γράφει : Σοφία Ζαφείρη
Η κυβέρνηση Macri ζητά την οικονομική βοήθεια του Ταμείου, το ύψος της οποίας μπορεί να φθάσει στα 30 δισ. δολάρια
Στις 10 Δεκεμβρίου 2015 η διεθνής οικονομική και όχι μόνο κοινότητα πανηγύριζε για την ανάδειξη στην προεδρία της Αργεντινής του Mauricio Macri.
Ένας πρόεδρος φιλικός προς τις αγορές, τις επενδύσεις, την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, που φάνταζε ικανός να αλλάξει άρδην τη μοίρα μίας εκ των μεγαλύτερων αλλά και πιο ταλαιπωρημένων οικονομιών της Λατινικής Αμερικής.
Το παρελθόν της Αργεντινής, σε οικονομικό πάντα επίπεδο, διόλου ευχάριστο, με δύο χρεοκοπίες, που έκλεισαν τις πόρτες των αγορών για τη χώρα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η κυβέρνηση Macri ήταν τόσο βέβαιη για την επιτυχία της ώστε φρόντισε, τον Ιούνιο του 2017 να εκδώσει 100ετές ομόλογο, συνολικού ύψους 2,75 δισ. δολαρίων.
Μία κίνηση που οι αγορές πανηγύρισαν, με τις προσφορές να φθάνουν στα 10 δισ. δολάρια και το τελικό επιτόκιο να διαμορφώνεται στο 7,9%.
Μάλιστα εντός Ελλάδας δεν ήταν λίγοι αυτοί που χρησιμοποιούσαν την Αργεντινή ως παράδειγμα το οποίο θα έπρεπε να μιμηθεί η χώρα μας, με δεδομένο, μάλιστα, το γεγονός ότι ο Macri είχε τη φήμη του μεταρρυθμιστή, ο οποίος δεν θα δίσταζε να συγκρουστεί με όλα τα κατεστημένα συμφέροντα, προκειμένου να δώσει νέα πνοή στην οικονομία της χώρας του.
Όλα αυτά, όμως, ίσχυαν μέχρι χθες 8/5, όπου και ανακοινώθηκε η εκ νέου προσφυγή της Αργεντινής στη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) το οποίο στις αρχές της δεκαετίας του 2000 είχε εκδιωχθεί κακήν κακώς από τη χώρα.
Σε πλήρη αντίθεση με την ελληνική περίπτωση, όπου το Ταμείο μοιάζει απόλυτα έτοιμο να αποχωρήσει με το… κεφάλι ψηλά, στην περίπτωση της Αργεντινής, η επικεφαλής του Christine Lagarde εμφανίστηκε απόλυτα πρόθυμη να στηρίξει την κυβέρνηση του Macri.
Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί ότι στην έκθεσή του για την Αργεντινή, τον Δεκέμβριο του 2017, το ΔΝΤ επαινούσε τη μεταρρυθμιστική ατζέντα του Macri, τονίζοντας ότι κατορθώνει να οδηγήσει σε ανάκαμψη την οικονομία, καθώς «περιλαμβάνει προσπάθειες εκσυγχρονισμού των θεσμών, αποκατάστασης της αξιοπιστίας, της διαφάνειας και της αποτελεσματικότητας του κρατικού μηχανισμού», αν και φρόντιζε να προσθέσει ότι «υπάρχουν ακόμη σημαντικές προκλήσεις που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν».
Ο δύσκολος Μάιος του 2018
Η επιτυχημένη πορεία της Αργεντινής άρχισε να εμφανίζει αρκετές «τρύπες» από την αρχή του έτους, αλλά ενός του Μαΐου 2018 αυτές οι τρύπες μάλλον μετατράπηκαν σε χάσμα.
Η βασικής δείκτης Merval έχει υποχωρήσει 14% από την αρχή του μήνα, ενώ το πέσο Αργεντινής έχει αποδυναμωθεί 12% έναντι του δολαρίου.
Η Αργεντινή αποτελεί μία ακόμη τρανή απόδειξη ότι μία οικονομία που δεν αντιμετωπίζει τα χρόνια προβλήματά της, κυρίως μέσω των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων και όχι μέσω δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν θα κατορθώσει ποτέ να επανέλθει σε βιώσιμη και διατηρήσιμη αναπτυξιακή πορεία.
Άλλωστε οι λίγο πιο συγκρατημένοι αναλυτές εδώ και αρκετούς μήνες τόνιζαν ότι η χώρα της Λ. Αμερικής θα πρέπει εγκαίρως να αντιμετωπίσει τα δημοσιονομικά της προβλήματα, πριν να είναι αργά.
Το χρέος εκτιμάται ότι θα φθάσει –σύμφωνα με το ΔΝΤ- στα 252,9 δισ. δολάρια φέτος (39% του ΑΕΠ) από 178,9 δισ. που ήταν το 2015, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του είναι σε δολάρια και όχι σε πέσο, κάτι που καθιστά την αποπληρωμή του ακόμη πιο δύσκολη, με δεδομένη τη συνεχιζόμενη πτώση του εγχώριου νομίσματος έναντι του αμερικανικού.
Έχοντας να αντιμετωπίσει και έναν πληθωρισμό ο οποίος πραγματικά καλπάζει, καθώς έφθασε τον Μάιο 2018 στο 25,4% (σε 12μηνη βάση), έναντι στόχου της κεντρικής τράπεζας για 15%.
Αποτέλεσμα η κεντρική τράπεζα της Αργεντινής να… τινάξει τα πάντα στον αέρα προχωρώντας σε αύξηση του βασικού επιτοκίου στου 40% την προηγούμενη εβδομάδα.
Επρόκειτο για έναν προπομπό των εξελίξεων, με τον Macri να ανακοινώνει επίσημα ότι η χώρα του θα επιστρέψει στην «αγκαλιά» του ΔΝΤ προκειμένου να δεχθεί οικονομική στήριξη, φυσικά υπό αρκούντως σκληρούς όρους, κάτι που άλλωστε το Ταμείο συνηθίζει να πράττει όποτε κάποιο κράτος το καλεί για βοήθεια.
Οι τρόποι βοήθειας από το ΔΝΤ
Σύμφωνα με ανάλυση των Financial Times η Αργεντινή έχει τρεις εναλλακτικές λύσεις σε ό,τι αφορά τη βοήθεια που θα λάβει από το ΔΝΤ.
Είτε θα δεχθεί μία «Ευέλικτη Πιστωτική Γραμμή» (Flexible Credit Line – FCL), είτε ένα κανονικό πρόγραμμα (Stand-By Arrangementt - SAB) είτε μία Προληπτική Γραμμή Ρευστότητας (Precautionary and Liquidity Line – PLL).
Η FCL είναι μία συμφωνία ιδιαίτερα ευνοϊκή για όποιες χώρες την επιτύχουν.
Πρόκειται για φθηνό δανεισμό εκ μέρους του Ταμείου, ο οποίος προσφέρεται σε χώρες με σταθερή και υγιή οικονομία, η οποία απλά βρέθηκε αντιμέτωπη με προσωρινά προβλήματα τα οποία μπορούν να αντιμετωπιστούν.
Οι μόνες χώρες που έχουν επιτύχει μία τέτοια συμφωνία είναι Μεξικό, Κολομβία και Πολωνία, με την τελευταία να μην έχει χρησιμοποιήσει ποτέ τα κεφάλαια και να εξέρχεται της FCL τον Νοέμβριο του 2017.
Όλα δείχνουν ότι το διοικητικό συμβούλιο του Ταμείου πολύ δύσκολα θα δεχθεί να προσφέρει μία τέτοιου είδους στήριξη στην Αργεντινή, με δεδομένα τα προβλήματα της οικονομίας και κυρίως τον δυσθεώρητο πληθωρισμό.
Το SBA είναι ο κλασσικός τρόπος δανεισμού του ΔΝΤ, τον οποίο γνωρίζουμε πολύ καλά ως Ελλάδα.
Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι συνοδεύεται από ένα πλήρες οικονομικό πρόγραμμα εμπνεύσεως του ΔΝΤ, το οποίο η Αργεντινή θα πρέπει να εφαρμόσει κατά γράμμα προκειμένου να λάβει τις δόσεις του δανείου.
Το PLL είναι μία συμφωνία μεταξύ των δύο παραπάνω.
Το PLL δημιουργήθηκε μετά το ξέσπασμα της διεθνούς πιστωτικής κρίσης και είναι ένας πιο ευέλικτος τρόπος δανεισμού από το Ταμείο για τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Μέχρι στιγμής μόνο το Μαρόκο και η ΠΓΔΜ έχουν λάβει βοήθεια με αυτόν τον τρόπο.
www.bankingnews.gr
Ένας πρόεδρος φιλικός προς τις αγορές, τις επενδύσεις, την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, που φάνταζε ικανός να αλλάξει άρδην τη μοίρα μίας εκ των μεγαλύτερων αλλά και πιο ταλαιπωρημένων οικονομιών της Λατινικής Αμερικής.
Το παρελθόν της Αργεντινής, σε οικονομικό πάντα επίπεδο, διόλου ευχάριστο, με δύο χρεοκοπίες, που έκλεισαν τις πόρτες των αγορών για τη χώρα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η κυβέρνηση Macri ήταν τόσο βέβαιη για την επιτυχία της ώστε φρόντισε, τον Ιούνιο του 2017 να εκδώσει 100ετές ομόλογο, συνολικού ύψους 2,75 δισ. δολαρίων.
Μία κίνηση που οι αγορές πανηγύρισαν, με τις προσφορές να φθάνουν στα 10 δισ. δολάρια και το τελικό επιτόκιο να διαμορφώνεται στο 7,9%.
Μάλιστα εντός Ελλάδας δεν ήταν λίγοι αυτοί που χρησιμοποιούσαν την Αργεντινή ως παράδειγμα το οποίο θα έπρεπε να μιμηθεί η χώρα μας, με δεδομένο, μάλιστα, το γεγονός ότι ο Macri είχε τη φήμη του μεταρρυθμιστή, ο οποίος δεν θα δίσταζε να συγκρουστεί με όλα τα κατεστημένα συμφέροντα, προκειμένου να δώσει νέα πνοή στην οικονομία της χώρας του.
Όλα αυτά, όμως, ίσχυαν μέχρι χθες 8/5, όπου και ανακοινώθηκε η εκ νέου προσφυγή της Αργεντινής στη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) το οποίο στις αρχές της δεκαετίας του 2000 είχε εκδιωχθεί κακήν κακώς από τη χώρα.
Σε πλήρη αντίθεση με την ελληνική περίπτωση, όπου το Ταμείο μοιάζει απόλυτα έτοιμο να αποχωρήσει με το… κεφάλι ψηλά, στην περίπτωση της Αργεντινής, η επικεφαλής του Christine Lagarde εμφανίστηκε απόλυτα πρόθυμη να στηρίξει την κυβέρνηση του Macri.
Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί ότι στην έκθεσή του για την Αργεντινή, τον Δεκέμβριο του 2017, το ΔΝΤ επαινούσε τη μεταρρυθμιστική ατζέντα του Macri, τονίζοντας ότι κατορθώνει να οδηγήσει σε ανάκαμψη την οικονομία, καθώς «περιλαμβάνει προσπάθειες εκσυγχρονισμού των θεσμών, αποκατάστασης της αξιοπιστίας, της διαφάνειας και της αποτελεσματικότητας του κρατικού μηχανισμού», αν και φρόντιζε να προσθέσει ότι «υπάρχουν ακόμη σημαντικές προκλήσεις που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν».
Ο δύσκολος Μάιος του 2018
Η επιτυχημένη πορεία της Αργεντινής άρχισε να εμφανίζει αρκετές «τρύπες» από την αρχή του έτους, αλλά ενός του Μαΐου 2018 αυτές οι τρύπες μάλλον μετατράπηκαν σε χάσμα.
Η βασικής δείκτης Merval έχει υποχωρήσει 14% από την αρχή του μήνα, ενώ το πέσο Αργεντινής έχει αποδυναμωθεί 12% έναντι του δολαρίου.
Η Αργεντινή αποτελεί μία ακόμη τρανή απόδειξη ότι μία οικονομία που δεν αντιμετωπίζει τα χρόνια προβλήματά της, κυρίως μέσω των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων και όχι μέσω δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν θα κατορθώσει ποτέ να επανέλθει σε βιώσιμη και διατηρήσιμη αναπτυξιακή πορεία.
Άλλωστε οι λίγο πιο συγκρατημένοι αναλυτές εδώ και αρκετούς μήνες τόνιζαν ότι η χώρα της Λ. Αμερικής θα πρέπει εγκαίρως να αντιμετωπίσει τα δημοσιονομικά της προβλήματα, πριν να είναι αργά.
Το χρέος εκτιμάται ότι θα φθάσει –σύμφωνα με το ΔΝΤ- στα 252,9 δισ. δολάρια φέτος (39% του ΑΕΠ) από 178,9 δισ. που ήταν το 2015, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του είναι σε δολάρια και όχι σε πέσο, κάτι που καθιστά την αποπληρωμή του ακόμη πιο δύσκολη, με δεδομένη τη συνεχιζόμενη πτώση του εγχώριου νομίσματος έναντι του αμερικανικού.
Έχοντας να αντιμετωπίσει και έναν πληθωρισμό ο οποίος πραγματικά καλπάζει, καθώς έφθασε τον Μάιο 2018 στο 25,4% (σε 12μηνη βάση), έναντι στόχου της κεντρικής τράπεζας για 15%.
Αποτέλεσμα η κεντρική τράπεζα της Αργεντινής να… τινάξει τα πάντα στον αέρα προχωρώντας σε αύξηση του βασικού επιτοκίου στου 40% την προηγούμενη εβδομάδα.
Επρόκειτο για έναν προπομπό των εξελίξεων, με τον Macri να ανακοινώνει επίσημα ότι η χώρα του θα επιστρέψει στην «αγκαλιά» του ΔΝΤ προκειμένου να δεχθεί οικονομική στήριξη, φυσικά υπό αρκούντως σκληρούς όρους, κάτι που άλλωστε το Ταμείο συνηθίζει να πράττει όποτε κάποιο κράτος το καλεί για βοήθεια.
Οι τρόποι βοήθειας από το ΔΝΤ
Σύμφωνα με ανάλυση των Financial Times η Αργεντινή έχει τρεις εναλλακτικές λύσεις σε ό,τι αφορά τη βοήθεια που θα λάβει από το ΔΝΤ.
Είτε θα δεχθεί μία «Ευέλικτη Πιστωτική Γραμμή» (Flexible Credit Line – FCL), είτε ένα κανονικό πρόγραμμα (Stand-By Arrangementt - SAB) είτε μία Προληπτική Γραμμή Ρευστότητας (Precautionary and Liquidity Line – PLL).
Η FCL είναι μία συμφωνία ιδιαίτερα ευνοϊκή για όποιες χώρες την επιτύχουν.
Πρόκειται για φθηνό δανεισμό εκ μέρους του Ταμείου, ο οποίος προσφέρεται σε χώρες με σταθερή και υγιή οικονομία, η οποία απλά βρέθηκε αντιμέτωπη με προσωρινά προβλήματα τα οποία μπορούν να αντιμετωπιστούν.
Οι μόνες χώρες που έχουν επιτύχει μία τέτοια συμφωνία είναι Μεξικό, Κολομβία και Πολωνία, με την τελευταία να μην έχει χρησιμοποιήσει ποτέ τα κεφάλαια και να εξέρχεται της FCL τον Νοέμβριο του 2017.
Όλα δείχνουν ότι το διοικητικό συμβούλιο του Ταμείου πολύ δύσκολα θα δεχθεί να προσφέρει μία τέτοιου είδους στήριξη στην Αργεντινή, με δεδομένα τα προβλήματα της οικονομίας και κυρίως τον δυσθεώρητο πληθωρισμό.
Το SBA είναι ο κλασσικός τρόπος δανεισμού του ΔΝΤ, τον οποίο γνωρίζουμε πολύ καλά ως Ελλάδα.
Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι συνοδεύεται από ένα πλήρες οικονομικό πρόγραμμα εμπνεύσεως του ΔΝΤ, το οποίο η Αργεντινή θα πρέπει να εφαρμόσει κατά γράμμα προκειμένου να λάβει τις δόσεις του δανείου.
Το PLL είναι μία συμφωνία μεταξύ των δύο παραπάνω.
Το PLL δημιουργήθηκε μετά το ξέσπασμα της διεθνούς πιστωτικής κρίσης και είναι ένας πιο ευέλικτος τρόπος δανεισμού από το Ταμείο για τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Μέχρι στιγμής μόνο το Μαρόκο και η ΠΓΔΜ έχουν λάβει βοήθεια με αυτόν τον τρόπο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών