Τρία χρόνια μετά την πρώτη ομιλία του που αναφέρθηκε στο δημοψήφισμα για το Brexit, οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ε.Ε. έχουν αυξηθεί αντιστρόφως ανάλογα με την ικανότητά της για την επίλυσή τους
H θλιβερή κατάσταση παράλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνοψίζεται σε δύο ομιλίες, με τρία χρόνια διαφορά, επισημαίνει σε άρθρο γνώμης το MarketWatch.
Το χρονικό παρέχει πυρομαχικά και για τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα στη μάχη του Brexit, ενόψει του δημοψηφίσματος της 23ης Ιουνίου.
Σε ομιλία του διάρκειας 40 λεπτών στο Bloomberg τον Ιανουάριο του 2013, σχετικά με τη θέσπιση του πλαισίου για την πιθανή διεξαγωγή δημοψηφίσματος, ο βρετανός πρωθυπουργός David Cameron είχε σημειώσει ούτε λίγο ούτε πολύ επτά φορές ότι ελπίζει να υπάρξει μια «διευθέτηση» στην Ε.Ε. για τη βελτίωση της συνεκτικότητας της Ένωσης.
Σε ομιλία του με παρόμοια διάρκεια στο Βρετανικό Μουσείο, στις 9 Μαΐου, ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας δεν ανέφερε ούτε μία φορά τη λέξη.
Στο πλαίσιο της στρατηγικής του για την Ε.Ε., ο Cameron έχει κάνει δύο βασικά λάθη στους υπολογισμούς του.
Το πρώτο, και λιγότερο δυνατό να συγχωρεθεί, λόγω και της εκ των προτέρων γνώση της συνήθειας των Συντηρητικών να αυτομαχαιρώνονται πισώπλατα, ήταν η πεποίθησή του ότι το τέχνασμα του δημοψηφίσματος θα θεραπεύσει το διχασμό στο εσωτερικό του κόμματός του, αντί, όπως είναι πλέον εμφανές, να τον αναζωπυρώσει.
Το δεύτερο, που συγχωρείται ευκολότερα, ήταν η λάθος υπόθεση του Cameron το 2013 ότι, μέχρι τώρα, η Ευρώπη θα είχε πραγματοποιήσει σταθερά βήματα προς την κατεύθυνση να γίνει μια πιο ολοκληρωμένη πολιτική και οικονομική κοινότητα και να ανταποκριθεί στις πιο μακροπρόθεσμες ανάγκες της, πάνω απ' όλα όσον αφορά τη συνεκτικότητα του ευρώ.
Από την πλευρά της, η Βρετανία, προέβλεπε ο ίδιος το 2013, θα είναι σε θέση να διαπραγματευτεί περισσότερη ευελιξία, σύμφωνα με τις επιθυμίες της χώρας να διατηρήσει τον έλεγχο επί της λήψης αποφάσεων σχετικά με την ασφάλεια και την οικονομία.
Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι στους 36 μήνες που μεσολάβησαν, σε όλους σχεδόν τους σημαντικούς τομείς, η Ευρώπη δεν έχει κάνει σχεδόν καμία πρόοδο στην προετοιμασία μιας καλύτερης μακροπρόθεσμης βάσης, πέρα από τη λήψη περαιτέρω μέτρων για την εφαρμογή των σχεδίων για την ήδη καθυστερημένη τραπεζική ένωση.
Η ριζική αλλαγή της συνθήκης στην οποία οι Γάλλοι και οι Γερμανοί μπορούν να συμφωνήσουν βρίσκεται ακόμα χρόνια μακριά και ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί.
Οι υποστηρικτές του Brexit λένε ότι η αταξία δείχνει ότι η ΕΕ είναι μη μεταρρυθμίσιμη.
Οι υποστηρικτές της Ε.Ε. επισημαίνουν, κάπως απρόθυμα, ότι τουλάχιστον αυτό δείχνει το απραγματοποίητο ενός ευρωπαϊκού «υπερκράτους».
Η στάση της Ευρώπης συμβολίζεται από την αμφίβολη συμφωνία των υπουργών Οικονομικών στις 24 Μαΐου για την Ελλάδα.
Αυτή επιτρέπει στην Αθήνα να έχει επαρκή ρευστότητα ώστε να προχωρήσει στις αποπληρωμές χρέους το καλοκαίρι, αλλά αναβάλλει έως το τέλος του έτους (και κατά πάσα πιθανότητα μετά τις γαλλικές και γερμανικές εκλογές του επόμενου έτους) τις καίριες αποφάσεις για την αναδιάρθρωση του χρέους.
Κυρίως, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν θα αποφασίσει μέχρι το τέλος του 2016 αν θα λάβει μέρος στο τελευταίο πρόγραμμα διάσωσης της χώρας, αν και αυτό απλώς αναβάλλει καίρια ερωτήματα σχετικά με το εάν και πώς οι πιστωτές της Ελλάδας θα παράσχουν μακροπρόθεσμη στήριξη.
Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ε.Ε., σχετικά με τη μετανάστευση, την άμυνα, την κοινωνική ασφάλιση, την απασχόληση, τις επενδύσεις, την εκπαίδευση, την ανάπτυξη και τα χρήματα, έχουν αυξηθεί αντιστρόφως ανάλογα με την ικανότητά της για την επίλυσή τους.
Ο Cameron τον Ιανουάριο του 2013 δήλωνε ότι «κύριος και πρωταρχικός σκοπός» της Ε.Ε. ήταν «να μην κερδίσει την ειρήνη, αλλά να εξασφαλίσει την ευημερία».
Ο ίδιος προέβλεψε «ένα νέο διακανονισμό με την επιφύλαξη της δημοκρατικής νομιμότητας και της λογοδοσίας των εθνικών κοινοβουλίων, όπου τα κράτη μέλη συνδυάζονται με ευέλικτη συνεργασία, με σεβασμό των εθνικών διαφορών, χωρίς να προσπαθούν πάντα να τις εξαλείψουν».
Στις 9 Μαΐου, ο Cameron δεν έκανε καμία νύξη για τυχόν επικείμενες θετικές αλλαγές, δίνοντας έμφαση στην ασφάλεια, την άμυνα και τους οικονομικούς κινδύνους από μία ανατροπή του status quo.
Η προσφυγική κρίση και οι εντάσεις με τη Ρωσία και στη Μέση Ανατολή ρίχνουν αναπόφευκτα τη σκιά τους στις καταστάσεις.
Τον Ιανουάριο του 2013 ο Cameron αναφέρθηκε στην «ασφάλεια» δύο φορές και στον «πόλεμο» τρεις φορές.
Στην ομιλία του το Μάιο του 2016 υπήρχαν 20 αναφορές στην «ασφάλεια» και έξι στον «πόλεμο».
Και στις δύο ομιλίες, ο Cameron ανέφερε τα πολεμικά νεκροταφεία της Κοινοπολιτείας και τις εκατοντάδες χιλιάδες Βρετανών στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους στους δύο παγκόσμιους πολέμους.
Έτσι, η Ευρώπη το 2016 προσφέρει μια ευκαιρία, ίσως, της αποτροπής κάποιας απροσδιόριστης τραγωδίας, αλλά πολύ λίγη ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Και έτσι, όχι απροσδόκητα, το θέμα της ψηφοφορίας οριοθετείται τεχνηέντως.
www.bankingnews.gr
Το χρονικό παρέχει πυρομαχικά και για τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα στη μάχη του Brexit, ενόψει του δημοψηφίσματος της 23ης Ιουνίου.
Σε ομιλία του διάρκειας 40 λεπτών στο Bloomberg τον Ιανουάριο του 2013, σχετικά με τη θέσπιση του πλαισίου για την πιθανή διεξαγωγή δημοψηφίσματος, ο βρετανός πρωθυπουργός David Cameron είχε σημειώσει ούτε λίγο ούτε πολύ επτά φορές ότι ελπίζει να υπάρξει μια «διευθέτηση» στην Ε.Ε. για τη βελτίωση της συνεκτικότητας της Ένωσης.
Σε ομιλία του με παρόμοια διάρκεια στο Βρετανικό Μουσείο, στις 9 Μαΐου, ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας δεν ανέφερε ούτε μία φορά τη λέξη.
Στο πλαίσιο της στρατηγικής του για την Ε.Ε., ο Cameron έχει κάνει δύο βασικά λάθη στους υπολογισμούς του.
Το πρώτο, και λιγότερο δυνατό να συγχωρεθεί, λόγω και της εκ των προτέρων γνώση της συνήθειας των Συντηρητικών να αυτομαχαιρώνονται πισώπλατα, ήταν η πεποίθησή του ότι το τέχνασμα του δημοψηφίσματος θα θεραπεύσει το διχασμό στο εσωτερικό του κόμματός του, αντί, όπως είναι πλέον εμφανές, να τον αναζωπυρώσει.
Το δεύτερο, που συγχωρείται ευκολότερα, ήταν η λάθος υπόθεση του Cameron το 2013 ότι, μέχρι τώρα, η Ευρώπη θα είχε πραγματοποιήσει σταθερά βήματα προς την κατεύθυνση να γίνει μια πιο ολοκληρωμένη πολιτική και οικονομική κοινότητα και να ανταποκριθεί στις πιο μακροπρόθεσμες ανάγκες της, πάνω απ' όλα όσον αφορά τη συνεκτικότητα του ευρώ.
Από την πλευρά της, η Βρετανία, προέβλεπε ο ίδιος το 2013, θα είναι σε θέση να διαπραγματευτεί περισσότερη ευελιξία, σύμφωνα με τις επιθυμίες της χώρας να διατηρήσει τον έλεγχο επί της λήψης αποφάσεων σχετικά με την ασφάλεια και την οικονομία.
Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι στους 36 μήνες που μεσολάβησαν, σε όλους σχεδόν τους σημαντικούς τομείς, η Ευρώπη δεν έχει κάνει σχεδόν καμία πρόοδο στην προετοιμασία μιας καλύτερης μακροπρόθεσμης βάσης, πέρα από τη λήψη περαιτέρω μέτρων για την εφαρμογή των σχεδίων για την ήδη καθυστερημένη τραπεζική ένωση.
Η ριζική αλλαγή της συνθήκης στην οποία οι Γάλλοι και οι Γερμανοί μπορούν να συμφωνήσουν βρίσκεται ακόμα χρόνια μακριά και ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί.
Οι υποστηρικτές του Brexit λένε ότι η αταξία δείχνει ότι η ΕΕ είναι μη μεταρρυθμίσιμη.
Οι υποστηρικτές της Ε.Ε. επισημαίνουν, κάπως απρόθυμα, ότι τουλάχιστον αυτό δείχνει το απραγματοποίητο ενός ευρωπαϊκού «υπερκράτους».
Η στάση της Ευρώπης συμβολίζεται από την αμφίβολη συμφωνία των υπουργών Οικονομικών στις 24 Μαΐου για την Ελλάδα.
Αυτή επιτρέπει στην Αθήνα να έχει επαρκή ρευστότητα ώστε να προχωρήσει στις αποπληρωμές χρέους το καλοκαίρι, αλλά αναβάλλει έως το τέλος του έτους (και κατά πάσα πιθανότητα μετά τις γαλλικές και γερμανικές εκλογές του επόμενου έτους) τις καίριες αποφάσεις για την αναδιάρθρωση του χρέους.
Κυρίως, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν θα αποφασίσει μέχρι το τέλος του 2016 αν θα λάβει μέρος στο τελευταίο πρόγραμμα διάσωσης της χώρας, αν και αυτό απλώς αναβάλλει καίρια ερωτήματα σχετικά με το εάν και πώς οι πιστωτές της Ελλάδας θα παράσχουν μακροπρόθεσμη στήριξη.
Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ε.Ε., σχετικά με τη μετανάστευση, την άμυνα, την κοινωνική ασφάλιση, την απασχόληση, τις επενδύσεις, την εκπαίδευση, την ανάπτυξη και τα χρήματα, έχουν αυξηθεί αντιστρόφως ανάλογα με την ικανότητά της για την επίλυσή τους.
Ο Cameron τον Ιανουάριο του 2013 δήλωνε ότι «κύριος και πρωταρχικός σκοπός» της Ε.Ε. ήταν «να μην κερδίσει την ειρήνη, αλλά να εξασφαλίσει την ευημερία».
Ο ίδιος προέβλεψε «ένα νέο διακανονισμό με την επιφύλαξη της δημοκρατικής νομιμότητας και της λογοδοσίας των εθνικών κοινοβουλίων, όπου τα κράτη μέλη συνδυάζονται με ευέλικτη συνεργασία, με σεβασμό των εθνικών διαφορών, χωρίς να προσπαθούν πάντα να τις εξαλείψουν».
Στις 9 Μαΐου, ο Cameron δεν έκανε καμία νύξη για τυχόν επικείμενες θετικές αλλαγές, δίνοντας έμφαση στην ασφάλεια, την άμυνα και τους οικονομικούς κινδύνους από μία ανατροπή του status quo.
Η προσφυγική κρίση και οι εντάσεις με τη Ρωσία και στη Μέση Ανατολή ρίχνουν αναπόφευκτα τη σκιά τους στις καταστάσεις.
Τον Ιανουάριο του 2013 ο Cameron αναφέρθηκε στην «ασφάλεια» δύο φορές και στον «πόλεμο» τρεις φορές.
Στην ομιλία του το Μάιο του 2016 υπήρχαν 20 αναφορές στην «ασφάλεια» και έξι στον «πόλεμο».
Και στις δύο ομιλίες, ο Cameron ανέφερε τα πολεμικά νεκροταφεία της Κοινοπολιτείας και τις εκατοντάδες χιλιάδες Βρετανών στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους στους δύο παγκόσμιους πολέμους.
Έτσι, η Ευρώπη το 2016 προσφέρει μια ευκαιρία, ίσως, της αποτροπής κάποιας απροσδιόριστης τραγωδίας, αλλά πολύ λίγη ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Και έτσι, όχι απροσδόκητα, το θέμα της ψηφοφορίας οριοθετείται τεχνηέντως.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών