Η οικονομική εξάρτηση από τη Δύση, η οποία υποκαθίστατο γρήγορα από τη Λιβύη και την Κίνα, θα έπρεπε να αντικατασταθεί από μια νέα στρατιωτική εξάρτηση
Πριν από έξι χρόνια, ο Muammar Gaddafi δολοφονήθηκε.
Νωρίτερα εκείνη την ημέρα, η πατρίδα του Gaddafi η Σύρτη είχε καταληφθεί από στρατιώτες που υποστηρίχθηκαν από τη Δύση, ύστερα από μια μάχη κατά την οποία το ΝΑΤΟ και οι "επαναστάτες" σύμμαχοί του πολιορκούσαν την Σύρτη.
Οι τελευταίοι υπερασπιστές της πόλης, συμπεριλαμβανομένου του Gaddafi εγκατέλειψαν τη Σύρτη, αλλά η συνοδεία τους εντοπίστηκε από αεροπλάνα του ΝΑΤΟ, τα οποία τους επιτέθηκαν σκοτώνοντας 95 άτομα.
Ο Gaddafi διέφυγε αλλά στη συνέχεια εντοπίστηκε από τους επαναστάτες και δολοφονήθηκε.
Ο θάνατός του Gaddafi ήταν το αποκορύφωμα όχι μόνο των επτά μηνών επιθετικότητας του ΝΑΤΟ, αλλά μιας εκστρατείας εναντίον του Gaddafi από τη Δύση που έλαβε χώρα για πάνω από τρεις δεκαετίες αναφέρει σε ανάλυσή του ο πολιτικός αναλυτής Dan Glazebrook στο Russia Today.
Παράλληλα σηματοδότησε ένα νέο πόλεμο για την "επανα-αποικιοποίηση" της Αφρικής.
Το 2009, δύο χρόνια πριν από τη δολοφονία του Gaddafi , ήταν καίριο για τις ΗΠΑ-αφρικανικές σχέσεις. Πρώτον, επειδή η Κίνα ξεπέρασε τις ΗΠΑ ως ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της ηπείρου και δεύτερο επειδή ο Gaddafi εξελέγη πρόεδρος της Αφρικανικής Ένωσης.
Η σημασία για την παρακμή της αμερικανικής επιρροής στην αφρικανική ήπειρο δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερη.
Ενώ ο Gaddafi διεκδικεί πολιτικά την ένωση της Αφρικής, δεσμεύοντας τις πλούσιες πηγές πετρελαίου της Λιβύη στο να καταστήσει αυτό το όνειρο πραγματικότητα, η Κίνα σπάει ήσυχα το μονοπώλιο της Δύσης έναντι των εξαγωγικών αγορών και της χρηματοδότησης των επενδύσεων.
Οι αφρικανικές χώρες δεν έπρεπε πλέον να προσφεύγουν στο ΔΝΤ για δάνεια, αλλά μπορούσαν να στραφούν στην Κίνα - ή και στη Λιβύη - για δάνεια και επενδύσεις.
Και αν οι ΗΠΑ απειλούσαν να τις αποκόψουν από τις αγορές τους, η Κίνα θα αγόραζε την παραγωγή τους.
Η δυτική οικονομική κυριαρχία στην Αφρικής βρισκόταν υπό απειλή όπως ποτέ άλλοτε.
Η απάντηση από τη Δύση ήταν στρατιωτική.
Η οικονομική εξάρτηση από τη Δύση, η οποία υποκαθίστατο γρήγορα από τη Λιβύη και την Κίνα, θα έπρεπε να αντικατασταθεί από μια νέα στρατιωτική εξάρτηση.
Εάν οι αφρικανικές χώρες δεν θα έρχονταν πλέον να ζητούν δάνεια από τη Δύση και χρηματοδότηση επενδύσεων, θα έπρεπε να βρεθούν σε μια θέση όπου θα αναγκάζονταν να ζητήσουν από τη Δύση στρατιωτική βοήθεια.
Για το σκοπό αυτό, δημιουργήθηκε η AFRICOM, μια νέα επιχειρησιακή μονάδα του αμερικανικού στρατού που στόχο είχε την καταπολέμηση της τρομοκρατίας στην Αφρική.
Ωστόσο τα σχέδια του τότε αμερικανού προέδρου George W. Bush, έπεσαν σε τοίχο καθώς καμία αφρικανική χώρα δεν συμφώνησε να φιλοξενήσει τα κεντρικά της συγκεκριμένης μονάδας στο έδαφός της με αποτέλεσμα να η νέα μονάδα να έχει τα κεντρικά της στη Στουτγάρδη της Γερμανίας.
Εξ άλλου, όπως εξήγησε στην Hillary Clinton το 2009 ο Mutassim Gaddafi, επικεφαλής της ασφάλειας της Λιβύης, η βόρεια Αφρική είχε ήδη εφαρμόσει ένα αποτελεσματικό σύστημα ασφαλείας, μέσω των «δυνάμεων επιφυλακής» της Αφρικανικής Ένωσης, αφενός, και της CEN-SAD το άλλο.
Το CEN-SAD ήταν ένας περιφερειακός οργανισμός ασφαλείας των κρατών της Βόρειας Αφρικής και των υποσαχάριων χωρών με τη Λιβύη να προΐσταται.
Η εξελιγμένη αντιτρομοκρατική δομή αυτή υπό την ηγεσία της Λιβύης σήμαινε ότι απλά δεν υπήρχε ανάγκη για στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ.
Η καταστροφή της Λιβύης από το ΝΑΤΟ ταυτόχρονα πέτυχε τρεις στρατηγικούς στόχους για τα σχέδια της Δύσης για στρατιωτική επέκταση στην Αφρική.
Απομάκρυνε το μεγαλύτερο εμπόδιο και τον κύριο αντίπαλο μιας τέτοιας επέκτασης, τον ίδιο τον Gaddafi. Με τον Gaddafi να φεύγει από το προσκήνιο και με μια κυβέρνηση στη Λιβύη μαριονέτα υπέρ του ΝΑΤΟ, δεν υπήρχε πια η πιθανότητα η Λιβύη να ενεργήσει ως ισχυρή δύναμη ενάντια στον δυτικό μιλιταρισμό.
Το αντίθετο - η νέα κυβέρνηση της Λιβύης ήταν απόλυτα εξαρτημένη από έναν τέτοιο μιλιταρισμό και το γνώριζε.
Δεύτερον, η επιθετικότητα του ΝΑΤΟ συνέβαλε στην πλήρη κατάρρευση του αποτελεσματικού συστήματος ασφαλείας της Βόρειας Αφρικής, το οποίο είχε υποστηριχθεί από τη Λιβύη.
Και τέλος, η διάλυση του κράτους της Λιβύης από το ΝΑΤΟ παρέδωσε τη χώρα βορά στις τρομοκρατικές ομάδες της περιοχής.
Αυτές οι ομάδες ήταν στη συνέχεια σε θέση να λεηλατήσουν το στρατιωτικό οπλοστάσιο της Λιβύης και να δημιουργήσουν στρατόπεδα, χρησιμοποιώντας τα για να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους σε ολόκληρη την περιοχή.
Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλες οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις στη Βόρεια Αφρική - όπως και αυή στο Μάντσεστερ - έχουν προετοιμαστεί στη Λιβύη ή έχουν διαπραχθεί από μαχητές που έχουν εκπαιδευτεί στη Λιβύη.
Η Boko Haram, η Αλ Κάιντα στο Ισλαμικό Μαγκρέμπ, το ISIS, το Ansar Dine του Μαλί και κυριολεκτικά δεκάδες άλλες τρομοκρατικές ομάδας, επωφελήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από την καταστροφή της Λιβύης.
Εξασφαλίζοντας την εξάπλωση των τρομοκρατικών ομάδων στην περιοχή, οι δυτικές δυνάμεις δημιούργησαν αίτημα για να παράσχουν τη στρατιωτική τους βοήθεια στις χώρες της Αφρικής, η οποία μέχρι τώρα δεν υπήρχε.
Σε μια εξαίρετη έρευνα που δημοσιεύθηκε το 2016, ο Nick Turse ανέλυσε το πως η αύξηση των δραστηριοτήτων της AFRICOM σε ολόκληρη την ήπειρο συσχετίστηκε ακριβώς με την αύξηση των απειλών για την τρομοκρατία.
Η ανάπτυξή του, όπως είπε, συνοδεύεται από "αυξανόμενο αριθμό θανατηφόρων τρομοκρατικών επιθέσεων σε ολόκληρη την ήπειρο, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Μπουρκίνα Φάσο, του Μπουρούντι, του Καμερούν, της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, του Τσαντ, της Ακτής του Ελεφαντοστού, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, της Αιθιοπίας, , Μάλι, Νίγηρας, Νιγηρίας, Σομαλίας, Νότου Σουδάν και Τυνησίας.
Στην πραγματικότητα, τα στοιχεία από την Εθνική Κοινοπραξία για τη Μελέτη της Τρομοκρατίας και τις Αντιδράσεις στην Τρομοκρατία στο Πανεπιστήμιο του Maryland δείχνουν ότι οι επιθέσεις έχουν επιταχυνθεί κατά την τελευταία δεκαετία, συμπίπτοντας κατά προσέγγιση με την ίδρυση της AFRICOM.
Το 2007, υπήρχαν λιγότερα από 400 τέτοια περιστατικά ετησίως στην υποσαχάρια Αφρική.
Το 2016 ο αριθμός τους έφτασε τις 2.000 περίπου.
Με τα επίσημα πρότυπα της AFRICOM, βέβαια, αυτό είναι απόδειξη αποτυχίας.
Από την οπτική γωνία των διπλωματών όμως είναι μια μεγάλη επιτυχία, καθώς η αμερικανική στρατιωτική δύναμη προωθεί ομαλά τις συνθήκες για τη δική της επέκταση.
Αυτή είναι η πολιτική για την Αφρική που έχει πλέον κληρονομήσει ο Trump.
Ο Trump, με την περιφρόνησή του για την Αφρική, έθεσε τέλος στην αμερικανική αναπτυξιακή βοήθεια στην περιοχή- μειώνοντας συνολικά τα επίπεδα της αφρικανικής βοήθειας κατά ένα τρίτο και μεταφέροντας την ευθύνη για το υπόλοιπο μέρος από τον Οργανισμό Διεθνούς Ανάπτυξης στο Πεντάγωνο - την πρόοδο των "στόχων εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ".
Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ έχουν πάρει μια στρατηγική απόφαση.
Δεδομένης της τεράστιας υπεροχής της κινεζικής αναπτυξιακής βοήθειας, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη.
Οι ΗΠΑ αποφάσισαν να σταματήσουν να προσπαθούν να ανταγωνιστούν την Κίνα σε αυτόν τον τομέα και αντ'αυτού, ακολουθούν χωρίς αμφιβολία τη στρατιωτική προσέγγιση που είχαν ήδη χαράξει οι κυβερνήσεις Bush και Obama.
Για το σκοπό αυτό, το Trump προώθησε περαιτέρω τις επιθέσεις με drone, καταργώντας τους (ελάχιστους) περιορισμούς που είχαν τεθεί σε ισχύ κατά την εποχή Obama.
Το αποτέλεσμα ήταν η άνοδος των ανθρώπινων απωλειών μεταξύ των αμάχων και, κατά συνέπεια, η δυσαρέσκεια και το μίσος που πυροδοτούν οι επιθέσεις των Αμερικανών.
Για παράδειγμα, η επίθεση με παγιδευμένο φορτηγό από την τρομοκρατική οργάνωση al Shabaab που σκότωσε πάνω από 300 άτομα στο Μογκαντίσου το περασμένο Σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκε από ένα βομβιστή αυτοκτονίας ο οποίος είχε χάσει την οικογένεια του από επίθεση αμερικανικού drone.
Πράγματι, μια λεπτομερής μελέτη από τα Ηνωμένα Έθνη κατέληξε πρόσφατα στο συμπέρασμα ότι "στην πλειονότητα των περιπτώσεων, η κρατική καταστολή φαίνεται να είναι ο πρωταρχικός παράγοντας που ωθεί τελικά τα άτομα σε βίαιο εξτρεμισμό στην Αφρική".
Από περισσότερα από 500 πρώην μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων που έλαβαν μέρος στη έρευνα, Το 71% υπέδειξε την "κυβερνητική καταστολή", συμπεριλαμβανομένης της "δολοφονίας ενός μέλους της οικογένειας ή ενός φίλου" ή "σύλληψη ενός μέλους της οικογένειας ή ενός φίλου" ως το περιστατικό που τους ώθησε να γίνουν μέλη μιας τρομοκρατικής ομάδας.
Συνεπώς, ο κύκλος συνεχίζεται.
Οι αμερικανικές επιθέσεις με drone προκαλούν θύματα ανάμεσα και στον άμαχο πληθυσμό, οι επιθέσεις αυτές γεννούν το μίσος, το οποίο προκαλεί περαιτέρω τρομοκρατικές επιθέσεις, γεγονός που αφήνει τα εμπλεκόμενα κράτη να εξαρτώνται περισσότερο από τη στρατιωτική στήριξη των ΗΠΑ.
Έτσι η Δύση δημιουργεί τη ζήτηση για δικά της "προϊόντα".
H πολιτική των "στοχοθετημένων δολοφονιών" αυξάνει επίσης τη μαχητικότητα των αντάρτικων ομάδων, καθώς κάθε νεκρός ηγέτης ακολουθείται από έναν ακόμα πιο ριζοσπαστικό αναπληρωτή.
Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια τον Ιανουάριο του 2007, οι Αμερικανοί σκότωσαν τον ηγέτη της Al Shabaab, τον Aden Hashi Farah Ayro, σε αεροπορική επιδρομή τον Μαΐου του 2008.
Ο διάδοχος του ο Ahmed Abdi Godane (άλλως ο Mukhtar Abu Zubair), ήταν χειρότερος, συνδέοντας την οργάνωση με την Αλ Κάιντα.
Οι ΗΠΑ κατάφεραν να δολοφονήσουν τον Godane τον Σεπτέμβριο του 2014.
Με τη σειρά του, το Godane διαδέχτηκε ένας ακόμη πιο αποφασισμένος εξτρεμιστής, ο Ahmad Omar (Abu Ubaidah).
Προφανώς ο Ahmad Omar διέταξε την πρόσφατη επίθεση στο Μογκαντίσου, την μεγαλύτερη στην πρόσφατη ιστορία της χώρας.
Αλλά ο ατελείωτος πόλεμος είναι το όλο θέμα.
Διότι όχι μόνο υποχρεώνει τις αφρικανικές χώρες, τελικά να απελευθερώνονται από την εξάρτησή τους από το ΔΝΤ, να εξαρτώνται από την AFRICOM και παράλληλα υπονομεύει επίσης την άνθιση των σχέσεων της Κίνας με την Αφρική.
Το κινεζικό εμπόριο και οι επενδύσεις στην Αφρική συνεχίζουν να αυξάνονται ταχύτατα.
Σύμφωνα με την ερευνητική πρωτοβουλία Κίνα-Αφρική στο Πανεπιστήμιο John Hopkins, οι κινεζικές άμεσες ξένες επενδύσεις στην Αφρική διαμορφώθηκαν το 2015 σε 35 δισ. δολάρια.
Το κινεζικο-αφρικανικό εμπόριο, εν τω μεταξύ, ξεπέρασε τα 200 δισ. δολάρια το 2015.
Το project "One Belt One Road" - στo οποίo ο κινέζος πρόεδρος Xi Jinping έχει δεσμευθεί ότι θα διαθέσει 124 δισ. δολάρια για τη δημιουργία παγκόσμιων "εμπορικών δρόμων", θα συμβάλει επίσης στη βελτίωση των αφρικανικών δεσμών με την Κίνα.
Η αποσταθεροποιητική πολιτική της Δύσης στην Αφρικής, η ταυτόχρονη δημιουργία των συνθηκών για να αναπτυχθούν τρομοκρατικές ομάδες για να μπορούν οι ΗΠΑ να προσφέρουν στρατιωτική προστασία εναντίον τους - είναι η απάντηση της Ουάσιγκτον στο κινεζικό επεκτατισμό μέσω του project "One Belt One Road".
Η δολοφονία του Gaddafi ήταν μόνο το πρώτο βήμα.
www.bankingnews.gr
Νωρίτερα εκείνη την ημέρα, η πατρίδα του Gaddafi η Σύρτη είχε καταληφθεί από στρατιώτες που υποστηρίχθηκαν από τη Δύση, ύστερα από μια μάχη κατά την οποία το ΝΑΤΟ και οι "επαναστάτες" σύμμαχοί του πολιορκούσαν την Σύρτη.
Οι τελευταίοι υπερασπιστές της πόλης, συμπεριλαμβανομένου του Gaddafi εγκατέλειψαν τη Σύρτη, αλλά η συνοδεία τους εντοπίστηκε από αεροπλάνα του ΝΑΤΟ, τα οποία τους επιτέθηκαν σκοτώνοντας 95 άτομα.
Ο Gaddafi διέφυγε αλλά στη συνέχεια εντοπίστηκε από τους επαναστάτες και δολοφονήθηκε.
Ο θάνατός του Gaddafi ήταν το αποκορύφωμα όχι μόνο των επτά μηνών επιθετικότητας του ΝΑΤΟ, αλλά μιας εκστρατείας εναντίον του Gaddafi από τη Δύση που έλαβε χώρα για πάνω από τρεις δεκαετίες αναφέρει σε ανάλυσή του ο πολιτικός αναλυτής Dan Glazebrook στο Russia Today.
Παράλληλα σηματοδότησε ένα νέο πόλεμο για την "επανα-αποικιοποίηση" της Αφρικής.
Το 2009, δύο χρόνια πριν από τη δολοφονία του Gaddafi , ήταν καίριο για τις ΗΠΑ-αφρικανικές σχέσεις. Πρώτον, επειδή η Κίνα ξεπέρασε τις ΗΠΑ ως ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της ηπείρου και δεύτερο επειδή ο Gaddafi εξελέγη πρόεδρος της Αφρικανικής Ένωσης.
Η σημασία για την παρακμή της αμερικανικής επιρροής στην αφρικανική ήπειρο δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερη.
Ενώ ο Gaddafi διεκδικεί πολιτικά την ένωση της Αφρικής, δεσμεύοντας τις πλούσιες πηγές πετρελαίου της Λιβύη στο να καταστήσει αυτό το όνειρο πραγματικότητα, η Κίνα σπάει ήσυχα το μονοπώλιο της Δύσης έναντι των εξαγωγικών αγορών και της χρηματοδότησης των επενδύσεων.
Οι αφρικανικές χώρες δεν έπρεπε πλέον να προσφεύγουν στο ΔΝΤ για δάνεια, αλλά μπορούσαν να στραφούν στην Κίνα - ή και στη Λιβύη - για δάνεια και επενδύσεις.
Και αν οι ΗΠΑ απειλούσαν να τις αποκόψουν από τις αγορές τους, η Κίνα θα αγόραζε την παραγωγή τους.
Η δυτική οικονομική κυριαρχία στην Αφρικής βρισκόταν υπό απειλή όπως ποτέ άλλοτε.
Η απάντηση από τη Δύση ήταν στρατιωτική.
Η οικονομική εξάρτηση από τη Δύση, η οποία υποκαθίστατο γρήγορα από τη Λιβύη και την Κίνα, θα έπρεπε να αντικατασταθεί από μια νέα στρατιωτική εξάρτηση.
Εάν οι αφρικανικές χώρες δεν θα έρχονταν πλέον να ζητούν δάνεια από τη Δύση και χρηματοδότηση επενδύσεων, θα έπρεπε να βρεθούν σε μια θέση όπου θα αναγκάζονταν να ζητήσουν από τη Δύση στρατιωτική βοήθεια.
Για το σκοπό αυτό, δημιουργήθηκε η AFRICOM, μια νέα επιχειρησιακή μονάδα του αμερικανικού στρατού που στόχο είχε την καταπολέμηση της τρομοκρατίας στην Αφρική.
Ωστόσο τα σχέδια του τότε αμερικανού προέδρου George W. Bush, έπεσαν σε τοίχο καθώς καμία αφρικανική χώρα δεν συμφώνησε να φιλοξενήσει τα κεντρικά της συγκεκριμένης μονάδας στο έδαφός της με αποτέλεσμα να η νέα μονάδα να έχει τα κεντρικά της στη Στουτγάρδη της Γερμανίας.
Εξ άλλου, όπως εξήγησε στην Hillary Clinton το 2009 ο Mutassim Gaddafi, επικεφαλής της ασφάλειας της Λιβύης, η βόρεια Αφρική είχε ήδη εφαρμόσει ένα αποτελεσματικό σύστημα ασφαλείας, μέσω των «δυνάμεων επιφυλακής» της Αφρικανικής Ένωσης, αφενός, και της CEN-SAD το άλλο.
Το CEN-SAD ήταν ένας περιφερειακός οργανισμός ασφαλείας των κρατών της Βόρειας Αφρικής και των υποσαχάριων χωρών με τη Λιβύη να προΐσταται.
Η εξελιγμένη αντιτρομοκρατική δομή αυτή υπό την ηγεσία της Λιβύης σήμαινε ότι απλά δεν υπήρχε ανάγκη για στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ.
Η καταστροφή της Λιβύης από το ΝΑΤΟ ταυτόχρονα πέτυχε τρεις στρατηγικούς στόχους για τα σχέδια της Δύσης για στρατιωτική επέκταση στην Αφρική.
Απομάκρυνε το μεγαλύτερο εμπόδιο και τον κύριο αντίπαλο μιας τέτοιας επέκτασης, τον ίδιο τον Gaddafi. Με τον Gaddafi να φεύγει από το προσκήνιο και με μια κυβέρνηση στη Λιβύη μαριονέτα υπέρ του ΝΑΤΟ, δεν υπήρχε πια η πιθανότητα η Λιβύη να ενεργήσει ως ισχυρή δύναμη ενάντια στον δυτικό μιλιταρισμό.
Το αντίθετο - η νέα κυβέρνηση της Λιβύης ήταν απόλυτα εξαρτημένη από έναν τέτοιο μιλιταρισμό και το γνώριζε.
Δεύτερον, η επιθετικότητα του ΝΑΤΟ συνέβαλε στην πλήρη κατάρρευση του αποτελεσματικού συστήματος ασφαλείας της Βόρειας Αφρικής, το οποίο είχε υποστηριχθεί από τη Λιβύη.
Και τέλος, η διάλυση του κράτους της Λιβύης από το ΝΑΤΟ παρέδωσε τη χώρα βορά στις τρομοκρατικές ομάδες της περιοχής.
Αυτές οι ομάδες ήταν στη συνέχεια σε θέση να λεηλατήσουν το στρατιωτικό οπλοστάσιο της Λιβύης και να δημιουργήσουν στρατόπεδα, χρησιμοποιώντας τα για να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους σε ολόκληρη την περιοχή.
Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλες οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις στη Βόρεια Αφρική - όπως και αυή στο Μάντσεστερ - έχουν προετοιμαστεί στη Λιβύη ή έχουν διαπραχθεί από μαχητές που έχουν εκπαιδευτεί στη Λιβύη.
Η Boko Haram, η Αλ Κάιντα στο Ισλαμικό Μαγκρέμπ, το ISIS, το Ansar Dine του Μαλί και κυριολεκτικά δεκάδες άλλες τρομοκρατικές ομάδας, επωφελήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από την καταστροφή της Λιβύης.
Εξασφαλίζοντας την εξάπλωση των τρομοκρατικών ομάδων στην περιοχή, οι δυτικές δυνάμεις δημιούργησαν αίτημα για να παράσχουν τη στρατιωτική τους βοήθεια στις χώρες της Αφρικής, η οποία μέχρι τώρα δεν υπήρχε.
Σε μια εξαίρετη έρευνα που δημοσιεύθηκε το 2016, ο Nick Turse ανέλυσε το πως η αύξηση των δραστηριοτήτων της AFRICOM σε ολόκληρη την ήπειρο συσχετίστηκε ακριβώς με την αύξηση των απειλών για την τρομοκρατία.
Η ανάπτυξή του, όπως είπε, συνοδεύεται από "αυξανόμενο αριθμό θανατηφόρων τρομοκρατικών επιθέσεων σε ολόκληρη την ήπειρο, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Μπουρκίνα Φάσο, του Μπουρούντι, του Καμερούν, της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, του Τσαντ, της Ακτής του Ελεφαντοστού, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, της Αιθιοπίας, , Μάλι, Νίγηρας, Νιγηρίας, Σομαλίας, Νότου Σουδάν και Τυνησίας.
Στην πραγματικότητα, τα στοιχεία από την Εθνική Κοινοπραξία για τη Μελέτη της Τρομοκρατίας και τις Αντιδράσεις στην Τρομοκρατία στο Πανεπιστήμιο του Maryland δείχνουν ότι οι επιθέσεις έχουν επιταχυνθεί κατά την τελευταία δεκαετία, συμπίπτοντας κατά προσέγγιση με την ίδρυση της AFRICOM.
Το 2007, υπήρχαν λιγότερα από 400 τέτοια περιστατικά ετησίως στην υποσαχάρια Αφρική.
Το 2016 ο αριθμός τους έφτασε τις 2.000 περίπου.
Με τα επίσημα πρότυπα της AFRICOM, βέβαια, αυτό είναι απόδειξη αποτυχίας.
Από την οπτική γωνία των διπλωματών όμως είναι μια μεγάλη επιτυχία, καθώς η αμερικανική στρατιωτική δύναμη προωθεί ομαλά τις συνθήκες για τη δική της επέκταση.
Αυτή είναι η πολιτική για την Αφρική που έχει πλέον κληρονομήσει ο Trump.
Ο Trump, με την περιφρόνησή του για την Αφρική, έθεσε τέλος στην αμερικανική αναπτυξιακή βοήθεια στην περιοχή- μειώνοντας συνολικά τα επίπεδα της αφρικανικής βοήθειας κατά ένα τρίτο και μεταφέροντας την ευθύνη για το υπόλοιπο μέρος από τον Οργανισμό Διεθνούς Ανάπτυξης στο Πεντάγωνο - την πρόοδο των "στόχων εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ".
Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ έχουν πάρει μια στρατηγική απόφαση.
Δεδομένης της τεράστιας υπεροχής της κινεζικής αναπτυξιακής βοήθειας, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη.
Οι ΗΠΑ αποφάσισαν να σταματήσουν να προσπαθούν να ανταγωνιστούν την Κίνα σε αυτόν τον τομέα και αντ'αυτού, ακολουθούν χωρίς αμφιβολία τη στρατιωτική προσέγγιση που είχαν ήδη χαράξει οι κυβερνήσεις Bush και Obama.
Για το σκοπό αυτό, το Trump προώθησε περαιτέρω τις επιθέσεις με drone, καταργώντας τους (ελάχιστους) περιορισμούς που είχαν τεθεί σε ισχύ κατά την εποχή Obama.
Το αποτέλεσμα ήταν η άνοδος των ανθρώπινων απωλειών μεταξύ των αμάχων και, κατά συνέπεια, η δυσαρέσκεια και το μίσος που πυροδοτούν οι επιθέσεις των Αμερικανών.
Για παράδειγμα, η επίθεση με παγιδευμένο φορτηγό από την τρομοκρατική οργάνωση al Shabaab που σκότωσε πάνω από 300 άτομα στο Μογκαντίσου το περασμένο Σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκε από ένα βομβιστή αυτοκτονίας ο οποίος είχε χάσει την οικογένεια του από επίθεση αμερικανικού drone.
Πράγματι, μια λεπτομερής μελέτη από τα Ηνωμένα Έθνη κατέληξε πρόσφατα στο συμπέρασμα ότι "στην πλειονότητα των περιπτώσεων, η κρατική καταστολή φαίνεται να είναι ο πρωταρχικός παράγοντας που ωθεί τελικά τα άτομα σε βίαιο εξτρεμισμό στην Αφρική".
Από περισσότερα από 500 πρώην μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων που έλαβαν μέρος στη έρευνα, Το 71% υπέδειξε την "κυβερνητική καταστολή", συμπεριλαμβανομένης της "δολοφονίας ενός μέλους της οικογένειας ή ενός φίλου" ή "σύλληψη ενός μέλους της οικογένειας ή ενός φίλου" ως το περιστατικό που τους ώθησε να γίνουν μέλη μιας τρομοκρατικής ομάδας.
Συνεπώς, ο κύκλος συνεχίζεται.
Οι αμερικανικές επιθέσεις με drone προκαλούν θύματα ανάμεσα και στον άμαχο πληθυσμό, οι επιθέσεις αυτές γεννούν το μίσος, το οποίο προκαλεί περαιτέρω τρομοκρατικές επιθέσεις, γεγονός που αφήνει τα εμπλεκόμενα κράτη να εξαρτώνται περισσότερο από τη στρατιωτική στήριξη των ΗΠΑ.
Έτσι η Δύση δημιουργεί τη ζήτηση για δικά της "προϊόντα".
H πολιτική των "στοχοθετημένων δολοφονιών" αυξάνει επίσης τη μαχητικότητα των αντάρτικων ομάδων, καθώς κάθε νεκρός ηγέτης ακολουθείται από έναν ακόμα πιο ριζοσπαστικό αναπληρωτή.
Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια τον Ιανουάριο του 2007, οι Αμερικανοί σκότωσαν τον ηγέτη της Al Shabaab, τον Aden Hashi Farah Ayro, σε αεροπορική επιδρομή τον Μαΐου του 2008.
Ο διάδοχος του ο Ahmed Abdi Godane (άλλως ο Mukhtar Abu Zubair), ήταν χειρότερος, συνδέοντας την οργάνωση με την Αλ Κάιντα.
Οι ΗΠΑ κατάφεραν να δολοφονήσουν τον Godane τον Σεπτέμβριο του 2014.
Με τη σειρά του, το Godane διαδέχτηκε ένας ακόμη πιο αποφασισμένος εξτρεμιστής, ο Ahmad Omar (Abu Ubaidah).
Προφανώς ο Ahmad Omar διέταξε την πρόσφατη επίθεση στο Μογκαντίσου, την μεγαλύτερη στην πρόσφατη ιστορία της χώρας.
Αλλά ο ατελείωτος πόλεμος είναι το όλο θέμα.
Διότι όχι μόνο υποχρεώνει τις αφρικανικές χώρες, τελικά να απελευθερώνονται από την εξάρτησή τους από το ΔΝΤ, να εξαρτώνται από την AFRICOM και παράλληλα υπονομεύει επίσης την άνθιση των σχέσεων της Κίνας με την Αφρική.
Το κινεζικό εμπόριο και οι επενδύσεις στην Αφρική συνεχίζουν να αυξάνονται ταχύτατα.
Σύμφωνα με την ερευνητική πρωτοβουλία Κίνα-Αφρική στο Πανεπιστήμιο John Hopkins, οι κινεζικές άμεσες ξένες επενδύσεις στην Αφρική διαμορφώθηκαν το 2015 σε 35 δισ. δολάρια.
Το κινεζικο-αφρικανικό εμπόριο, εν τω μεταξύ, ξεπέρασε τα 200 δισ. δολάρια το 2015.
Το project "One Belt One Road" - στo οποίo ο κινέζος πρόεδρος Xi Jinping έχει δεσμευθεί ότι θα διαθέσει 124 δισ. δολάρια για τη δημιουργία παγκόσμιων "εμπορικών δρόμων", θα συμβάλει επίσης στη βελτίωση των αφρικανικών δεσμών με την Κίνα.
Η αποσταθεροποιητική πολιτική της Δύσης στην Αφρικής, η ταυτόχρονη δημιουργία των συνθηκών για να αναπτυχθούν τρομοκρατικές ομάδες για να μπορούν οι ΗΠΑ να προσφέρουν στρατιωτική προστασία εναντίον τους - είναι η απάντηση της Ουάσιγκτον στο κινεζικό επεκτατισμό μέσω του project "One Belt One Road".
Η δολοφονία του Gaddafi ήταν μόνο το πρώτο βήμα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών