Η υφιστάμενη ηγεσία της Βόρειας Κορέας δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψει πρόθυμα το πυρηνικό της οπλοστάσιο
Η φαινομενικά ατέλειωτη αδυναμία μας να κατανοήσουμε τους πραγματικούς στόχους της Β. Κορέας και το συνεχές ξάφνιασμά μας από τις δράσεις της, οφείλεται στο γεγονός ότι ακόμη και οι κορυφαίοι εμπειρογνώμονες εξωτερικής πολιτικής και διπλωμάτες μας..... αδυνατούν να κατανοήσουν τη δομή και λειτουργία της Βόρειας Κορέας αναφέρει ο στρατηγικός αναλυτής Nicholas Eberstadt του American Enterprise Institute.
Η Βόρεια Κορέα είναι ένα... σχέδιο που δημιουργήθηκε από αρχές ξεχασμένες στη σύγχρονη Δύση.
Η Βόρεια Κορέα είναι μια κληρονομική ασιατική δυναστεία (αυτή τη στιγμή στον τρίτο κατά σειρά ηγεμόνα της τον Kim Jong-Un), η οποία διατηρείται από τις μαρξιστικές - λενινιστικές δυνάμεις αστυνομίας-κράτους, αδιανόητες σε παλαιότερες εποχές ασιατικών δυναστειών και υποστηρίζεται από μια πρόσφατα εφευρεμένη και σχεδόν θρησκευτική ιδεολογία.
Και τι ακριβώς είναι αυτή η ιδεολογία;
Η Θεϊκή αποστολή της Βόρειας Κορέας
Μαζί με την περιβόητη παραλλαγή της λατρείας του αυτοκράτορα, η «σκέψη Juche» εκθειάζει επίσης ένα ουσιαστικά μεσαιωνικό - και αδιαφιλονίκητα ρατσιστικό - όραμα της ιστορίας.
Αυτό το οποίο ο μακάριος λαός της Βόρειας Κορέας αναλαμβάνει τελικά τη σωστή θέση του στο σύμπαν, ενώνοντας ολόκληρη την κορεατική χερσόνησο κάτω από ένα ανεξάρτητο σοσιαλιστικό κράτος (δηλαδή τη Λαική Δημοκρατία της Κορέας).
Αυτή η έκκληση για επανένωση της κορεατικής χερσονήσου και οι μάχες ενάντια στους εχθρούς (ξεκινώντας από τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία), αντηχεί συνεχώς μέσα στη Βόρεια Κορέα και ακούγεται από τα υψηλότατα στελέχη του καθεστώτος.
Και εδώ είναι που "κουμπώνει" το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων της Βόρειας Κορέας.
Στο σκεπτικό της Πιονγιάνγκ, είναι το απαραίτητο μέσο για την επίτευξη των μεγάλων ιστορικών φιλοδοξιών της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας.
Πιο συγκεκριμένα, ένα πυρηνικό οπλοστάσιο που μπορεί να απειλήσει και να πολεμήσει τους ξένους εχθρούς που προστατεύουν και υποστηρίζουν αυτό που η Πιονγκγιάνγκ θεωρεί ως ανδρείκελο και υποχείριο των ξένων, δηλαδή τη Νότια Κορέα.
Στόχος της Βόρειας Κορέας είναι να μπορέσει να ολοκληρώσει την άνευ όρων ενοποίηση της κορεατικής χερσονήσου και να δημιουργήσει την ουτοπία της μεγάλης κορεάτικης φυλής.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, η Πιονγιάνγκ θεωρούσε ότι είχε αρκετές επιλογές για να κάνει πράξη το μεγάλο όνειρο, αλλά με την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας, την παρακμή της βιομηχανικής υποδομής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας και τη σταδιακή συσσώρευση αποδεικτικών στοιχείων ότι η Νότια Κορέα δεν επρόκειτο να υποκύψει από μόνη της στα μεγαλόπνοα σχέδια της Πιονγιάνγκ, η πυρηνική επιλογή φαινόταν όλο και περισσότερο να αποτελεί το μοναδικό δρόμο με το οποίο θα έφτανε η Βόρεια Κορεά στην υλοποίηση της μεγάλης ιδέας.
Όπως και όλα τα άλλα κράτη, το βορειοκορεατικό καθεστώς βασίζεται κατά καιρούς στη διπλωματία για να επιτύχει τους επίσημους στόχους του - για παράδειγμα, τη διαρκή έκκληση για μια «συνθήκη ειρήνης» με τις ΗΠΑ για να τερματίσουν τον κορεατικό πόλεμο (από το 1953 μόνο μια ανακωχή ή η κατάπαυση του πυρός έχει τεθεί σε ισχύ).
Ωστόσο λίγοι ειδικοί φαίνεται να καταλαβαίνουν γιατί η Πιονγιάνγκ είναι τόσο σταθερή σε αυτή τη συγκεκριμένη απαίτηση.
Αν οι ΗΠΑ συμφώνησαν σε μια ειρηνευτική συνθήκη, η Πιονγιάνγκ επιμένει ότι θα έπρεπε τότε να συμφωνήσει και στην απόσυρση των δυνάμεών της από τη Νότια Κορέα και στη διάλυση της στρατιωτικής συμμαχίας της με τη Σεούλ, άρα η Συνθήκη Αμοιβαίας Άμυνας των Σεούλ-Ουάσινγκτον δε θα θα μπορούσε, εξ ορισμού, να υπάρχει πλέον.
Αν όλα αυτά μπορέσουν να περάσουν τότε η Βόρεια Κορέα θα είχε κερδίσει μια τεράστια νίκη χωρίς να ρίξει ούτε έναν πυροβολισμό.
Αλλά η διπλωματία είναι απλώς πόλεμος με άλλα μέσα για την Πιονγιάνγκ.
Και για τη δυναστεία ο μοναδικός αντιαμερικανός αντάρτης μαχητής Kim Il Sung καθιέρωσε ότι η πολιτική και ο πόλεμος είναι αδιάσπαστα - γι 'αυτό και η ΛΔΚ είναι η πιο στρατιωτικοποιημένη κοινωνία στον πλανήτη.
Αυτός είναι και ο λόγος στον οποίο βρίσκεται η απάντηση στο ερώτημα ενοποίησης που ανησυχεί τόσο την ηγεσία της Βόρειας Κορέας και συνεπάγεται σχολαστικές και αδιάκοπες προετοιμασίες, που έχουν ήδη ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες, να αγωνιστούν και να κερδίσουν έναν περιορισμένο πυρηνικό πόλεμο εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών.
Σε σχεδόν οποιοδήποτε Δυτικό αναγνώστη, η αντίληψη ότι η Βόρεια Κορέα μπορεί να σχεδιάζει να αντιμετωπίσει τις ΗΠΑ σε κάποιο μελλοντικό πυρηνικό πόλεμο ακούγεται εντελώς τρελή.
Ας θυμηθούμε όμως ότι η Βόρεια Κορέα εργάζεται επιμελώς για όλα όσα απαιτούνται για μια τέτοια αντιπαράθεση.
Τις συνεχείς δοκιμές πυρηνικών κεφαλών, των διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων και ακόμη και του πολέμου στο διαδίκτυο (cyber-attack).
H ηγεσία της Βόρειας Κορέας δεν είναι σίγουρα αυτοκαταστροφική.
Το αντίθετο.
Το έντονο ενδιαφέρον του καθεστώτος για αυτοσυντήρηση αποδεικνύεται εκ πρώτης όψεως από την ίδια την επιβίωσή του, 25 χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη.
Σε αυτό το σημείο, όπως συμβαίνει συχνά στο παρελθόν, σοβαροί πολιτικοί σε όλο τον κόσμο καλούν «να έρθει η Βόρεια Κορέα πίσω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων» για να προσπαθήσουν να διευθετήσουν το πυρηνικό ζήτημα της ΛΔΚ.
Ωστόσο, βλέποντας τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας για το τι είναι, και όχι αυτό που θα θέλαμε να είναι, θα πρέπει να μας υποχρεώσει να αναγνωρίσουμε δύο εξαιρετικά δυσάρεστες αλήθειες.
Δύο εξαιρετικά δυσάρεστες αλήθειες
Πρώτον, η υφιστάμενη ηγεσία της Βόρειας Κορέας (σε αντιδιαστολή με τη φανταστική εκδοχή που μερικοί δυτικοί θα ήθελαν να διαπραγματευτούν) δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψει πρόθυμα το πυρηνικό της οπλοστάσιο.
Ποτέ.
Η αποπυρηνικοποίηση θα ισοδυναμούσε με την εγκατάλειψη της ιερής αποστολής της ενοποίησης της Κορέας, δηλαδή με την άρνηση του λόγου ύπαρξης της ΛΔΚ.
Έτσι, η υποταγή στις ξένες απαιτήσεις για αποπυρηνικοποίηση θα μπορούσε να σημαίνει κάτι περισσότερο από ταπείνωση και ντροπή για την ηγεσία της Βόρειας Κορέας.
Θα μπορούσε επίσης να σημαίνει απο-νομιμοποίηση και αποσταθεροποίηση για το καθεστώς.
Δεύτερον, οι διεθνείς προσκλήσεις - σύνοδοι κορυφής, διασκέψεις, διαπραγματεύσεις και όλα τα υπόλοιπα - δεν μπορούν ποτέ να πείσουν τη ΛΔΚ να παραιτηθεί από το πυρηνικό της πρόγραμμα.
Οι κυρίαρχες κυβερνήσεις απλά δεν ανταλλάσσουν τα ζωτικά εθνικά τους συμφέροντα.
Οι συζητήσεις με τη Βόρεια Κορέα για το πυρηνικό της οπλοστάσιο μπορούν να παράσχουν διπλωματική κάλυψη για το πυρηνικό πρόγραμμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, όπως πράγματι παρείχαν οι έκτακτες συνομιλίες του 2003 στο Πεκίνο.
Μπορούν μάλιστα να προσελκύσουν τους συνομιλητές της Βόρειας Κορέας σε απροσδόκητες μονομερείς παραχωρήσεις, όπως φάνηκε στα τελευταία χρόνια της διοίκησης του Τ. Bush, όταν η Ουάσινγκτον ξεμπλόκαρε τα παράνομα κονδύλια της Βόρειας Κορέας που είχε κατατεθειμένα σε ξένες τράπεζες και απέσυρε την Πιονγκγιάνγκ από τον κατάλογο των κρατών υποστηριχτών της τρομοκρατίας σε μια απέλπιδα προσπάθεια για τη βορειοκορεατική αποπυρηνικοποίηση.
Ναι, τα πράγματα θα ήταν πολύ ευκολότερα αν η Βόρεια Κορέα απλά συμφωνούσε με τη συμφωνία που θέλουμε να αποδεχτούν.
Αλλά μια σαφής ματιά στο ζήτημα της Βόρειας Κορέας δείχνει τη ζοφερή πραγματικότητα ότι η διπλωματία μπορεί να έχει μόνο έναν πολύ περιορισμένο και πολύ συγκεκριμένο ρόλο στην αντιμετώπιση του βορειοκορεατικού προβλήματος.
Η διπλωματία πρέπει να έχει κάποιο ρόλο επειδή είναι βάρβαρο να μην μιλάει κάποιος με τον αντίπαλό του - επειδή η επικοινωνία μπορεί να βοηθήσει και τις δύο πλευρές να αποφύγουν περιττές και ενδεχομένως καταστροφικές συνέπειες.
Όμως, η ιδέα μιας «μεγάλης συμφωνίας» με την Πιονγκγιάνγκ - στην οποία όλες οι αμοιβαίες ανησυχίες ρυθμίζονται ταυτόχρονα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα όνειρο.
Ήρθε η ώρα για τις ΗΠΑ μέσω μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής και συνεργασίας με τους συμμάχους της να μετριάσουν και τελικά να βοηθήσουν στην εξάλειψη της "δολοφονικής" δύναμης του βορειοκορεατικού κράτους.
Σε γενικές γραμμές, η μείωση της απειλής της Βόρειας Κορέας απαιτεί προοδευτική ανάπτυξη πιο αποτελεσματικών αμυντικών μέσων κατά των μέσων καταστροφής της ΛΔΚ, και παράλληλα να αποδυναμώνει τις δυνατότητες της Πιονγιάνγκ για την υποστήριξη συμβατικών και στρατηγικών όπλων.
Μια αποτελεσματικότερη άμυνα κατά της βορειοκορεατικής απειλής θα συνίστατο κυρίως, αν και όχι εξ ολοκλήρου, από στρατιωτικά μέτρα.
Η Νότια Κορέα θα πρέπει να μειώσει την έκθεσή της στις βορειοκορεατικές απειλές από βαλλιστικούς πυραύλους μέσω του στρατιωτικού εκσυγχρονισμού και της πολιτικής άμυνας.
Το πιο σημαντικό είναι η ενδυνάμωση της συμμαχίας σε όλη την Ασία γενικά και η "επιδιόρθωση" της επί του παρόντος φθαρμένης σχέσης Νότιας Κορεάς - Ιαπωνίας ειδικότερα.
Δεδομένης της "πρώτης στρατιωτικής" διάθεσης της οικονομίας της Βόρειας Κορέας, είναι επίσης απαραίτητο να περιοριστεί το συνολικό δυναμικό της.
Το επιδοτούμενο εμπόριο της Νότιας Κορέας με τον Βορρά, για παράδειγμα, θα πρέπει να τελειώσει.
Και να μπει εκ νέου η Βόρεια Κορέα στη λίστα με τα κράτη που βοηθούν την τρομοκρατία.
Θα πρέπει να εφαρμοστούν σκληρές κυρώσεις καθώς η δυσλειτουργική οικονομία της ΛΔΚ είναι εξαιρετικά ευαίσθητη σε αυτές.
Οι τρέχουσες κυρώσεις για τη Βόρεια Κορέα είναι πιο αδύναμες από ό,τι εκείνες που είχαν επιβληθεί μέχρι πρόσφατα στο Ιράν.
Και εξίσου σημαντικό να τεθούν στο μικροσκόπιο όλες οι παράνομες δραστηριότητες της Βόρειας Κορέας στο εξωτερικό (ναρκωτικά, cyber attacs) και να μπλοκαριστούν τα κεφάλαια της Βόρειας Κορέας στο εξωτερικό.
"Κλειδί" η στάση της Κίνας
Στη συνέχεια, υπάρχει και το θέμα της Κίνας.
Είναι αδύνατο για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της να ασκήσουν πιέσεις στη ΛΔΚ χωρίς τη βοήθεια της Κίνας.
Στην Κίνα έχει επιτραπεί να παίζει διπλό παιχνίδι με τη Βόρεια Κορέα για πάρα πολύ καιρό, και είναι καιρός για το Πεκίνο να πληρώσει ποινή για όλη την υποστήριξή του για το πλέον απεχθές καθεστώς του πλανήτη σήμερα.
Οι ΜΚΟ μπορούν να δώσουν έμφαση στη συνενοχή του Πεκίνου στα εγκλήματα του βορειοκορεατικού καθεστώτος.
Και η διεθνής ανθρωπιστική δράση πρέπει να επιβάλει στην διάνοιξη μιας ασφαλούς διαδρομής διέλευσης προς τον ελεύθερο κόσμο για τους βορειοκορεάτες πρόσφυγες που προσπαθούν να ξεφύγουν από το καθεστώς της Πιονγιάνγκ.
Η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Βόρεια Κορέα είναι πολύ χειρότερη από αυτή του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής - γιατί η διεθνής κοινότητα (και η κοινωνία των πολιτών της Νότιας Κορέας) δεν βρήκε τη φωνή της σε αυτή την τρέχουσα τραγωδία;
Το Γραφείο του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έχει ήδη ετοιμάσει μια διεξοδική εξεταστική επιτροπή σχετικά με την κατάσταση στη ΛΔΚ.
Οι κυβερνήσεις πρέπει να αναζητήσουν την λογοδοσία για την ηγεσία της Βόρειας Κορέας.
Πολλοί στη Δύση μιλούν για "απομόνωση" της Βόρειας Κορέας σαν να είναι αυτοσκοπός.
Ωστόσο, μια σοβαρή στρατηγική για τη μείωση των απειλών της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας δεν θα το κάνει αυτό.
Το καθεστώς της Βόρειας Κορέας εξαρτάται από την απομόνωση από τον έξω κόσμο, ώστε να διατηρήσει το μοχλό πίεσης που έχει κατά του λαού του και να διεξαγάγει την αδιάλλακτη επιδίωξη των διεθνών στόχων του.
Το καθεστώς φοβίζει θανάσιμα αυτό που ονομάζει «ιδεολογική και πολιτισμική δηλητηρίαση»: αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε ξένα μέσα ενημέρωσης, διεθνή ενημέρωση, πολιτιστικές ανταλλαγές και τα παρόμοια.
Όσο πιο συχνή είναι η επαφή με τον υποδουλωμένο πληθυσμό της Βόρειας Κορέας, τόσο το καλύτερο.
Θα πρέπει να εξετάσουμε ακόμη και την τεχνική κατάρτιση στο εξωτερικό για τους Βορειοκορεάτες στον τομέα της λογιστικής, του δικαίου, των οικονομικών και των συναφών - γιατί κάποια μέρα, σε ένα καλύτερο μέλλον, αυτό το έθνος θα χρειαστεί ένα πρότυπο τεχνοκρατών του δυτικού τύπου για την επανένωση στον κόσμο μας.
Αυτό μας φέρνει στο τελευταίο σημείο της ημερήσιας διάταξης.
Προετοιμασία για μια επιτυχή επανένωση σε μια χερσόνησο μετά τη ΛΔΚ.
Το καθεστώς του Kim είναι η πυρηνική απειλή της Βόρειας Κορέας.
Η απειλή δεν θα τελειώσει μέχρι να εξαφανιστεί η ΛΔΚ.
Δεν μπορούμε να πούμε πότε ή πώς θα συμβεί αυτό.
Αλλά δεν είναι πολύ νωρίς για να ξεκινήσει ο ευρύς και επίπονος διεθνής σχεδιασμός και οι προετοιμασίες που θα διευκολύνουν την πολυαναμενόμενη επανένωση της Κορέας ως ενιαία χερσόνησο, ελεύθερη και ολοκληρωμένη.
www.bankingnews.gr
Η Βόρεια Κορέα είναι ένα... σχέδιο που δημιουργήθηκε από αρχές ξεχασμένες στη σύγχρονη Δύση.
Η Βόρεια Κορέα είναι μια κληρονομική ασιατική δυναστεία (αυτή τη στιγμή στον τρίτο κατά σειρά ηγεμόνα της τον Kim Jong-Un), η οποία διατηρείται από τις μαρξιστικές - λενινιστικές δυνάμεις αστυνομίας-κράτους, αδιανόητες σε παλαιότερες εποχές ασιατικών δυναστειών και υποστηρίζεται από μια πρόσφατα εφευρεμένη και σχεδόν θρησκευτική ιδεολογία.
Και τι ακριβώς είναι αυτή η ιδεολογία;
Η Θεϊκή αποστολή της Βόρειας Κορέας
Μαζί με την περιβόητη παραλλαγή της λατρείας του αυτοκράτορα, η «σκέψη Juche» εκθειάζει επίσης ένα ουσιαστικά μεσαιωνικό - και αδιαφιλονίκητα ρατσιστικό - όραμα της ιστορίας.
Αυτό το οποίο ο μακάριος λαός της Βόρειας Κορέας αναλαμβάνει τελικά τη σωστή θέση του στο σύμπαν, ενώνοντας ολόκληρη την κορεατική χερσόνησο κάτω από ένα ανεξάρτητο σοσιαλιστικό κράτος (δηλαδή τη Λαική Δημοκρατία της Κορέας).
Αυτή η έκκληση για επανένωση της κορεατικής χερσονήσου και οι μάχες ενάντια στους εχθρούς (ξεκινώντας από τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία), αντηχεί συνεχώς μέσα στη Βόρεια Κορέα και ακούγεται από τα υψηλότατα στελέχη του καθεστώτος.
Και εδώ είναι που "κουμπώνει" το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων της Βόρειας Κορέας.
Στο σκεπτικό της Πιονγιάνγκ, είναι το απαραίτητο μέσο για την επίτευξη των μεγάλων ιστορικών φιλοδοξιών της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας.
Πιο συγκεκριμένα, ένα πυρηνικό οπλοστάσιο που μπορεί να απειλήσει και να πολεμήσει τους ξένους εχθρούς που προστατεύουν και υποστηρίζουν αυτό που η Πιονγκγιάνγκ θεωρεί ως ανδρείκελο και υποχείριο των ξένων, δηλαδή τη Νότια Κορέα.
Στόχος της Βόρειας Κορέας είναι να μπορέσει να ολοκληρώσει την άνευ όρων ενοποίηση της κορεατικής χερσονήσου και να δημιουργήσει την ουτοπία της μεγάλης κορεάτικης φυλής.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, η Πιονγιάνγκ θεωρούσε ότι είχε αρκετές επιλογές για να κάνει πράξη το μεγάλο όνειρο, αλλά με την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας, την παρακμή της βιομηχανικής υποδομής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας και τη σταδιακή συσσώρευση αποδεικτικών στοιχείων ότι η Νότια Κορέα δεν επρόκειτο να υποκύψει από μόνη της στα μεγαλόπνοα σχέδια της Πιονγιάνγκ, η πυρηνική επιλογή φαινόταν όλο και περισσότερο να αποτελεί το μοναδικό δρόμο με το οποίο θα έφτανε η Βόρεια Κορεά στην υλοποίηση της μεγάλης ιδέας.
Όπως και όλα τα άλλα κράτη, το βορειοκορεατικό καθεστώς βασίζεται κατά καιρούς στη διπλωματία για να επιτύχει τους επίσημους στόχους του - για παράδειγμα, τη διαρκή έκκληση για μια «συνθήκη ειρήνης» με τις ΗΠΑ για να τερματίσουν τον κορεατικό πόλεμο (από το 1953 μόνο μια ανακωχή ή η κατάπαυση του πυρός έχει τεθεί σε ισχύ).
Ωστόσο λίγοι ειδικοί φαίνεται να καταλαβαίνουν γιατί η Πιονγιάνγκ είναι τόσο σταθερή σε αυτή τη συγκεκριμένη απαίτηση.
Αν οι ΗΠΑ συμφώνησαν σε μια ειρηνευτική συνθήκη, η Πιονγιάνγκ επιμένει ότι θα έπρεπε τότε να συμφωνήσει και στην απόσυρση των δυνάμεών της από τη Νότια Κορέα και στη διάλυση της στρατιωτικής συμμαχίας της με τη Σεούλ, άρα η Συνθήκη Αμοιβαίας Άμυνας των Σεούλ-Ουάσινγκτον δε θα θα μπορούσε, εξ ορισμού, να υπάρχει πλέον.
Αν όλα αυτά μπορέσουν να περάσουν τότε η Βόρεια Κορέα θα είχε κερδίσει μια τεράστια νίκη χωρίς να ρίξει ούτε έναν πυροβολισμό.
Αλλά η διπλωματία είναι απλώς πόλεμος με άλλα μέσα για την Πιονγιάνγκ.
Και για τη δυναστεία ο μοναδικός αντιαμερικανός αντάρτης μαχητής Kim Il Sung καθιέρωσε ότι η πολιτική και ο πόλεμος είναι αδιάσπαστα - γι 'αυτό και η ΛΔΚ είναι η πιο στρατιωτικοποιημένη κοινωνία στον πλανήτη.
Αυτός είναι και ο λόγος στον οποίο βρίσκεται η απάντηση στο ερώτημα ενοποίησης που ανησυχεί τόσο την ηγεσία της Βόρειας Κορέας και συνεπάγεται σχολαστικές και αδιάκοπες προετοιμασίες, που έχουν ήδη ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες, να αγωνιστούν και να κερδίσουν έναν περιορισμένο πυρηνικό πόλεμο εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών.
Σε σχεδόν οποιοδήποτε Δυτικό αναγνώστη, η αντίληψη ότι η Βόρεια Κορέα μπορεί να σχεδιάζει να αντιμετωπίσει τις ΗΠΑ σε κάποιο μελλοντικό πυρηνικό πόλεμο ακούγεται εντελώς τρελή.
Ας θυμηθούμε όμως ότι η Βόρεια Κορέα εργάζεται επιμελώς για όλα όσα απαιτούνται για μια τέτοια αντιπαράθεση.
Τις συνεχείς δοκιμές πυρηνικών κεφαλών, των διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων και ακόμη και του πολέμου στο διαδίκτυο (cyber-attack).
H ηγεσία της Βόρειας Κορέας δεν είναι σίγουρα αυτοκαταστροφική.
Το αντίθετο.
Το έντονο ενδιαφέρον του καθεστώτος για αυτοσυντήρηση αποδεικνύεται εκ πρώτης όψεως από την ίδια την επιβίωσή του, 25 χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη.
Σε αυτό το σημείο, όπως συμβαίνει συχνά στο παρελθόν, σοβαροί πολιτικοί σε όλο τον κόσμο καλούν «να έρθει η Βόρεια Κορέα πίσω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων» για να προσπαθήσουν να διευθετήσουν το πυρηνικό ζήτημα της ΛΔΚ.
Ωστόσο, βλέποντας τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας για το τι είναι, και όχι αυτό που θα θέλαμε να είναι, θα πρέπει να μας υποχρεώσει να αναγνωρίσουμε δύο εξαιρετικά δυσάρεστες αλήθειες.
Δύο εξαιρετικά δυσάρεστες αλήθειες
Πρώτον, η υφιστάμενη ηγεσία της Βόρειας Κορέας (σε αντιδιαστολή με τη φανταστική εκδοχή που μερικοί δυτικοί θα ήθελαν να διαπραγματευτούν) δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψει πρόθυμα το πυρηνικό της οπλοστάσιο.
Ποτέ.
Η αποπυρηνικοποίηση θα ισοδυναμούσε με την εγκατάλειψη της ιερής αποστολής της ενοποίησης της Κορέας, δηλαδή με την άρνηση του λόγου ύπαρξης της ΛΔΚ.
Έτσι, η υποταγή στις ξένες απαιτήσεις για αποπυρηνικοποίηση θα μπορούσε να σημαίνει κάτι περισσότερο από ταπείνωση και ντροπή για την ηγεσία της Βόρειας Κορέας.
Θα μπορούσε επίσης να σημαίνει απο-νομιμοποίηση και αποσταθεροποίηση για το καθεστώς.
Δεύτερον, οι διεθνείς προσκλήσεις - σύνοδοι κορυφής, διασκέψεις, διαπραγματεύσεις και όλα τα υπόλοιπα - δεν μπορούν ποτέ να πείσουν τη ΛΔΚ να παραιτηθεί από το πυρηνικό της πρόγραμμα.
Οι κυρίαρχες κυβερνήσεις απλά δεν ανταλλάσσουν τα ζωτικά εθνικά τους συμφέροντα.
Οι συζητήσεις με τη Βόρεια Κορέα για το πυρηνικό της οπλοστάσιο μπορούν να παράσχουν διπλωματική κάλυψη για το πυρηνικό πρόγραμμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, όπως πράγματι παρείχαν οι έκτακτες συνομιλίες του 2003 στο Πεκίνο.
Μπορούν μάλιστα να προσελκύσουν τους συνομιλητές της Βόρειας Κορέας σε απροσδόκητες μονομερείς παραχωρήσεις, όπως φάνηκε στα τελευταία χρόνια της διοίκησης του Τ. Bush, όταν η Ουάσινγκτον ξεμπλόκαρε τα παράνομα κονδύλια της Βόρειας Κορέας που είχε κατατεθειμένα σε ξένες τράπεζες και απέσυρε την Πιονγκγιάνγκ από τον κατάλογο των κρατών υποστηριχτών της τρομοκρατίας σε μια απέλπιδα προσπάθεια για τη βορειοκορεατική αποπυρηνικοποίηση.
Ναι, τα πράγματα θα ήταν πολύ ευκολότερα αν η Βόρεια Κορέα απλά συμφωνούσε με τη συμφωνία που θέλουμε να αποδεχτούν.
Αλλά μια σαφής ματιά στο ζήτημα της Βόρειας Κορέας δείχνει τη ζοφερή πραγματικότητα ότι η διπλωματία μπορεί να έχει μόνο έναν πολύ περιορισμένο και πολύ συγκεκριμένο ρόλο στην αντιμετώπιση του βορειοκορεατικού προβλήματος.
Η διπλωματία πρέπει να έχει κάποιο ρόλο επειδή είναι βάρβαρο να μην μιλάει κάποιος με τον αντίπαλό του - επειδή η επικοινωνία μπορεί να βοηθήσει και τις δύο πλευρές να αποφύγουν περιττές και ενδεχομένως καταστροφικές συνέπειες.
Όμως, η ιδέα μιας «μεγάλης συμφωνίας» με την Πιονγκγιάνγκ - στην οποία όλες οι αμοιβαίες ανησυχίες ρυθμίζονται ταυτόχρονα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα όνειρο.
Ήρθε η ώρα για τις ΗΠΑ μέσω μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής και συνεργασίας με τους συμμάχους της να μετριάσουν και τελικά να βοηθήσουν στην εξάλειψη της "δολοφονικής" δύναμης του βορειοκορεατικού κράτους.
Σε γενικές γραμμές, η μείωση της απειλής της Βόρειας Κορέας απαιτεί προοδευτική ανάπτυξη πιο αποτελεσματικών αμυντικών μέσων κατά των μέσων καταστροφής της ΛΔΚ, και παράλληλα να αποδυναμώνει τις δυνατότητες της Πιονγιάνγκ για την υποστήριξη συμβατικών και στρατηγικών όπλων.
Μια αποτελεσματικότερη άμυνα κατά της βορειοκορεατικής απειλής θα συνίστατο κυρίως, αν και όχι εξ ολοκλήρου, από στρατιωτικά μέτρα.
Η Νότια Κορέα θα πρέπει να μειώσει την έκθεσή της στις βορειοκορεατικές απειλές από βαλλιστικούς πυραύλους μέσω του στρατιωτικού εκσυγχρονισμού και της πολιτικής άμυνας.
Το πιο σημαντικό είναι η ενδυνάμωση της συμμαχίας σε όλη την Ασία γενικά και η "επιδιόρθωση" της επί του παρόντος φθαρμένης σχέσης Νότιας Κορεάς - Ιαπωνίας ειδικότερα.
Δεδομένης της "πρώτης στρατιωτικής" διάθεσης της οικονομίας της Βόρειας Κορέας, είναι επίσης απαραίτητο να περιοριστεί το συνολικό δυναμικό της.
Το επιδοτούμενο εμπόριο της Νότιας Κορέας με τον Βορρά, για παράδειγμα, θα πρέπει να τελειώσει.
Και να μπει εκ νέου η Βόρεια Κορέα στη λίστα με τα κράτη που βοηθούν την τρομοκρατία.
Θα πρέπει να εφαρμοστούν σκληρές κυρώσεις καθώς η δυσλειτουργική οικονομία της ΛΔΚ είναι εξαιρετικά ευαίσθητη σε αυτές.
Οι τρέχουσες κυρώσεις για τη Βόρεια Κορέα είναι πιο αδύναμες από ό,τι εκείνες που είχαν επιβληθεί μέχρι πρόσφατα στο Ιράν.
Και εξίσου σημαντικό να τεθούν στο μικροσκόπιο όλες οι παράνομες δραστηριότητες της Βόρειας Κορέας στο εξωτερικό (ναρκωτικά, cyber attacs) και να μπλοκαριστούν τα κεφάλαια της Βόρειας Κορέας στο εξωτερικό.
"Κλειδί" η στάση της Κίνας
Στη συνέχεια, υπάρχει και το θέμα της Κίνας.
Είναι αδύνατο για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της να ασκήσουν πιέσεις στη ΛΔΚ χωρίς τη βοήθεια της Κίνας.
Στην Κίνα έχει επιτραπεί να παίζει διπλό παιχνίδι με τη Βόρεια Κορέα για πάρα πολύ καιρό, και είναι καιρός για το Πεκίνο να πληρώσει ποινή για όλη την υποστήριξή του για το πλέον απεχθές καθεστώς του πλανήτη σήμερα.
Οι ΜΚΟ μπορούν να δώσουν έμφαση στη συνενοχή του Πεκίνου στα εγκλήματα του βορειοκορεατικού καθεστώτος.
Και η διεθνής ανθρωπιστική δράση πρέπει να επιβάλει στην διάνοιξη μιας ασφαλούς διαδρομής διέλευσης προς τον ελεύθερο κόσμο για τους βορειοκορεάτες πρόσφυγες που προσπαθούν να ξεφύγουν από το καθεστώς της Πιονγιάνγκ.
Η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Βόρεια Κορέα είναι πολύ χειρότερη από αυτή του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής - γιατί η διεθνής κοινότητα (και η κοινωνία των πολιτών της Νότιας Κορέας) δεν βρήκε τη φωνή της σε αυτή την τρέχουσα τραγωδία;
Το Γραφείο του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έχει ήδη ετοιμάσει μια διεξοδική εξεταστική επιτροπή σχετικά με την κατάσταση στη ΛΔΚ.
Οι κυβερνήσεις πρέπει να αναζητήσουν την λογοδοσία για την ηγεσία της Βόρειας Κορέας.
Πολλοί στη Δύση μιλούν για "απομόνωση" της Βόρειας Κορέας σαν να είναι αυτοσκοπός.
Ωστόσο, μια σοβαρή στρατηγική για τη μείωση των απειλών της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας δεν θα το κάνει αυτό.
Το καθεστώς της Βόρειας Κορέας εξαρτάται από την απομόνωση από τον έξω κόσμο, ώστε να διατηρήσει το μοχλό πίεσης που έχει κατά του λαού του και να διεξαγάγει την αδιάλλακτη επιδίωξη των διεθνών στόχων του.
Το καθεστώς φοβίζει θανάσιμα αυτό που ονομάζει «ιδεολογική και πολιτισμική δηλητηρίαση»: αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε ξένα μέσα ενημέρωσης, διεθνή ενημέρωση, πολιτιστικές ανταλλαγές και τα παρόμοια.
Όσο πιο συχνή είναι η επαφή με τον υποδουλωμένο πληθυσμό της Βόρειας Κορέας, τόσο το καλύτερο.
Θα πρέπει να εξετάσουμε ακόμη και την τεχνική κατάρτιση στο εξωτερικό για τους Βορειοκορεάτες στον τομέα της λογιστικής, του δικαίου, των οικονομικών και των συναφών - γιατί κάποια μέρα, σε ένα καλύτερο μέλλον, αυτό το έθνος θα χρειαστεί ένα πρότυπο τεχνοκρατών του δυτικού τύπου για την επανένωση στον κόσμο μας.
Αυτό μας φέρνει στο τελευταίο σημείο της ημερήσιας διάταξης.
Προετοιμασία για μια επιτυχή επανένωση σε μια χερσόνησο μετά τη ΛΔΚ.
Το καθεστώς του Kim είναι η πυρηνική απειλή της Βόρειας Κορέας.
Η απειλή δεν θα τελειώσει μέχρι να εξαφανιστεί η ΛΔΚ.
Δεν μπορούμε να πούμε πότε ή πώς θα συμβεί αυτό.
Αλλά δεν είναι πολύ νωρίς για να ξεκινήσει ο ευρύς και επίπονος διεθνής σχεδιασμός και οι προετοιμασίες που θα διευκολύνουν την πολυαναμενόμενη επανένωση της Κορέας ως ενιαία χερσόνησο, ελεύθερη και ολοκληρωμένη.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών