Η εντελώς διαφορετική προσέγγιση των ΗΠΑ και της Κίνας ακόμη και στον τρόπο λειτουργίας του κράτους, δημιουργεί αρκετές παγίδες
Επικίνδυνη θεωρεί ο Ray Dalio, επικεφαλής της Bridgewater, μίας εκ των κορυφαίων επενδυτικών εταιρειών παγκοσμίως, την πολιτική της «γάτας με το ποντίκι» που ακολουθεί ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Donald Trump, αναφορικά με την Κίνα.
Σύμφωνα με τον Dalio η Κίνα όχι μόνο είναι μία ισχυρή δύναμη για την παγκόσμια οικονομία, αλλά διαθέτει όλα τα «προσόντα» για να ξεπεράσει και τις ΗΠΑ.
Σε ανάλυσή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Linkedln, ο Dalio καταθέτει τις απόψεις του για το ζήτημα.
Όπως τονίζει «ένας σοφός Κινέζος ηγέτης, του οποίου το όνομα δεν θα αποκαλύψω, μου έχει πει ότι είναι καλύτερο να γνωρίζεις τι θέλει η άλλη πλευρά και να προσπαθήσεις να το δώσεις και κατόπιν να ζητήσεις να στο ανταποδώσουν, από το να ξεκινήσεις έναν πόλεμο, ο οποίος κάποια στιγμή μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχό σου.
Μου έθεσε ως παράδειγμα τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσθέτοντας ότι ισχύει για όλους τους πολέμους.
Παράλληλα ευχήθηκε η εμπορική διαφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας να μην μετατραπεί σε πόλεμο κανενός είδους.
Αυτό που μεταβάλλει τη διαφωνία από μια διαμάχη σε έναν πόλεμο είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν διεθνείς κανόνες ή διεθνείς οργανισμοί (όπως ο ΠΟΕ) που τα διαφωνούντα μέρη είναι πρόθυμα να ακολουθήσουν για υποχρεωτική διαιτησία, έτσι χρησιμοποιούν «παιχνίδια» για να δοκιμάσουν ο ένας τον άλλον, περιμένοντας ποιος από τους δύο θα υποκύψει πρώτος.
Επειδή οι Κινέζοι και οι Αμερικανοί ηγέτες έχουν όλα τα είδη «παιχνιδιών» στην κατοχή τους (π.χ. οικονομικά, στρατιωτικά, κυβερνοχώρια κλπ.), αυτό το οποίο εξετάζουν είναι ποια θα χρησιμοποιήσουν, πόσο μακριά θα φθάσουν και πόσο «πόνο» μπορούν να προκαλέσουν στον αντίπαλο.
Οι κλιμακώσεις έρχονται με τη μορφή των «ανταποδόσεων», δηλαδή μιας σειράς κλιμακώσεων που μπορούν να γίνουν σταδιακά μεγαλύτερες και πιο οδυνηρές και που παίρνουν διαφορετικές μορφές που μπορούν να επεκταθούν πέρα από το εμπόριο.
Απαντώντας στους δασμούς 50 δισ. δολαρίων των ΗΠΑ, οι Κινέζοι απάντησαν λέγοντας ότι «η κινεζική πλευρά δεν θέλει να ξεκινήσει έναν εμπορικό πόλεμο, αλλά καθώς είναι αντιμέτωπη με την κοντόφθαλμη πλευρά της αμερικανικής πλευράς, η Κίνα πρέπει να απαντήσει.
Η διοίκηση Trump απείλησε να αντιδράσει σε αυτό προσθέτοντας άλλα 100 δισεκατομμύρια δολάρια σε δασμούς.
Αυτή τη στιγμή, οι αριθμοί αυτοί είναι πολύ μικροί σε σχέση με την οικονομία των ΗΠΑ και την οικονομία της Κίνας, η οποία είναι συγκρίσιμου μεγέθους.
Για τον λόγο αυτό, είναι πολύ νωρίς για να εξάγει κάποιος συμπεράσματα.
Οι διαμάχες, όμως, μπορεί να κλιμακωθούν και μάλιστα σοβαρά, γι’ αυτό όλοι θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Το μεγάλο πρόβλημα, κατά την άποψή μου, είναι η αντίληψη που έχουν οι δύο χώρες για το τι σημαίνει «Δίκαιο εμπόριο» και φυσικά οι τρόποι που επιλέγουν να στηρίξουν τις απόψεις τους.
Οι θεμελιώδεις διαφορές στις αξίες και τις προσεγγίσεις
Ένας άλλος εξίσου σοφός υψηλόβαθμος Κινέζος αξιωματούχος μου είπε κάποτε ότι η βασική πολιτισμική διαφορά μεταξύ των Αμερικανών και των Κινέζων είναι ότι για τους Αμερικανούς το άτομο είναι ύψιστης σημασίας, ενώ για τους Κινέζους η οικογένεια είναι πιο σημαντική.
Εξήγησε ότι αυτές οι βαθιές διαφορές επεκτείνονται και στον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί και οι Κινέζοι κυβερνούν , σημειώνοντας ότι οι δύο χαρακτήρες που συνθέτουν τη λέξη χώρα στην Κίνα είναι «κράτος» και «οικογένεια».
Αποτέλεσμα αυτής της βαθιάς διαφοράς στις απόψεις για το τι είναι το καλύτερο οι Κινέζοι ηγέτες επιδιώκουν να διευθύνουν τη χώρα με τον τρόπο που ένας οικογενειάρχης θα «διαχειρίζονταν» την οικογένειά του, θέτοντας το συλλογικό ενδιαφέρον μπροστά από το συμφέρον του ατόμου, με κάθε μέλος να γνωρίζει τη θέση του και το σύστημα να λειτουργεί αρμονικά.
Στις ΗΠΑ ισχύει το αντίθετο.
Το άτομο είναι υψίστης σημασίας, έτσι ώστε η χώρα να «κυβερνιέται» από κάτω προς τα πάνω, θέτοντας τα συμφέροντα του ατόμου μπροστά από συμφέροντα του συνόλου.
Αυτές οι διαφορές είναι εμφανείς.
Για παράδειγμα στην Κίνα οι επιχειρήσεις διοικούνται με τέτοιον τρόπο ώστε να εξυπηρετούν το σύνολο.
Στις ΗΠΑ ισχύει το αντίθετο.
Εδώ ακριβώς έγκειται η βασική αιτία της σύγκρουσης μεταξύ των δύο χωρών.
Οι επικρίσεις των ΗΠΑ
Οι ΗΠΑ επικρίνουν την Κίνα για τα ακόλουθα:
1. Η κινεζική κυβέρνηση εφαρμόζει ένα ευρύ φάσμα παρεμβατικών πολιτικών και πρακτικών με στόχο τον περιορισμό της πρόσβασης στην αγορά για εισαγόμενα αγαθά, υπηρεσίες και επιχειρήσεις, προστατεύοντας έτσι τις εγχώριες βιομηχανίες της με τη δημιουργία αθέμιτων πρακτικών.
2. Οι Κινέζοι προσφέρουν σημαντική κυβερνητική καθοδήγηση, πόρους και υποστηρίζουν τακτικά τις κινεζικές βιομηχανίες, οι οποίες στοχεύουν κυρίως πολιτικές που αποσκοπούν στην απόσπαση προηγμένων τεχνολογιών από ξένες εταιρείες, ιδίως σε ευαίσθητους τομείς.
3. Οι Κινέζοι κλέβουν την πνευματική ιδιοκτησία και / ή δεν την προστατεύουν επαρκώς - , με πολιτικές που υποστηρίζονται από το κράτος, αν και υπάρχουν και κάποιες οι οποίες πιστεύεται ότι είναι εκτός του άμεσου ελέγχου της κυβέρνησης.
Με άλλα λόγια, η κινεζική κυβέρνηση βοηθά τις εταιρείες της να ανταγωνίζονται με τρόπους που οι ΗΠΑ δεν κάνουν.
Ενώ αυτές οι διαφορετικές προσεγγίσεις υπάρχουν στους περισσότερους τομείς, είναι ιδιαίτερα σημαντικές στην τεχνολογία διότι και οι δύο χώρες γνωρίζουν ότι η χώρα που είναι τεχνολογικά ισχυρότερη θα είναι ισχυρότερη σε όλους τους τομείς.
Ενώ ορισμένες από αυτές τις διαφορές μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, η διαφορά του τι πιστεύει κάθε πλευρά για το «τι είναι το καλύτερο» είναι σαφώς εκτός διαπραγμάτευσης.
Η Κίνα σύντομα θα είναι πολύ ισχυρότερη από τις ΗΠΑ
Ενώ το ζήτημα της ισορροπίας του εμπορίου είναι σημαντικό, τα σημαντικότερα ερωτήματα είναι:
α) πώς θα αντιμετωπίσουν οι χώρες αυτές τα προβλήματα, λαμβάνοντας υπόψη τις διαφορετικές προοπτικές τους και
β) ποιο σύστημα θα λειτουργήσει καλύτερα.
Το πιο πιθανό (ή τουλάχιστον αυτό που όλοι ελπίζουμε) είναι ότι η εμπορική διαμάχη που βλέπουμε δεν θα οδηγήσει σε έναν δύσκολο στον χειρισμό πόλεμο.
Ένας πόλεμος θα είχε τεράστιες επιπτώσεις τους πολίτες κάθε χώρα και ως εκ τούτου οι ηγέτες τους θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί.
Όταν εξετάζουμε το πόσο καλά θα λειτουργήσουν αυτές οι δύο διαφορετικές προσεγγίσεις, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι τόσο ο «κομμουνισμός» στην Κίνα όσο και ο «καπιταλισμός» στις ΗΠΑ είναι σήμερα πολύ διαφορετικοί από ό, τι πριν από 30 χρόνια και ως εκ τούτου, αποφέρουν πολύ διαφορετικά αποτελέσματα στους πληθυσμούς τους.
Θα ήταν λάθος να σκεφτόμαστε ότι η Κίνα είναι μια κομμουνιστική χώρα που λειτουργεί παρόμοια με τον τρόπο που ο κομμουνισμός έχει εργαστεί κλασικά σε όλο τον κόσμο ή στην Κίνα πριν από 30 χρόνια-δηλαδή, πολύ αναποτελεσματικά.
Αντ’ αυτού, σκεφτείτε τι συμβαίνει στην Κίνα: υπάρχει ο επονομαζόμενος «κρατικός καπιταλισμός», στον οποίο υποστηρίζονται στρατηγικά σημαντικές εταιρείες για να γίνουν πολύ ανταγωνιστικές, ενώ υπάρχει στήριξη στην επιχειρηματικότητα και οι αγορές έχουν αρκετή ελευθερία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κουλτούρα / προσέγγιση της Κίνας έχει δουλέψει εξαιρετικά καλά και γρήγορα βελτιώνεται.
Όταν ξεκίνησα για πρώτη φορά το 1984, έδωσα στους επικεφαλής των εταιρειών αριθμομηχανές των 10 δολαρίων, οι οποίες θεωρούσαν καταπληκτικές, και οι άνθρωποι στο Πεκίνο και τη Σαγκάη ζούσαν σε αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι θα θεωρούσαν παραγκουπόλεις χωρίς ζεστό τρεχούμενο νερό, επαρκή θερμότητα και βασικές συσκευές όπως πλυντήρια και τηλεοράσεις.
Τώρα το επίπεδο ζωής είναι σχεδόν παρόμοιο με αυτό στις ΗΠΑ και συνεχίζει να βελτιώνεται.
Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι ο κινεζικός πολιτισμός / σύστημα ήταν πολύ αποτελεσματικό».
www.bankingnews.gr
Σύμφωνα με τον Dalio η Κίνα όχι μόνο είναι μία ισχυρή δύναμη για την παγκόσμια οικονομία, αλλά διαθέτει όλα τα «προσόντα» για να ξεπεράσει και τις ΗΠΑ.
Σε ανάλυσή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Linkedln, ο Dalio καταθέτει τις απόψεις του για το ζήτημα.
Όπως τονίζει «ένας σοφός Κινέζος ηγέτης, του οποίου το όνομα δεν θα αποκαλύψω, μου έχει πει ότι είναι καλύτερο να γνωρίζεις τι θέλει η άλλη πλευρά και να προσπαθήσεις να το δώσεις και κατόπιν να ζητήσεις να στο ανταποδώσουν, από το να ξεκινήσεις έναν πόλεμο, ο οποίος κάποια στιγμή μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχό σου.
Μου έθεσε ως παράδειγμα τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσθέτοντας ότι ισχύει για όλους τους πολέμους.
Παράλληλα ευχήθηκε η εμπορική διαφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας να μην μετατραπεί σε πόλεμο κανενός είδους.
Αυτό που μεταβάλλει τη διαφωνία από μια διαμάχη σε έναν πόλεμο είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν διεθνείς κανόνες ή διεθνείς οργανισμοί (όπως ο ΠΟΕ) που τα διαφωνούντα μέρη είναι πρόθυμα να ακολουθήσουν για υποχρεωτική διαιτησία, έτσι χρησιμοποιούν «παιχνίδια» για να δοκιμάσουν ο ένας τον άλλον, περιμένοντας ποιος από τους δύο θα υποκύψει πρώτος.
Επειδή οι Κινέζοι και οι Αμερικανοί ηγέτες έχουν όλα τα είδη «παιχνιδιών» στην κατοχή τους (π.χ. οικονομικά, στρατιωτικά, κυβερνοχώρια κλπ.), αυτό το οποίο εξετάζουν είναι ποια θα χρησιμοποιήσουν, πόσο μακριά θα φθάσουν και πόσο «πόνο» μπορούν να προκαλέσουν στον αντίπαλο.
Οι κλιμακώσεις έρχονται με τη μορφή των «ανταποδόσεων», δηλαδή μιας σειράς κλιμακώσεων που μπορούν να γίνουν σταδιακά μεγαλύτερες και πιο οδυνηρές και που παίρνουν διαφορετικές μορφές που μπορούν να επεκταθούν πέρα από το εμπόριο.
Απαντώντας στους δασμούς 50 δισ. δολαρίων των ΗΠΑ, οι Κινέζοι απάντησαν λέγοντας ότι «η κινεζική πλευρά δεν θέλει να ξεκινήσει έναν εμπορικό πόλεμο, αλλά καθώς είναι αντιμέτωπη με την κοντόφθαλμη πλευρά της αμερικανικής πλευράς, η Κίνα πρέπει να απαντήσει.
Η διοίκηση Trump απείλησε να αντιδράσει σε αυτό προσθέτοντας άλλα 100 δισεκατομμύρια δολάρια σε δασμούς.
Αυτή τη στιγμή, οι αριθμοί αυτοί είναι πολύ μικροί σε σχέση με την οικονομία των ΗΠΑ και την οικονομία της Κίνας, η οποία είναι συγκρίσιμου μεγέθους.
Για τον λόγο αυτό, είναι πολύ νωρίς για να εξάγει κάποιος συμπεράσματα.
Οι διαμάχες, όμως, μπορεί να κλιμακωθούν και μάλιστα σοβαρά, γι’ αυτό όλοι θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Το μεγάλο πρόβλημα, κατά την άποψή μου, είναι η αντίληψη που έχουν οι δύο χώρες για το τι σημαίνει «Δίκαιο εμπόριο» και φυσικά οι τρόποι που επιλέγουν να στηρίξουν τις απόψεις τους.
Οι θεμελιώδεις διαφορές στις αξίες και τις προσεγγίσεις
Ένας άλλος εξίσου σοφός υψηλόβαθμος Κινέζος αξιωματούχος μου είπε κάποτε ότι η βασική πολιτισμική διαφορά μεταξύ των Αμερικανών και των Κινέζων είναι ότι για τους Αμερικανούς το άτομο είναι ύψιστης σημασίας, ενώ για τους Κινέζους η οικογένεια είναι πιο σημαντική.
Εξήγησε ότι αυτές οι βαθιές διαφορές επεκτείνονται και στον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί και οι Κινέζοι κυβερνούν , σημειώνοντας ότι οι δύο χαρακτήρες που συνθέτουν τη λέξη χώρα στην Κίνα είναι «κράτος» και «οικογένεια».
Αποτέλεσμα αυτής της βαθιάς διαφοράς στις απόψεις για το τι είναι το καλύτερο οι Κινέζοι ηγέτες επιδιώκουν να διευθύνουν τη χώρα με τον τρόπο που ένας οικογενειάρχης θα «διαχειρίζονταν» την οικογένειά του, θέτοντας το συλλογικό ενδιαφέρον μπροστά από το συμφέρον του ατόμου, με κάθε μέλος να γνωρίζει τη θέση του και το σύστημα να λειτουργεί αρμονικά.
Στις ΗΠΑ ισχύει το αντίθετο.
Το άτομο είναι υψίστης σημασίας, έτσι ώστε η χώρα να «κυβερνιέται» από κάτω προς τα πάνω, θέτοντας τα συμφέροντα του ατόμου μπροστά από συμφέροντα του συνόλου.
Αυτές οι διαφορές είναι εμφανείς.
Για παράδειγμα στην Κίνα οι επιχειρήσεις διοικούνται με τέτοιον τρόπο ώστε να εξυπηρετούν το σύνολο.
Στις ΗΠΑ ισχύει το αντίθετο.
Εδώ ακριβώς έγκειται η βασική αιτία της σύγκρουσης μεταξύ των δύο χωρών.
Οι επικρίσεις των ΗΠΑ
Οι ΗΠΑ επικρίνουν την Κίνα για τα ακόλουθα:
1. Η κινεζική κυβέρνηση εφαρμόζει ένα ευρύ φάσμα παρεμβατικών πολιτικών και πρακτικών με στόχο τον περιορισμό της πρόσβασης στην αγορά για εισαγόμενα αγαθά, υπηρεσίες και επιχειρήσεις, προστατεύοντας έτσι τις εγχώριες βιομηχανίες της με τη δημιουργία αθέμιτων πρακτικών.
2. Οι Κινέζοι προσφέρουν σημαντική κυβερνητική καθοδήγηση, πόρους και υποστηρίζουν τακτικά τις κινεζικές βιομηχανίες, οι οποίες στοχεύουν κυρίως πολιτικές που αποσκοπούν στην απόσπαση προηγμένων τεχνολογιών από ξένες εταιρείες, ιδίως σε ευαίσθητους τομείς.
3. Οι Κινέζοι κλέβουν την πνευματική ιδιοκτησία και / ή δεν την προστατεύουν επαρκώς - , με πολιτικές που υποστηρίζονται από το κράτος, αν και υπάρχουν και κάποιες οι οποίες πιστεύεται ότι είναι εκτός του άμεσου ελέγχου της κυβέρνησης.
Με άλλα λόγια, η κινεζική κυβέρνηση βοηθά τις εταιρείες της να ανταγωνίζονται με τρόπους που οι ΗΠΑ δεν κάνουν.
Ενώ αυτές οι διαφορετικές προσεγγίσεις υπάρχουν στους περισσότερους τομείς, είναι ιδιαίτερα σημαντικές στην τεχνολογία διότι και οι δύο χώρες γνωρίζουν ότι η χώρα που είναι τεχνολογικά ισχυρότερη θα είναι ισχυρότερη σε όλους τους τομείς.
Ενώ ορισμένες από αυτές τις διαφορές μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, η διαφορά του τι πιστεύει κάθε πλευρά για το «τι είναι το καλύτερο» είναι σαφώς εκτός διαπραγμάτευσης.
Η Κίνα σύντομα θα είναι πολύ ισχυρότερη από τις ΗΠΑ
Ενώ το ζήτημα της ισορροπίας του εμπορίου είναι σημαντικό, τα σημαντικότερα ερωτήματα είναι:
α) πώς θα αντιμετωπίσουν οι χώρες αυτές τα προβλήματα, λαμβάνοντας υπόψη τις διαφορετικές προοπτικές τους και
β) ποιο σύστημα θα λειτουργήσει καλύτερα.
Το πιο πιθανό (ή τουλάχιστον αυτό που όλοι ελπίζουμε) είναι ότι η εμπορική διαμάχη που βλέπουμε δεν θα οδηγήσει σε έναν δύσκολο στον χειρισμό πόλεμο.
Ένας πόλεμος θα είχε τεράστιες επιπτώσεις τους πολίτες κάθε χώρα και ως εκ τούτου οι ηγέτες τους θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί.
Όταν εξετάζουμε το πόσο καλά θα λειτουργήσουν αυτές οι δύο διαφορετικές προσεγγίσεις, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι τόσο ο «κομμουνισμός» στην Κίνα όσο και ο «καπιταλισμός» στις ΗΠΑ είναι σήμερα πολύ διαφορετικοί από ό, τι πριν από 30 χρόνια και ως εκ τούτου, αποφέρουν πολύ διαφορετικά αποτελέσματα στους πληθυσμούς τους.
Θα ήταν λάθος να σκεφτόμαστε ότι η Κίνα είναι μια κομμουνιστική χώρα που λειτουργεί παρόμοια με τον τρόπο που ο κομμουνισμός έχει εργαστεί κλασικά σε όλο τον κόσμο ή στην Κίνα πριν από 30 χρόνια-δηλαδή, πολύ αναποτελεσματικά.
Αντ’ αυτού, σκεφτείτε τι συμβαίνει στην Κίνα: υπάρχει ο επονομαζόμενος «κρατικός καπιταλισμός», στον οποίο υποστηρίζονται στρατηγικά σημαντικές εταιρείες για να γίνουν πολύ ανταγωνιστικές, ενώ υπάρχει στήριξη στην επιχειρηματικότητα και οι αγορές έχουν αρκετή ελευθερία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κουλτούρα / προσέγγιση της Κίνας έχει δουλέψει εξαιρετικά καλά και γρήγορα βελτιώνεται.
Όταν ξεκίνησα για πρώτη φορά το 1984, έδωσα στους επικεφαλής των εταιρειών αριθμομηχανές των 10 δολαρίων, οι οποίες θεωρούσαν καταπληκτικές, και οι άνθρωποι στο Πεκίνο και τη Σαγκάη ζούσαν σε αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι θα θεωρούσαν παραγκουπόλεις χωρίς ζεστό τρεχούμενο νερό, επαρκή θερμότητα και βασικές συσκευές όπως πλυντήρια και τηλεοράσεις.
Τώρα το επίπεδο ζωής είναι σχεδόν παρόμοιο με αυτό στις ΗΠΑ και συνεχίζει να βελτιώνεται.
Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι ο κινεζικός πολιτισμός / σύστημα ήταν πολύ αποτελεσματικό».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών