόσο η Γαλλία στέκεται παράξενα μονάχη: μέχρι τώρα, κανένα άλλο κράτος δεν έχει αντιμετωπίσει το Ισλαμικό Κράτος ως τη μεγαλύτερη στρατηγική απειλή στον κόσμο.
Οι κύριοι πρωταγωνιστές στη Μέση Ανατολή έχουν άλλους εχθρούς, πιο σημαντικούς: ο σύρος πρωθυπουργός έχει ως κύριο αντίπαλο τη συριακή αντιπολίτευση, η τουρκική κυβέρνηση τους Κούρδους, οι Κούρδοι από την άλλη δεν θέλουν να συντρίψουν το ΙSIS αλλά να υπερασπιστούν τα σύνορά τους, οι Κούρδοι του Ιράκ θεωρούν ως πρόβλημα για τα σχέδιά τους είναι μια νέα ισχυρή κυβέρνηση στη χώρα, ενώ για τους Σαουδάραβες ο κύριος εχθρός τους είναι το Ιράν.
Εν συντομία, σημειώνουν οι «New York Times», κανένας από τους παίκτες της περιοχής δεν επιθυμεί να στείλει στρατιωτικές δυνάμεις προκειμένου να διεκδικήσει εδάφη από το Ισλαμικό Κράτος, ούτε όμως και οι Αμερικανοί.
Η στρατηγική των ΗΠΑ βασίζεται κυρίως στις αεροπορικές επιδρομές, με την Ουάσιγκτον να μην επιδεικνύει την πολιτική βούληση να στείλει χερσαίες δυνάμεις.
Όμως, κανείς δεν μπορεί να κερδίσει έναν πόλεμο χωρίς το πεζικό.
Η Γαλλία είναι ίσως η μόνη που θέλει και επιθυμεί να εκμηδενίσει το Ισλαμικό Κράτος, μόνον που δεν έχει τα μέσα για έναν πόλεμο σε δύο μέτωπα, τόσο στο Sahel όσο και τη Μέση Ανατολή.
Όμως, αν η Γαλλία δεν έχει τα μέσα να φέρει εις πέρας τις φιλοδοξίες της, το ίδιο συμβαίνει και με το Ισλαμικό Κράτος, η επιτυχία του οποίου, όπως και της Αλ Κάιντα νωρίτερα, αφορά τους τίτλους ειδήσεων και την προσοχή των κοινωνικών δικτύων.
Το Ισλαμικό Κράτος, σημειώνουν οι «New York Times», μόλις και μετά βίας μπορεί να χαρακτηριστεί ένα ισλαμικό κράτος, διότι σε αντίθεση με τους Ταλιμπάν, δεν διεκδικεί συγκεκριμένα εδάφη ή σύνορα.
Είναι περισσότερο ένα χαλιφάτο, για πάντα σε τροχιά κατάκτησης, όπως συνέβη με τον μουσουλμανικό επεκτατισμό κατά τον πρώτο αιώνα του Ισλάμ.
Όμως, το Ισλαμικό Κράτος φθάνει στα όριά του, καθώς δεν έχει άλλες περιοχές στις οποίες μπορεί να επεκταθεί: στα βόρεια υπάρχουν οι Κούρδοι, στα ανατολικά οι σιίτες του Ιράκ, δυτικά οι Αλαουίτες, που προστατεύονται τώρα από τους Ρώσους και όλοι αντιστέκονται στο ISIS.
Νότιο, ούτε οι Λιβανέζοι, ούτε οι Ιορδανοί, ούτε οι Παλαιστίνιοι έχουν… υποκύψει στη γοητεία του Ισλαμικού Κράτους.
Οι επιθέσεις του εναντίον της Χεζμπολάχ στη Βηρυτό, την επίθεση εναντίον του ρωσικού αεροσκάφους και τις τρομοκρατικές ενέργειες στο Παρίσι είχαν όλες τον ίδιο στόχο: τον τρόμο.
Όμως, οι επιθέσεις στο Παρίσι θα μετατρέψουν τον αγώνα ενάντιο στο Ισλαμικό Κράτος σε εθνικό σκοπό.
Ο ISIS θα χτυπήσει στον ίδιο τοίχο όπως η Αλ Κάιντα: η παγκοσμιοποίηση της τρομοκρατίας δεν είναι πλέον λειτουργική, στρατηγικά, από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς χωρίς χερσαίες δυνάμεις.
Όπως η Αλ Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος δεν έχει υποστηρικτές μεταξύ του μουσουλμανικού κόσμου που ζει στην Ευρώπη, στρατολογώντας άτομα που είναι στο περιθώριο.
Πάντως, σύμφωνα με τους New York Times, μια μαζική χερσαία επίθεση από δυνάμεις της Δύσης, όπως συνέβη το 2001 στο Αφγανιστάν, πρέπει να θεωρείται απίθανη, όπως και μια συντονισμένη επίθεση από τοπικές δυνάμεις, δεδομένων των διαφορών μεταξύ των στόχων και των κινήτρων που έχουν.
Έτσι, ο δρόμος μπροστά είναι μακρύς, εκτός και αν το Ισλαμικό Κράτος καταρρεύσει ξαφνικά υπό τη ματαιοδοξία των δικών του επεκτατικών φιλοδοξιών ή των εντάσεων μεταξύ των ξένων που προσηλυτίζει και των τοπικών αραβικών πληθυσμών.
Σε κάθε περίπτωση, το ISIS είναι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του…
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.grr
Σχόλια αναγνωστών