Τρία βήματα για την αποφυγή μίας κρίσης δημοσίου χρέους – Άρθρο του ΔΝΤ
Τα τρία βήματα για την αποφυγή μίας κρίσης χρέος για τα κράτη παραθέτει σε άρθρο του (Martin Mühleisen και Mark Flanagan, blog του ΔΝΤ) το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), υπογραμμίζοντας εκ νέου το παγκόσμιο πρόβλημα της αδιάκοπης αύξησης του χρέους.
Στις προηγμένες χώρες, το δημόσιο χρέος βρίσκεται σε επίπεδα που δεν παρατηρήθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά μειώσεις που σημειώθηκαν πρόσφατα.
Το δημόσιο χρέος των αναδυόμενων οικονομιών έχει συσσωρευτεί σε επίπεδα που παρατηρήθηκαν τελευταία κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους, τη δεκαετίας του 1980.
Το 40% των χωρών χαμηλού εισοδήματος -δηλαδή 24 από τις 60 χώρες- βρίσκεται σε υψηλό κίνδυνο αθέτησης πληρωμής δημόσιου χρέους, γεγονός που θα μπορούσε να προκαλέσει σημαντική διατάραξη της οικονομικής δραστηριότητας και της απασχόλησης. Ως εκ τούτου, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Ιαπωνία, ως επικεφαλής αυτήν την περίοδο της ομάδας G20, έχει θέσει ως προτεραιότητα το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους.
«Τα πρωτοφανή υψηλά επίπεδα χρέους δεν αποτελούν απαραίτητα πρόβλημα όταν τα πραγματικά επιτόκια είναι πολύ χαμηλά, όπως συμβαίνει σήμερα σε πολλές προηγμένες οικονομίες.
Ωστόσο, τα υψηλά επίπεδα χρέους μπορούν να αφήσουν τις κυβερνήσεις πολύ πιο ευάλωτες σε μια αυστηρότερη παγκόσμια οικονομική κατάσταση και υψηλότερο κόστος τόκων.
Αυτό θα μπορούσε να συμβάλει στις διορθώσεις της αγοράς, στις έντονες διακυμάνσεις των συναλλαγματικών ισοτιμιών και στην περαιτέρω εξασθένιση των κεφαλαιακών ροών.
Φυσικά, δεν αποτιμάται αρνητικά πάντα το χρέος.
Στην πραγματικότητα, ο δανεισμός μπορεί να χρηματοδοτήσει ζωτικές επενδύσεις σε υποδομές, υγεία, εκπαίδευση και άλλα δημόσια αγαθά.
Προβλήματα προκύπτουν όταν το χρέος είναι ήδη υψηλό και οι πόροι από τους νέους δανεισμούς δεν δαπανώνται με σύνεση (μεταξύ άλλων εξαιτίας της διαφθοράς και των αδύναμων θεσμών) ή όταν μια χώρα πλήττεται από φυσικές καταστροφές ή οικονομικές διαταραχές.
Χώρες με χαμηλό εισόδημα αντιμετωπίζουν πιο δύσκολες προκλήσεις χρέους.
Πολλές από αυτές τις χώρες χρειάζονται σημαντικούς πρόσθετους πόρους για την ανάπτυξη και η εξωτερική χρηματοδότηση έχουν βασιστεί όλο και περισσότερο στις εκδόσεις κρατικών ομολόγων.
Τα κρατικά ομόλογα και οι εμπορικές πιστώσεις έρχονται συχνά με υψηλότερα επιτόκια και μικρότερες διάρκειες, αυξάνοντας το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους», σχολιάζει το Ταμείο, παραθέτοντας τρεις προτεραιότητες πολιτικής που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην μείωση των κινδύνων.
«Πρώτον, απαιτούνται μεγαλύτερες προσπάθειες για να διασφαλιστεί ότι ο κρατικός δανεισμός είναι οικονομικά βιώσιμος.
Οι οφειλέτες θα πρέπει να καθορίσουν προσεκτικά τα δημοσιονομικά τους σχέδια και τα σχέδια για το έλλειμμα ώστε να διατηρήσουν το δημόσιο χρέος σε βιώσιμη πορεία.
Θα πρέπει επίσης να εξετάσουν προσεκτικά τις πιθανές αποδόσεις των έργων τους και την ικανότητά τους να επιστρέψουν μέσω υψηλότερων φορολογικών εσόδων προτού αναλάβουν νέο χρέος.
Οι δανειστές πρέπει να αξιολογήσουν τον αντίκτυπο των νέων δανείων στη θέση του δανειολήπτη προτού επεκτείνουν τις νέες πιστώσεις.
Αυτό θα προστατεύσει τόσο τον δανειστή όσο και τον δανειολήπτη από τη σύναψη συμφωνιών που θα προκαλέσουν και οικονομικές δυσκολίες στο μέλλον.
Τρίτον, πρέπει να προωθήσουμε τη συνεργασία μεταξύ των επίσημων πιστωτών για την προετοιμασία ενδεχόμενης αναδιάρθρωσης χρέους, που περιλαμβάνει μη παραδοσιακούς δανειστές».
www.bankingnews.gr
Στις προηγμένες χώρες, το δημόσιο χρέος βρίσκεται σε επίπεδα που δεν παρατηρήθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά μειώσεις που σημειώθηκαν πρόσφατα.
Το δημόσιο χρέος των αναδυόμενων οικονομιών έχει συσσωρευτεί σε επίπεδα που παρατηρήθηκαν τελευταία κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους, τη δεκαετίας του 1980.
Το 40% των χωρών χαμηλού εισοδήματος -δηλαδή 24 από τις 60 χώρες- βρίσκεται σε υψηλό κίνδυνο αθέτησης πληρωμής δημόσιου χρέους, γεγονός που θα μπορούσε να προκαλέσει σημαντική διατάραξη της οικονομικής δραστηριότητας και της απασχόλησης. Ως εκ τούτου, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Ιαπωνία, ως επικεφαλής αυτήν την περίοδο της ομάδας G20, έχει θέσει ως προτεραιότητα το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους.
«Τα πρωτοφανή υψηλά επίπεδα χρέους δεν αποτελούν απαραίτητα πρόβλημα όταν τα πραγματικά επιτόκια είναι πολύ χαμηλά, όπως συμβαίνει σήμερα σε πολλές προηγμένες οικονομίες.
Ωστόσο, τα υψηλά επίπεδα χρέους μπορούν να αφήσουν τις κυβερνήσεις πολύ πιο ευάλωτες σε μια αυστηρότερη παγκόσμια οικονομική κατάσταση και υψηλότερο κόστος τόκων.
Αυτό θα μπορούσε να συμβάλει στις διορθώσεις της αγοράς, στις έντονες διακυμάνσεις των συναλλαγματικών ισοτιμιών και στην περαιτέρω εξασθένιση των κεφαλαιακών ροών.
Φυσικά, δεν αποτιμάται αρνητικά πάντα το χρέος.
Στην πραγματικότητα, ο δανεισμός μπορεί να χρηματοδοτήσει ζωτικές επενδύσεις σε υποδομές, υγεία, εκπαίδευση και άλλα δημόσια αγαθά.
Προβλήματα προκύπτουν όταν το χρέος είναι ήδη υψηλό και οι πόροι από τους νέους δανεισμούς δεν δαπανώνται με σύνεση (μεταξύ άλλων εξαιτίας της διαφθοράς και των αδύναμων θεσμών) ή όταν μια χώρα πλήττεται από φυσικές καταστροφές ή οικονομικές διαταραχές.
Χώρες με χαμηλό εισόδημα αντιμετωπίζουν πιο δύσκολες προκλήσεις χρέους.
Πολλές από αυτές τις χώρες χρειάζονται σημαντικούς πρόσθετους πόρους για την ανάπτυξη και η εξωτερική χρηματοδότηση έχουν βασιστεί όλο και περισσότερο στις εκδόσεις κρατικών ομολόγων.
Τα κρατικά ομόλογα και οι εμπορικές πιστώσεις έρχονται συχνά με υψηλότερα επιτόκια και μικρότερες διάρκειες, αυξάνοντας το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους», σχολιάζει το Ταμείο, παραθέτοντας τρεις προτεραιότητες πολιτικής που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην μείωση των κινδύνων.
«Πρώτον, απαιτούνται μεγαλύτερες προσπάθειες για να διασφαλιστεί ότι ο κρατικός δανεισμός είναι οικονομικά βιώσιμος.
Οι οφειλέτες θα πρέπει να καθορίσουν προσεκτικά τα δημοσιονομικά τους σχέδια και τα σχέδια για το έλλειμμα ώστε να διατηρήσουν το δημόσιο χρέος σε βιώσιμη πορεία.
Θα πρέπει επίσης να εξετάσουν προσεκτικά τις πιθανές αποδόσεις των έργων τους και την ικανότητά τους να επιστρέψουν μέσω υψηλότερων φορολογικών εσόδων προτού αναλάβουν νέο χρέος.
Οι δανειστές πρέπει να αξιολογήσουν τον αντίκτυπο των νέων δανείων στη θέση του δανειολήπτη προτού επεκτείνουν τις νέες πιστώσεις.
Αυτό θα προστατεύσει τόσο τον δανειστή όσο και τον δανειολήπτη από τη σύναψη συμφωνιών που θα προκαλέσουν και οικονομικές δυσκολίες στο μέλλον.
Τρίτον, πρέπει να προωθήσουμε τη συνεργασία μεταξύ των επίσημων πιστωτών για την προετοιμασία ενδεχόμενης αναδιάρθρωσης χρέους, που περιλαμβάνει μη παραδοσιακούς δανειστές».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών