Σε άρθρο που φιλοξενείται σε ρωσικό μέσο ενημέρωσης στο επίκεντρο βρίσκεται ο Geoffrey Pyatt ο αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα
Οι Αμερικανοί διπλωμάτες ενεργούν σαν αυτοκρατορικοί κυβερνήτες, οι οποίοι διαμαρτύρονται για την κυριαρχία των εθνικών κυβερνήσεων αναφέρει σε άρθρο του ο John Laughland
ο οποίος έχει διδακτορικό στη φιλοσοφία του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και έχει διδάξει σε πανεπιστήμια στο Παρίσι και τη Ρώμη, είναι ιστορικός και ειδικός στις διεθνείς υποθέσεις.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Ρωσικό RT, οπότε εύλογα απηχεί τις θέσεις της Ρωσίας ή την ρωσική προπαγάνδα, στοιχείο που δεν πρέπει να υποτιμηθεί... αλλά έχει αξία για το πως βλέπουν τα πράγματα οι ρώσοι....
(Υποσημείωση bankingnews - Στο επίκεντρο του άρθρου βρίσκεται ο Geoffrey Pyatt ο αμερικανός πρέσβης ο οποίος είναι ένθερμος υποστηρικτής της Ελλάδος και με πολλές παρεμβάσεις του έχει βοηθήσει τα ελληνικά συμφέροντα.)
Οι ΗΠΑ αγωνίζονται για έλεγχο και επιρροή.
Και υπάρχουν χώρες όπου οι πρεσβευτές της θεωρούνται περισσότερο ως αυτοκρατορικοί κυβερνήτες και όχι μόνο απλοί δίαυλοι επικοινωνίας.
Στην κορύφωση των διαδηλώσεων του Maidan (Μαϊντάν) στο Κίεβο, στις αρχές του 2014, υπήρξε μια συζήτηση μεταξύ του αμερικανικού πρεσβευτή στην Ουκρανία, του Geoffrey Pyatt και της υφυπουργού Εξωτερικών της προεδρίας Obama, Victoria Nuland.
Η Nuland είπε στον Pyatt, "F ** k EU" και η ηχογράφηση ήταν σχεδόν άμεσα διαθέσιμη στο Youtube.
Πιο σοκαριστικό από την κακή γλώσσα της Nuland, ήταν το σχέδιο. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι των ΗΠΑ συζητούσαν πώς θα ενεργοποιήσουν τις δυνάμεις τους στην Ουκρανία - ποια από τις τρείς τότε αντιπολιτευτικές ομάδες θα κυριαρχήσει, ποιος θα αναλάβει ηγετικό ρόλο (Arseniy Yatsenyuk) και ποιος θα αποκλειστεί (Vladimir Klitschko).
Την εποχή εκείνης της συζήτησης, αρχές Φεβρουαρίου 2014, ο εχθρός Viktor Yanukovych ήταν ακόμα πρόεδρος.
Η διαρκή καταγραφή κατέδειξε ότι οι ΗΠΑ και η πρεσβεία της στο Κίεβο συμμετείχαν ενεργά σε μια προσπάθεια αλλαγής καθεστώτος.
Αυτό που λίγοι άνθρωποι γνώριζαν εκείνη την εποχή ήταν ότι αυτά τα επίπεδα ελέγχου της σύνθεσης των ξένων κυβερνήσεων έγιναν συνηθισμένη πρακτική για τις αμερικανικές πρεσβείες σε όλο τον κόσμο.
Όπως μπορούσα να δω στα πολυάριθμα ταξίδια μου γύρω από τα Βαλκάνια στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ αντιμετωπίστηκε από την πολιτική τάξη και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στις χώρες αυτές όχι ως επίσημα διαπιστευμένος εκπρόσωπος μιας ξένης κυβέρνησης, αλλά ως αυτοκρατορικός κυβερνήτης του οποίου οι θέσεις ήταν πιο σημαντικές από αυτές της εθνικής κυβέρνησης.
Αυτό συνεχίζεται εδώ και δεκαετίες, αν και τα επίπεδα ελέγχου που ασκούν οι Ηνωμένες Πολιτείες αυξήθηκαν καθώς έσπευσαν να καλύψουν το πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε από την κατάρρευση της σοβιετικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη μετά το 1989.
Σε παλαιότερες εποχές, ένας τέτοιος έλεγχος, έπρεπε να διεξαχθεί είτε κρυφά, όπως και με την ανατροπή του ιρανικού πρωθυπουργού Mohammad Mosaddegh το 1953 ή με τη χρηματοδότηση και την πυροδότηση αντιπολιτευτικής πολιτοφυλακής όπως στη Νικαράγουα και αλλού στην Κεντρική και Νότια Αμερική ή με την ενθάρρυνση του στρατού στη Χιλή το 1973. Υπάρχει ένα σώμα βιβλιογραφίας για αυτό το τεράστιο θέμα (για το πραξικόπημα ενάντια στο Mosaddegh, βλέπε ειδικότερα «Όλοι οι Shah's Men» του Stephen Kinzer, 2003) και δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να αρνηθούμε ότι τέτοιες επιχειρήσεις έλαβαν χώρα.
Πράγματι, ο πρώην διευθυντής της CIA, James Woolsey, παραδέχτηκε πρόσφατα ότι συνεχίζονται μέχρι σήμερα οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ.
Πολλοί από τους πρεσβευτές που επιχειρούσαν να αλλάξουν τα καθεστώτα στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην ΕΣΣΔ είχαν μειώσει την δράση τους στη Λατινική Αμερική τη δεκαετία του 1980 και του 1990.
Ένας από αυτούς, ο Michael Kozak, πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Λευκορωσία, μάλιστα καυχήθηκε σε μια επιστολή προς το The Guardian το 2001 ότι έκανε το ίδιο πράγμα στο Μινσκ, όπως έκανε και στη Μανάγκουα.
Έγραψε: «Όσον αφορά τον παραλληλισμό μεταξύ της Νικαράγουα το 1989-1990 και της Λευκορωσίας σήμερα, ο στόχος μας και σε κάποιο βαθμό η μεθοδολογία είναι οι ίδια».
Ο Kozak δεν ανέφερε ότι διαδραμάτισε επίσης βασικό ρόλο στην ανατροπή του στρατηγού Noriega στον Παναμά το 1989, αλλά δεν είναι o μόνος.
Η εμπειρία που συσσωρεύτηκε από τους Αμερικανούς κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών όπως η Ιταλία όπου η παρέμβαση των ΗΠΑ ήταν το κλειδί για την αποτροπή των κομμουνιστικών νικών στις εκλογές, δημιούργησε μια ολόκληρη γενιά του Kermit Roosevelts (ο αρχιτέκτονας του πραξικοπήματος ενάντια στο Mosaddegh).
Δύο χρόνια μετά τη βίαιη ανατροπή του Viktor Yanukovych, την οποία βοήθησε να συντονίσει, ο Geoffrey Pyatt διορίστηκε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα.
Παραμένει στη θέση αυτή μέχρι σήμερα - γι 'αυτό και κάποιοι ρωτούν εάν μπορεί να βρίσκεται πίσω από την απέλαση ρωσικών διπλωματών από την Αθήνα την περασμένη εβδομάδα.
Η Ελλάδα και η Ρωσία έχουν συνήθως καλές σχέσεις, αλλά έχουν διαφορές στο μακεδονικό ζήτημα.
Τώρα, η ελληνική κυβέρνηση με επικεφαλής τον «ψευδοευρωσκεπτικιστή» Αλέξη Τσίπρα, ισχυρίζεται ότι τέσσερις Ρώσοι διπλωμάτες είχαν εμπλακεί σε συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις στην Ελλάδα για να ασκήσουν πίεση για να αναγκάσουν τη FYROM (στο άρθρο αναφέρεται ως Μακεδονία) να αλλάξει το επίσημο της όνομα.
Όπως και κάθε άλλο πολιτικό ζήτημα στις μέρες μας, αυτή η σχετικά εκλεπτυσμένη θεωρία υπό το στρεβλωμένο πρίσμα της υποτιθέμενης ρωσικής «παρέμβασης» σημαίνει ότι: κάθε απόφαση που δεν εδραιώνει την εξουσία των υπερεθνικών δομών που κυριαρχούν στις ΗΠΑ, όπως οι ΗΠΑ ή η ΕΕ, σημαίνει ότι οι ρώσοι χρησιμοποιούν πράκτορες για να επηρεάσουν.
Το θέμα αυτό στην Δύση μοιάζει τώρα με την παράνοια του παλαιού σοβιετικού καθεστώτος και με τους δορυφόρους του στην Ανατολική Ευρώπη, οι οποίοι επιτέθηκαν επίσης στους αντι-κομμουνιστές.
Η υπόθεση των ΗΠΑ είναι ύποπτη σε αυτή την περίπτωση μεταξύ Ελλάδας και FYROM επειδή οι Αμερικανοί πιέζουν να φέρουν ολόκληρη τη Βαλκανική χερσόνησο κάτω από το δυτικό έλεγχο. Αυτή η πολιτική έχει περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια - τουλάχιστον από τότε που ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία οδήγησε σε μια συμφωνία ειρήνης που διεξήχθη από τις ΗΠΑ στη Βοσνία το 1995. Τα τελευταία χρόνια ο ρυθμός επιταχύνθηκε, με την ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ, αφήνοντας μόνο τη FYROM και τη Σερβία να λείπουν από το πάζλ.
Η ελληνική νίκη επί του ονόματος της FYROM καταργεί το τελευταίο εμπόδιο για την ένταξη της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ και σε άλλες "Ευρωατλαντικές δομές" όπως η ΕΕ και σύντομα θα μείνει μόνο η Σερβία.
Θα διαρκέσει πολύ;
Ένα από τα πιο διαβόητα ανέκδοτα του Β Παγκοσμίου Πολέμου ειπώθηκε από τον Churchill.
Ενώ στη Μόσχα το 1944, ο ίδιος και ο Stalin χώρισαν την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια σε σφαίρες επιρροής, σε ποσοστά μεταξύ ΕΣΣΔ και Δύσης – 10 προς 90 στην Ελλάδα, 50 προς 50 στην Γιουγκοσλαβία, 25 προς 75 στη Βουλγαρία και ούτω καθεξής.
Ο Churchill θυμάται πως αυτή η λεγόμενη Συμφωνία Ποσοστών ολοκληρώθηκε μέσα σε λίγα λεπτά και πώς έγραψε μια σημείωση της συμφωνίας σε ένα κομμάτι χαρτί το οποίο ο Stalin κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο.
Ο Churchill αντικατοπτρίζει ότι μπορεί να φαίνεται κυνικό δηλαδή να αποφασίζεται η τύχη εκατομμυρίων ανθρώπων με τέτοιο τρόπο.
Οι μεταγενέστερες γενιές συμφώνησαν γενικά με την αυτοκριτική του.
Η σημερινή Δύση σίγουρα δεν θα συνάψει ποτέ μια τέτοια συμφωνία - αλλά όχι εξαιτίας οποιασδήποτε οργής ή έλλειψης κυνισμού από την πλευρά της.
Αντ 'αυτού, η Δύση, ειδικά οι ΗΠΑ, δεν θα μπορούσαν να καταλήξουν σε συμφωνία, διότι σε κάθε περίπτωση το μόνο αποδεκτό αποτέλεσμα θα ήταν 100% επιρροή.
Αυτό είναι που ο Geoffrey Pyatt και οι συνάδελφοί του περνούν όλη τους τη επαγγελματική σταδιοδρομία προσπαθώντας να επιτύχουν - και, σε μεγάλο βαθμό, επιτυγχάνουν.
www.bankingnews.gr
ο οποίος έχει διδακτορικό στη φιλοσοφία του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και έχει διδάξει σε πανεπιστήμια στο Παρίσι και τη Ρώμη, είναι ιστορικός και ειδικός στις διεθνείς υποθέσεις.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Ρωσικό RT, οπότε εύλογα απηχεί τις θέσεις της Ρωσίας ή την ρωσική προπαγάνδα, στοιχείο που δεν πρέπει να υποτιμηθεί... αλλά έχει αξία για το πως βλέπουν τα πράγματα οι ρώσοι....
(Υποσημείωση bankingnews - Στο επίκεντρο του άρθρου βρίσκεται ο Geoffrey Pyatt ο αμερικανός πρέσβης ο οποίος είναι ένθερμος υποστηρικτής της Ελλάδος και με πολλές παρεμβάσεις του έχει βοηθήσει τα ελληνικά συμφέροντα.)
Οι ΗΠΑ αγωνίζονται για έλεγχο και επιρροή.
Και υπάρχουν χώρες όπου οι πρεσβευτές της θεωρούνται περισσότερο ως αυτοκρατορικοί κυβερνήτες και όχι μόνο απλοί δίαυλοι επικοινωνίας.
Στην κορύφωση των διαδηλώσεων του Maidan (Μαϊντάν) στο Κίεβο, στις αρχές του 2014, υπήρξε μια συζήτηση μεταξύ του αμερικανικού πρεσβευτή στην Ουκρανία, του Geoffrey Pyatt και της υφυπουργού Εξωτερικών της προεδρίας Obama, Victoria Nuland.
Η Nuland είπε στον Pyatt, "F ** k EU" και η ηχογράφηση ήταν σχεδόν άμεσα διαθέσιμη στο Youtube.
Πιο σοκαριστικό από την κακή γλώσσα της Nuland, ήταν το σχέδιο. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι των ΗΠΑ συζητούσαν πώς θα ενεργοποιήσουν τις δυνάμεις τους στην Ουκρανία - ποια από τις τρείς τότε αντιπολιτευτικές ομάδες θα κυριαρχήσει, ποιος θα αναλάβει ηγετικό ρόλο (Arseniy Yatsenyuk) και ποιος θα αποκλειστεί (Vladimir Klitschko).
Την εποχή εκείνης της συζήτησης, αρχές Φεβρουαρίου 2014, ο εχθρός Viktor Yanukovych ήταν ακόμα πρόεδρος.
Η διαρκή καταγραφή κατέδειξε ότι οι ΗΠΑ και η πρεσβεία της στο Κίεβο συμμετείχαν ενεργά σε μια προσπάθεια αλλαγής καθεστώτος.
Αυτό που λίγοι άνθρωποι γνώριζαν εκείνη την εποχή ήταν ότι αυτά τα επίπεδα ελέγχου της σύνθεσης των ξένων κυβερνήσεων έγιναν συνηθισμένη πρακτική για τις αμερικανικές πρεσβείες σε όλο τον κόσμο.
Όπως μπορούσα να δω στα πολυάριθμα ταξίδια μου γύρω από τα Βαλκάνια στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ αντιμετωπίστηκε από την πολιτική τάξη και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στις χώρες αυτές όχι ως επίσημα διαπιστευμένος εκπρόσωπος μιας ξένης κυβέρνησης, αλλά ως αυτοκρατορικός κυβερνήτης του οποίου οι θέσεις ήταν πιο σημαντικές από αυτές της εθνικής κυβέρνησης.
Αυτό συνεχίζεται εδώ και δεκαετίες, αν και τα επίπεδα ελέγχου που ασκούν οι Ηνωμένες Πολιτείες αυξήθηκαν καθώς έσπευσαν να καλύψουν το πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε από την κατάρρευση της σοβιετικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη μετά το 1989.
Σε παλαιότερες εποχές, ένας τέτοιος έλεγχος, έπρεπε να διεξαχθεί είτε κρυφά, όπως και με την ανατροπή του ιρανικού πρωθυπουργού Mohammad Mosaddegh το 1953 ή με τη χρηματοδότηση και την πυροδότηση αντιπολιτευτικής πολιτοφυλακής όπως στη Νικαράγουα και αλλού στην Κεντρική και Νότια Αμερική ή με την ενθάρρυνση του στρατού στη Χιλή το 1973. Υπάρχει ένα σώμα βιβλιογραφίας για αυτό το τεράστιο θέμα (για το πραξικόπημα ενάντια στο Mosaddegh, βλέπε ειδικότερα «Όλοι οι Shah's Men» του Stephen Kinzer, 2003) και δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να αρνηθούμε ότι τέτοιες επιχειρήσεις έλαβαν χώρα.
Πράγματι, ο πρώην διευθυντής της CIA, James Woolsey, παραδέχτηκε πρόσφατα ότι συνεχίζονται μέχρι σήμερα οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ.
Πολλοί από τους πρεσβευτές που επιχειρούσαν να αλλάξουν τα καθεστώτα στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην ΕΣΣΔ είχαν μειώσει την δράση τους στη Λατινική Αμερική τη δεκαετία του 1980 και του 1990.
Ένας από αυτούς, ο Michael Kozak, πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Λευκορωσία, μάλιστα καυχήθηκε σε μια επιστολή προς το The Guardian το 2001 ότι έκανε το ίδιο πράγμα στο Μινσκ, όπως έκανε και στη Μανάγκουα.
Έγραψε: «Όσον αφορά τον παραλληλισμό μεταξύ της Νικαράγουα το 1989-1990 και της Λευκορωσίας σήμερα, ο στόχος μας και σε κάποιο βαθμό η μεθοδολογία είναι οι ίδια».
Ο Kozak δεν ανέφερε ότι διαδραμάτισε επίσης βασικό ρόλο στην ανατροπή του στρατηγού Noriega στον Παναμά το 1989, αλλά δεν είναι o μόνος.
Η εμπειρία που συσσωρεύτηκε από τους Αμερικανούς κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών όπως η Ιταλία όπου η παρέμβαση των ΗΠΑ ήταν το κλειδί για την αποτροπή των κομμουνιστικών νικών στις εκλογές, δημιούργησε μια ολόκληρη γενιά του Kermit Roosevelts (ο αρχιτέκτονας του πραξικοπήματος ενάντια στο Mosaddegh).
Δύο χρόνια μετά τη βίαιη ανατροπή του Viktor Yanukovych, την οποία βοήθησε να συντονίσει, ο Geoffrey Pyatt διορίστηκε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα.
Παραμένει στη θέση αυτή μέχρι σήμερα - γι 'αυτό και κάποιοι ρωτούν εάν μπορεί να βρίσκεται πίσω από την απέλαση ρωσικών διπλωματών από την Αθήνα την περασμένη εβδομάδα.
Η Ελλάδα και η Ρωσία έχουν συνήθως καλές σχέσεις, αλλά έχουν διαφορές στο μακεδονικό ζήτημα.
Τώρα, η ελληνική κυβέρνηση με επικεφαλής τον «ψευδοευρωσκεπτικιστή» Αλέξη Τσίπρα, ισχυρίζεται ότι τέσσερις Ρώσοι διπλωμάτες είχαν εμπλακεί σε συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις στην Ελλάδα για να ασκήσουν πίεση για να αναγκάσουν τη FYROM (στο άρθρο αναφέρεται ως Μακεδονία) να αλλάξει το επίσημο της όνομα.
Όπως και κάθε άλλο πολιτικό ζήτημα στις μέρες μας, αυτή η σχετικά εκλεπτυσμένη θεωρία υπό το στρεβλωμένο πρίσμα της υποτιθέμενης ρωσικής «παρέμβασης» σημαίνει ότι: κάθε απόφαση που δεν εδραιώνει την εξουσία των υπερεθνικών δομών που κυριαρχούν στις ΗΠΑ, όπως οι ΗΠΑ ή η ΕΕ, σημαίνει ότι οι ρώσοι χρησιμοποιούν πράκτορες για να επηρεάσουν.
Το θέμα αυτό στην Δύση μοιάζει τώρα με την παράνοια του παλαιού σοβιετικού καθεστώτος και με τους δορυφόρους του στην Ανατολική Ευρώπη, οι οποίοι επιτέθηκαν επίσης στους αντι-κομμουνιστές.
Η υπόθεση των ΗΠΑ είναι ύποπτη σε αυτή την περίπτωση μεταξύ Ελλάδας και FYROM επειδή οι Αμερικανοί πιέζουν να φέρουν ολόκληρη τη Βαλκανική χερσόνησο κάτω από το δυτικό έλεγχο. Αυτή η πολιτική έχει περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια - τουλάχιστον από τότε που ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία οδήγησε σε μια συμφωνία ειρήνης που διεξήχθη από τις ΗΠΑ στη Βοσνία το 1995. Τα τελευταία χρόνια ο ρυθμός επιταχύνθηκε, με την ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ, αφήνοντας μόνο τη FYROM και τη Σερβία να λείπουν από το πάζλ.
Η ελληνική νίκη επί του ονόματος της FYROM καταργεί το τελευταίο εμπόδιο για την ένταξη της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ και σε άλλες "Ευρωατλαντικές δομές" όπως η ΕΕ και σύντομα θα μείνει μόνο η Σερβία.
Θα διαρκέσει πολύ;
Ένα από τα πιο διαβόητα ανέκδοτα του Β Παγκοσμίου Πολέμου ειπώθηκε από τον Churchill.
Ενώ στη Μόσχα το 1944, ο ίδιος και ο Stalin χώρισαν την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια σε σφαίρες επιρροής, σε ποσοστά μεταξύ ΕΣΣΔ και Δύσης – 10 προς 90 στην Ελλάδα, 50 προς 50 στην Γιουγκοσλαβία, 25 προς 75 στη Βουλγαρία και ούτω καθεξής.
Ο Churchill θυμάται πως αυτή η λεγόμενη Συμφωνία Ποσοστών ολοκληρώθηκε μέσα σε λίγα λεπτά και πώς έγραψε μια σημείωση της συμφωνίας σε ένα κομμάτι χαρτί το οποίο ο Stalin κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο.
Ο Churchill αντικατοπτρίζει ότι μπορεί να φαίνεται κυνικό δηλαδή να αποφασίζεται η τύχη εκατομμυρίων ανθρώπων με τέτοιο τρόπο.
Οι μεταγενέστερες γενιές συμφώνησαν γενικά με την αυτοκριτική του.
Η σημερινή Δύση σίγουρα δεν θα συνάψει ποτέ μια τέτοια συμφωνία - αλλά όχι εξαιτίας οποιασδήποτε οργής ή έλλειψης κυνισμού από την πλευρά της.
Αντ 'αυτού, η Δύση, ειδικά οι ΗΠΑ, δεν θα μπορούσαν να καταλήξουν σε συμφωνία, διότι σε κάθε περίπτωση το μόνο αποδεκτό αποτέλεσμα θα ήταν 100% επιρροή.
Αυτό είναι που ο Geoffrey Pyatt και οι συνάδελφοί του περνούν όλη τους τη επαγγελματική σταδιοδρομία προσπαθώντας να επιτύχουν - και, σε μεγάλο βαθμό, επιτυγχάνουν.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών