H καθηγήτρια του Harvard, Carmen Reinhart, αναφέρεται στην αμερικανική οικονομία αλλά και στις πολιτικές των κεντρικών τραπεζών
Στη χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής που εφαρμόζουν οι κεντρικές τράπεζες ανά τον κόσμο αναφέρεται με άρθρο της στο project-syndicate η Carmen Reinhart καθηγήτρια του Harvard.
Όπως αναφέρει η ίδια το ερώτημα που προκύπτει εξετάζοντας τα μέτρα που έχουν εφαρμοστεί τον τελευταίο μήνα είναι: πότε -και που- θα τελειώσει όλη αυτή η χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής;
Η ίδια αφού αναφέρεται στις αντίστοιχες αποφάσεις που έχουν λάβει η Τράπεζα της Ιαπωνίας, της Αγγλίας, της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας αναφέρεται στο βιβλίο του Ragnar Nurkse το 1944 για το διεθνές νόμισμα.
Ο Nurkse υποστήριξε ότι οι πληθωριστικές πολιτικές μετά την κατάρρευση τη χρυσή εποχή της δεκαετίας του 1920 βασίζονται στη μείωση των ισοτιμιών των ξένων νομισμάτων, με την υποτίμηση της στερλίνας το 1931 να απελευθερώνει ένα κύμα ανταγωνιστικών υποτιμήσεων σε όλο τον κόσμο.
Σύμφωνα με την ίδια, ο Nurkse επεσήμανε ότι συχνά οι υποτιμήσεις συνοδεύονταν από μια επεκτατική νομισματική πολιτική, η οποία ωφέλησε το παγκόσμιο εμπόριο.
«Το σκεπτικό για τη στήριξη αδύναμων νομισμάτων ήταν ότι μια ανταγωνιστική συναλλαγματική ισοτιμία θα εμποδίσει την περαιτέρω συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής και των τιμών (αποπληθωρισμός).
Ο στόχος ήταν να υποκαταστήσει την εξωτερική ζήτηση, με τη μορφή της βελτίωσης των καθαρών εξαγωγών, έναντι της ανεπαρκούς εγχώριας ζήτησης» γράφει η ίδια.
Η αλλαγή του σκηνικού
Ωστόσο, σύμφωνα με τη Reinhart, το σκηνικό έχει αλλάξει καθώς δεν ζούμε στον κόσμο που ζούσε ο Nurkse.
«Ο όρος ΄΄υποτίμηση΄΄ δεν είναι κατάλληλος όταν περιγράφει τις νομισματικές διακυμάνσεις μέσα σε ένα σύστημα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Ωστόσο, η πρόσφατη έξαρση των ενεργειών των κεντρικών τραπεζών και η χρονική στιγμή που συνέβησαν (παρά την μεγάλη ποικιλομορφία όσον αφορά τις εγχώριες οικονομικές συνθήκες) υποδηλώνει ότι η μείωση των επιτοκίων και μη συμβατικές μορφές χαλάρωσης, αν όχι ανταγωνιστικές, είναι σίγουρα μεταδοτικές» γράφει η ίδια στο άρθρο της.
Η ίδια, όμως, διευκρινίζει ότι η παρατήρηση αυτή δεν έχει σκοπό να υπονοήσει ότι η γενική κατεύθυνση της χαλαρής νομισματικής πολιτικής είναι ακατάλληλη.
«Η προοπτική του αποπληθωρισμού είναι μια απειλή για την ευημερία και την οικονομική σταθερότητα, ιδιαίτερα για χώρες με χαμηλή ανάπτυξη και υψηλά επίπεδα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.
Αλλά η μεταδοτική φύση των μειώσεων των επιτοκίων θέτει το ερώτημα κατά πόσον οι εγχώριες νομισματικές πολιτικές έχουν και πάλι να γίνει πιο αλληλοεξαρτώμενες.
Φαίνεται ότι μεταξύ πολλών εκ των μεγαλυτέρων κεντρικών τραπεζών του κόσμου καμία δεν θέλει να είναι η μία με το ισχυρό νόμισμα.
Αυτό, τουλάχιστον, θυμίζει την εποχή του Nurkse» γράφει η Reinhart.
Η αμερικανική οικονομία
Αναφερόμενη στις ΗΠΑ, η ίδια γράφει ότι η FED αντιμετωπίζει ανταγωνιστικές πιέσεις.
Η ισχυρή πρόσφατη αύξηση των θέσεων εργασίας, συμπεριλαμβανομένης της πολυαναμενόμενης αύξησης στους μεσαίους μισθούς, είναι ένα θετικό σημάδι για την αγορά εργασίας των ΗΠΑ.
Παράλληλα, η αύξηση της απασχόλησης δεν έχει μεταφραστεί σε αναλογικά υψηλότερη απόδοση, καθώς η παραγωγικότητα παραμένει σε ύφεση, ενώ οι προσδοκίες για τον πληθωρισμό παραμένουν συγκρατημένες.
Η συνεδρίαση της FED στο Jackson Hole
Με φόντο όλα αυτά, λοιπόν, αλλά και ενόψει της συνεδρίασης της FED στο Jackson Hole, η ίδια αναφέρει ότι θα ήταν εύλογο να αναμένει κάποιος ότι μια πιο επιθετική πολιτική από τη FED θα ενίσχυε το δολάριο
«Ισχύει όμως αυτό;» αναρωτιέται η Reinhart και επισημαίνει τη μείωση των καθαρών εξαγωγών και το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών των ΗΠΑ.
Στο πλαίσιο αυτό, η ίδια δεν αποκλείει η FED να επανεκκινήσει το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.
«Με άλλα λόγια, όταν πρόκειται για την παγκόσμια νομισματική χαλάρωση, το δολάριο δεν μπορεί να σταματήσει στην FED.
Με τόση απαξίωση σε όλο τον κόσμο, γιατί οι ΗΠΑ να θέλουν το αμφίβολο κύρος ενός ισχυρού δολαρίου;» καταλήγει η Reinhart στο άρθρο της.
Όπως αναφέρει η ίδια το ερώτημα που προκύπτει εξετάζοντας τα μέτρα που έχουν εφαρμοστεί τον τελευταίο μήνα είναι: πότε -και που- θα τελειώσει όλη αυτή η χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής;
Η ίδια αφού αναφέρεται στις αντίστοιχες αποφάσεις που έχουν λάβει η Τράπεζα της Ιαπωνίας, της Αγγλίας, της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας αναφέρεται στο βιβλίο του Ragnar Nurkse το 1944 για το διεθνές νόμισμα.
Ο Nurkse υποστήριξε ότι οι πληθωριστικές πολιτικές μετά την κατάρρευση τη χρυσή εποχή της δεκαετίας του 1920 βασίζονται στη μείωση των ισοτιμιών των ξένων νομισμάτων, με την υποτίμηση της στερλίνας το 1931 να απελευθερώνει ένα κύμα ανταγωνιστικών υποτιμήσεων σε όλο τον κόσμο.
Σύμφωνα με την ίδια, ο Nurkse επεσήμανε ότι συχνά οι υποτιμήσεις συνοδεύονταν από μια επεκτατική νομισματική πολιτική, η οποία ωφέλησε το παγκόσμιο εμπόριο.
«Το σκεπτικό για τη στήριξη αδύναμων νομισμάτων ήταν ότι μια ανταγωνιστική συναλλαγματική ισοτιμία θα εμποδίσει την περαιτέρω συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής και των τιμών (αποπληθωρισμός).
Ο στόχος ήταν να υποκαταστήσει την εξωτερική ζήτηση, με τη μορφή της βελτίωσης των καθαρών εξαγωγών, έναντι της ανεπαρκούς εγχώριας ζήτησης» γράφει η ίδια.
Η αλλαγή του σκηνικού
Ωστόσο, σύμφωνα με τη Reinhart, το σκηνικό έχει αλλάξει καθώς δεν ζούμε στον κόσμο που ζούσε ο Nurkse.
«Ο όρος ΄΄υποτίμηση΄΄ δεν είναι κατάλληλος όταν περιγράφει τις νομισματικές διακυμάνσεις μέσα σε ένα σύστημα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Ωστόσο, η πρόσφατη έξαρση των ενεργειών των κεντρικών τραπεζών και η χρονική στιγμή που συνέβησαν (παρά την μεγάλη ποικιλομορφία όσον αφορά τις εγχώριες οικονομικές συνθήκες) υποδηλώνει ότι η μείωση των επιτοκίων και μη συμβατικές μορφές χαλάρωσης, αν όχι ανταγωνιστικές, είναι σίγουρα μεταδοτικές» γράφει η ίδια στο άρθρο της.
Η ίδια, όμως, διευκρινίζει ότι η παρατήρηση αυτή δεν έχει σκοπό να υπονοήσει ότι η γενική κατεύθυνση της χαλαρής νομισματικής πολιτικής είναι ακατάλληλη.
«Η προοπτική του αποπληθωρισμού είναι μια απειλή για την ευημερία και την οικονομική σταθερότητα, ιδιαίτερα για χώρες με χαμηλή ανάπτυξη και υψηλά επίπεδα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.
Αλλά η μεταδοτική φύση των μειώσεων των επιτοκίων θέτει το ερώτημα κατά πόσον οι εγχώριες νομισματικές πολιτικές έχουν και πάλι να γίνει πιο αλληλοεξαρτώμενες.
Φαίνεται ότι μεταξύ πολλών εκ των μεγαλυτέρων κεντρικών τραπεζών του κόσμου καμία δεν θέλει να είναι η μία με το ισχυρό νόμισμα.
Αυτό, τουλάχιστον, θυμίζει την εποχή του Nurkse» γράφει η Reinhart.
Η αμερικανική οικονομία
Αναφερόμενη στις ΗΠΑ, η ίδια γράφει ότι η FED αντιμετωπίζει ανταγωνιστικές πιέσεις.
Η ισχυρή πρόσφατη αύξηση των θέσεων εργασίας, συμπεριλαμβανομένης της πολυαναμενόμενης αύξησης στους μεσαίους μισθούς, είναι ένα θετικό σημάδι για την αγορά εργασίας των ΗΠΑ.
Παράλληλα, η αύξηση της απασχόλησης δεν έχει μεταφραστεί σε αναλογικά υψηλότερη απόδοση, καθώς η παραγωγικότητα παραμένει σε ύφεση, ενώ οι προσδοκίες για τον πληθωρισμό παραμένουν συγκρατημένες.
Η συνεδρίαση της FED στο Jackson Hole
Με φόντο όλα αυτά, λοιπόν, αλλά και ενόψει της συνεδρίασης της FED στο Jackson Hole, η ίδια αναφέρει ότι θα ήταν εύλογο να αναμένει κάποιος ότι μια πιο επιθετική πολιτική από τη FED θα ενίσχυε το δολάριο
«Ισχύει όμως αυτό;» αναρωτιέται η Reinhart και επισημαίνει τη μείωση των καθαρών εξαγωγών και το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών των ΗΠΑ.
Στο πλαίσιο αυτό, η ίδια δεν αποκλείει η FED να επανεκκινήσει το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.
«Με άλλα λόγια, όταν πρόκειται για την παγκόσμια νομισματική χαλάρωση, το δολάριο δεν μπορεί να σταματήσει στην FED.
Με τόση απαξίωση σε όλο τον κόσμο, γιατί οι ΗΠΑ να θέλουν το αμφίβολο κύρος ενός ισχυρού δολαρίου;» καταλήγει η Reinhart στο άρθρο της.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών