Ένας ειλικρινής δημοκρατικός διάλογος που μπορεί να οδηγήσει σε αμοιβαίους συμβιβασμούς είναι η λύση
Μία διαφορετική θεώρηση του μεγάλου προβλήματος που έχει δημιουργηθεί στην Ισπανία, μετά το δημοψήφισμα και τη μονομερή ανακήρυξη ανεξάρτητης της Καταλονίας, παραθέτει σε άρθρο του στο Project Syndicate, o Guy Verhofstatdt.
Στο άρθρο του τονίζει ότι «πάντα ήμουν ένας ξεκάθαρος θαυμαστής της ισπανικής δημοκρατίας, ιδιαίτερα από τις 23 Φεβρουαρίου 1981 και μετά.
Κατά τη διάρκεια αυτής της δραματικής ημέρας, ο Συνταγματάρχης Antonio Tejero πραγματοποίησε πραξικόπημα ενάντια στην τότε νεαρή δημοκρατία της Ισπανίας.
Στο βιβλίο του «Anatomia de un instante» («Η Ανατομία μίας Στιγμής»), ο Javier Cercas περιγράφει πως πάρα την απειλή του όπλου του Tojero, τρεις Ισπανοί πολιτικοί ηγέτες παρέμειναν στις θέσεις τους, αρνούμενοι να κρυφτούν κάτω από τα γραφεία τους.
Κανένας εξ αυτών δεν υποχώρησε.
Επρόκειτο για τον Santiago Carrillo, ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας.
Τον Adolfo Suarez, τον πρώτον πρωθυπουργό της χώρας στην μετά Franco εποχή.
Τον Gutierrez Mellado, αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του Suarez.
Ήταν μία πράξη θάρρους και απόδειξη στήριξης της δημοκρατίας που έμεινε χαραγμένη στην καρδιά της Ισπανίας.
Ουσιαστικά η ισπανική δημοκρατία γεννήθηκε κάτω από την απειλή του όπλου του Tejero.
Σήμερα, 36 χρόνια μετά, η ισπανική δημοκρατία πρέπει να ατσαλωθεί εάν θέλει για μία ακόμη φορά να ξεπεράσει τη βαθιά διαίρεση που έχει δημιουργήσει η αντισυνταγματική απόφαση της Καταλονίας να αποσχιστεί από την ισπανική δημοκρατία.
Σήμερα οι δημοκράτες θα πρέπει να επιδείξουν την ίδια δύναμη με τους Carillo, Suarez και Mellado προκειμένου να λύσουν τη βαθύτερη πολιτική κρίση που έχει συμβεί μετά την προσπάθεια πραξικοπήματος από τον Tejero.
Οι Ισπανοί δημοκράτες δεν θα πρέπει να σκεφθούν ότι μόνο ο νόμος και η δικαιοσύνη μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα με την Καταλονία.
Σαφώς οι ισπανικές αρχές δεν θα πρέπει να ξεπεράσουν την κρίση μέσω της χρήσης αστυνομικής βίας, ακόμη και εάν η απόφαση της κυβέρνησης να μην αφήσει να διεξαχθεί το καταλανικό δημοψήφισμα στηρίζονταν σε δικαστική απόφαση.
Αυτό που χρειάζεται, αυτή τη στιγμή, είναι ένα νέο πολιτικό όραμα, ένας διαφορετικού τύπου διάλογος.
Στην πραγματικότητα αυτό το νέο όραμα θα πρέπει να βασιστεί στη δημιουργία ενός πολυπολιτισμικού, πολυγλωσσικού ομοσπονδιακού κράτους, το οποίο βρίσκεται σε μία Ευρώπη που διαθέτει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά.
Οι Καταλανοί έκαναν λάθος πραγματοποιώντας ένα παράνομο δημοψήφισμα.
Κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει δημοκρατικά χωρίς να σέβεται τους νόμους.
Ταυτόχρονα, όμως, είναι αλήθεια ότι η τρέχουσα νομοθεσία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει έναν τόσο βαθύ πολιτικό διαχωρισμό.
Ο εντατικός διάλογος – η πραγματική δύναμη των πολιτικών- μεταξύ των ηγετών Ισπανίας και Καταλονίας είναι ο μόνος τρόπος για να βρεθούν λύσεις.
Δεν πιστεύω ότι είναι προς το συμφέρον των Καταλανών να αποσχιστούν χωρίς να υπολογίσουν το κόστος.
Ένας από τους λόγους που δεν στηρίζω το δημοψήφισμα είναι ότι πηγαίνει ενάντια στους νόμους της Ισπανίας, αλλά δεν είναι ο μόνος λόγος.
Για μένα το δημοψήφισμα δεν είχε νομική στήριξη.
Ήταν ξεκάθαρο ότι εάν η πλειοψηφία των Καταλανών το κατανοούσε τότε δεν θα συμμετείχε σε αυτό.
Στην ουσία και βάσει των στοιχείων που έχουν αναδυθεί φαίνεται ότι η πλειοψηφία των Καταλανών, μεταξύ των οποίων και όσοι δεν ψήφισαν, ήταν ενάντια στην απόσχιση.
Το γεγονός ότι αρνήθηκαν να θέσουν ένα μίνιμουμ όριο στον αριθμό αυτών που πρέπει να ψηφίσουν, έθεσε εξ αρχής τον τρόπο με τον οποίο οι ηγέτες υπέρ της απόσχισης θα παρουσίαζαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Ο τρόπος τους δείχνει ότι είναι πρόθυμοι να χειραγωγήσουν τους πολίτες.
Κήρυξαν ανεξαρτησία βασιζόμενοι σε ένα παραπλανητικό δημοψήφισμα, κάτι το οποίο ήταν πολιτικά ανεύθυνο.
Αυτή η ανευθυνότητα αποτελεί απειλή όχι μόνο για την Ισπανία αλλά και για την Ευρώπη.
Όπως συμβαίνει με όλα τα δημοψηφίσματα και αυτό δημιούργησε πληγές και αντιθέσεις στο εσωτερικό της καταλανικής κοινωνίας.
Οικογένειες και γείτονες αισθάνονται αντίπαλοι, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις.
Οι μόνοι άνθρωποι που θα κερδίσουν από αυτήν την ένταση είναι όσοι επιθυμούν να διαλύσουν την ΕΕ και θα εκμεταλλευθούν το θέμα της Καταλονίας για δικό τους όφελος.
Ως εκ τούτου είναι πολύ σημαντικό οι Ισπανοί να σταματήσουν να συγκρούονται και να αρχίσουν να διαπραγματεύονται.
Το μέλλον της Καταλονίας, όπως και το μέλλον της Φλάνδρας στο Βέλγιο όπου κάποιοι ζητούν την ανεξαρτητοποίησή της, δεν βρίσκεται σε μία βίαιη απόσχιση αλλά στη συνεργασία μέσω ενός ομοσπονδιακού κράτους, σε μία ομοσπονδιακή Ευρώπη.
Υπάρχει το παράδειγμα της χώρας των Βάσκων.
Υπό την ισπανική δημοκρατία οι Βάσκοι έχουν αναπτύξει την περιοχή τους προς όφελος των κατοίκων της.
Έχουν αντισταθεί στην τρομοκρατία αλλά και έχουν προοδεύσει.
Στην πολιτική δεν υπάρχει καμία ντροπή στο να φθάνεις σε συμβιβασμούς.
Στην ουσία ισχύει ακριβώς το αντίθετο».
www.bankingnews.gr
Στο άρθρο του τονίζει ότι «πάντα ήμουν ένας ξεκάθαρος θαυμαστής της ισπανικής δημοκρατίας, ιδιαίτερα από τις 23 Φεβρουαρίου 1981 και μετά.
Κατά τη διάρκεια αυτής της δραματικής ημέρας, ο Συνταγματάρχης Antonio Tejero πραγματοποίησε πραξικόπημα ενάντια στην τότε νεαρή δημοκρατία της Ισπανίας.
Στο βιβλίο του «Anatomia de un instante» («Η Ανατομία μίας Στιγμής»), ο Javier Cercas περιγράφει πως πάρα την απειλή του όπλου του Tojero, τρεις Ισπανοί πολιτικοί ηγέτες παρέμειναν στις θέσεις τους, αρνούμενοι να κρυφτούν κάτω από τα γραφεία τους.
Κανένας εξ αυτών δεν υποχώρησε.
Επρόκειτο για τον Santiago Carrillo, ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας.
Τον Adolfo Suarez, τον πρώτον πρωθυπουργό της χώρας στην μετά Franco εποχή.
Τον Gutierrez Mellado, αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του Suarez.
Ήταν μία πράξη θάρρους και απόδειξη στήριξης της δημοκρατίας που έμεινε χαραγμένη στην καρδιά της Ισπανίας.
Ουσιαστικά η ισπανική δημοκρατία γεννήθηκε κάτω από την απειλή του όπλου του Tejero.
Σήμερα, 36 χρόνια μετά, η ισπανική δημοκρατία πρέπει να ατσαλωθεί εάν θέλει για μία ακόμη φορά να ξεπεράσει τη βαθιά διαίρεση που έχει δημιουργήσει η αντισυνταγματική απόφαση της Καταλονίας να αποσχιστεί από την ισπανική δημοκρατία.
Σήμερα οι δημοκράτες θα πρέπει να επιδείξουν την ίδια δύναμη με τους Carillo, Suarez και Mellado προκειμένου να λύσουν τη βαθύτερη πολιτική κρίση που έχει συμβεί μετά την προσπάθεια πραξικοπήματος από τον Tejero.
Οι Ισπανοί δημοκράτες δεν θα πρέπει να σκεφθούν ότι μόνο ο νόμος και η δικαιοσύνη μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα με την Καταλονία.
Σαφώς οι ισπανικές αρχές δεν θα πρέπει να ξεπεράσουν την κρίση μέσω της χρήσης αστυνομικής βίας, ακόμη και εάν η απόφαση της κυβέρνησης να μην αφήσει να διεξαχθεί το καταλανικό δημοψήφισμα στηρίζονταν σε δικαστική απόφαση.
Αυτό που χρειάζεται, αυτή τη στιγμή, είναι ένα νέο πολιτικό όραμα, ένας διαφορετικού τύπου διάλογος.
Στην πραγματικότητα αυτό το νέο όραμα θα πρέπει να βασιστεί στη δημιουργία ενός πολυπολιτισμικού, πολυγλωσσικού ομοσπονδιακού κράτους, το οποίο βρίσκεται σε μία Ευρώπη που διαθέτει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά.
Οι Καταλανοί έκαναν λάθος πραγματοποιώντας ένα παράνομο δημοψήφισμα.
Κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει δημοκρατικά χωρίς να σέβεται τους νόμους.
Ταυτόχρονα, όμως, είναι αλήθεια ότι η τρέχουσα νομοθεσία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει έναν τόσο βαθύ πολιτικό διαχωρισμό.
Ο εντατικός διάλογος – η πραγματική δύναμη των πολιτικών- μεταξύ των ηγετών Ισπανίας και Καταλονίας είναι ο μόνος τρόπος για να βρεθούν λύσεις.
Δεν πιστεύω ότι είναι προς το συμφέρον των Καταλανών να αποσχιστούν χωρίς να υπολογίσουν το κόστος.
Ένας από τους λόγους που δεν στηρίζω το δημοψήφισμα είναι ότι πηγαίνει ενάντια στους νόμους της Ισπανίας, αλλά δεν είναι ο μόνος λόγος.
Για μένα το δημοψήφισμα δεν είχε νομική στήριξη.
Ήταν ξεκάθαρο ότι εάν η πλειοψηφία των Καταλανών το κατανοούσε τότε δεν θα συμμετείχε σε αυτό.
Στην ουσία και βάσει των στοιχείων που έχουν αναδυθεί φαίνεται ότι η πλειοψηφία των Καταλανών, μεταξύ των οποίων και όσοι δεν ψήφισαν, ήταν ενάντια στην απόσχιση.
Το γεγονός ότι αρνήθηκαν να θέσουν ένα μίνιμουμ όριο στον αριθμό αυτών που πρέπει να ψηφίσουν, έθεσε εξ αρχής τον τρόπο με τον οποίο οι ηγέτες υπέρ της απόσχισης θα παρουσίαζαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Ο τρόπος τους δείχνει ότι είναι πρόθυμοι να χειραγωγήσουν τους πολίτες.
Κήρυξαν ανεξαρτησία βασιζόμενοι σε ένα παραπλανητικό δημοψήφισμα, κάτι το οποίο ήταν πολιτικά ανεύθυνο.
Αυτή η ανευθυνότητα αποτελεί απειλή όχι μόνο για την Ισπανία αλλά και για την Ευρώπη.
Όπως συμβαίνει με όλα τα δημοψηφίσματα και αυτό δημιούργησε πληγές και αντιθέσεις στο εσωτερικό της καταλανικής κοινωνίας.
Οικογένειες και γείτονες αισθάνονται αντίπαλοι, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις.
Οι μόνοι άνθρωποι που θα κερδίσουν από αυτήν την ένταση είναι όσοι επιθυμούν να διαλύσουν την ΕΕ και θα εκμεταλλευθούν το θέμα της Καταλονίας για δικό τους όφελος.
Ως εκ τούτου είναι πολύ σημαντικό οι Ισπανοί να σταματήσουν να συγκρούονται και να αρχίσουν να διαπραγματεύονται.
Το μέλλον της Καταλονίας, όπως και το μέλλον της Φλάνδρας στο Βέλγιο όπου κάποιοι ζητούν την ανεξαρτητοποίησή της, δεν βρίσκεται σε μία βίαιη απόσχιση αλλά στη συνεργασία μέσω ενός ομοσπονδιακού κράτους, σε μία ομοσπονδιακή Ευρώπη.
Υπάρχει το παράδειγμα της χώρας των Βάσκων.
Υπό την ισπανική δημοκρατία οι Βάσκοι έχουν αναπτύξει την περιοχή τους προς όφελος των κατοίκων της.
Έχουν αντισταθεί στην τρομοκρατία αλλά και έχουν προοδεύσει.
Στην πολιτική δεν υπάρχει καμία ντροπή στο να φθάνεις σε συμβιβασμούς.
Στην ουσία ισχύει ακριβώς το αντίθετο».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών