Μία διαφορετική οπτική της κρίσης στη Βενεζουέλα αναδεικνύει το Strategic Culture Foundation
Τους λόγους για τους οποίους η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε αυτή τη στιγμή να στραφεί ενάντια στο καθεστώς Maduro στη Βενεζουέλα, εξηγεί σε ανάλυσή του το Strategic Culture Foundation.
Όπως αναφέρει ο αρθρογράφος Tim Kirby «δυστυχώς δεν παίρνουμε πάντα αυτό που ψηφίζουμε.
Ο Donald Trump αποφάσισε να αναγνωρίσει τον αυτοδιοριζόμενο ηγέτη μιας συγκεκριμένης ξένης χώρας, παρά το γεγονός ότι έχει ήδη εκλεγμένο ηγέτη, μία κίνηση που μοιάζει με το είδος της ανάμειξης που ο Trump είπε ότι ήταν αντίθετος.
Αλλά, από την πλευρά του ίσως τουλάχιστον αυτό είναι καλύτερο από το συνηθισμένο σενάριο εισβολής και οικοδόμησης έθνους που έχουμε δει στο παρελθόν και που ο Trump υποσχέθηκε να σταματήσει.
Η εν λόγω χώρα είναι η Βενεζουέλα.
Ο Trump αναγνώρισε επίσημα τον ηγέτη της αντιπολίτευσης Juan Guaido ως νέο προσωρινό πρόεδρο του έθνους αντί του εκλεγέντος Nicolas Maduro.
Τα κίνητρα πίσω από μια τέτοια κίνηση μπορούν να είναι τόσο εμφανή και συνειδητά, αλλά υπάρχουν και αυτά που κρύβονται στο υποσυνείδητο όλων μας και πολύ συχνά δεν παρατηρούμε αλλά είναι εξαιρετικά ισχυρά.
Υπάρχει μια πολύ συναισθηματική / ιδεολογική πλευρά στη Βενεζουέλα που μπορεί να επηρεάσει την απόφαση του "Donald".
Μετά το Ισραήλ / Παλαιστίνη, η Βενεζουέλα είναι ένα από τα πιο συναισθηματικά διχαστικά έθνη στον κόσμο για τους Δυτικούς.
Οι άνθρωποι πραγματικά προβάλλουν τις δικές τους αξίες, πεποιθήσεις και προσωπική ταυτότητα σε ορισμένες πολιτικές καταστάσεις σε ορισμένα έθνη.
Όταν πρόκειται για το Ισραήλ, οι Δυτικοί φιλελεύθεροι συμπάσχουν με τη δεινή κατάσταση των Παλαιστινίων που έχουν «αποικισθεί» από τους «λευκούς» ανθρώπους και συστηματικά καταπιέζονται.
Για αυτούς η άποψη αυτή της κατάστασης επιβεβαιώνει την κουλτούρα των θυμάτων.
Στην αντίθετη πλευρά, οι Ρεπουμπλικανοί ταυτίζονται με τους Ισραηλινούς ως μια όαση της δυτικής φύσης σε μια έρημο των παγανιστών.
Θεωρούν τους Ισραηλινούς σαν κάποιο είδος καουμπόηδων που προσπαθούν να επιβιώσουν στην Άγρια Μέση Ανατολή.
Αυτή η ικανότητα να προσδιορίζεται ή να προβάλλεται η ταυτότητά του στο ισραηλινό / παλαιστινιακό ζήτημα είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να εισέρχονται σε φλογερά επιχειρήματα στο διαδίκτυο σχετικά με ένα ζήτημα που δεν γνωρίζουν τίποτα.
Η Βενεζουέλα δεν είναι τόσο «μεγάλη» όσο το Ισραήλ όσον αφορά την πρόκληση των ηλεκτρονικών συναισθημάτων από τους αφελείς Δυτικούς, αλλά θα μπορούσε να είναι ένα δεύτερο σημείο κόντρας.
Τα οιονεί κομμουνιστικά ιδεδώδη και η στάση της «μάχης του ανθρώπου» της εποχής των Chaves/Maduro είναι απωθητικά για τους Ρεπουμπλικάνους, ενώ το Starbucks που πλήττει το φιλελεύθερο πλήθος στα μπλουζάκια του Che Guevara έχει τόνους συμπόνοιας για τους φτωχούς - θύματα του αποικισμού "που προσπαθούν απλά να παλέψουν ενάντια στην" καταπίεση ".
Για παράδειγμα, ο επιθετικός και σεβαστός γίγαντας των συντηρητικών μέσων ενημέρωσης, Alex Jones, καλεί τη Βενεζουέλα "Κομμουνιστική και Σοσιαλιστική" και μάλιστα κατηγορεί τους τρέχοντες αγώνες της χώρας για την έλλειψη δυτικότητάς τους.
Η Βενεζουέλα δεν ενεργεί σαν "εμάς", επομένως αυτή φταίει που είναι φτωχή και κακή.
Και φυσικά, από την άλλη πλευρά, οι «Νέοι Τούρκοι» κατηγορούν σχεδόν αποκλειστικά τον αμερικανικό «ιμπεριαλισμό» για όλα τα προβλήματα στη Βενεζουέλα ισχυριζόμενοι ότι οι αποτυχίες του Σοσιαλισμού δεν θα πρέπει να ληφθούν υπόψην λόγω αμερικανικής παρέμβασης.
Μπορούμε να δούμε την αριστερή / δεξιά, φιλελεύθερη / συντηρητική διχοτόμηση σε δράση όταν αμφισβητείται το Καράκας.
Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που φαίνεται ότι το Mainstream Media και οι Youtubers δεν καταλαβαίνουν.
Συστηματικά, η Βενεζουέλα δεν διαφέρει πολύ από την πλειοψηφία των χωρών του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Δύσης.
Παρά όλη αυτή τη συζήτηση για τον κομμουνισμό και τα κόκκινα μπουκάλια, το μοναδικό πράγμα που είναι μοναδικά σοβιετικό για το σύνταγμα του έθνους είναι το δικαίωμα εργασίας και στέγασης που περιλαμβάνονταν στο Σύνταγμα του Στάλιν του 1936.
Ωστόσο, στο ίδιο «κομμουνιστικό» έγγραφο της Βενεζουέλας, όταν μιλάμε για δικαιώματα των εργαζομένων βλέπουμε το ακόλουθο:
"Άρθρο 89.4: Οποιοδήποτε μέτρο ή πράξη εκ μέρους ενός εργοδότη κατά παράβαση του παρόντος Συντάγματος είναι άκυρη και μηδενική."
Ναι η λέξη "εργοδότης" σημαίνει εργοδότης με την καπιταλιστική έννοια.
Στην ουσία, πουθενά δεν βλέπουμε τίποτα που να προτρέπει να «καταλάβουμε τα μέσα παραγωγής» ή να δίνουμε δικαιώματα στην "εργατική τάξη" όπως γίνονταν με το Σύνταγμα του Στάλιν.
Επιπλέον, αν ακόμη κάνετε τον κόπο να ανοίξετε τους χάρτες Google, θα δείτε ότι υπάρχουν δυτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις σε ολόκληρο το έθνος, συμπεριλαμβανομένων των «απόλυτα αμερικανικών» McDonald's.
Προσοχή Δυτικοί ερευνητές, δημοσιογράφοι και bloggers!
Η Βενεζουέλα δεν είναι κομμουνιστική.
Αυτό το έθνος έχει ένα φιλελεύθερο σύνταγμα που βασίζεται στα ατομικά δικαιώματα και στη δυτική παράδοση.
Αυτό που έχει είναι κάποια προπαγάνδα «απελευθέρωσης των εργαζομένων» και μερικά κυβερνητικά έργα που έχουν καταστραφεί πάνω σε αυτό το στερεό φιλελεύθερο κέικ.
Ο βασικός λόγος αυτής της δυσαρέσκειας έχει να κάνει με το γεγονός ότι αυτό που είναι ελκυστικό για τον λαό της Βενεζουέλας δεν είναι πολύ ελκυστικό στην Ουάσιγκτον.
Η Λατινική Αμερική έχει βιώσει πολλά δεινά με τις ΗΠΑ και φυσικά αρκετές βιαιότητες και αλλαγές καθεστώτος κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
"Η καταπολέμηση του μεγάλου καταπιεστή κακού" και η ύπαρξη μιας χώρας "για τον λαό" είναι πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά.
Αυτή η στρατηγική μάρκετινγκ λειτούργησε φανταστικά για τον Chaves δίνοντάς του τη δημοτικότητα ενός ημίθεου.
Ωστόσο, αυτό το είδος κόκκινου εμβληματικού οιονεί μαρξιστικού μάρκετινγκ δεν ταιριάζει στον πρόεδρο Trump.
Είναι ακριβώς ο τύπος της διαφήμισης που κάνει τον σημερινό αρχηγό των ΗΠΑ να περιφρονεί τη Βενεζουέλα.
Η εσωτερική διαφήμιση της Βενεζουέλας θα μπορούσε να συγχωρεθεί αν δεν ήταν ένα τέτοιο έθνος "άγνοιας" που πραγματικά προσπαθεί να ακολουθήσει μια ανεξάρτητη πολιτική.
Αυτό έρχεται σε άμεση αντίθεση με αυτό που κάποιοι βλέπουν ως πολιτική "Αδελφοσύνης της Αμερικής" του Trump, προσπαθώντας να τραβήξουν την αμερικανική επιρροή και συμφέροντα πίσω στο δυτικό ημισφαίριο, ενώ παράλληλα τον κυριαρχούν εντελώς και χωρίς αμφιβολία.
Έτσι, τα κίνητρα πίσω από την αναγνώριση του Guaidoo από τον Trump υπάρχουν τρεις αιτίες:
1. Η «αληθινή δημοκρατία» βρίσκει το μάρκετινγκ και το «αφήγημα» των Chavez-Maduro απωθητικό.
2. Η Βενεζουέλα είναι πολύ έντονη και πολύ ανεξάρτητη στην πολιτική της.
3. Οι ηγέτες όπως ο Maduro αποτελούν άμεσο κίνδυνο για την κατασκευή του "Fortress America".
www.bankingnews.gr
Όπως αναφέρει ο αρθρογράφος Tim Kirby «δυστυχώς δεν παίρνουμε πάντα αυτό που ψηφίζουμε.
Ο Donald Trump αποφάσισε να αναγνωρίσει τον αυτοδιοριζόμενο ηγέτη μιας συγκεκριμένης ξένης χώρας, παρά το γεγονός ότι έχει ήδη εκλεγμένο ηγέτη, μία κίνηση που μοιάζει με το είδος της ανάμειξης που ο Trump είπε ότι ήταν αντίθετος.
Αλλά, από την πλευρά του ίσως τουλάχιστον αυτό είναι καλύτερο από το συνηθισμένο σενάριο εισβολής και οικοδόμησης έθνους που έχουμε δει στο παρελθόν και που ο Trump υποσχέθηκε να σταματήσει.
Η εν λόγω χώρα είναι η Βενεζουέλα.
Ο Trump αναγνώρισε επίσημα τον ηγέτη της αντιπολίτευσης Juan Guaido ως νέο προσωρινό πρόεδρο του έθνους αντί του εκλεγέντος Nicolas Maduro.
Τα κίνητρα πίσω από μια τέτοια κίνηση μπορούν να είναι τόσο εμφανή και συνειδητά, αλλά υπάρχουν και αυτά που κρύβονται στο υποσυνείδητο όλων μας και πολύ συχνά δεν παρατηρούμε αλλά είναι εξαιρετικά ισχυρά.
Υπάρχει μια πολύ συναισθηματική / ιδεολογική πλευρά στη Βενεζουέλα που μπορεί να επηρεάσει την απόφαση του "Donald".
Μετά το Ισραήλ / Παλαιστίνη, η Βενεζουέλα είναι ένα από τα πιο συναισθηματικά διχαστικά έθνη στον κόσμο για τους Δυτικούς.
Οι άνθρωποι πραγματικά προβάλλουν τις δικές τους αξίες, πεποιθήσεις και προσωπική ταυτότητα σε ορισμένες πολιτικές καταστάσεις σε ορισμένα έθνη.
Όταν πρόκειται για το Ισραήλ, οι Δυτικοί φιλελεύθεροι συμπάσχουν με τη δεινή κατάσταση των Παλαιστινίων που έχουν «αποικισθεί» από τους «λευκούς» ανθρώπους και συστηματικά καταπιέζονται.
Για αυτούς η άποψη αυτή της κατάστασης επιβεβαιώνει την κουλτούρα των θυμάτων.
Στην αντίθετη πλευρά, οι Ρεπουμπλικανοί ταυτίζονται με τους Ισραηλινούς ως μια όαση της δυτικής φύσης σε μια έρημο των παγανιστών.
Θεωρούν τους Ισραηλινούς σαν κάποιο είδος καουμπόηδων που προσπαθούν να επιβιώσουν στην Άγρια Μέση Ανατολή.
Αυτή η ικανότητα να προσδιορίζεται ή να προβάλλεται η ταυτότητά του στο ισραηλινό / παλαιστινιακό ζήτημα είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να εισέρχονται σε φλογερά επιχειρήματα στο διαδίκτυο σχετικά με ένα ζήτημα που δεν γνωρίζουν τίποτα.
Η Βενεζουέλα δεν είναι τόσο «μεγάλη» όσο το Ισραήλ όσον αφορά την πρόκληση των ηλεκτρονικών συναισθημάτων από τους αφελείς Δυτικούς, αλλά θα μπορούσε να είναι ένα δεύτερο σημείο κόντρας.
Τα οιονεί κομμουνιστικά ιδεδώδη και η στάση της «μάχης του ανθρώπου» της εποχής των Chaves/Maduro είναι απωθητικά για τους Ρεπουμπλικάνους, ενώ το Starbucks που πλήττει το φιλελεύθερο πλήθος στα μπλουζάκια του Che Guevara έχει τόνους συμπόνοιας για τους φτωχούς - θύματα του αποικισμού "που προσπαθούν απλά να παλέψουν ενάντια στην" καταπίεση ".
Για παράδειγμα, ο επιθετικός και σεβαστός γίγαντας των συντηρητικών μέσων ενημέρωσης, Alex Jones, καλεί τη Βενεζουέλα "Κομμουνιστική και Σοσιαλιστική" και μάλιστα κατηγορεί τους τρέχοντες αγώνες της χώρας για την έλλειψη δυτικότητάς τους.
Η Βενεζουέλα δεν ενεργεί σαν "εμάς", επομένως αυτή φταίει που είναι φτωχή και κακή.
Και φυσικά, από την άλλη πλευρά, οι «Νέοι Τούρκοι» κατηγορούν σχεδόν αποκλειστικά τον αμερικανικό «ιμπεριαλισμό» για όλα τα προβλήματα στη Βενεζουέλα ισχυριζόμενοι ότι οι αποτυχίες του Σοσιαλισμού δεν θα πρέπει να ληφθούν υπόψην λόγω αμερικανικής παρέμβασης.
Μπορούμε να δούμε την αριστερή / δεξιά, φιλελεύθερη / συντηρητική διχοτόμηση σε δράση όταν αμφισβητείται το Καράκας.
Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που φαίνεται ότι το Mainstream Media και οι Youtubers δεν καταλαβαίνουν.
Συστηματικά, η Βενεζουέλα δεν διαφέρει πολύ από την πλειοψηφία των χωρών του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Δύσης.
Παρά όλη αυτή τη συζήτηση για τον κομμουνισμό και τα κόκκινα μπουκάλια, το μοναδικό πράγμα που είναι μοναδικά σοβιετικό για το σύνταγμα του έθνους είναι το δικαίωμα εργασίας και στέγασης που περιλαμβάνονταν στο Σύνταγμα του Στάλιν του 1936.
Ωστόσο, στο ίδιο «κομμουνιστικό» έγγραφο της Βενεζουέλας, όταν μιλάμε για δικαιώματα των εργαζομένων βλέπουμε το ακόλουθο:
"Άρθρο 89.4: Οποιοδήποτε μέτρο ή πράξη εκ μέρους ενός εργοδότη κατά παράβαση του παρόντος Συντάγματος είναι άκυρη και μηδενική."
Ναι η λέξη "εργοδότης" σημαίνει εργοδότης με την καπιταλιστική έννοια.
Στην ουσία, πουθενά δεν βλέπουμε τίποτα που να προτρέπει να «καταλάβουμε τα μέσα παραγωγής» ή να δίνουμε δικαιώματα στην "εργατική τάξη" όπως γίνονταν με το Σύνταγμα του Στάλιν.
Επιπλέον, αν ακόμη κάνετε τον κόπο να ανοίξετε τους χάρτες Google, θα δείτε ότι υπάρχουν δυτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις σε ολόκληρο το έθνος, συμπεριλαμβανομένων των «απόλυτα αμερικανικών» McDonald's.
Προσοχή Δυτικοί ερευνητές, δημοσιογράφοι και bloggers!
Η Βενεζουέλα δεν είναι κομμουνιστική.
Αυτό το έθνος έχει ένα φιλελεύθερο σύνταγμα που βασίζεται στα ατομικά δικαιώματα και στη δυτική παράδοση.
Αυτό που έχει είναι κάποια προπαγάνδα «απελευθέρωσης των εργαζομένων» και μερικά κυβερνητικά έργα που έχουν καταστραφεί πάνω σε αυτό το στερεό φιλελεύθερο κέικ.
Ο βασικός λόγος αυτής της δυσαρέσκειας έχει να κάνει με το γεγονός ότι αυτό που είναι ελκυστικό για τον λαό της Βενεζουέλας δεν είναι πολύ ελκυστικό στην Ουάσιγκτον.
Η Λατινική Αμερική έχει βιώσει πολλά δεινά με τις ΗΠΑ και φυσικά αρκετές βιαιότητες και αλλαγές καθεστώτος κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
"Η καταπολέμηση του μεγάλου καταπιεστή κακού" και η ύπαρξη μιας χώρας "για τον λαό" είναι πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά.
Αυτή η στρατηγική μάρκετινγκ λειτούργησε φανταστικά για τον Chaves δίνοντάς του τη δημοτικότητα ενός ημίθεου.
Ωστόσο, αυτό το είδος κόκκινου εμβληματικού οιονεί μαρξιστικού μάρκετινγκ δεν ταιριάζει στον πρόεδρο Trump.
Είναι ακριβώς ο τύπος της διαφήμισης που κάνει τον σημερινό αρχηγό των ΗΠΑ να περιφρονεί τη Βενεζουέλα.
Η εσωτερική διαφήμιση της Βενεζουέλας θα μπορούσε να συγχωρεθεί αν δεν ήταν ένα τέτοιο έθνος "άγνοιας" που πραγματικά προσπαθεί να ακολουθήσει μια ανεξάρτητη πολιτική.
Αυτό έρχεται σε άμεση αντίθεση με αυτό που κάποιοι βλέπουν ως πολιτική "Αδελφοσύνης της Αμερικής" του Trump, προσπαθώντας να τραβήξουν την αμερικανική επιρροή και συμφέροντα πίσω στο δυτικό ημισφαίριο, ενώ παράλληλα τον κυριαρχούν εντελώς και χωρίς αμφιβολία.
Έτσι, τα κίνητρα πίσω από την αναγνώριση του Guaidoo από τον Trump υπάρχουν τρεις αιτίες:
1. Η «αληθινή δημοκρατία» βρίσκει το μάρκετινγκ και το «αφήγημα» των Chavez-Maduro απωθητικό.
2. Η Βενεζουέλα είναι πολύ έντονη και πολύ ανεξάρτητη στην πολιτική της.
3. Οι ηγέτες όπως ο Maduro αποτελούν άμεσο κίνδυνο για την κατασκευή του "Fortress America".
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών