Οι εταίροι του David Cameron στην ΕΕ προβαίνουν εδώ και σαράντα χρόνια σε διάφορες παραχωρήσεις για να κρατήσουν τους Βρετανούς στο τρένο
Υπάρχουν πολλές γκρίνιες, αν όχι κάτι χειρότερο, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για την τελευταία προσπάθεια να εδραιωθεί η θέση της Βρετανίας στην Ευρώπη.
Οι εταίροι του David Cameron στην ΕΕ προβαίνουν εδώ και σαράντα χρόνια σε διάφορες παραχωρήσεις για να κρατήσουν τους Βρετανούς στο τρένο.
Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι με τις τελευταίες παραχωρήσεις θα διευθετηθεί η κατάσταση, ακόμη κι αν ο Βρετανός πρωθυπουργός κερδίσει το δημοψήφισμα που σχεδιάζει για τον Ιούνιο, σύμφωνα με ανάλυση των Financial Times.
Η συμφωνία που προσφέρεται στον Cameron από τον Donald Tusk, τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δεν αλλάζει ριζικά τη σχέση της Βρετανίας με τις Βρυξέλλες.
Το καλύτερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι μερικές από τις μεταρρυθμίσεις είναι χρήσιμες και οι άλλες, ανώδυνες.
Διατηρούν τη Βρετανία σε μια ενδιάμεση κατάσταση και δεν προσβάλλουν τις βασικές αρχές της ΕΕ.
Αυτό που έχει σημασία τώρα για τον Cameron είναι η εσωτερική πολιτική.
Αν αφήνονταν μόνοι τους, οι περισσότεροι βουλευτές του Συντηρητικού Κόμματος θα τάσσονταν πιθανότατα υπέρ του Brexit.
Γύρω στους 70 είναι αμετακίνητοι.
Αυτοί που θα κρίνουν το αποτέλεσμα είναι οι επόμενοι 100, που συναισθηματικά είναι ευρωσκεπτικιστές αλλά είναι διατεθειμένοι να ακούσουν.
Ο στόχος της συμφωνίας είναι να προσφέρει ένα πέπλο, πίσω από το οποίο οι βουλευτές αυτοί θα δελεαστούν για να βάλουν την πίστη στους στον πρωθυπουργό και το καλό του κόμματος πάνω από τα αντιευρωπαϊκά τους αισθήματα.
Προς το παρόν, η τακτική αυτή μοιάζει να φέρνει αποτελέσματα.
Πριν από μια δεκαετία, πριν μπορέσει να φανταστεί κανείς τη χρηματοπιστωτική κρίση και την κατάρρευση του κρατικού συστήματος σε μεγάλο μέρος της Μέσης Ανατολής, μερικοί από τους εταίρους της Βρετανίας θα έλεγαν, πιθανότατα, «αφήστε την να φύγει».
Καναδυό θα πρόσθεταν «επιτέλους».
Ακόμη και τώρα, η Angela Merkel, ο βασικότερος ίσως σύμμαχος τουCameron στις διαπραγματεύσεις, είναι ενοχλημένη με το γεγονός ότι δεν δείχνει ηγετικές ικανότητες.
Γιατί λοιπόν η Ευρώπη να κάνει παραχωρήσεις απέναντι σε έναν πρωθυπουργό που δείχνει όμηρος των εθνικιστών στο κόμμα του;
Η απάντηση είναι ότι οι καιροί έχουν αλλάξει.
Πριν δέκα χρόνια, η ευρωζώνη εξακολουθούσε να μοιάζει με όαση σταθερότητας.
Η Πολωνία, η Ουγγαρία και άλλες πρώην κομμουνιστικές χώρες που τώρα απομακρύνονται από τη δημοκρατία είχαν μόλις εισέλθει στο δρόμο του φιλελευθερισμού.
Η μετανάστευση, όταν αποτελούσε είδηση, είχε θετική διάσταση, καθώς η Ευρώπη διαπίστωνε ότι γερνούσε και είχε ανάγκη από ανανέωση.
Τώρα, η ΕΕ δεν αντέχει άλλο ένα πλήγμα.
Η κρίση της ευρωζώνης μπορεί να συγκρατήθηκε, αλλά δεν επιλύθηκε.
Το κύμα των προσφύγων που περνούν το Αιγαίο και τη Μεσόγειο έχει διχάσει τα ευρωπαϊκά έθνη μεταξύ Βορρά και Νότου, καθώς και μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του κατεστημένου πολιορκούνται από τον ανερχόμενο εθνικισμό.
Αυτή δεν είναι λοιπόν η κατάλληλη στιγμή να χαθεί η Βρετανία.
Ο ισχυρισμός ότι ένα ΟΧΙ της Βρετανίας θα ενίσχυε τους ευρωσκεπτικιστές σε άλλες χώρες είναι μάλλον υπερβολικός: Αρκεί να δει κανείς όλες αυτές τις προβλέψεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια για διάλυση της ευρωζώνης και, τελικά, διαψεύστηκαν.
Όμως το Brexit θα γινόταν σημαία από τους αντιευρωπαίους λαϊκιστές και θα ενέτεινε την αίσθηση ότι το μεταπολεμικό ευρωπαϊκό σχέδιο διαλύεται.
Έστω κι αν έχει τη συνήθεια να ψωνίζει α-λα καρτ, η Βρετανία έχει μεγάλο οικονομικό και πολιτικό βάρος, στρατιωτικούς πόρους και διπλωματικές ικανότητες που θα λείψουν τα επόμενα χρόνια από την Ευρώπη, αν κατεβεί από το τρένο.
Όχι, δεν μπορεί να βοηθήσει την ευρωζώνη να λύσει τα προβλήματά της.
Μπορεί όμως να αποδειχθεί ένας ζωτικός πρωταγωνιστής - αν όχι ηγέτης - στη σταθεροποίηση της γειτονιάς της Ευρώπης.
Για να σταθεροποιηθεί η γειτονιά της Ευρώπης, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις με τη μορφή μιας βοήθειας εδώ και μιας επέμβασης εκεί.
Πρέπει, αντίθετα, να καταστρωθεί ένα σχέδιο με διάρκεια τουλάχιστον μια δεκαετία για την προώθηση της σταθερότητας και της ευημερίας.
Δεν θα είναι φτηνό - αλλά η απραξία θα αποδειχθεί ακόμη ακριβότερη.
Τα βασικά χαρακτηριστικά ενός τέτοιου σχεδίου είναι η οικονομική βοήθεια, η ενίσχυση της ασφάλειας και της κυβερνησιμότητας και, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα στρατιωτικά μέτρα.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια τόσο φιλόδοξη πρωτοβουλία χωρίς τη Βρετανία.
Η χώρα αυτή, μαζί με τη Γαλλία, έχουν την ικανότητα να ηγηθούν αυτής της προσπάθειας.
Αν ο Cameron κερδίσει το δημοψήφισμά του, έχει μια ευκαιρία να κερδίσει μια θέση στα βιβλία ιστορίας, καταλήγει η ανάλυση.
www.bankingnews.gr
Οι εταίροι του David Cameron στην ΕΕ προβαίνουν εδώ και σαράντα χρόνια σε διάφορες παραχωρήσεις για να κρατήσουν τους Βρετανούς στο τρένο.
Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι με τις τελευταίες παραχωρήσεις θα διευθετηθεί η κατάσταση, ακόμη κι αν ο Βρετανός πρωθυπουργός κερδίσει το δημοψήφισμα που σχεδιάζει για τον Ιούνιο, σύμφωνα με ανάλυση των Financial Times.
Η συμφωνία που προσφέρεται στον Cameron από τον Donald Tusk, τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δεν αλλάζει ριζικά τη σχέση της Βρετανίας με τις Βρυξέλλες.
Το καλύτερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι μερικές από τις μεταρρυθμίσεις είναι χρήσιμες και οι άλλες, ανώδυνες.
Διατηρούν τη Βρετανία σε μια ενδιάμεση κατάσταση και δεν προσβάλλουν τις βασικές αρχές της ΕΕ.
Αυτό που έχει σημασία τώρα για τον Cameron είναι η εσωτερική πολιτική.
Αν αφήνονταν μόνοι τους, οι περισσότεροι βουλευτές του Συντηρητικού Κόμματος θα τάσσονταν πιθανότατα υπέρ του Brexit.
Γύρω στους 70 είναι αμετακίνητοι.
Αυτοί που θα κρίνουν το αποτέλεσμα είναι οι επόμενοι 100, που συναισθηματικά είναι ευρωσκεπτικιστές αλλά είναι διατεθειμένοι να ακούσουν.
Ο στόχος της συμφωνίας είναι να προσφέρει ένα πέπλο, πίσω από το οποίο οι βουλευτές αυτοί θα δελεαστούν για να βάλουν την πίστη στους στον πρωθυπουργό και το καλό του κόμματος πάνω από τα αντιευρωπαϊκά τους αισθήματα.
Προς το παρόν, η τακτική αυτή μοιάζει να φέρνει αποτελέσματα.
Πριν από μια δεκαετία, πριν μπορέσει να φανταστεί κανείς τη χρηματοπιστωτική κρίση και την κατάρρευση του κρατικού συστήματος σε μεγάλο μέρος της Μέσης Ανατολής, μερικοί από τους εταίρους της Βρετανίας θα έλεγαν, πιθανότατα, «αφήστε την να φύγει».
Καναδυό θα πρόσθεταν «επιτέλους».
Ακόμη και τώρα, η Angela Merkel, ο βασικότερος ίσως σύμμαχος τουCameron στις διαπραγματεύσεις, είναι ενοχλημένη με το γεγονός ότι δεν δείχνει ηγετικές ικανότητες.
Γιατί λοιπόν η Ευρώπη να κάνει παραχωρήσεις απέναντι σε έναν πρωθυπουργό που δείχνει όμηρος των εθνικιστών στο κόμμα του;
Η απάντηση είναι ότι οι καιροί έχουν αλλάξει.
Πριν δέκα χρόνια, η ευρωζώνη εξακολουθούσε να μοιάζει με όαση σταθερότητας.
Η Πολωνία, η Ουγγαρία και άλλες πρώην κομμουνιστικές χώρες που τώρα απομακρύνονται από τη δημοκρατία είχαν μόλις εισέλθει στο δρόμο του φιλελευθερισμού.
Η μετανάστευση, όταν αποτελούσε είδηση, είχε θετική διάσταση, καθώς η Ευρώπη διαπίστωνε ότι γερνούσε και είχε ανάγκη από ανανέωση.
Τώρα, η ΕΕ δεν αντέχει άλλο ένα πλήγμα.
Η κρίση της ευρωζώνης μπορεί να συγκρατήθηκε, αλλά δεν επιλύθηκε.
Το κύμα των προσφύγων που περνούν το Αιγαίο και τη Μεσόγειο έχει διχάσει τα ευρωπαϊκά έθνη μεταξύ Βορρά και Νότου, καθώς και μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του κατεστημένου πολιορκούνται από τον ανερχόμενο εθνικισμό.
Αυτή δεν είναι λοιπόν η κατάλληλη στιγμή να χαθεί η Βρετανία.
Ο ισχυρισμός ότι ένα ΟΧΙ της Βρετανίας θα ενίσχυε τους ευρωσκεπτικιστές σε άλλες χώρες είναι μάλλον υπερβολικός: Αρκεί να δει κανείς όλες αυτές τις προβλέψεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια για διάλυση της ευρωζώνης και, τελικά, διαψεύστηκαν.
Όμως το Brexit θα γινόταν σημαία από τους αντιευρωπαίους λαϊκιστές και θα ενέτεινε την αίσθηση ότι το μεταπολεμικό ευρωπαϊκό σχέδιο διαλύεται.
Έστω κι αν έχει τη συνήθεια να ψωνίζει α-λα καρτ, η Βρετανία έχει μεγάλο οικονομικό και πολιτικό βάρος, στρατιωτικούς πόρους και διπλωματικές ικανότητες που θα λείψουν τα επόμενα χρόνια από την Ευρώπη, αν κατεβεί από το τρένο.
Όχι, δεν μπορεί να βοηθήσει την ευρωζώνη να λύσει τα προβλήματά της.
Μπορεί όμως να αποδειχθεί ένας ζωτικός πρωταγωνιστής - αν όχι ηγέτης - στη σταθεροποίηση της γειτονιάς της Ευρώπης.
Για να σταθεροποιηθεί η γειτονιά της Ευρώπης, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις με τη μορφή μιας βοήθειας εδώ και μιας επέμβασης εκεί.
Πρέπει, αντίθετα, να καταστρωθεί ένα σχέδιο με διάρκεια τουλάχιστον μια δεκαετία για την προώθηση της σταθερότητας και της ευημερίας.
Δεν θα είναι φτηνό - αλλά η απραξία θα αποδειχθεί ακόμη ακριβότερη.
Τα βασικά χαρακτηριστικά ενός τέτοιου σχεδίου είναι η οικονομική βοήθεια, η ενίσχυση της ασφάλειας και της κυβερνησιμότητας και, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα στρατιωτικά μέτρα.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια τόσο φιλόδοξη πρωτοβουλία χωρίς τη Βρετανία.
Η χώρα αυτή, μαζί με τη Γαλλία, έχουν την ικανότητα να ηγηθούν αυτής της προσπάθειας.
Αν ο Cameron κερδίσει το δημοψήφισμά του, έχει μια ευκαιρία να κερδίσει μια θέση στα βιβλία ιστορίας, καταλήγει η ανάλυση.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών